Searching for Herbs

Risingpaw verliet de Medicine Den en keek zoekend rond. Ze mocht wat bessen zoeken voor haar broer. Alleen had ze niet zo veel zin om alleen te gaan, dat was zo saai. Ze wou niemand lastig vallen als iedereen bezig was, dan ging ze wel alleen. Maar haar oog viel op de persverse Warrior. Grijnzend liep ze naar de kater toe, zou hij nu wat minder verlegen zijn? Hij had nu een zijn Warriornaam, misschien had dat wat meer zekerheid gebracht. De kater was niet minder dan Quietwind. 'Hé Quietwind.' Mauwde ze luid door het kamp terwijl ze een klein sprintje trok. Pal voor hem bleef ze staan. Haar ogen schitterde vrolijk, het was grappig dat Quietwind nu een echte Warrior was. Kort keek ze om haar heen, hij had zijn Apprentice niet bij zich. Misschien al weg. 'Heb je wat te doen? Anders mag je wel met mij mee naar het meer om bessen te zoeken. Leopardstrike wilt een klein voorraadje hebben voor noodgevallen.' Ze lachte vrolijk. Ze verwachtte eigenlijk geen nee van de kater dus liep ze alvast voorop het kamp uit. Kort stopte ze om te kijken of Quietwind meeging op besjes zoektocht en liep daarna naast hem verder. 'En hoe bevalt het leven als Warrior nou.' Mauwde ze nieuwsgierig. Zij was nog lang geen Warrior, ze was pas net begonnen en ze moest nog een lange weg. Toch vond ze dat helemaal niet erg, het leren en trainen was leuk. Later zou ze beloond worden met haar eigen Apprentice en Warrior naam. Haar tijd zou nog komen, ze wou liever eerst flink sterk worden. Jagen ging de laatste tijd haar makkelijk af, alleen het vinden was nog lastig. Vragend hield ze haar kopje een beetje scheef en keek Quietwind aan met twee grote vragende ogen.

[Bwah later groter hoor x)
Eerst Quietwind dus ]

Protesterend kneep hij zijn ogen dicht. Waarom moest hij precies een plekje hebben op de plaats waar het zonlicht als eerste reikte? Waarschijnlijk omdat hij niet in de buurt van vreemden wou liggen. In de Apprentice den was hij een van de oudsten geweest; dus had hij een fijn plekje. Maar hier was hij jong en onbekend. Hij had gelukkig een plekje kunnen vinden dat een beetje afgelegen was. Maar alles had zijn prijs. De zonnestralen wisten altijd precies op zijn ogen te schijnen, hoe hij ook lag. En ook altijd als eerste op zijn nestje. Dus dat was wel wat minder fijn aan zijn nieuwe plekje… Uiteindelijk opende hij maar langzaam zijn ogen. Ze bleven maar halfopen. Het licht was te fel voor hem, zijn ogen moesten er eerst aan wennen. Moeizaam stond hij op en strekte zich uit. Zijn geduld werd op de proef gesteld. Het enige wat hij deed was wachten. Wachten tot Risingpaw en Lionpaw benoemd werden tot Warrior. Zij waren zijn enige vrienden, en zijn persoonlijkheid kennende zou er een grote kans zijn dat dat ook wel zo zou blijven. Wel verlangde hij er meer naar om Risingpaw in de Warriors den te hebben; hij kende haar beter. Had meer met haar opgetrokken enzovoort. Dus als hij zou moeten kiezen zou hij overduidelijk haar kiezen. Al geeuwend liep hij de den in grote passen uit. Hij zwaaide een keer met zijn staart en keek toen het kamp rond. Er waren niet echt veel andere katten… Niet dat hij het erg vond. Hij wist zijn eigen Apprentice nergens te spotten. Hij zag er eigenlijk wel naar uit om eens te gaan trainen met hem.
Wel wist hij een ander Apprentice te vinden met zijn ogen. Een witte poes… Die uit de Medicine cats den kwam. Hij kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes wanneer ze naderde. Dat was… Risingpaw! Ze riep zijn naam. Aarzelend zette hij een stap naar achter. Ondanks het feit dat hij haar kende werd hij toch altijd in verlegenheid getrokken als zij er was. Zoals altijd als er iemand anders bij hem was. ‘Heb je wat te doen?’ Ze stond nu recht voor hem. Maar hij vertrok geen spier meer, forceerde zich om er kalm uit te zien. Vragend keek hij haar aan, hoezo moest ze dat weten? Maar haar bek ging alweer open; een verklaring voor deze plotselinge vraag gevend. ‘Anders mag je wel met mij mee naar het meer om bessen te zoeken. Leopardstrike wil een klein voorraadje hebben voor noodgevallen.’ Vaagjes in zijn achterhoofd herinnerde hij zich dat Leopardstrike en Risingpaw bloedverwanten waren. Vandaar dat de witte Apprentice nu meer tijd doorbracht in de Medicine cats den. Ze leek een erg hechte band met haar broer te hebben. Hij knikte kortaf, bij het zien dat ze zich al omdraaide om weg te lopen. Ze had zo te zien al door dat hij niet echt het type was dat gemakkelijk een verzoekje kon afwijzen. Hij bleef nog een tijdje staan, zijn blik gevestigd op de Medicine cats den. Ondanks het feit dat hij bevriend was met zijn zusje bleef hij zich zorgen maken. Waarom wist hij niet precies; maar iedereen wist dat Littlecreek – toen hij nog leefde – de kater meerdere malen had geweigerd om als Apprentice onder zijn hoede te nemen. Hij schudde zijn hoofd, hij zou het zich vast maar weer eens inbeelden, zorgen maken om niets. Leopardstrike wist er erg veel van het Medicine cat gebeuren af.

