intruder alert

Darkness trippelde langs het meer , over een paar pootstapjes zou ze in verboden gebied zijn . Toch was ze niet bang , als ze zou betrapt worden dan zou ze vechten . Maar ze moest door het windclan teritorium , het zag ernaar uit dat het ging stormen want donkere wolken bedekten de hemel als een zwart tapijt . Ze had dus geen zin om en omweg te nemen want ze wouw thuis zijn voor de storm uitbrak . Ze versnelde haar passen , want het zag ernaar uit dat ze niet veel tijd meer had . Het wateroppervlak van het meer begon te rimpelen in de avondwind . Ze was al in de helft , nog maar een stukje te gaan dan was ze thuis . Dan kon ze zich lekker in haar mosbedje oprollen en door de storm heenslapen . Maar opeens drong een geur haar neusje binnen , ze was niet alleen . Darkness was heel sterk in geuren ontleeden , daarom bleef ze even zitten en snoof de lucht heel grondig op . Het was een mannelijke windclankat , niet heel groot ... vast nog een apprentice . Maar toen ze hoorde dat de kat dichterbij kwam , dus snel zette ze haar haren omhoog en wachte tot de kat tevoorschijn kwam .

( eerst Owlpaw graag (: )

Owlpaw was teleurgesteld toen zijn mentor er niet was, dus ging hij er maar alleen op uit. Snel en sluw sloop hij door de ingang en trippelde vrolijk door het koele gras. De wind gleed door zijn dikke vacht en hij was geconcentreerd op elk geluidje. Hij hoorde een klein figuurtje rond scharrelen en meteen dook hij in de sluiphouding. Langzaam sloop hij naar het figuurtje en zag een klein bruin lijfje. Nog een paar muizenlengtes en ik ben er! Dacht hij, hij zag het snuitje van de muis dichterbij komen en hij kon al bijna zijn hartje horen kloppen. Hij stopte even en maakte zich klaar voor zijn sprong, opeens veranderde wind en meteen schrok het muisje en vluchtte voor zijn hol. "Muizenkeutels!" Zei hij geïrriteerd, hij stond weer op en rekte zijn lichaam. Een vage lucht dreef zijn neus binnen. Roque! Al zijn instincten werden scherp gesteld en hij was erg alert. Hij sloop door het gras en hij kwam uit bij het kleine meer. Het glinsterde prachtig. Heel even vergat hij zijn alertheid en bleef hij staren naar het glinsterende meer. Een klein geluidje lokte hem weer naar zijn aandacht en hij speurde weer verder. De zon was bedekt met een dikke laag wolken en er kwam maar een klein straaltje licht door. In de verte zag Owlpaw een klein glimpje van een zwarte vacht, het was snel door aan het lopen. Vast prooi aan het stelen. Dacht Owlpaw woedend, hij liep door de struiken die de rest van de kater of poes verborgen hielden. "Wat moet een Roque als jij hier doen op het WindClan territorium!" Vroeh Owlpaw, hij dacht dat hij het antwoord al zou weten, maar het zou hem vast verassen!

Net als Darkness voorspeld had kwam er een kater uit de bosjes gesprongen ."Wat moet een Roque als jij hier doen op het WindClan territorium!" blies de kater . Waarschijnlijk dacht hij dat Darkness prooi aan het stelen was , maar dat deed ze helemaal niet . " Ik ben geen prooi aan het stelen , ik wil alleen even dit teritorium doorkruisen . Anders raak ik niet thuis . " Mauwde Darkness terug . Ze ging zich niet laten wegjagen , ze moest thuis zijn voor de storm uitbrak . "Ik moet nu door ! Meteen begint het te stormen , dan word het veel te gevaarlijk ! " Blies ze nu harder . Maar ze had al teveel gezecht want een regendruppel viel op haar neus .

