intruder alert

Hij bleef vol walging naar de Rogue kijken. De Clans verdedigden hun grenzen met zoveel zorg en dan werd deze er zomaar op toegelaten? Sparrowpelts blik werd bang. Waarom bang? Ze ging die kat toch niet serieus beschermen? De Warrior stond echter op en keek hem strak aan. Minachtend keek hij terug, niet van plan zich van de wijs te laten brengen door deze actie. Hij was een oudere en ervaren Warrior. Hij had zonder te twijfelen zijn klauwen in Littlecreeks keel geslagen, wat niemand ooit zou weten. Hij was alleen geweest toen. Misschien had hij er nu wel spijt van en hij had het alleen gedaan om zijn droom waar te maken. Hij zou Sparrowpelt niet vermoorden, maar als ze hem aanviel kon hij niets anders doen dan haar ook aanvallen. Ze begon aanspraak te doen op zijn plichten.. die hij tegenover Rogue's niet had. Ze keek hem boos aan en begon te sissen. Hij bleef rustig staan en leek niet van plan iets te gaan doen. Sparrowpelt durfde hem te bedreigen, durfde hem opdrachten te geven. Wat dacht dat arrogant stuk vreten wel niet? Dreigend, of in ieder geval, dat probeerde ze, liep ze op hem af. Hij week geen strobreed. Hij snoof, nog steeds minachtend. 'Ik ben een Medicine Cat, dat zal ik niet ontkennen. Mijn taak is om voor de katten van Windclan te zorgen, wat zij niet is. Warriors behoren het territorium te beschermen en Rogues buiten te houden,' definieerde hij fijntjes voor haar. 'Jij kunt haar niet verzorgen. Alleen Medicine Cat's zijn zo opgeleid dat ze weten welke kruiden en dergelijke voor kunnen gebruiken. Misschien weet je van enkele de werking, maar je weet niet wat voor complicaties ze hebben. In de verkeerde hoeveelheid kunnen ze de dood tot gevolg hebben. Dus, ga je gang, daar hoor je mij niet over klagen.' Hij haalde even adem. 'Als je werkelijk denkt dat je een kans tegen me hebt..' Hij doelde op het feit dat hij veel sterker was dan zij. Hij had al de reputatie één van de sterkste Warriors van Windclan te zijn, niet alleen in spieren maar ook in wil. Waarom zou hij aan haar bevelen gehoorzamen? Als ze het netjes vroeg, misschien, maar zo helemaal niet. In ieder geval, hij ging niet en hij hielp niet, al was het maar om erop toe te zien dat die Rogue van het territorium af zou gaan. 'Waar is Silverpool trouwens?' vroeg hij wat terloops. Haar geur was duidelijk aanwezig en als hier meer katten mee te maken hadden..

Owlpaw was even in gedommeld en wist even niet meer wat er aan de hand was. Toen hij zijn ogen open deed zag hij dat Sparrowpelt en Silverpool het hol uit holden. Hij was nu alleen met Darkness, hij keek naar de zwaete poes en zag dat ze een gezwollen poot had. Even later kwam Sparrowpelt terug met wat kruiden en bessen, ze schoof wat naar Darkness en daarna kwam Leopardstrike het hol ingestapt. Owlpaw had hem niet zo vaak gezien, dus dit was een van de eerste keren. Leopardstrike miauwde wat en Sparrowpelt werd even bang, daarna werd ze steeds woedender. Owlpaw voelde iets warms en nats lang zijn vacht glippen, hij keek naar zijn achterpoot en hij zag..... bloed! De rode vloeistof droop langs zijn achter poot op de grond. Hij bekeek de wond van dichterbij en opeens wist hij waarvan het was, die boom die bijna op hem was gevallen. Hij keek weer naar de twee katten en er was iets veranderd aan Sparrowpelts houding. Hij swiepte zijn blik naar Leopardstrike en zag dat zijn houding niet veranderd was. Hij hinkte naar hem toe en vroeg verlegen: "Um.... Leopardstrike, mijn poot bloed, kan je er misschien naar kijken?" Hij was bang dat de kater nee zou zeggen en hem met zijn wond liet zitten. Owlpaw ging voorzichtig zitten en luisterde naar het getik van de regen.

