What's left?

Eeuwige cirkels.. Dag en nacht.. Een dans om de balans. De zon en de maan die elkaar af wisselden, dag in, dag uit. En vandaag op nieuw. Het licht van de ondergaande zon weerspiegelde op het kleine meer en liet deze glinsteren. Het leek zelfs oranje achtig te gloeien. Maar, het meer was niet het enige wat leek te gloeien. Een zwartwitte pels gleed tussen het hoge gras door, deze leek ook te gloeien, oranje te glanzen in het licht. Toch zag de kater er niet heel erg gelukkig uit. Tallstar voelde zich alles behalve gelukkig. Voorzichtig liep hij naar het meer toe. Gras kietelde onder zijn pootkussentjes, maar hij schonk er niet zo heel erg veel aandacht aan. Zijn neus raakte het water aan en verzond rimpels door het water heen. Voorzichtig dronk hij wat water op. Maar in plaats van weg te gaan, bleef hij nog eventjes zitten. Zijn staart krulde hij om zijn voorpoten heen. Dit ging gemakkelijk, zijn staart was immers tamelijk lang. Hij sloot zijn ogen eventjes en blies eventjes uit met een zuchtje. Daarna fixeerde hij zijn blik weer eventjes op het sprankelende water. Hij moest tijd hebben, tijd om na te denken. Tijd om rust te hebben. Moest hij wel leader zijn van zijn clan? Deed hij wel goed om leider te zijn? Hij keek naar zijn reflectie in het water. Hij stak een witte poot uit en raakte deze aan. Het vervormde en vervaagde, maar keerde weer terug in zijn orginele vorm naar verloop van tijd. Met wat achteruit gelegde oren keek hij ernaar. Hij had niks meer over, zijn ouders waren dood, hij had geen broers en zussen meer. Hij had zijn mentor al verloren. Zijn vertrouwde medicine cat. "What's left.." Murmelde hij, haast onverstaanbaar.

[Please eerst PMen of je er in mag, Topic geclaimed door Mousefur/Bluefeather xD]

Een zuchtje ontsnapte uit de mond van Bluefeather. De poes zwierf wat door het kamp heen, maar veel had ze niet te doen. Ze stak haar kop even de lucht in. Het was daar gekleurd met prachtige rode en oranje strepen van de ondergaande zon. Bluefeather sloot haar ijsblauwe ogen. Misschien kon ze wat gaan drinken even. Haar mond voelde net als schuurpapier aan. onopgemerkt sloop ze richting de uitgang van het kamp. Schichtig keek ze om zich heen. Gelukkig, niemand zag haar. Bluefeather's wit zilvere pels gleed soepel langs de nauwe bosjes voor de ingang. De poes stond nu alleen op de uitgestrekte heide. Zachtjes ademde ze in, en blies het weer uit. Terwijl de poes liep, dacht ze even na over de gebeurtenissen rondom de Clan. Sparrowpelt had de Clan verraden... Bluefeather vertrouwde haar, maar dat was voorbij. Hun trouwe Medicine Cat, Littlecreek was ook al gesneuveld. 'Waarom...' Fluisterde Bluefeather zacht. Een stevige windvlaag streek door haar vacht heen, en nam de zachte woorden met zich mee. Arme Tallstar.. Dacht ze in zichzelf. Wat zou hij wel niet voelen nu? Het was een sterke kater, die wist wat hij deed. De poes hoopte maar dat het goed kwam. Na een tijdje tobben, en denken kwam Bluefeather aan bij het kleine meertje midden in hun territory. Ze vond dit altijd al een mooie plek. Met de ondergaande zon was dit nóg mooier. Deze plek was vrij open, en er stonden weinig bomen. Bluefeather langzaam rond het meer. Aan de andere kant zag ze een vage schim zitten. Wie of wat was dat? Dacht ze meteen. Het leek wel op een gewone kat.. Bluefeather stak haar neus de lucht in. Er was geen Roque te ruiken, of een andere soort Clan. Lichtelijk nieuwschierig trippelde de poes erop af. Van een paar meter afstand dook ze ineen. 'Hoi...' Murmelde ze een beetje verlegen. Bluefeather was altijd al verlegen, en kwam soms wat mysterieus over. Haar zilver witte vacht was wat opgekleurd door de kleuren van de lucht. Toen ze pas goed keek zag ze wie dit echt was. Dat was Tallstar. Zachtjes deinsde Bluefeather achteruit. Nu werd ze toch wel wat meer verlegen. 'Tallstar,' Knikte ze. Zachtjes kwam ze wat naar voren, en ging een stukje van hem af zitten. 'Mooie avond hè..' Zuchtte Bluefeather zachtjes. De poes wist niet veel te zeggen. Boven haar waaide een dood blaadje door de lucht heen, en belandde voor haar poten.

Ruisende bladeren, wuivend gras. Het was altijd hetzelfde. Nooit iets anders. Uitgestrekte grasvelden, met soms hoog gras, soms laag gras. Altijd hetzelfde wuivende gras.. Af en toe een boom, af en toe een rots. Soms een konijn. Hij leefde er nu al zijn hele leven lang, maar de laatste tijd kon hij het niet meer aan zien. Hij kon niks meer aanzien. Hij moest rust hebben... De wervelwind in zijn kop moest gaan rusten... De nachtmerries moesten verdwijnen. De nachtmerries waar langgerekte jammerklachten van stervende clanleden zijn hoofd door spookten. Waar de ene vreselijke calamiteit naar de andere zijn clan trof. Elke nacht lang, wat wou starclan hem vertellen? Wat kwam er aan? Hij wist het niet, hij wist het echt niet. Maar het was verschrikkelijk... Het verstoorde zijn slaap, maakte zijn humeur nog fragieler. Maakte zijn angsten groter. Maar tegerlijkertijd, kon hij ze ook niet tonen. Het zou zijn clan alleen maar angst aanjagen, iets wat ze niet konden gebruiken. Al hoewel.. Zijn clan had hem ook verraden.. Zijn amberkleurige ogen werden tot spleetjes geknepen. Hij was de woorden van Sparrowpelt niet vergeten, hij was ook niet vergeten hoe zijn eigen clanleden een rogue verzorgd hadden.. Nee, zeker niet. Zijn klauwen begroeven zich eventjes in de aarde. De rustige clanleader had moeite moet het behouden van zijn zelfvertrouwen en kalmte op dit moment. Hij voelde zich verraden en eenzaam..
Pootstappen verraadden de aanwezigheid van een kat in de nabijheid, maar Tallstar keek nog niet op. Pas toen hij een verlegen Hi hoorde keek hij op. "Hallo," Miauwde hij kalmpjes. Het was Bluefeather en ze leek te schrikken van zijn presentie, hoezo? "Ben ik zo eng?" Vervolgde hij zijn zin, nog altijd net zo kalm. Tallstar was heel erg rustig van natuur, en kon dit ook makkelijk behouden. "Mooie avond hè.." Zuchtte Bluefeather zachtjes. Een dood blaadje viel voor haar poten neer. Dood.. Dood zoals.. Hij drukte de gedachte weg, hij knikte dus ook kort, "Ja, mooie avond," Reageerde hij, zijn blik weer in de verte fixerend. Hij voelde zich niet goed. Niet ziek, zeker niet. Maar hij voelde zich gewoon onprettig.. Zo ging het sinds het verraad van Sparrowpelt en de dood van Littlecreek. Het bouwde zich op, het bouwde zich op tot een dodelijke combinatie, nou ja, niet dodelijk, maar wel groot genoeg om hem flink van de wap te brengen. Tallstar veegde zijn snuit zwijgend droog.