Can you feel the love tonight?[Dyingpaw]

De apprentice had haar ogen gesloten,weg in een agstige slaap. Ze was bang,bang dat de witte kater haar zou komen halen. Ze voelde en draaide een paar keer rond in haar mosnestje. Ze mompelde iets in haar slaap totdat ze wakker schrok. Haar grijze vacht stond vol angst overeind en haar ogen groot. Ze keek rond en herrinderde weer dat ze in de Medicine Cat den lag. Ze keek naar Dyingpaw die ook in de den verbleef omdat hij een of andere ziekte had. Ze legde haar kopje weer op haar poten maar raakte niet in slaap.

+Dyingpaw
~Titel leek me cool XD~

Dyingpaw

Het was alsof zijn speekselklieren overuren draaiden, zoveel schuim was er de laatste tijd uit zijn bek gekomen. Hij kon niet helder nadenken. In feite was deze hele gebeurtenis een waas, waaruit hier en daar een punt opsprong. De eerste keer, bij Cinderpaw, toen hij inzakte en ze hem terug naar hier had gebracht. Hij keek opzij en zag de gestalte van Cinderpaw. Het was donker buiten, maar sinds hij in de medicine cats den lag, was zijn ritme helemaal uit de war. Ook kon hij niet meer trainen. Hopelijk kon hij wel nog warrior worden bij de volgende ceremonie.. Maar dat moest. Ze konden hem niet voor eeuwig hier laten liggen... "Cindelpaw...", rochelde hij, terwijl hij niet doorhad dat de 'r' een 'l' geworden was. Wat kon het ook schelen?

TAG:

WORDS:

NOTES:

©Kuksie

Ze keek naar buiten,de sterren die je kon zien aan de silverpelt. Ze dacht aan haar ouders die ze nooit gekend had,aan haar siblings als ze die ooit gehad had. Al snel daalde haar gedachten af naar de zwarte kater met zijn mooie blauwe ogen. Haar groenen ogen leken gevestigd op een plek waar alleen zij kon komen. Ze merkte daarom niet dat er veel schuim uit de bek van de kater kwam. "Cindelpaw...",rochelde de kater. Ze keek op en trippelde,dat meer hinkelen was naar hem toe. Ze veegde met haar pootje de schuim weg van zijn bekje. 'Wat is er?',sprak ze rustig,ook niet al te hard.

"Wat is er?", vroeg Cinderpaw zachtjes. Dyingpaw schudde zijn kopje, waardoor er wat speeksel op haar vachtje spetterde. Hij keek op, recht in haar mooie groene ogen.. Opnieuw schudde hij zijn kopje. Zo mocht hij niet denken! Maar ze was zo mooi.. Nee! Hij kon nu gewoon niet helder denken, dat was het! Hij kreeg heus geen crush op haar.. Nee toch? Maar ene stemmetje in hem zei dat het misschien wel zo was. De zwarte kater draaide zijn rug naar haar; Waarom had hij geroepen? Ja, hij wist wel, hij wou haar zo graag zien.. Maar hij kon het niet, zijn brein kon al die gevoelens niet aan. Zeker niet in deze staat..

Ze keek hem aan en een warm gevoel doorstroomde haar toen hij met zijn o zo mooie blauwe ogen in de hare keken. Ze bloosde maar dat kon je niet zien door haar vacht. Ze keek naar Dyingpaw. 'Gaat alles echt wel goed? Moet ik Brindlepool gaan halen?',vroeg ze bezorgd aan de kater. Ze ging voor de zwarte kater zitten en keek naar hem. Ze keek even naar buiten waar de maan haar zilveren licht de den in liet schijnen waardoor alles er vredig uitzag. Haar vacht kleurde nu eerder zilver dan de grijze tinten die ze had,ook Dyingpaw leek van zuiver zilver.

"Gaat alles echt wel goed? Moet ik Brindlepool gaan halen?", vroeg Cinderpaw bezorgd. De donkere kater keek haar aan, net op het moment dat ze wegkeek, naar het camp. De maan gaf alles een zilveren gloed, waardoor zelfs de sneeuw niet meer écht wit was. Opeens begon zijn maag te rommelen, maar dat negeerde hij. Toen de zilveren poes weer terugkeek, richtte Dyingpaw zijn blik weer op de grond. Bijna onmerkbaar schudde hij zijn hoofd van nee. Deze verwarring was niet op te lossen met kruiden, daar moest hij zelf doorheen. Geen ontkomen aan.

