I wish I knew.. [MOONGAZE]

In stilte had hij blijven zitten. Zijn ogen stil starend in de verte terwijl de muis tussen zijn poten lag. Of er uren verstreken of slechts minuten leek hem niet echt op te vallen maar toen hij geluid hoorde draaide hij langzaam zijn oren. Diep snoof de lucht proevend en draaide zijn hoofd naar waar de Calico kat vandaan zou moeten komen. Zodra hij haar gevlekte vacht zag glimlachte hij zacht en kon een grijns niet onderdrukken toen hij de eekhoorn zag. Langzaam kwam hij overeind en staarde van de prooi naar haar. "Wil je nog verder jagen Moongaze?" Vroeg hij zacht een onbekende warmte in haar naam sprekend. "Of terug naar het kamp. Weet zeker dat Silverfang en Firestar al blij genoeg zijn met dit." Hij sprak zacht maar glimlachte warm en pakte zijn muis op.

Ze zou nooit tevreden zijn met wat ze deed maar dat was iets wat nooit meer kon veranderen. Ze wilde het maar niet meer veranderen, ergens was ze verzekerd dat iedereen hoopte dat ze zo hard werkte dat ze dood neerviel. ze staarde even wantrouwend naar zijn grijns voor ze haar schouders ophaalde. ''Wat maakt het uit,'' mompelde ze alleen maar en bleef stokstijf stilstaan zodra een koude bries tot op haar huid doordrong en haar een rilling bezorgde. Ja ze had het koud gekregen maar er was maar een manier om op te warmen. Ze moest meer doen, werken zoals ieder ander. Bijna geschrokken van zijn woorden staarde ze hem aan en schudde haar kop bijna in paniek. ''Nee, het is nooit goed genoeg.'' Fluisterde ze bijna en zette een halve stap achteruit om meteen naar beneden te glijden. ''Er moet altijd meer zijn, harder gewerkt worden.'' Het was bijna een trance, hetzelfde riedeltje dat ze voor zichzelf elke dag dat ze alleen ging jagen herhaalde. Ze had voor zichzelf nooit goed genoeg gejaagd, nooit haar best gedaan.

Hij trok heel even met zijn staart terwijl hij haar aankeek. "What's that supposed to mean?" Mompelde hij rustig maar zijn ogen schoten open toen hij haar paniek geur rook. "Moongaze.." Mompelde hij zich afvragend of ze zometeen in shock zou omvallen maar sprong op om naar haar toe te lopen en gewoon zijn poot op haar schoft te leggen om haar iets omlaag te drukken. "Even ademhalen meis." Mompelde hij zacht en ging naast haar zitten zijn poot meteen weghalend. "De clan heeft veel monden te voeden ja. Maar ook veel warriors die kunnen jagen. Een stuk prooi per warrior is meer als genoeg voor een ongeorganiseerde jacht." Sprak hij zacht en glimlachte heel even. "Echt wie heeft je zo opgespaced gekregen. Firestar gaat zeker al blij genoeg hier mee zijn. Je bent een geweldige jager." Hij sprak zacht en warm terwijl hij zijn groene ogen op haar gericht hielt. "Je hoeft je niet te bewijzen, voor niemand niet."

Ze hoorde zijn woorden al niet eens meer, het was vervlogen met alle andere stemmen in haar hoofd. Een piep rees omhoog uit haar keel zodra ze ook maar iets van onbekend gewicht op zich voelde. Ze bleef haar kop schudde en drukte zich tegen de stam aan, nog altijd in paniek. ''Nee, het is nooit goed genoeg.'' Fluisterde ze weer en kroop toch iets achteruit, geen enkel van zijn woorden eigenlijk verstaand. ''Nooit, Nooit is er genoeg.'' Fluisterde ze en kneep haar ogen dicht. Ze drukte zich verder tegen de stam aan en schoof nog wat naar achteren, haar pels langzamerhand duidelijk groene vegen krijgend. ''ik ben nooit goed genoeg,'' fluisterde ze bijna onhoorbaar en schudde wild met haar kop. ''Nothing but elder material,'' De woorden kwamen eruit voor ze het eigenlijk besefte, maar ze kon ze ook niet stoppen. Een rilling trok over haar lichaam en ze dook in elkaar, haar kin plat op de grond leggend, zich zo plat makend als het maar kon.