Owlpaw schrok van de uitbartsting van de Roque. Maar wat doet ze zo ver van huis? Vroeg Owlpaw zich af, hij durfde het niet te vragen, dat zou best onbeleefd zijn. Een kleine druppel viel op zijn vacht en bracht hem weer bij bewust zijn. Maar de Roque bevindt zich nog steeds op WindClan territorium! Hij sloeg zijn klauwen in de grond en bekeek zijn tegenstander. De Roque had een zwarte vacht, dus zou ze overal opvallen en ze had felgroene ogen. Owlpaw wist niet hoe deze Roque zou vechten, dus zou hij erg voorzichtig moeten zijn. Hij zette zijn vacht op van woede en tegen de regen. "Wat je ook komt doen, je bevindt je nog steeds op WindClan territorium!" Blaasde hij, hij deed een dreigende stap naar voren en blaasde gevaarlijk. Hij spande zijn spieren voor een grote sprong, hij keek heen en weer of er niet meer Roques waren. Maar alles was rustig, het zachte geluid van de regen galmde in zijn oren. Het leek wel steeds harder te gaan regenen! Maar Owlpaw moest deze indringer wegjagen! Hij sprong op en klemde hem op de Roques rug. Hij sloeg zijn nagels in de zachte vacht, de regen maakte zijn vacht doorweekt en hij has het erg koud, maar hij zette door.

(Niet echt veel inspiratie)

"Wat je ook komt doen, je bevindt je nog steeds op WindClan territorium!" Blies de kater . Blijkbaar liet hij er geen gras over groeien want meteen viel hij aan , hij sprong op Darkness rug en haakte zich stevig vast op haar rug . Darkness begon metten te bokken maar het was niet makkelijk om hem eraf te krijgen , na een tijdje gooide Darkness hem soepel van zich af . Toen hij op de grond smakte een paar staartlengtes van haar vandaan , ging Darkness ook in de aanval . Snel spong ze op hem en drukte hem tegen de grond , "Ik was niet van plan om te gaan vechten , maar je laat me geen keus !" mauwde Darkness door de donder heen . Vechtend rolde ze door de regen . Darkness vacht was kletsnat en het begon nog harder te stormen .

Opeens begon de poes te bokken, Owlpaw kon het niet meer houden en liet los. Hij vloog een paar muizenlengtes de lucht in en viel op de grond, een grote stofwolk kwam over hem heen. Hij kon even niks zien, maar toen zag hij een zwarte schim op hem af komen. Hij probeerde op te staan, maar er zat zand in zijn ogen! Hij kon nu echt niks zien, hij prikkelde zijn oren en ging op het geluid af. Een zwaar gewicht kwam op zijn schouders en hij smakte weer op de grond. "Ik was niet van plan om te gaan vechten, maar je laat me geen keus!" Klink haar mauw, de donder sloeg op hetzelfde moment in. Owlpaw rilde even en maakte zich slap, dat was zijn truc. De regen pletste in zijn ogen en het zand gleed langzaam weg. Owlpaw knipperde even en zag dat de zwarte poes over hem gebogen stond. Haar fel groene ogen gloeiden met woede. Owlpaws vacht plakte nu helemaal tegen zijn lichaam door de regen. Het gras rondom hem werd hard naar beneden geduwd door de regen en de wind plaagde het met zijn kracht. Owlpaws snorharen werden tegen zijn wang geduwd door de grote windkracht. Hij zag dat de poes het net zo slecht had, hij bewoog even niet om de poes goed te bekijken. Ze was niet al te mager, maar ook niet zo goed gevoed, hij had trouwens vandaag ook nog niet gegeten. De wind werd met de minuut heviger en Owlpaw kreeg het idee dat dit gevecht ten einde was. "We kunnen maae beter schuilen!" Schreeuwde hij door de wind, hij had het gevoel dat ze hem niet zou horen, maar het moest wel! Als ze hem nietos zou laten dan zouden ze een ernstige ziekte kunnen krijgen! Hij probeerde zich onder de poes uit te wurmen, maar het lukte niet! Hij keek wanhopig naar de poes. Laat me alsjeblieft gaan! Ik kan ons naar een schuilplaats brengen! Dacht hij, hij keek naar het gras. Het was hevig heen en weer aan het waaien. Een paar sprietjes werden uit de grond gerukt. Dat gebeurd misschien straks ook met ons, als ze me niet loslaat.