Ze keek naar de kater die niet heel zichtbaar nee schudde. Ze hoorde de maag van de kater rammelen. Stiekem begon zij ook honger te krijgen. 'Ik ga kijken of er nog wat te eten is,moet ik iets meebrengen voor je?',zonder echt op antwoord te wachten hinkte ze in de vage schemering naar buiten. De maan had nog veel licht maar de zon was echt stilaan aan het opkomen. Ze pakte twee waterratten en hinkte terug naar de den. Ze legde een waterrat voor hem neer en zelf begon ze te eten.

"Ik ga kijken of er nog wat te eten is,moet ik iets meebrengen voor je?", vroeg de grijze poes, maar voor hij antwoord had kunnen geven, hupste ze al naar buiten. Vanuit zijn mosnestje keek de zwarte kater haar aan, zich schuldig voelend. Waarom moest ze nou nét op hem een crush krijgen? En waarom moest hij dan net ook een crush op haar krijgen. Het was allemaal zeker niet zijn schuld, en toch kon hij niet anders dan zichzelf de schuld geven van alle problemen die over hem rolden als een vulkaanuitbarsting. Cinderpaw kwam terug met twee waterratten, waarvan ze er eentje voor hem neerlegde. Vanuit zijn ooghoekjes zag Dyingpaw de poes eten, maar zelf had hij niet zoveel trek. Hij moest bijna kokhalzen van de geur, en na het eens omgedraaid te hebben ontdekte hij waarom: De onderkant was helemaal beschimmeld. Een beetje walgend schoof hij de waterrat aan de kant, terwijl hij toekeek hoe Cinderpaw smulde van haar waterrat.

Ze at nog een paar happen van haar waterrat en had genoeg. Ze had toe gekeken hoe Dyingpaw de waterrat had toegedraaid en de beschimmelde onderkant te voorschijn kwam. Walgend had de kater die weggeduwd en puur uit angst dat zijzelf misschien wel schimmel had op gesmuld had ze ook genoeg gehad. 'S-sorry',stammelde ze en nam de twee overschotten mee om te begraven onder wat zand. Dat duurde even en toen hinkte ze terug. Ze ging op haar nestje zitten en dacht na. Was het een teken van StarClan of gewoon toeval? ze wist het niet en keek stiekem af en toe uit haar ooghoek naar de kater.

"S-sorry.." stotterde de poes verontschuldigend. Dyingpaw schudde dat het niet erg was en keek toe hoe ze de overschotten begroef. Hij wist dat er prooischaarste heerste, en voelde zich schuldig dat ze zoveel prooi verspild hadden. maar ja, beschimmelde prooi kon je niet eten, toch? Hij legde zijn kop op zijn poten en viel in slaap, een diepe maar woelige slaap.

Cinderpaw keek nog een paar keer naar Dyipaw en de sterren en zakte ook in slaap,droomloze slaap. Toen ze wakker werd scheen de zon toch best fel. Ze woelde nog een beetje rond maar raakte niet meer in slaap. Ze opende haar groene ogen en keek naar de felle zonen stralen. Ze kroop wat meer naar de zijkant omdat daar wat meer schaduw was. Ze keek even achterom en zag dat dat dichter bij de kater was. Ze stopte maar waar ze nu stond en installeerde zich daar maar ze raakte toch niet terug in slaap.

Hij droomde.. Over een groot ijskasteel, met een koningin. Die koningin was bang, bang van haar krachten. Enkel liefde kon haar redden, maar wat als die nu te laat komt? De zwarte kater schrok wakker uit zijn slaap. Hij keek om zich heen en zag Cinderpaw, een eindje van haar nest. Hij zuchtte even. Wat nu als hij haar gewoon een kans gaf? Misschien.. misschien werd het wel wat? Dyingpaw kroop dichter naar haar toe, tot hij haar zilveren vacht tegen de zijne voelde. Dat voelde.. Best wel prettig, eigenlijk. Gezellig..