-Het klopt inderdaad dat het een beetje vaag is dat we een roque helpen, maar Silverpool heeft genoeg redenen :3 -


Terwijl Silverpool weer richting het hol trippelde, merkte ze de geur van Leopardstrike op. Gelukkig, hij was er al, zuchte ze. Ze kwam het hol binnen en hoorde nog net de discusdie tussen Sparrowpelt en hem. Ze liep de grot in en zei, "Ik snap wat je bedoelt, Leopardstrike. Maar begrijp dat Darkness hier niet wegkan zonder genezen poot, nou ja, iniedergeval niet zonder veel pijn. Maar Darkness heeft Owlpaws leven gered, en het hare op het spel gezet" merkte ze kalm op. "Maar wanneer jij haar probeert weg te krijgen uit het WindClan terretorium doe ik mee, als de veiligheid van de Clan op het spel staat. Maar zorg er alsjeblieft voor dat Darkness geen pijn meer heeft aan haar poot, want dat heeft ze niet verdient. Ik denk dat ze nu zelf ook wel doorheeft dat ze hier niet mag en hóórt te zijn" vervolgde ze met een blik op Darkness. "Niet waar, Drkness?" vroeg ze aan de gewonde poes. Ze keek even naar Leopardstrike, ze wist best dat hij altijd voor zijn Clan zou kiezen. "Misschien, als we Darkness nu wegsturen ze terugkomt, omdat ze boos is dat ze niet mocht blijven, en gewoon botweg wraak komt nemen, wat ik niet denk... Bovendien lijkt ze gestrest. Je kan haar in haar pijn laten stikken, of het accepteren, maar deze roque heeft een kat van de WindClan gered, dus waarom niet andersom?" zei ze zo dat Darkness het niet kon verstaan. "Ik ga me niet tegen jou keuze verweren, Leopardstrike" ze hoopte dat ze hem had overtuigd. Ze liep wat verder de grot in, naar Owlpaw. Ze zag dat hij een wond had, en begon die schoon te likken. "Ik hoop het beste" zei ze tegen Owlpaw, maar eigenlijk vooral tegen zichzelf....

( wow °-° al veel gebeurd ondertussen )

''In het Windclan gebied,'' zei ze. ''Maar blijf stil liggen,'' mauwde Ssparrowpelt . Darkness vond het niet leuk want nu toonde ze zich van haar zwakste kant . ''Hier'' mauwde Sparrowpelt. ''Dit kan de pijn verminderden,'' en ze legde een paar besjes en kruiden voor Darkness , gehoorzaam at ze die op . Opeens kwam siverpool terug binnengestapt , maar ze was niet alleen . Een grote witte kater stapte achter haar , hij rook naar kruiden dus Darkness gokte dat het de medicijnkat van de windclan was . 'Rogue? Ze moet nu van ons territorium af voor haar vriendjes ook hiernaartoe komen. We zijn geen asielzoekerscentrum,' mauwde de kater . Darkness voelde zich dom , ze had moeten doorlopen tijdens de storm want nu had ze nog meer problemen ze zouden haar gewoon gewond uit hun gebied gooien . Maar tot haar verbazing begon silverpool haar te verdedigen , dat had ze nu echt niet verwacht . " Jullie zullen geen last meer van mij hebben als ik eenmaal uit jullie teritorium ben , ik dank jullie voor jullie hulp maar mij zal het niet deren als jullie mij hier buiten gooien . Maar ik weet niet wat de andere rouges dat zo sympathiek zullen vinden ." mauwde Darkness kritisch , het was waar het zou geen goede reclame zijn voor de windclan .

[Owkee ^^ Ik wilde alleen niet direct doen alsof ik dol ben op Rogues enzo, dus sorry als ik moeilijk doe. Leopard is ook nogal arrogant enzo]