"We kunnen maae beter schuilen!" Schreeuwde de kater door de wind . En hij had gelijk want nu konden ze niet verder vechten . " Breng ons naar een veilige plek ! " Schreeuwde Darkness door de storm heen . Ze hoopte vurig dat er hier ergens een veilige plek was want het zou niet lang meer duren tot de rivier overstroomde door de hevige regen . Darkness vacht was helemaal doorweekt en plakte tegen haar lichaam , ze moesten echt snel ergens schuilen want anders raken ze mischien gewond in de storm . Opeens hoorde Darkness een hevige kraak , toen ze rondkeek wat er zo kraakte zag ze een boom die naar beneden viel . Als hij zo zou doorzakken viel hij op de kater ! Darkness wilde niet dat er iemand gewond raakte dus liep ze zo snel als ze kon naar de kater toe en duwde hem opzij . Net toen ze glijdend tot stilstand kwamen op de drassige grond klonk er een enorme knal van de boom die op de grond smakte , precies op de plek waas de kater daarnet stond .

(mag ik)

Sparrowpelt was op weg naar het kamp, om dat het ging stormen. Ze was al ver, toen ze opeens vaag stemmen hoorden. Ze herkende die van Owlpaw. Maar de andere kende ze niet. Sparrowpelt besloot er op af te gaan, en kijken wat er aan de hand was. Toen het ging regenen, ze trok zich er niks van aan. En liep naar het meertje toe, waar de stemmen vandaan kwamen. Het ging steeds harder stormen, en de wind rukte gras uit de grond. Sparrowpelt stapte door, en hoorde weer stemmen. " Breng ons naar een veilige plek ! " riep een stem die ze niet kende. En een Roque geur kwam haar neus in, gevolgd door die van Owlpaw. Sparrowpelt stap versnelde. Ze was op tijd bij het meertje, om een boom te zien vallen. Een heftig gekraak, de wind duwde. Hij kon elk moment op Owlpaw komen. Sparrowpelt kon niks meer doen. Opeens duwde de roque Owlpaw opzij. En de boom kwam vlak voor Sparrowpelt neer. Het gaf een klap, die ze in het kamp nog moesten hoorden. Even was Sparrowpelt stil, en keek verbaast naar de poes. Maar ze vermande zich, en liep op de twee af. Ze sprong over de boom, en lande voor de zwarte poes. ''Wat doe je hier?'' vroeg ze boos aan haar. Ze ging zitten. En wachtte op antwoord. Terwijl ze naar Owlpaw keek. ''Gaat het?'' vroeg ze. Haar blik stond rustig naar hem.

(Niet op reageren)

(Het liefst na de storm, want Silverpool komt ook nog, misschien dat je met haar een pattrouille vormt. Maar wil je dan wel je post aanpassen.)

Owlpaw voelde dat de poes van hem afstapte en hij snoof snel de geuren op. De wind blies irritant in ziin gezicht, daardoor rook hij de geuren maar half. Wat gras, een oud konijnen hol en een vossenhol. Hij rook dat de vossen geur oud was, maar de vos kon ook diep in het hol zitten. Hij twijfelde heel even stapte op de vossengeur af. Heel even hoorde hij iets kraken en daarne voelde hij een klap in zijn zij. De poes was tegen hem aangesprongen! "Waarom deed je dat n.." Hij zag een gigantische boom neervallen op de plek waar hij net nog stond. "D...Dank je" Stotterde hij, zijn hart klopte in zijn keel van angst. Ondertussen was het weer harder gaan regenen en allebei de katten hun vacht klemde tegen hun lijf. "We moeten maar snel dekking zoeken, misschien wel voor de hele nacht." De wind blies bijna de woorden weg en Owlpaw twijfelde if de poes hem wel gehoord had. Hij hoopte het goede en rende verder, zijn stap was versneld, want hij wou snel schuilen en de nacht dooorbrengen. Zelfs met een Roque dan in plaats van in de regen. In de verte zag hij een uitstekende rots met daar onder een gat dat niet ver naar beneden liep, hij versnelde zijn pas en rook aan de ingang van het hol. Een oude vossengeur en binnen blijkt het ook zo te zijn. Dacht Owlpaw, hij draaide om om de poes te zijn, maar de regen verstoorde zijn blik. Nou maar hopen dat ze hem gevolgd was.