Ze staarde naar de wand van de den en verzonk in gedachten. Ze zag de ruzie met haar metor voor zich maar na een tijd vervaagde dat. Al haar gedachten vervaagde en veranderde in een dagdroom. Rennend over de vlakte,zonder de hinderlijke misvormde poot en de zon die haar vacht opwarmde. En dat warm gevoel drong ook tot haar door toen ze iets voelde,een vacht. Ze rukte zich uit haar dagdroom en keek naar de zwarte kater die naast haar zacht en waar ze de vacht van voelde. Haar ogen kregen een twinkeling,van blijdschap en liefde. Gaf de kater haar dan toch een kans? Ze vroeg niks,want het warme gevoel en de duizende vlinders in haar buik was genoeg. Zijn aanrakning voelde zo intens en ook zo...prettig. Ze kon het moeilijk verklaren maar erg was het zeker niet!

Ze weerde hem niet af, wat een goed teken was voor hem. Het leek nu ook of de ziekte waar hij al een paar dagen mee opgescheept zat, begon te verminderen, maar misschien was dat gewoon een gevoel. "Cinder?", fluisterde hij in haar oor. e-Een glimlach vormde zich om zijn snuit. Dit was gezellig. "Misschien moeten we het een kans geven..", vervolgde hij, waarna hij recht in haar ogen keek, haar mooie groene ogen...

"Cinder?", fluisterde hij in haar oor. Ze spitste haar oortjes en luisterde. "Misschien moeten we het een kans geven..", ze keek hem aan,recht in zijn mooie blauwe ogen,zo mooi als de helderste rivier! 'Als we het niet proberen,dan weten we nooit of het gaat',antwoordde ze fluisterend terug. Ze kon het niet laten om hem een lik over zijn oren te geven.

"Als we het niet proberen, weten we nooit of het gaat...", fluisterde Cinderpaw terug. Dyingpaw knikte en voelde dat de grijze poes een lik over zijn oor gaf. Spinnend liet hij het toe. Ongelofelijk hoe snel meningen konden veranderen! Nu wist hij wel niet hoe het verder moest. Wat werd hij nu verwacht dat hij moest zeggen? De kater had hier totaal geen ervaring mee...

Toen ze voelde dat de kater begon te spinnen voelde ze zich nog gelukkiger. Zachtjes spinde ze ook. 'Misschien...euh...kunnen we een kleine wandeling maken?', stelde ze voor. Ze was nog iets dichter naar de kater toe gekropen. Het voelde vertrouwd,alsof zij tweeën altijd al iets hadden met elkaar. Het kon haar niks schelen dat de kater een ziekte had en ze vergat nu ook haar verminkte poot.

"Misschien.. euh.. Kunnen we ene kleine wandeling maken?", stelde Cinderpaw voor. De jonge kater knikte en ging rechtstaan. Daarna hielp hij Cinderpaw recht, met haar gewonde poot. Toen ze uit de den liepen ondersteunde hij haar met zijn ene schouder, zodat ze niet omviel en het tempo bij zou kunnen houden. De bek van de kater was nu ook gestopt met schuimen, iets waarvoor hij Starclan heel dankbaar voor was. Nog steeds had hij niets meer gezegd, gewoon omdat hij onzeker was...

De zwarte kater kikte en stond op. Ze voelde de ondersteuning van de kater zodat ze makkelijker recht kon. In de tempo die hij hield hinkte ze met zijn ondersteunende schouder met hem mee. Wat ze eerder niet opgemerkt was dat de kater niet meer schuimde uit zijn bek. 'Met jouw lijkt het beter.',probeerde ze om de stilte niet te lang te laten duren. Ze bedankte in stilte StarClan voor deze kans.

"Met jou lijkt het beter.", mauwde Cinderpaw, schijnbaar om de stilte te verbreken. Dyingpaw knikte en voelde zich gelijk een stuk beter. Misschien zou het iets worden.. Zou hij gelukkig kunnen zijn.. En meteen ging zijn hoofd verder. Kittens, later als elder en hun kittens warrior werden en zelf kittens kregen.. Hij zag het al helemaal voor zich. Maar meteen schudde hij zijn hoofd weer eventjes. Voor hetzelfde geld was dit allemaal maar een korte bevlieging en was het morgen weer over. Hij keek de poes naast hem aan, haar mooie zilveren vacht die glansde in het maanlicht en op en neer ging in de zachte avondbries. Haar grasgroene ogen, die Starclan leken te bedanken als ze naar de hemel keek. Zo een poes kon hij toch niet laten gaan? "Laten we even gaan zitten en van het uitzicht genieten,", stelde hij voor.

Onderwerp: Re: Can you feel the love tonight?[Dyingpaw]