Snel draaide hij zich om, om Risingpaw haar spoor te volgen. Ze had halt gehouden. Hij versnelde zijn pasje een beetje, zodat hij snel naast haar zou komen. Aan elkaars zijde liepen ze verder. ‘En hoe bevalt het leven als Warrior nou,’ miauwde ze. Hij keek haar zijdelings aan, haar nieuwsgierige blik zorgde ervoor dat hij zich al een beetje op zijn gemak voelde. ‘Ach… Je hebt wat meer vrijheid, als je me snapt. Ik kan gewoon het kamp uit wanneer ik wil, best fijn soms. Nu hoef ik geen Warrior meer om toestemming te vragen; ben er immers zelf eentje.’ Hij trok zijn blik weer los van haar en richtte hem naar voren. ‘Hoe gaat het eigenlijk met jouw training?’ besloot hij maar te vragen. Hij vond het wel fijn, gewoon een beetje over koetjes en kalfjes praten.

{ Oké... Dit s geloof ik mijn nuttelooste post ever.
Sorry ;x }

Risingpaw luisterde rustig naar Quietwind en knikte in gedachten. Als kitten had je géén vrijheid, al Apprentice al meer, maar al Warrior je kon je haast gaan en staan waar je wou. Zolang je maar op jacht ging voor de Clan of patrouille ging lopen was het goed. Zelf moest ze nu steeds wachten op Swiftstorm of een andere Warrior die haar mee zou nemen. Kort keek ze hem aan en maakte een ''hmm'' geluidje. 'Swiftstorm is een goede mentor maar hij vaak druk. Jagen gaat me nu erg makkelijk af. Ik heb al een konijn weten te vangen en Pantherpaw ook. Voor de rest niet veel speciaals, af en toe patrouille of een jacht. Het is minder leuk nu jij weg bent. Er zijn wel nieuwe Apprentices bij gekomen maar die zijn niet hetzelfde. En ik ken ze nog niet echt.' Risingpaw had niet echt iiets tegen de nieuwe Apprentices maar ze had liever Quietwind, toch was ze ook super blij voor hem dat hij nu Warrior werd. Ze moest gewoon geduld hebben tot ze zelf een Warrior zou worden. Maar dat kon nog wel even duren. Jagen alleen zou nooit goed genoeg zijn. Ze moest leren vechten en dat zou, naar haar inschatting, een stuk lastiger worden. Ze had snelheid en ze zich makkelijk in allerlei bochten wringen, maar dat betekende niet dat ze sterk was. Dat kon nog is lastig worden. Nou ja, ze wachtte maar tot Swiftstorm dacht dat ze eraan toe was. Nog zeker vier manen, misschien iets minder nu, en dan was ze 12 manen. Dat garandeerde niet dat ze meteen Warrior werd maar het kwam wel een stukje dichterbij. Ze was de Den en de Apprentices gewend dus voorlopig wou ze nog geen Warrior worden. Het was nog veels te gezellig. Behalve dat Warrior zijn een stuk verantwoordelijkheid eiste was ze bang dat ze nog serieus zou worden. Ze hield van klote en lekker spontaan in actie komen. Straks kon dat niet meer omdat het niet verantwoord was, of ze kreeg een eigen Apprentice maar ze deed het niet goed. De gedachten waren niet erg geruststellend. Ze wist zeker dat Quietwind het vast goed zou doen als mentor en Warrior. Hij was een beetje verlegen maar dat zou gewoon liggen aan zijn bescheidenheid. Voor de rest was hij altijd aardig geweest en hij was slim. Dimpaw had maar geluk met hem. 'Voorlopig zal ik wel in training blijven denk ik. Maar Lionpaw en Pantherpaw zijn erg aardig, ik denk dat ik binnenkort ook maar is een babbel ga maken met de nieuwe Apprentices, misschien zijn ze wel heel aardig.' Ze grinnikte. Natuurlijk waren ze aardig! Het waren medeleden, en ze wist dat ze moeilijk iemand niet aardig kon vinden. Daar was ze te vrolijk en te enthousiast voor. 'Heb jij je draai al gevonden al Warrior? Met wie trek je nu vooral op? En hoe is het als mentor? Wat denk je van Dimpaw?' Een stortvloed van vragen rolde zonder pardon over haar lippen. Verontschuldigend glimlachte ze en wijkte wat af naar rechts richting het meer. 'Sorry, iets te veel vragen.' Mompelde ze. Haar kop ging al gauw weer hoog staan. Ze keek een beetje rond. Ze waren er bijna.