(Niet veel inspiratie.)

"Waarom deed je dat n.." mauwde de kater kwaad , maar toen hij zag dat darkness hem gered had van de vallende boom stoorde hij: "D...Dank je" . Met de regen in hun ogen zochten ze naar een veilige plek om te schuilen . Opeens hoorde ze de kater iets zeggen maar ze kon het niet horen door de hevige wind , maar toen de kater vertrok wist ze wat hij had gezegd . Snel volgde ze de kater in de hoop dat hij een veilige plek had gevonden , uiteindelijk kwamen ze aan in bij een oud vossen hol . Maar te hopen dat die verlaten is mauwde Darkness in zichzelf , en ze stapte naar binnen . Eenmaal ze in het hol was schudde ze hr vacht uit , "Bedankt om mij te helpen , zonder jouw zou ik de storm niet hebben overleefd " mauwde Darness oprecht . " Mijn naam is trouwens Darkness , wie ben jij als ik dat vragen mag ? " vroeg ze daarna nieuwsgierig terwijl ze zich drooglikte . ze likkte aan haar poot die verschrikkelijk veel zeer deed .

(En ineens leest Silverpool dat het de bedoeling is dat zij na de storm mee mag doen ^^)

Het regende hard, maar Silverpool was samen met Sparrowpelt op patrouille gestuurd. De storm naderde zijn einde toen ze langs een omgevallen boom liepen. Ineens pikte ze de geur van Owlpaw op. "Ruik jij dat ook?" vroeg ze aan Sparrowpelt. Toen ze over de boom sprong rook ze ook de geur van een Roque. Voorzichtig probeerde ze te ontdekken waar de geur vandaan kwam. "Volg mij!" siste ze zacht, maar duidelijk. De regen was alweer helemaal weggetrokken, maar Silverpool was bang dat het de geur van de twee katten had weggespoeld. "Owlpaw!" riep ze, in de hoop dat haar vriend zou antwoorden. Maar het bleef stil, ook toen ze voor de tweede keer zijn naam riep. "Help me zoeken" zei ze tegen Sparrowpelt. Ze liep in de richting waar pootstappen naartoe leiden. Ze kwam uit bij een grot. "Owlpaw?" fluisterde ze. Het tikken van de regen was het enige wat ze kon horen. Tot ze ineens stemmen hoorde. "Mijn naam is trouwens Darkness, wie ben jij als ik vragen mag?" hoorde ze de kat die waarschijnlijk een Roque was zeggen. Ze liep naar Darkness toe, ookal kon ze haar niet zien. "Owlpaw? Ben jij daar!" vroeg ze. Ze wist het antwoord eigenlijk al, want ze kon zijn aanwezigheid ruiken...

(inspi loos two!)