Sparrowpelt hield zich voorlopig koest. Hij had het er niet op als katten hem met geweld gingen bedreigen omdat ze iets van hem wilden. Hij had het liefst de touwtjes in klauwen, dan wist je zeker dat alles goed ging en dat niemand domme, onverantwoordelijke dingen ging doen. Nee, zij moest zich erbuiten houden en niet proberen hem zo over te halen. Het was zijn taak niet om een Rogue te helpen. Misschien als ze het hem eens netjes zouden vragen, maar nee.. Hij richtte zijn blik weer op toen Owlpaw aankwam. Zijn blik verzachtte wat. Kijk, Owlpaw was een Windclankat en hij vroeg het netjes. Hij had respect voor een Medicine Cat, dus. Leopardstrike knikte. 'Ga maar even rustig zitten,' zei hij, terwijl hij zich voorover boog om de poot beter te bekijken. 'Wat is er gebeurd?' Die Rogue had er vast iets mee te doen, maar wat? Hij bestudeerde de poot van Owlpaw zorgvuldig. Er waren geen pezen, spieren of botten kapot, het was een zeer oppervlakkige wond die de bloedvaatjes in de lederhuid geraakt had. Hij keek er nog even na en bedacht een remedie. 'Even goed schoon likken, dan verbinden we het met een varenblad,' constateerde Leopardstrike rustig. 'Er is niets met je poot aan de hand voor de rest, je moet hem alleen laten rusten tot de wond bijna dicht is. Niet vuil maken ook, dan kan hij ontsteken. Daarom moet hij goed schoon gelikt worden. We doen er zo een blad om..' Silverpool kwam ook aan, begon direct te spreken. Onzichtbaar draaide hij met zijn ogen en luisterde naar Silverpool. Oké, het was een dienst aan haar omdat ze Owlpaw gered had. Goed, hij zou haar helpen. Eerst liet hij Silverpool en daarna Darkness - zo bleek de poes te heten - uit spreken. Daarna knikte hij. 'Goed, omdat je Owlpaw gered hebt zal ik zijn schuld inlossen door je te helpen,' sprak hij rustig. Silverpool zou Owlpaw's poot hopelijk goed likken, dan gebeurde er niets ernstigs mee. Gewonden Apprentices waren nooit goed. Leopardstrike vond het fijn dat Silverpool haar best deed hem gewoon te benaderen, niet zo asociaal als Sparrowpelt. Hij deed wat hij moest doen. Hij liep naar Darkness toe. 'Ik zal je niet aanvallen,' probeerde hij haar wat gerust te stellen. Hij begon naar haar poot te kijken, raakte hem heel voorzichtig aan. Hij was dik en wat gezwollen. De ontsteking begon dus al te vorderen.. dat was niet goed. 'Net als bij Owlpaw heb je veel rust nodig. Ik zal je wat besjes geven, die werken ontstekingsremmend,' zei hij, ook om alles voor zichzelf op een rijtje te krijgen. 'Je hebt niet zozeer een verband nodig, het moet goed luchten, maar je moet er niet teveel gewicht op zetten. Het zou binnen een paar dagen weer over moeten zijn als je er niets mee doet; niet vuil maken, niet open krabben.. Van dat soort dingen.' Hij stond weer overeind en keek even om zich heen. 'Als jullie hier even wachten, ben ik zo terug,' meldde hij even rustig. Daarna liep hij weg, voor de besjes en de varen die hij de katten beloofd had. Hij mocht dan arrogant zijn, hij was bereid om katten te helpen.. en hij kon het ook.

Een zwart wit gestalte stapte met ijselijke koelte door het wuivende gras heen, zijn stem verhief zich. "EN WAT IS HIER AAN DE HAND." galmde zijn stem over het gebied heen. Vogels verlieten geschrokken en klapwiekend het struikgewas en verdwenen in de lucht. Woedend, dat was de goede manier om het te omschrijven. Tallstar's amberkleurige ogen gloeiden als kooltjes en zijn nekharen stonden overeind. Geweldig, eerst had hij Risingpaw die rogues ging verdedigen, en nu ging zijn halve clan ook nog eens rogues verzorgen? Ge-wel-dig. Nee, Tallstar was hier alles behalve blij mee. Woedend zelfs. "Jullie kunnen maar beter een hele goede reden hier voor hebben," Zijn stem was weer ijselijk rustig. Zijn amberkleurige ogen waren tot spleetjes geknepen. Tallstar zou zijn eigen clanleden nooit aanvallen, maar op dit moment was hij verschrikkelijk razend. Hij keek zijn clanleden stuk voor stuk aan, zelfs zijn medicine cat, Leopardstrike stond erbij. Waar had hij dit aan verdiend? Waarom verraden al zijn clangenoten hem? Was hij soms een slechte leider? Hij schudde de gedachten van zich af, hij had rust nodig, maar het ene na het andere ging mis. Zijn dromen waren misschien bedrog.. Maar dat kon niet, voor welk kwaad probeerde starclan hem te waarschuwen.. Misschien waren het geen rogues, nee.. misschien waren het zijn eigen clangenoten? Weer schudde hij de gedachtes van zich af, geen moment om te twijfelen nu. Maar toch, de geest van de clanleader werd langzaam zwakker en zwakker.. Alleen, dit zou hij nooit aan het uiterlijk laten zien, deze strijd in hem zelf was ook nog niet te zien. Tot nu toe kon je alleen zien hoe teleurgesteld en woedend hij was, woedend op zijn eigen clangenoten, degene waarvan hij dacht dat ze loyaal waren aan de warrior code en zijn clan..