Zo langzaam aan begon hij zijn gedult te verliezen merkend dat de kattin geowon helemaal niet luisterde naar hem. Zonder ook maar iets op te letten op haar gespace kwam hij langzaam overeind en besefte zich wat hij kon doen. Hopend dat het zou werken schoot hij naar voren om zijn poot op haar rug te leggen en zijn tanden in haar nekvel te zetten langzaam trok hij haar met zijn massieve lichaam zo iets omhoog en liet zijn poot van haar rug vallen. In stilte hielt hij haar zo vast wachtend op reactie van haar lichaam of van haar zelf.

Ze was totaal gek gemaakt in alle manen van haar leven, dan wel niet door anderen dan door zichzelf. Maar ergens liep het gewoon compleet fout. Waar was hij als ze hem nu echt nodig had, waar was haar mentor die haar kon helpen in alles. Hoevaak had ze rare streken uitgehaald bij hem en hij had haar gewoon tot rust gekregen, waar was hij nu? Ze verstijfde zodra een poot haar raakte maar zodra haar poten half van de grond kwamen spartelde ze nog even tegen. Toch viel haar lichaam licht slap en schoten haar groene ogen open. ''Crossfire,'' murmelde ze half en ze zou zweren dat ze zijn geur rook. Hoevaak had ze wel niet onder zijn kin gebungeld, dan wel niet voor de lol dan wel omdat ze een lichte aanval van paniek kreeg. even bewogen haar achterpoten tegelijk als een stuiptrekking voor haar lichaam zich helemaal liet hangen, ze kon er ook niet eens meer tegen vechten. ''They're right aren't they,'' fluisterde ze, niet helemaal doorhebbend dat het niet haar mentor was maar Dangerdance. ''Nothing but Elder material...''

De bengaalse kater zuchtte zacht terwijl hij even omlaag keek naar haar en met zijn staart zwiepte toen ze een voor hem onbekende naam noemde. Toch reageerde hij niet op haar spartelende bewegingen of woorden en glimlachte enkel zacht. "No youre not, you're just a bit dumb" Mompelde hij tussen haar vacht door. "What you should do is listen to Dangerdance a bit more. He's awesome." Hij glimlachte even en zette haar zachtjes neer. "I promise you Moongaze I won't leave you" Sprak hij zacht en likte even over haar oor.

Haar groene ogen kregen een afwezige blik terwijl ze daar zo bungelde, herinneringen door haar geest borend. Hij was daar, hij was er om haar de les te lezen net zoals vroeger. Hij had altijd gelijk met zijn wijze woorden en zijn zachte stem. Toch klonk ergens een stem die er niet hoorde, het was niet zijn wijze stem. Deze was weer anders, ze had hem die dag al vaker gehoord. ''I am dumb, stupid worthles.'' Fluisterde ze alleen maar schudde haar kop voor haar lichaam eigenlijk als een stuk dood prooi neerzakte op de grond. ''No Crossfire knows all, why isn't he here.'' Fluisterde ze in zichzelf maar dook onbewust tegen de grote kater aan, de afwezige blik in haar ogen nog altijd daar. ''You promised you'd protect me, why did you leave?'' Ratelde ze half verder, de stem van de kater horen vervagen om zijn laatste woorden niet te kunnen opvangen.

De kater zuchtte zacht en keek haar even strak aan. "Moongaze please act normal." Fluisterde hij en ging naast haar zitten duidelijk merkend dat ze nog heel ver weg was. In stilte begon hij zachtjes over haar oor te likken en sloot zijn ogen even. "I dont know why he's not here little girl." Fluisterde hij zacht en liet zijn tong over haar zachte vacht raspen. "I don't know why he left but I'm here for you and I won't leave you okay." Fluisterde hij zacht en glimlachte even. "You already Mousedung me up enough so why would I leave you, I can think near you, I can worry.. I can feel." Fluisterde hij zachtjes en slikte even. "I guess I need you."

Ze had niet eens door dat hij naar haar staarde maar bleef haar kop licht schudden. ''I am not normal, I'll never be.'' Fluisterde ze zacht en slikte voor ze helemaal in elkaar dook van angst. ''You promised you'd help me trough every day,'' Fluisterde ze gekweld maar dook tegen de warme plek naast zich aan, eigenlijk vluchtend voor de kou om zich heen. Haar staart krulde langzaam langs haar kleine en toch kwetsbare lichaampje op terwijl haar neus de geur van de koude aarde onder zich opnam. ''Everyone leaves, abandones the elder material, that good for nothing bag of bones.'' Fluisterde ze en rilde even vonder verder nog een woord te zeggen en alleen maar dichter tegen hem aan te kruipen, totaal niet beseffend wat ze nu eigenlijk aan het doen was.