Sparrowpelt liep door de regen, en keek naar Silverpool. Ze hadden net patrouille. Maar het regenend keihard. "Ruik jij dat ook?"vroeg Silverpool opeens. Sparrowpelt rook, en twee geuren drongen haar snuit in. Owlpaw, en een Roque. Ze sprong Silverpool achterna, en volgde haar. ''Wat zal een Roque hier doen?'' vroeg ze aan Silverpool. Maar opeens kwam er een stem. "Mijn naam is trouwens Darkness, wie ben jij als ik vragen mag?" zei de Roque. Silverpool ging naar hem toe. En vroeg wat. ''Owlpaw? Ben jij daar?'' Sparrowpelt ging er ook maar naar toe, en ging in het hol. Voor haar zat/stond Darkness,. Sparrowpelt zette haar haren op, ''Wat doe je hier,'' snauwde ze. Darkness mocht best weten dat het verboden was, om hier te zijn. ''Ga weg.'' zei ze. Alweer wat rustige. ''De storm is weg,'' Sparrowpelt ging zitten, haar staart zwiepte ongeduldig. De kat voor haar, was niet meer dan een kitten. Dus ze mocht nu weg! Anders zal ze wat meemaken. Kitten of geen kitten. Roque,s werden hier niet op prijs gesteld. ''Je gaat nu,'' zei ze. ''En ik begeleid je wel,'' zei Sparrowpelt rustig. Ze wachtte maar op de reactie van Darkness. Terwijl ze al naar buiten liep. Waar de zon weer volop scheen. En de vogels weer kwamen.

( normaal was het de bedoeling dat de storm heel lang zou duren maarja --" )


Opeens kwamen er twee katten de grot ingestapt , ''Owlpaw? Ben jij daar?'' mauwde een onbekende stem , toen Darkness goed rook rook ze nog twee windclanpoezen ookal waren de geuren gemaskeerd door de regen . ''Wat doe je hier,'' snauwde nog een andere stem , Darkness wist dt ze op verboden gebied was mar ze had geen zin om nu te reageren of te vechten . Haar poot deed verschrikkelijk veel zeer van toen ze owlpaw had weggeduwd . ''Ga weg.'' mauwde die onbekende stem weer . Darkness wouw kijken wie er tegen haar sprak maar toen ze haar hoofd omhoogwendde , zag ze alleen zwarte vlekken de stemmen van de windclankatten kwamen nu van heel ver en toen verloor ze het bewustzijn .

(Mag Owlpaw ook nog meedoen? Ik was nog op school, bah!)

Owlpaw zag dat de poes het hol al was in gekomen, ze schudde zich uit en ging zitten. Ze vertelde wat haar naam was en Owlpaw wou net vertellen hoe hij heette toen hij een bekende stem hoorde. Een tweede paar poten kwam voor het hol staan en voelde dat er wat haren omhoog gingen staan. Ze doet niks! Ze wou gewoon naar huis, in plaats van mij tegen te komen. Iedereen heeft toch recht op een droge plek al is het op iemand anders zijn territorium! Dacht Owlpaw, hij kon geen woord over zijn lip breng. Straks noemden ze hem een verrader! Hij bleef stil zitten en wachtte totdat Sparrowpelt het hol in kwam stormen. Ze snauwde naar Darkness en wou haar hier weg hebben. Owlpaw raapte al zijn moed bij een en sprak de poes tegen. "Ze heeft ook recht op een droge plek! Ze heeft vast honger en is doorweekt en de storm kan elk moment weer beginnen!" Snauwde hij tegen Sparrowpelt, hij vergat dat hij bijna nooit een warrior tegen mocht spreken, maar dit was toch wel een uizondering? Hij liep naar Darkness toe en ging tegen haar aan staan, hun vachten kleefden tegen elkaar aan. Buiten hoorde Owlpaw dat de storm weer ging beginnen. "Laten we allemaal maar een nachtje hier blijven. Nu helemaal door deze storm terug gaan naar het kamp is erg dom!" Hij zakte door zijn poten en sloeg zijn doorweekte staart over zijn poten. Buiten waaide de wind hard en bewogen de bomen. Zouden de katten het met hem eens zijn? Dat was een grote vraag die in zijn gedachtes brandde.