Speedpaw rekte zich uit, ze was moe, door die zware trainingen waar ze onder leide, al waren haar trainingen wel leuk! Bleuwave was vast en zeker de beste mentor van de clan, hij was aardig, streng, sterk, en intligentover alles, hij leerde haar saaie dingen zoals vertellen hoe het werkte, maar altijd daarna gingen ze jagen of zo, het was wel leuk! Want hij maakte ook grappen en stoeide tussen door, hij was de beste mentor van de hele wereld! Speedpaw liep de apprentices den uit, en pakte een konijn, ze schrokte de boel op, en ging roen het kamp uit om te jagen, vandaag had ze toch vrij! Ze snoof de heerlijke geur op, ze rende door en snoof nog een keer, of ze prooi kon reuken, zo als ze geleerd had, maar in plaats daar van rook ze een bekende geur, Rogue! Ze rende door, en haar staart was meteen al op gezet en haar ogen stonden drijgend voor uit! Ze rende door! Toen kwam ze aan bij eht kleine meer, daar zag ze een gropeje katten, neit vechten nee, maar bezig met het verzorgen van wonden! Sparrowpelt, Leopardstrike, Owlpaw, en Silverpool, en een onbekende Rogue! Ze liep anar voren en keek het groepje aan. Net toen ze naar voren wouw springen zag ze Tallstar! Die vroeg wat er aan de hand was, en Speedpaw kwam toen ook anar voren eerst boog ze haar kop voor Tallstar om hem respect vol te begroeten, daarna hees ze haar kop op en zei ze op sisende boze verwarde toon, 'wat is hier aan de hand? Waarom is hier een stuk kraaien voer etende monster?' Ze keek vuil naar de vreemde poes, het liest sprong ze nu op dat beest om meteen een einde te maken aan dat nutteloos wezempje!

Owlpaw schrok op toen hij Tallstars woedende stem hoorde. Hij vergat helemaal om zijn poot te laten rusten en stond meteen op. Angst prikkelde in zijn vacht en zijn gedachte zoemde vol met zenuwachtige gedachtes. Als Tallstar mij hier ziet ben ik er geweest! Dacht hij ernstig, bijna nooit had hij iets fout gedaan en dat wou hij ook zo houden. Maar nu kon hij er niks tegen doen, maar dan ook echt niks. Hij keek het hol rond en zag al zijn Clangenoten staan, zij waren dankzij hém in de problemen gekomen. Moed vloeide door hem heen en meteen wist hij wat hem te doen stond. Hij kneedde de grond onder zijn poten samen en keek naar buiten. De regen pletste elke seconde op de grond, maar dat zou hem er niet van af houden. Hij liep naar de opening van het hol en stapte er zelfverzekerd uit. Hij keek recht in de ogen van Tallstar, die waren woedend. Het leek wel alsof zijn moed weer weg zakte door zijn poten en nu leek hij wel zo bang als een kitten. Ik ben nu geen kitten meer! Probeerde hij te denken, de moed kwam een beetje terug en hij nam een hap met lucht. "Tallstar, het is allemaal mijn schuld!" Begon hij, hij bleef in de ogen van Tallstar staren. "Ik kwam Darkness tegen, de Roque, en ik vloog op haar af in een gevecht. De storm werd steeds erger, dus besloten we te vluchten. Niet voor een lange tijd, maar totdat de regen een beetje over was! Toen viel er een boom bijna op mij, maar Darkness heeft mijn leven gered! Toen kwam een zoek pattrouile voor mij en vonden ze haar. Darkness had een ontstoken poot of zoiets en we zijn Leopardstrike gaan halen. Hij heeft haar niet zomaar geholpen, u moet niet gaan denken dat hij onloyaal is! Hij weigerde bijna om haar te helpen, maar ik haalde hem over. De rest kent u al, maar als u iemand moet straffen dan ben ik het. Het spijt me echt, maar ik kon haar niet in de regen helemaal naar huis laten lopen. Ik zal wel naar het kamp gaan en op mijn straf wachten." Owlpaw liet zijn hoofd hangen en liep in de richting van het kamp. Een gigantische straf zou op hem wachten en hij verdiende het ook! Waar was je met je gedachtes! Een Roque onderdak bieden! Je bent het niet eens waard om een Apprentice te zijn! Zei een gemeen stemmetje in zijn hoofd. Hij schaamde zich zo! Zou hij wel ooit een Warrior worden na deze fout?

