Can you feel the love tonight?[Dyingpaw]

"Laten we even gaan zitten en van het uitzicht genieten,",ze knikte,ze vond het uitzicht hier altijd al mooi. Zeker met de maan en de zachte bries die je vacht liet wapperen. Wat onhandig ging ze zitten. 'Ik kwam hier als kitten altijd,deels om over mijn ouders na te denken,andere deel om over mijn gedoe te piekeren.',zei ze en keek de zwarte kater liefdevol aan. Ze had al een hele toekomstbeeld voor zich. Samen kittens en als ze elder werden dan zouden hun jongen goede warrior's zijn en misschien zouden zij wel kittens hebben. Even bleef die beeld hangen totdat ze met haar ogen knipperde. Nee,ze moest niet over de toekomst beginnen. Wie weet was dit wel een droom,maar dat geloofde ze niet. Alles was echt,ja alles.

"Ik kwam hier als kitten altijd,deels om over mijn ouders na te denken,andere deel om over mijn gedoe te piekeren.", zei Cinderpaw. De zwarte kater antwoordde niet, maar drukte zijn snuit in haar vacht. De kater ademde haar geur in, en voelde zich.. Veilig. Niet meer alleen. Verliefd, als dat dat gevoel was dat hem warm makte van binnenuit, dat hem al het ongeluk in de wereld deed vergeten, zelfs de honger die de hele clan nu leed kon hij vergeten door de liefde! Nu kon Dyingpaw het wel uitschreeuwen van geluk, van liefde, van blijdschap!

Ze wist dat de kater niet wist wat hij moest zeggen maar dat kon haar niks schelen. Toen ze vertelde dat ze hier altijd kwam toen ze een kitten was voelde ze de snuit van de kater in haar vacht. Een warm gevoel die ze enkel al kreeg als ze aan de kater naast haar dacht werd nu nog warmer. Ze deed het zelfde,drukte haar snuit in zijn vacht en ademde zijn geur op. Nooit zou ze hem willen vergeten,ze zou alles voor hem doen. Ze sloot even haar groene ogen en kon alleen nog maar aan hem denken.

Cinderpaw stak ook haar snuit in zijn vacht. Hij kon haar hartslag horen, gelijkmatig en kalmerend. Misschien was het voorbestemd.. De zwarte kater glimlachte in haar vacht. Zo zaten ze daar een tijdje, terwijl geen van bijden leek te willen bewegen, om dit moment niet te verstoren. Langzaam kwam de zon op en kreeg alles wat meer een gouden gloed. Enkele warriors en apprentices kwamen uit hun den, rekten zich uit en begonnen aan hun ontbijt. Enkelen keken hun aan, maar dat maakte niet uit. Op dit moment waren ze gelukkig, dat was alles wat telde. Zachtjes snorde hij, terwijl Dyingpaw zijn snuit uit haar vacht haalde. Zijn neus zat vol met Cinderpaws geur, een heel positief gevoel.

De grijze poes was kalm en had haar groenen ogen nog steeds dicht. Dit moment was iets waar ze nooit had van kunnen dromen. Stilaan kwam de zon op en wierp een gouden gloed over alles. Ze hoorden hoe een aantal katten ontwaken,waarschijnlijk waren dat warrior's en apprentice die zouden gaan trainen. Ze voelde aantal ogen in haar rug prikken maar dat maakte voor haar niks uit. Ze was gelukkig net als hem en dat was voor haar alles wat telde. Zachtjes snorde de mooie zwarte kater en trok zijn snuit rustig uit haar vacht. Zelf bleef ze zo nog even zitten maar deed daarna hetzelfde. Ze keek hem aan,vol liefde met een gevoel van vreugde.

Eindelijk voelde de zwarte kater zich genezen. Misschien was dat het medicijn geweest? Misschien was de ziekte alleen mentaal geweest.. Nog maar een paar dagen geleden was hij een wrak, en nu voelde hij zich alsof hij een éeuwigheid zou kunnen blijven springen, dansen, zingen, kortom: vrolijk zijn! Liefde was toch mooi, niet? "Cinderpaw?", mompelde hij in haar vacht. "Denk je dat dit ware liefde is?", vroeg hij, een beetje onzekerheid in zijn stem. Maar vooral klonk hij gelukkig, een toon die hij nog niet zo vaak kon gebruiken. To nu toe was zijn leven altijd vol ongeluk geweest: de dood van zijn moeder, een crush op Stormypaw maar niet bij haar kunnen zijn vanwege clanverschillen, gepest zijn, bijna zijn eerste moons niet overleefd,... En dan wierp Starclan gewoon de liefde in zijn schoot! Het as ongelooflijk.