Hij grinnikte even en duwde zijn kop tegen de hare. "Yes you can be little girl."[b] Fluisterde hij zacht en sloot zijn ogen even. [b]"I don't know if he promised that to you but right now I will promise you if hes gone I will take that protecting role." Fluisterde hij zacht en zette zijn poot over haar lichaam heen om haar beschermend tegen zich aan te trekken. "Ssst." Fluisterde hij zacht terwijl hij met zijn tong over haar vacht gleed. "I wont leave you." Fluisterde hij zacht en herhaalde het zachtjes tegen haar zachte vacht hopend haar gerust te stellen door zijn aanrakingen.

Ze liet haar kleine kop op de koude grond liggen en kneep haar ogen dicht zonder een woord te zeggen. Hoe kon iemand die haar totaal niet kende zo over haar praten. Ze verdiende het niet om geholpen of geprezen te worden. ''StarClan took him from me,'' Fluisterde ze zo zacht als ze maar kon en negeerde de druppels die uit haar ooghoeken kwamen. hoe kon het haar nog zoveel pijn doen om aan hem te denken. De kater die haar passen had begeleid en haar het goede pad op had geholpen, de kater die door haar niet meer hier was. Ze bewoog niet zodra ze zijn poot voelde maar gaf zich over aan alles dat in haar raasde. ''Nobody understands him. He knew the threat, I want him back.'' Fluisterde ze gekweld maar bleef onbewogen, bijna voor dood, liggen op de grond. Ze voelde de kou in haar lichaam trekken maar kon zich niet bewegen. Ze krulde enkel haar staart zo op dat deze haar ogen verborg en de tranen uit zicht waren van iedereen, zoals ze elke nacht deed.

Zacht zuchtte hij toen hij haar stem hoorde en sloot langzaam zijn ogen. Hij begon steeds meer te begrijpen wie de kater was waar ze het over had en likte zachtjes over haar oor. "You looked up to him didn't you." Fluisterde hij zacht en verzorgde zachtjes haar lichaam. Hij wou haar tot rust brengen maar als ze niet probeerde met wat meer wijsheid sprak kon hij niet veel meer doen. "Well he's dead!" Fluisterde hij terwijl zijn stem brak. "You can't get back the ones who died." Fluisterde hij en kneep zijn ogen samen. "No matter how bad you'd want it." Mompelde hij zacht en slikte.

Ze hoorde hem ver weg zuchten maar kneep haar ogen dicht. Ze knikte en schudde met haar kop achter elkaar. ''I loved him,'' Fluisterde ze zacht. Ja ze had van hem gehouden, als de vader die ze nooit had gehad. Alleen bij hem had ze zich veilig gevoeld, ze kon zich zelfs nog de nacht herinneren dat hij gewoon in de apprentice den bij haar was komen liggen. ''He's dead and it's my fault.'' Haar stem was nog nauwelijks hoorbaar tegen haar poten. Ze kon niemand anders dan zichzelf de schuld geven van zijn overlijden. Zij was stom genoeg geweest om zo dicht bij de rivier te komen en erin te vallen.

Hij slikte even en verstijfde half toen ze sprak. En ergens brak het hem. langzaam begrijpend wat hij deed.. Hij hielt van haar.. Even sloot hij zijn ogen en keek neer op haar. "And I'm sure he loved you but he's no longer under the living. He would've wanted you to move on. Find new ones to love.." Mompelde hij en trok haar dichter tegen zich aan. "Whatever you did it's not you were still young he gave his life for you to help you to grow stronger in your life and now I'm here to take over that job." Fluisterde hij warm en glimlachte even. "I know it may be rough but I promise you times will change and I wont leave you." Fluisterde hij met een onbekende warmte in zijn stem. Hij wou haar beschermen, over haar waken ja hij hielt van haar. Maar op welke manier kon hij niet plaatsen.

Ze opende even haar ogen maar lag naar haar pluizige staart te staren die haar tranen loslatende ogen nog altijd verborgen. ''I can't do that, I need him.'' Fluisterde ze zacht maar drukte haar kin in de aarde. ''It still is my fault, all due to me...'' Fluisterde ze en rilde door de kou en pijn in haar lichaam. Ze kon het niet zo aan, de vorige keer had ze bijna geaccepteerd dat ze zich bij hem zou voegen toen ze die dag in de rivier viel maar nu wilde ze dat gevoel omhelzen. Ze wilde weer bij hem zijn, luisteren naar al zijn wijze woorden en zijn steun. Hij was alles voor haar en zelfs Swiftheart kon de pijn niet weghouden uit haar kleine hart. ''Everyone leaves me because I am weak and useless.'' Fluisterde ze zacht.