Geweldig, het kon nog beter dan alleen met een Rogue hier opgescheept zitten. Waarom had hij zich eigenlijk over laten halen door die katten? Dit was een logisch gevolg, wat hij had kunnen verwachten. Hij had haar aan moeten vliegen, haar wegjagen met een zere poot. Dat had makkelijk gekund. Leopardstrike behield zijn koele blik, maar kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dit was dus de reden waarom hij over het algemeen naar niemand behalve Tallstar luisterde. Hij moest meer naar Tallstar luisteren en minder naar anderen. Goed idee, niet? Hij kon niet meer doen dan Tallstar gelijk geven. Owlpaw zou even moeten wachten op zijn behandeling, die kwam later wel. Het was duidelijk dat hij razend was en het ergste was nog wel dat hij er het volste recht op had. De Warrior Code was meer dan duidelijk en eigenlijk zouden ze allemaal linea recta verbannen moeten worden. Vooral hij, die het goede voorbeeld moest geven maar zich om had laten praten. Dat was hem wel vaker gebeurd en nooit liep het goed af. Stom, stom, stom! Hij was allang niet meer bezig met weglopen op zoek naar kruiden, hij was slechts stil en vroeg zich af hoe hij ooit weer goed in beeld kon komen te staan bij Tallstar. Hij moest en zou deze positie behouden.. zijn droom.. Hij negeerde de kleine Apprentice die naar binnen kwam volledig. Zij kon nu niets meer uitrichten. Owlpaw, de gewonde Apprentice, deed een stap naar voren en wilde de schuld op zich nemen. Goed bezig. Even aarzelde Leopardstrike, moest hij ook iets zeggen? Dat was niet echt slim, het lag niet in zijn karakter, maar als dat zou helpen meer respect van Tallstar te krijgen.. Dat lag nu toch al aan diggelen. Hij moest zich voorlopig maar koest houden en hopen dat alles goed kwam.

Stom stom! Ik leer ook nooit om me aan de warrior code te houden.. Sorry! Volgende keer moet ik eerst maar eens nadenken

Zijn maag rammelde, In zijn gebied was er bijna geen eten meer te vinden. Soms rende er een muis langs, Maar dat was nooit genoeg voor zijn maag. Daarom rende hij naar de Windclan. Hier was genoeg voedsel te vinden. Voor de grenslijn snoof hij even, Nu rook hij nog geen geuren. Dus er waren geen Windclankatten in de buurt. Dan kon hij gelukkig even jagen. Alsnel ontdekte hij een prooidier. Direct begon hij te sluipen, Toen hij dichtbij was sprong hij op het diertje en beet zijn nek over. Hij schrokte het beestje op en snoof nogmaals in de lucht. Nu rook hij veel windclankatten en..Waat!? Darkness? Was die hier..Was ze in gevaar? Hij moest iets doen, Voor het eerst voelde hij bezorgtheid over haar. Hij had Darkness pas ontmoet. Darkness was een speciale kat, Ze liet zijn hart sneller kloppen. Snel schudde hij even met zijn kop. Hij moest erheen gaan en darkness helpen, en wel nu! Hij begon te rennen en zag al snel een zwart witte kat staan. Toen hij verder keek zag hij ook andere windclan katten en..Darkness! Ze lag op de grond, Wat was er aan de hand? Hij was bezorgt, Okal waren darkness en hij enkel vrienden...Of meer. Hij nam een hap lucht binnen en begon te spreken. "Wat is hier aan de hand?!" Zei hij op een felle toon. Zijn borst stak vooruit. Er waren hier veel clankatten, Maar als Darkness ECHT in gevaar zou zijn dan kon hij ze allemaal tegenlijk aan! Hij had niet gehoort wat de katten van te voren hadden gezegt, Maar deze waren wel aan het praten met elkaar. Rustig en kalm stapte hij naar de clankatten. Even keek hij naar Darkness met een bezorgde blik. Wat was er aan de hand? Wat was er met haar? Ging door zijn hoofd. Hierna keek hij naar Tallstar. Deze was vast en zeker de clanleider. Zijn blik toonde een emotie. Deze emotie hadden zijn ogen nog nooit getoond, De emotie van bezorgdheid. Hij voelde dat hij zijn EERSTE vriendin hier moest beschermen. Ze mocht niet gedood worden, Daar zal hij wel een stokje voor steken.