Opeens verloor Darkness haar bewustzijn, en ze viel languit op de grond. Sparrowpelt veranderde weer in de bezorgde poes, die ze altijd al was. En liep bezorgt op Darkness af, even porde ze. Maar dat hielp voor geen meter. Darkness bleef bewusteloos liggen. Sparrowpelt keek weer op, ''een iemand moet Leopardstrike halen,''zei ze tegen Owlpaw en Silverpool. ''Ik blijf wel hier,'' Sparrowpelt ging bij Darkness zitten. En keek afwachtend naar haar. Het leek alsof de poes droomde. De ademhaling ging ongelijk matig op en neer. Maar de rest van het lichaam bewoog niet, het leek in elk geval zo. Opeens ging de ademhaling nog onrustige. Sparrowpelt schrok, en draaide zich om. ''Owlpaw. Nu meteen hulp halen,'' zei ze. ''Silverpool blijf bij Darkness,'' vervolgde ze. En rende naar buiten, ''Ik haal bessen, en kruiden,'' riep ze nog. En verdween toen met een sprong achter de boom. Sparrowpelt ging naar een struik toe, en plukte voorzichtig wat besjes. Ze lette erop dat het goede besjes waren. En ze liep weer verder. Ze plukte maar wat kruiden. En nog wat besjes. Toen ze genoeg had, rende ze terug naar het hol. En legde de kruiden neer. Ze lette niet op de dingen om haar heen, maar keek naar Darkness. Haar ademhaling was al iets rustige, maar nog steeds onrustig. Sparrowpelt bekeek de zwarte poes wat beter. Maar had niks door van de storm die weer begon. Opeens zag ze dat de Poot dik was. En er raar uitzag. Vlug ging Sparrowpelt weer naar buiten, nu had ze wel door dat het regende. En daar had zij Owlpaw ingestuurd? Even voelde ze een steek van schuld. Maar al vlug trok ze wat kruiden uit de grond. Waaronder kamille. En ging weer terug naar het hol. Daarin kauwde ze op de kruiden, net zoals ze de oude Medicene kat had zien doen ooit. En ze spuwde het weer uit. Daarna hield ze het tegen de poot van Darkness. Terwijl ze een blad pakte. En erom heen wikkelde. Als het goed was, bleef het zitten.

Darkness voelde zich met een enorme klop op de grond vallen , daarna was ze zich niet meer bewust van alles wat er om haar heen gebeurde . Opeens stond ze terug in haar oude huis , met al het afval en de stank . Toen ze om zich heen keek kroop er een bekende geur haar neusje binnen , een geur die ze al lang niet meer geroken had ... de geur van haar dode zusje . En opeens stond ze daar , " Je hebt gefaald Darkness , ze hebben je te pakken die clankatten" mauwde Laika verwijtend . " Niet waar ze gaan me helpen en dan kan ik gewoon weg , ze gaan ma niets doen " mauwde Darkness tegensprekend . " Niet waar Darkness ! Wees niet zo naïf !!! Waarschijnlijk zijn ze nu andere katten gaan halen om tegen jouw te vechten ! leer iets uit je leven ! " schreeuwde Laika , en haar lichaam begon te vervagen . " Nee ! Dat is niet waar !! Ga niet weg Laika ! Laat me niet alleen !! " schreeuwde Darkness met tranen in haar ogen . " Ik zal altijd bij je zijn Darkness , diep in je hart ...." En na die woorden verdween haar zusje . " NEE ! NEE ! laat me niet alleen Laika !!" Scheeuwde Darkness en de tranen liepen uit haar ogen . Opeens was ze omsingeld door clankatten , " We hebben je goed te pakken Darkness ! je hebt gefaald ! "mauwde de katten en ze sprongen op haar af . Darkness dook ineen om ze af te weren , maar toen gingen haar ogen weer open. " Wa...Waar ben ik ? " mauwe ze verward "