De grijze poes genoot van de tijd nu,nergens meer aan denken behalve aan hem. Het leven leek opeens een stuk vrolijker,alsof ze nooit een ongeluk gehad had. "Cinderpaw?", mompelde hij in haar vacht. "Denk je dat dit ware liefde is?", ze keek de kater aan. 'Ik denk het wel,het moet haast wel. Ik bedoel,eerst leek niemand mij te moeten hebben. En als een bom was jij er,zo'n gevoel had ik nooit bij iemand anders behalve jouw gevoeld',sprak ze zachtjes tegen de kater. Liefde stond in haar ogen en het was de waarheid die ze zei,als ze ook maar een seconde aan hem dacht leken duizenden vlinders in haar buik te dansen,ze wist zeker dat hij de ware was voor haar. De kater waar ze zou voor willen vechten om hém te beschermen. Ze wist het zeker,ze waren gewoon voor elkaar bestemd! Het was een gift van StarClan en ze was dan ook StarClan erg dankbaar voor dit.

"Ik denk het wel,het moet haast wel. Ik bedoel,eerst leek niemand mij te moeten hebben. En als een bom was jij er,zo'n gevoel had ik nooit bij iemand anders behalve jouw gevoeld", antwoordde Cinderpaw. De zwarte kater wou dat hij hetzelfde zou kunnen zeggen, maar eerlijk gezegd wist hij het niet helemaal zeker. Stormypaw was nog steeds niet helemaal verdwenen uit zijn gedachten... Hij schudde zijn kopje om hem helder te krijgen. Opeens merkte Dyingpaw dat zijn maag weer rommelde. Logisch ook, hij had nog niets gegeten. "Wacht hier, ik ga iets te eten halen.", fluisterde hij in haar vacht. De zwarte kater wachtte een momentje voor hij opstond, bang om dit moment te verpesten. Maar uiteindelijk stond hij, liep naar de prooistapel en pakte een konijntje. Na eerst goed gecontroleerd te hebben of deze ook niet rot was, liep hij terug naar Cinderpaw en legde hij deze voor hun neer. Daarna ging hij weer naast haar zitten. De grijze pels van Cinderpaw voelde vertrouwt aan, nu al. Hij at ene hapje van het konijn en schoof het naar Cinderpaw. "Ook wat?", vroeg Dyingpaw, maar meteen moest hij blozen; hij had er niet aan gedacht om zijn mond éérst leeg te eten.

"Wacht hier, ik ga iets te eten halen.", fluisterde hij in haar vacht. Ze keek toe hoe de kater even wachtte en daarna toch opstond en naar de stapel liep. Hij controleerde het konijn en kwam toen terug. Hij legde het neer en nam een hap. Daarna schoof de kater het naar haar toe. "Ook wat?",vroeg de kater. Ze nam een kleine hap,die waterrat van eerder had haar grootste honger afgenomen en bovendien had ze haar deel al gehad. Ze had niet gemerkt dat de kater dat met een mond vol zei. Na nog een kleine hap schoof ze het konijn terug naar de kater. 'Ik heb mijn deel al gehad,bovendien heeft die waterrat de grootste honger weggenomen',zei ze snorrend en duwde haar vacht nog dichter tegen de kater aan. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig dat ze niet had nagekeken of de waterrat voor hem nog goed was.

"Ik heb mijn deel al gehad,bovendien heeft die waterrat de grootste honger weggenomen", antwoordde Cinderpaw nadat ze een paar happen genomen had. De zwarte kater knikte en at toen stilzwijgend en in gedachten verzonken zijn deel op. Niet wetend wat te zeggen wachtte hij dan maar to Cinderpaw iets zei. Man, hij was echt niet zo goed in dit soort dingen...