Sparrowpelt keek verschrikt naar Tallstar, hoe kwam die hier zo vlug? Sparrowpelt ging bang naar achteren, en voelde zich stom. Ze wou Darkness helpen, maar ze heeft er nu spijt van. Sparrorpelt dook in elkaar, en slikte. Ze wou Darkness dolgraag beschermen, maar hoe? Ze was zelf al zo bang, bibbert stond ze op. ''Ze komt hier niet om te jagen. Z...ze stak alleen over ons gebied.Om dat het ging stormen'' zei ze benauwt. Opeens schoot haar iets te binnen, ''En Owlpaw heeft zijn leven aan haar te danken,'' zei ze wat dapperden. Ze stond rechtop, en ging voor Tallstar staan. ''En u bent pas laf, als u haar dood,'' Zei ze op een strenge toon. ''En u hoeft niet laf te zijn. Maar juist vertrouwen,'' Sparrowpelts stem was wat rustige geworden. Maar ze voelde nog steeds woede. ''Ik nam ooit een keer een Kitten van de Shadowclan mee. Ik zag dat hij bang was, en ik voelde zijn pijn. Nee, geen pijn van wonden. Maar de pijn die je diep van binnen voelt. Hij ging terug naar zijn clan. En ik heb niks meer van hem gehoort.,'' vertelde ze. Even was het stil, maar ze vertelde verder. ''Én als u die pijn zal voelen... Darkness,''Ze wees even naar Darkness. '' zal ook die pijn voelen. Als u dit doet,'' Sparrowpelt werd opeens weer boos, ''Maar u kan dat niet schelen. U heeft die pijn niet gevoelt!'' Schreeuwde ze naar Tallstar. Ze wou dolgraag nog meer zeggen, maar ze werd ondergebroken. ''Wat is hier aan de hand,'' bulderde er een stem. Sparrowpelt keek op, en zag een kater staan. Maar een die niet tot aan de clan behoorde.

[-kuch- Mag ik jullie er eventjes fijntjes aan herinneren dat Tallstar de CLANLEADER is en dat hij jullie gewoon van exilen als hem dat zint? Daar bedoel ik vooral jou mee Sparrowpelt.]

Owlpaw reageerde zoals het hoorde, met schaamte, hij nam zelfs de schuld op zich. Dat vond Tallstar erg nobel van hem. Er kwam ook een andere rogue aan die wat bulderde, maar na Sparrowpelt's woorden sloeg hij er geen acht meer op. Hij had zijn hart en ziel in deze clan gestopt, zijn hele leven opgegeven om zijn clan te dienen. En dan werd hij zomaar de les gelezen door een over het paard getilde arrogante jonge warrior? Dat ging hem te ver. Zijn stem sidderde van woede, 'Owlpaw zou niet gewond zijn geraakt als de rogue hier niet geweest was, en hoe durf je om zo tegen me te praten Sparrowpelt. Ik ben je clanleader en jij bent nog maar een jonge warrior zonder levens ervaring. Een jong piepkuiken die denkt dat zij heel wat is.' Zijn amber kleurige ogen gloeiden van woede, 'Ik heb mijn hart en ziel in deze clan gestopt, hem beschermd, geleid, gediend, en dan heb jij nog de moed om het in je hoofd te halen om mij laf te noemen Sparrowpelt?' Hij zette een stap naar voren. Nee, iets was er bij hem geknapt. 'Ten koste van wat, ten koste van iemand die van ons steelt?' Toen begon Sparrowpelt over het feit dat hij de pijn nooit zo voelen. Hij zette nog een stap dichterbij, 'Dat ik de pijn nooit zal voelen?' Siste hij, 'Nee, ik ben maar een rivier in gedoken om een kit te redden, tientallen gevechten aan gegaan om je clanleden waaronder je familie te redden,' Sarcasme klonk in zijn stem, 'Ik heb maar mijn hele leven opgegeven voor mijn clan, is niks hoor.' Gromde hij, zijn amberkleurige ogen nog altijd woedend, 'Ik dacht dat je wel geleerd had om respect op te brengen voor je meerdere en loyaal te zijn aan je clan, maar kennelijk had ik dat mis.' Zijn stem was koud, als een flinter ijs. 'Toen je een shadowclan kitten ons kamp binnen bracht heb ik het door de vingers gezien maar nu ben je te ver gegaan. Om je respect bij te brengen, ga je terug naar apprentice taken voor 2 manen. Je naam mag je houden, maar je zult slapen in de apprentice den en ook niet zonder toezicht van een warrior het kamp uitmogen. en als ik nog één kick van je hoor de eerst komende tijd, hoef ik je niet meer te zien in mijn clan.' Met die woorden draaide hij zich om, hij keek de andere katten nog eventjes aan, 'Ik vertrouw erop dat deze rogues van het territorium verwijderd worden.' Zijn amberkleurige ogen nu tot spleetjes geknepen.