Hij slikte even en schudde langzaam zijn kop. Hij kon er niet tegen dat ze zo spacede dat ze zich zo vreselijk voelde maar al wat hij kon doen wat stil blijven zitten en luisteren naar haar zachte stem. "well he's gone!" Sprak ze iets harder en slikte. "Well thanks to me my father is dead and I got over it Moongaze you have to live in order to serve in their memories." Hij snoof heel even maar drukte zichzelf tegen haar aan. "You're not weak and you're not useless it's your thoughts that are like poison in your head but I can help you get rid of that feeling. Just let me!" Hij smeekte bijna maar hij moest haar kunnen helpen. Hij wou niet anders dan haar helpen waaro mz ag ze niet in dat er anderen waren die haar konden helpen dat ze niet alleen was..

Haar oren schoten ver naar achteren bij zijn harde woorden en ze schudde haar hoofd. ''No! He's not gone. He is waiting for me to come home.'' Riep ze en schudde haar kop voor ze opsprong en weer achteruit krabbelde. ''I don't want to serve in his memory any longer!'' Riep ze en liep alleen maar verder weg.''You don't want to help me! Everyone just looks for a way to humiliate me. I know I am a miserable piece of nothing!'' gilde ze bijna en haalde voor ze het door had naar hem uit. Zonder waarschuwing sprintte ze weg, onbewust wegdraaiend naar de rivier. Ze kon niemand vertrouwen, iedereen zou haar de grond in boren en haar uiteindelijk wegjagen als ze haar zwaktes zagen. Zij wist als geen ander wat ze werkelijk was en niemand wist beter. Slippend kwam ze op de oever tot stilstand en haalde zwaar adem terwijl ze naar het stromende, waarschijnlijk ijskoude water keek. ''Crossfire," fluisterde ze en ademde diep in, nog altijd niet op adem. "It won't be long." Zei ze en zette zich schrap terwijl ze naar de overkant van de oever keek, wetend dat zeker zij het niet ging redden met een sprong. Haar poten waren moe van het rennen en haar ademhaling was nog veel te zwaar om een poging te wagen om te kunnen zwemmen. "Take me back with you and protect me forever." Fluisterde ze nog en zette zich af voor de sprong terwijl haar kleine, magere lichaampje neerviel in de koude stroom waar ze niet eens tegen begon te vechten. Deze keer zou ze zich overgeven aan StarClan en terugkeren bij hen die ze nodig had.

Hij zuchtte zacht toen ze wegsprong en schudde zijn massieve kop even terwijl hij langzaam overeind kwam. Eigenlijk was hij van plan om zijn prooi op te pakken samen met de hare en terug te gaan naar het kamp en als iemand het vroeg gewoon te zeggen dat zij het allebei gevangen had en nog bezig was maar toen hij een plons hoorde verstijfde hij voor een seconde. Hij nam geen genoegen met de gedachte dat het alles kon zijn. De manier waarop ze zich gedragen had.. Hij liet de prooi vallen zonder het nog te verberen voor andere roofdieren en draaide zich om zich afzettend met zijn massieve achterpoten en zo snel als zijn poten hem konden dragen schoot hij achter haar geurspoor aan en kwam slippend tot stilstand. Haar geurspoor eindigde hier en zijn angst werd bevestigd toen hij een plukje calico vacht zag. "Moongaze!" Schreeuwde hij boven de woeste stroming uit en sprong naarh aar lichaam toe. Even hapte hij naar adem en voelde hoe de stroming hem naar beneden wou trekken. Zijn spieren rolde onder zijn huid van de inspanning en hij zette zich af toen hij iets voelde om dichter bij haar lichaam te komen. Dook onder toen ze weer onder water verdween en wist haar nekvel vast te grijpen. Zo hard hij kon beet hij in de slappe vacht nieteens lettend op of zijn tanden een weg door haar huid zouden vinden of niet. Het boeide niet. Het was een wond die te genezen was zo lang zij maar boven kwam. Hij trok haar op zijn rug voor hij happend naar adem boven kwam. Even werd het wat donkerder voor zijn ogen en zakte hij iets weg maar het gewicht van haar lichaam op de zijne was genoeg om hem vol te laten houden. Ze moest het redden. Zo goed en zo kwaad als het ging trapt hij door met zijn mond in haar nekvel tot zijn voorpoten grond vonden en sleurde haar op de kant voor hij zichzelf er uit probeerde te hijsen maar weg glipte en een paar meter met de stroming werd meegevoerd voor hij opnieuw grip kreeg op de kant en zichzelf uit het ijskoude water hees. Zijn lichaam viel zijwaarts zwaar ademend en even schokte zijn lichaam. Sneeuw.. Het was verdomme winter! Langzaam probeerde hij zijn lichaam opnieuw op te hijsen om naar haar toe te lopen waardoor hij een paar keer struikelde maar pakte zichzelf weer op en viel uiteindelijk neer naast haar lichaam zichzelf beschermend tegen haar aandrukkend voor zijn kop opnieuw opviel. Was dit dan zijn verdomde einde? Hij ademde zwaar en opende nog even zijn ogen. "Moongaze stay awake.." Fluisterde hij alleen nog en hief zijn kop even op voor die opnieuw plat in de sneeuw viel.