"Nee" zei Silverpool vastberaden, "Owlpaw moet rusten, ik ga!". Ze liep weer naar buiten. Zo snel als ze kon rende ze richting het kamp. Haar ogen zochten naar Leopardstrike, maar kon hem niet vinden. Ze ging naar het de Medicine den, nog steeds opzoek naar Leopardstrike. Ze wist dat ze niet weinig tijd had, Darkness lag namelijk te slapen, maar toch was het beter om zo snel mogelijk terug te zijn. Ze had gemerkt dat Owlpaw het oneens was met Sparrowpelt. Zelf vond ze ook dat Sparrowpelt een klein beetje overdreef. Silverpool had Sparrowpelt bijna gelijk met haar het hol uit zien lopen. Snel liep ze door. Leopardstrike was ook niet in zijn hol, hij was waarschijnlijk kruiden aan het halen ofzo. Ze liep het kamp uit, hopend dat ze hem onderweg tegen het lijf liep. Ze liep naar de plekken waar veel kruiden en bessen groeiden. "Leopardstrike?" riep ze. Maar ook na een tijdje speuren pikte ze zijn geur niet op. Ze liep door naar het meertje en de grot, in de hoop dat ze hem hier trof. Ze kon toch niet terugkeren zonder Leopardstrike? Ze dacht aan Darkness, hoe dik opgezwollen haar poot eruit zag. Hoe langer ze treuzelde hoe erg haar poot eraan toe was. Hoe was het gekomen? Het kwam zeker niet door een gevecht met Owlpaw, door een gevecht met een WindClankat kon een poot niet gaan ontsteken, je moest kraaienoer hebben gegeten wil je vieze poten hebben. Had ze misschien haar poot verstuikt? Nog steeds hoopte ze dat ze ergens Leopard zou vinden. Waar zou hij zijn?

Silverpool was weg, maar daar lette Sparrowpelt niet op. Ze keek afwachtend naar Darkness, die al iets rustige ging ademen. Blijkbaar was ze aan het dromen. Maar het was zo te zien geen fijne droom. Opeens werd Darkness wakker, ''Wa waar ben ik?'' vroeg ze verward. Sparrowpelt ging even met haar neusje tegen die van Darkness aan. ''In het Windclan gebied,'' zei ze. ''Maar blijf stil liggen,'' Sparrowpelt ging weer rustig zitten, en keek even naar buiten. Hopelijk kwam Silverpool vlug terug. Sparrowpelt pakte wat Kamille, en gaf het aan Darkness. ''Eet maar. Je wordt er rustig van,'' zei ze. Sparrowpelt wachtte totdat Darkness het at. En ging daarna nog wat kruiden pakken. Ze wist de namen. En de werking. Ze pakte de munt. Een kruid die je prima kon eten. Maar niet zo lekker was. Maar je maag werd er wel rustig van, dus daarom gaf Sparrowpelt dat ook. ''Eet dit maar ook,'' zei ze. En richtte zich toen op Owlpaw. ''Kun je misschien even kijken of Silverpool al terug komt?'' vroeg ze aan hem. Sparrowpelt richtte zich weer op Darkness. ''Last van je poot?'' vroeg ze. Terwijl ze de poot een beetje bekeek. Het prakje zat er nog steeds tegen aan. Sparrowpelt pakte een besje, en gaf dat maar ook aan Darkness. ''Hier'' zei ze. ''Dit kan de pijn verminderden,'' legde ze uit. en wachtte rustig af.

[Ik wil wel reageren hoor, maar officieel moeten wij niets hebben van Rogue's]