Speedpaw leusterde naar wat er werd gebeurd, er was nog een rogue gekomen, en Sparrowpelt deed heel erg on respect vol tegen de leider, bij de boze tonen van de Warrior kromp ze in één maar toen Tallstar op boze toon terug reageerde kromp ze mee in één, later zei Tallstar dat hij verwachtte dat de Rogues het Windclan gebied verlieten, natuurlijk. 'Mag ik mee ze uin het gebied te leiden?' Vroeg ze. Ze keek naar de net gepaseerde Rogue, die was er net bij, en aangezien dat Rogues Clan katten haten, was ze bang dat hij als nog aan zou vallen! Speedpaw keek met een repsect volle blik naar Tallstar, Speedpaw toonde alleen maar loyalieteit en respect tegen de hogere rangen, maar nu even niet naar Sparrowpelt, hij was tenslotte nu een apprentice/warrior. Ze wende haar blik af en keek naar de andere katten, die neit echt op haar hadden gereageert. De kort harige zwarte rogue was ze dank baar, om dat ze had begrepen dat ze Owlpaw het leven had gespaart, en ze zag Owlpaw wel als haar vriend, ondanks dat ze nog maar één keer iets met hem hat gedaan, en dat was, zij aan zij vechten tegen een vos! Daar was Silverpool ook bij geweest. Ze wende haar gedachtes af en keek weer naar Tallstar.

Een van de katten deed onrespectloos tegen zijn leider. Hij kon wel begrijpen dat deze leider nu overkookte van woede. Hij ging inplaats van aanvallen kalmpjes zitten. Hij even rond en daarna naar Darkness. Wat was er aan de hand? Dat was het enige wat door zijn hoofd ging. 'Nee, ik ben maar een rivier in gedoken om een kit te redden, tientallen gevechten aan gegaan om je clanleden waaronder je familie te redden,' Even snoof WarriorClaw. Deze kater had dus echt lef. Hij had al vaker zijn leven gegeven voor andere katten, Deze katten waren voornamelijk clankatten. Hij had een hekel aan ze, Maar hij wou ze niet zien sterven. 'Ik heb maar mijn hele leven opgegeven voor mijn clan, is niks hoor.' Hoorde hij de leider nog naar de andere kat toe snouwen. Ditmaal ging hij staan en keek hij de leider aan. "Ik geef je groot gelijk," Sprak hij uit alsof hij zelf ook een ervaren clanleider was. Naja, Hij wist hoe moeilijk het was om een clan in leven te houden. Vroeger was hij zelf een clanleider. Zijn clan had hem verlaten, Terwijl hij ieder van hen al tientallen keren had gered. "Ik begrijp hoe het is om geen respect te krijgen, Terwijl je alles doet voor ze," Hij keek Tallstar aan, Daarna keek hij naar de andere katten en dan pas naar Darkness. Hij zette een paar stappen vooruit zodat hij dichterbij de clankatten zou komen en ook Darkness wat beter kon zien. Hij zag dat haar poot erg gezwollen was, Dit zag er niet zo best uit. Hierna keek hij weer naar de leider van deze katten.