Alles was een waas, ze was er zeker van dat hij nu terug zou gaan naar het kamp en iedereen zou vertellen over haar idiote gedrag. Niet dat ze er nog wat van zou zien, ze wilde terug naar hem zodat ze zich weer veilig kon voelen met hem achter haar. Hij mocht dan wel haar mentor zijn geweest maar ook een vader al was hij dat niet. Ze kon altijd op hem rekenen maar zelfs Swiftheart had haar dat veilige gevoel niet kunnen geven. Ze was een wrak geworden, nog erger dan eerst.
De kou was iets waar haar magere lichaampje aan begon te wennen en toch werd het weer zwart voor haar ogen. In de verte hoorde ze nog geluid maar ze weigerde te vechten tegen de stroming die haar ver naar beneden trok. Toch voelde ze kort een aanraking naast zich en haar groene ogen schoten open. Ze staarde bewegingsloos naar de kater die naast haar zwom, kwam hij haar halen? Ze keek recht in de ogen van de gitzwarte kater en zag daar alleen maar teleurstelling. Ze voelde hoe de kater zijn kop onder die van haar duwde en haar naar boven richtte voor een scherpe pijn door haar lichaam trok.
Ze was te zwak om tegen te stribbelen tegen de kracht die haar nu vasthad. Ze kon niet vechten om onder te blijven maar een koude wind deed haar van top tot teen rillen. Ze voelde niet meer toen haar lichaam de koude sneeuw raakte gezien ze al volledig koud was. Even gleden haar ogen open en weer zag ze hem, haar oude mentor die op haar neerkeek. ''Jou tijd is nog niet jonge Moongaze.'' Zijn stem klonk zoals ze hem herinnerde en voor even vocht ze om bij te blijven. ''Ik wil dit niet meer, laat me meekomen Crossfire.'' Haar eigen stem klonk als een fluistertoon, maar de zwarte kater schudde zijn kop terwijl hij naar haar toe boog. ''Dat kan ik niet, maar vergeet nooit dat ik er altijd zal zijn om over je te waken.'' Ze deed haar best om te luisteren naar de sterke stem terwijl de zwarte kater zijn kop naar de lucht hief. ''You'll be fine young lady, find it in yourself to trust and you will see what a fine warrior you have become. You might not see it yourself but even if I were here I would be damn proud of you.'' Ze wilde hem tegenspreken maar de blik in de ogen van de kater hield haar stil voor ze naar hem staarde terwijl hij zich omdraaide en wegliep. ''Take care of yourself Moongaze.'' Klonk zijn stem nog een keer in de verte terwijl ze hem langs een andere kater zag lopen en voor een laatste maal met zijn staart zag zwaaien. ''If you say so, I will Crossfire,'' fluisterde ze zwakjes.
Het duurde even voor ze doorhad dat de andere kater Dangerdance was, had hij haar uit het water gevist? Ze wist wat het laatste teken van haar oud mentor was, het was goedkeuring maar ze had de kracht niet. Een zwak hoestje kwam los uit haar keel en ze staarde op naar Dangerdance voor haar ogen naar de plek schoten waar Crossfire was verdwenen. Ze hoorde beide hun stemmen in haar hoofd galmen maar langzaam werd het toch zwart voor haar ogen en viel haar kop neer in de sneeuw. Rond haar nek begon de sneeuw langzaam rood te worden maar ze voelde het niet meer.