Weer een dag in de Medicine Cat's Den. Hij voelde zich er al helemaal thuis, alsof hij hier hoorde te zijn. Hij had de hele Den helemaal opnieuw ingericht, zodat hij alles wist te liggen en zodat de herinnering aan die miezerige Littlecreek voor altijd gewist was uit hun geheugens. Ze hoefden hem niet te missen. Die kater had geen greintje doorzettingsvermogen en al helemaal geen hart dat tegen een stootje kon. Zwakkelingen, daar had je niets aan. Leopardstrike haalde zijn neus op en keek de Den even rond. Netjes opgeruimd, niemand met ernstige verwondingen.. alles liep gesmeerd. Het waren rustige tijden, en in Nieuwblad ging het altijd beter met de katten dan in de andere seizoenen. Er was volop groei, bloei en leven, zodat er nauwelijks iemand ziek was. Dat was mooi, dan kon hij zijn voorraad aan gaan vullen. De witte kater stapte naar buiten en ademde de frisse lucht diep in. Heerlijk, even naar buiten. Hij hield ervan om Medicine Cat te zijn, al was hij het nog maar net. Littlecreek was het niet waardig geweest. Telkens als die naam in zijn gedachten opsprong, werden ze zwarter dan kool. Hij haatte, nee, verachtte die kater. Leopardstrike bedwong de neiging zijn klauwen uit te slaan, net als die keer dat.. Hij schudde zijn kop en liep in een rustige tred het kamp uit. Wat had hij nodig.. wat spinnenrag en wat besjes. Die gingen er snel doorheen, omdat er altijd wel iemand was met kleine wonden van ongelukjes, die hij moest verhelpen. Er ging altijd wel iets mis en dan was hij er. Hij was er trots op, hoewel niet iedereen even blij leek te zijn. Zoals die Bluewave, die moest niets van hem hebben. Mooi, hij mocht creperen, eigen schuld. Daar zou zijn partner vast niet blij mee zijn, maar hé, het leven was hard. Leopardstrike rook opnieuw, of hij de typische geur van de besjes al rook. Wacht.. een opdringerige geur kwam zijn neusgaten binnen, samen met Windclangeur. Hoe kon dat? Was er een indringer met een Clangenoot aan het praten. Wie ging er nu om met die walgelijke, werkelijk walgelijke Rogues? Die niet eens een leider wilden omdat ze zichzelf te goed voelden.. Hij beende op de plaats af waar hij de geur rook en.. zag Sparrowpelt bij een zwarte kat zitten. Sparrowpelt was de poes een beetje kruiden aan het voeren, wat hem niet zo beviel. Wilde zij soms de plaats afpakken waar hij zo hard voor gevochten had, wat hem bloed, zweet en tranen gekost had? Wilde zij.. hij slikte. Nee, hij was Medicine Cat en niemand, geen kat of wie dan ook, zelfs Starclan niet, zo hem dat afpakken. Zijn droom was waarheid en dat bleef het ook! Hij slikte en deed een paar stappen naar voren. Zijn blik was kil, zoals altijd. 'Wat moet je met die..' hij snoof wat achterdochtig, 'Rogue? Ze moet nu van ons territorium af voor haar vriendjes ook hiernaartoe komen. We zijn geen asielzoekerscentrum,' merkte hij op, zijn blik scherp op de Rogue gericht. Die zag er erg verward uit; ze was niet moeilijk te verslaan in deze staat. Er hingen verschillende geuren om haar heen. Ook van Silverpool en Owlpaw, natuurlijk die van Sparrowpelt en de gewonde poes. Waarom joegen ze haar niet gewoon weg en gingen verder?

Opeens kwam Leopardstrike binnen stappen, zijn blik stond kil. En keek naar Sparrowpelt en Darkness. 'Wat moet je met die..' hij hield even pauze en snoof. 'Rogue? Ze moet nu van ons territorium af voor haar vriendjes ook hiernaartoe komen. We zijn geen asielzoekerscentrum,' vervolgde hij. Sparrowpelt rustige blik werd een bange blik. Wat bedoelde Leopardstrike? Sparrowpelt haalde even diep adem. ''Dat mag dan wel zo zijn,'' zei ze. Terwijl ze strak naar Leopardstrike keek, ''Maar ze is gewond. En jij bent een medicine cat,'' Sparrowpelt voelde boosheid in haar komen, en had moeite om zich in te houden. ''Anders verzorg ik haar wel,'' siste ze. Haar haren stonden weer een beetje overheid, terwijl haar blik strak op Leopardstrike gericht bleef. ''Ga of help,'' zei ze. Ze spande haar spieren aan. En haar nagels waren uit. Ze liep dreigend op Leopardstrike af. ''Help haar!'' riep ze naar hem. Haar blik bleef even strak. Leopardstrike zal moeten helpen. Maar als hij dat niet deed... Dan kreeg hij er van langs. Of Sparrowpelt nou verbannen werd of niet.