Sparrowpelt schrok van Tallstar,s antwoord, maar de woede in haar ging niet weg. Zij vond de clanleader laf, en niet op de manier dat ze niets durft. Maar juist anders. Iets wat zo moeilijk was uit te leggen, en iets wat Tallstar toch nooit zal begrijpen. Sparrowpelt wel, zij voelde tenminste de pijn van een ander. Maar Tallstar niet, en misschien mocht hij dan wel zijn leven wagen. Hij had er toch meer dan een, als een gewone Clan kat dat zal doen. Was het toch een stuk dapperde . Sparrowpelt deed haar klauwen in, en ging naast Darkness liggen. Haar gedachtens waren ver weg, maar steeds kwam die ene toch nog naar voren. ''En als ik nog een Kick van je hoor...'' Sparrowpelt schudde met haar kop, maar de gedachte verdween niet. Sparrowpelt sloot haar ogen, en probeerde ergens anders aan te denken. Al was het iets dat niet lukte. Opnieuw die woede, Sparrowpelt stak haar nagels euit. Gegrom kwam uit haar, ze wou het stoppen. Maar dat lukte niet. Gesis in haar kop. Íets wat er uit wou, Sparrowpelt hield het tegen. Al wou ze zelf ook tegen iedereen Sissen, gewoon even sissen. Alleen om haar woede te uitmunten, want ze werd heel niet beter. Hiermee. Opeens deed ze haar ogen weer open, ze staarde naar de katten voor haar. En stond op, ''Ik ga.'' siste ze. En verdween uit het hol. Ze rende door de regen, naar de grenslijn. Toen ze daar was, twijvelde ze. Maar Ze stapte er over, het voelde zwaar aan. Maar ze wist wat ze deed. Ze ging voor een tijdje uit de clan, tot het weer wat beter ging met haar en Tallstar. Ze keek nog een keer achterom. En ging toen weg. Terwijl de regen zachtjes viel, alsof de starclan huilde.

(Topic uit)

(uhm, hallo? Zou ik ook nog mogen reageren, Sparrowpelt?)

Silverpool schrok toen Tallstar de grot binnen kwam. Ze was meteen weer om haar hoede en gaf hem een zwak, maar respectvol knikje. Ze schrok toen Owlpaw ineens bekende dat het zijn schuld was. Ze vond het dapper van hem. Hij was áltijd dapper. "Dat klopt niet, Owlpaw. Het is de fout van ons allemaal. We hadden Leopardstrike niet zo moeten overhalen. Hij is er niet mee betrokken. De StarClan moet zijn moed eren, ook al is het zo dat het niet mocht. Wij hadden haar moeten wegjagen, ik realiseer het me pas nu jij er bent. Misschien omdat ik loyaal wil zijn tegen over jou, Tallstar. Owlpaw en Leopardstrike zijn degene die het deden zoals het moest. Owlpaw zorgte voor zijn eigen veiligheid, en kan er niks aan doen. Hij is loyaal..." vertelde ze. Ze kreunde toen er ineens een tweede rogue het hol binnenkwam. Niet nòg een! dacht ze. Toen begon Sparrowpelt ineens onrespectloos uit te vallen tegen Tallstar. Welk niveau heeft jou loyaliteit wel niet! bedacht ze vol afschuw. Maar toen rende Sparrowpelt het hol uit. Silverpool stond als aan de grond genageld, maar ze wist dat dit het beste was. Ze keek naar Tallstar. Hij zag er slecht uit. "Twijfel niet aan je leiderschap, alsjeblieft, Tallstar" smeekte ze. "Twijfel maar over de loyaliteit die na deze dag is vergoten. Het spijt me..." zei ze zacht maar respectvol. Haar hoofd dreunde nog na van de gebeurtenis. Hoeveel loyaliteit is er vergoten door één Rogue? Ze staarde triest voor zich uit. Haar hart deed pijn zó te moeten denken. Ze lette niet meer op de regen die zachtjes tikte, de wind die door de bomen woei. De trieste sfeer deed haar genoeg pijn om nooit te vergeten...

( wow ! ik ben laat sorry ^^ )
De mediceinkat van de windclan had naar haar poot gekeken en zei dat het niet ernsigs was , " Ik dank jullie voor jullie hulp , ik zal nu het clangbied verlaten en niemand hoeft iets van deze ontmoeting te weten" mauwde darkness dankbaar . Maar het was te laat , opeens stond er een grote zwart witte kater in de opening van de grot ....het was tallstar de leider van de windclan . De clanleider ontplofte zowat , hij schreeuwde maar door . Toen mauwde Owlpaw dat het zijn schuld was en hij droop terug af naar het kamp . Maar tallstar nam daar geen genoegen mee , opeens gebeurde er iets wat Darkness echt niet had verwacht . Sparrowpelt een windclanwarrior nam het voor haar op ! Ze sprak heel grof tegen haar leider om Darkness te verdedigen ! OPeens nam tallstap het woord weer , sparrowpelt kreeg een verschrikkelijke straf opgespeld . Maar blijkbaar liet ze zich niet zomaar doen , ''Ik ga.'' siste sparrowpelt woedend naar haar leider en verdween uit het hol. Deze clankat had haar clanleven opgegeven door Darkness te beschermen . En toen opeens kwam Warriorclaw binnen , en Darklness hart ging sneller slaan . Nu Warriorclaw er was voelde darkness zig veilig , samen konden ze alles aan