Ze keek even rond terwijl de zwarte kater verder at. 'Hopelijk brengt Greenleaf meer prooi.',zei ze om de stilte te verbreken. Ze keek naar de kater aan. 'Ga jij straks nog iets doen?',vroeg ze aan de kater. Ze probeerde zoveel mogelijk niet in een stilte te landen. Ze merkte dat steeds meer en meer katten in beweging kwamen,zelfs kittens,elders en queens kwamen lucht scheppen.

"Hopelijk brengt Greenleaf meer prooi.", zei Cinderpaw. "Ga jij straks nog iets doen?" Dyingpaw haalde zijn schouders op. Ondertussen was het konijn op. Hij begroef het, kwestie van hem meer tijd te gunnen om een antwoord te bedenken. "Tja.. Misschien ga ik eens gaan jagen ofzo..", antwoordde hij twijfelachtig. "Hoezo?" De zwarte kater draaide zijn kopje naar haar en keek recht in Cinderpaw's groene ogen, groen als gras.. meteen overviel hem een vreemd gevoel, ene mengeling van de drang om haar te beschermen, en misschien zelfs wat egoïsme. En dan een warm gevoel in zijn mag, maar niet alsof hij zou moeten overgeven, meer alsof hij allés zou kunnen!

"Tja.. Misschien ga ik eens gaan jagen ofzo..", antwoordde hij twijfelachtig. "Hoezo?"vroeg de kater. 'Misschien...dat ik mee kon.',antwoordde ze. Ze glimlachte naar de kater toen hij naar haar keek. Een warm gevoel drong haar binnen,niet door de zon die stil aan hoger en hoger klom,maar van pure liefde. Ze wist het zeker dat ze nu niet meer zonder hem zou kunnen. Ze was bang,bang voor haar toekomst. Bang om hem kwijt te raken. Ze kon er niks aan doen als ze in zijn blauwe ogen keek dat zelfs haar hart smolt.

"Misschien... Dat ik mee kon.", antwoordde de zilveren poes. Een tijd lang keken ze in elkaars ogen. Uiteindelijk doorbrak Dyingpaw de stilte weer: "Misschien.. Kun je mee...", antwoordde hij. Cinderpaw kon toch niet voor eeuwig in het camp blijven, gewond of niet? Hij kon haar ondersteunen, ze zouden één of andere oude muis kunnen verrassen, en iedereen as happy...

Dyigpaw brak de stilte. "Misschien.. Kun je mee...", Ze knikte. 'Dan kunnen we de domste,stomste en dikste muis zoeken',zei ze met een glimlach. Ze wist als ze veel te lang in het Camp zou blijven dat ze gek ging worden. Ze was van jongs af aan al een energieke kat geweest dus zou ze daarom zo vaak mogelijk wat rond willen hinkelen. Er kwamen steeds meer katten en toch was het rustig. Dat moest ze bekennen.

"Dan kunnen we de domste,stomste en dikste muis zoeken", antwoordde de poes. Dyingpaw knikte glimlachend. "Zullen we straks gaan, om zonhoog?", vroeg hij. "Ikkeuh.. Ik moet nog wat doen." Na die zin stond hij op. één voor één strekte hij zijn poten. met nog een laatste blik op Cinderpaw liep hij dan maar naar de uitgang... Hij moest dringend Stormypaw vertellen dat ze elkaar niet meer zouden kunnen zien.

~Een vervolgtopic om zonhoog? Zoja, zal ik maken?

"Zullen we straks gaan, om zonhoog?", vroeg hij. De poes knikte. 'Ik zal er zijn!', beloofde ze. "Ikkeuh.. Ik moet nog wat doen." zelf stond ze ook op en rekte zich even uit. 'Zie ik je dan straks?',vroeg ze en keek hem aan.

~Sure,als jij wielt c:

"Zie ik je dan straks?", vroeg Cinderpaw. Dyingpaw keek nog eens achterom en knikte. Daarna liep hij de campuitgang uit en trok hij een sprintje naar de grens met Riverclan. Hij moest nu iets niet zo heel leuks doen...

https://www.warriorcatsnl.com/t16014-hunting-like-a-pro-cinderpaw#376679

Onderwerp: Re: Can you feel the love tonight?[Dyingpaw]