[Gemeen zo ver kom ik niet x)]

‘Swiftstorm is een goede mentor maar hij heeft het vaak druk. Jagen gaat me nu erg gemakkelijk af. Ik heb al een konijn weten te vangen en Pantherpaw ook. Voor de rest niet veel speciaals, af en toe patrouille of en jacht.’ Een onderdrukte en bescheidde glimlach sierde Quietwind zijn snoet. Hij was blij voor haar dat haar training zo goed verliep. Hij had zichzelf geprezen door de Deputy als mentor te krijgen; hij had erg veel van haar geleerd. Zo veel dat hij nu zelfs tot Warrior was benoemd. Alles wat hij nu kon had hij aan haar te danken, en hij zou zijn best doen dat alles over te brengen op zijn eigen Apprentice, Dimpaw. Hij draaide zijn oor weer richting de witte poes, toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat ze nog niet klaar was met haar zegje. ‘Het is minder leuk nu jij weg bent. Er zijn wel nieuwe Apprentices bij gekomen maar die zijn niet hetzelfde. En ik ken ze nog niet echt.’ Met een licht verbaasde uitdrukking keek hij zijdelings naar haar. Het eerste wat hij over zijn lippen wist te krijgen was een zachte ‘Oh’. Hij wist eigenlijk niet hoe hij zou moeten reageren op haar woorden. Met de grootste moeite raakte hij het uiteinde van haar staart eventjes snel aan met de zijne, waarna hij haar een warme glimlach schonk. ‘Het is ook niet hetzelfde nu jij niet meer bij mij in een den slaapt. Het is zo saai,’ miauwde hij zachtjes. Hij wendde zijn blik weer af. ‘Je moet wat sneller gaan trainen; misschien word je dan wel eerder benoemd tot Warrior en kunnen we weer samen een den delen,’ merkte hij bedenkelijk op. Zijn kop zakte naar onder, hing er maar levenloos bij. ‘Maar ach, je hebt Panterpaw nog.’ Maar ik heb niemand, hij schudde de egoïstische gedachte van zich af. ‘En samen met hem kom je je Apprentice tijd wel door,’ prevelde hij zachtjes. Eigenlijk wou hij wel dat ze snel Warrior zou worden. Hij vond het niet fijn om zo alleen te zijn iedere keer. Het liefst zou hij de hele dag bij haar zijn; dan was hij tenminste niet meer zo alleen. Maar ze was een Apprentice; en was dus niet vrij om te gaan en staan waar ze wou. Ze moest haar mentor immers gehoorzamen.
‘Voorlopig zal ik wel in training blijven denk ik. Maar Lionpaw en Pantherpaw zijn erg aardig, ik denk dat ik binnenkort ook maar is een babbel ga maken met de nieuwe Apprentices, misschien zijn ze wel heel aardig.’ Hij knikte instemmend. Misschien moest hij haar voorbeeld maar eens gaan volgen en een praatje maken met een van de andere Warriors. Hij had ze vaak een soort van gevreesd; ze waren altijd zijn meerdere geweest, hadden meer ervaring enzovoort. Maar hij was nu ook een Warrior. Dus wellicht zou hij nu wel wat meer zelfvertrouwen hebben als hij op eentje – ooit eens een keertje – zou afstappen. ‘Als je het goed vind kan ik je wel eens een keertje trainen; denk dat Swiftstorm het vast niet erg zou vinden,’ miauwde hij spontaan. Het was wel een goed idee… Dan had hij weer een kans om samen met een van zijn weinige vrienden te zijn. En dat zou hij het liefste de hele dag willen zijn.

Het was een paar tellen stil, maar al snel opende Risingpaw haar bek weer om wat te zeggen. ‘Heb jij je draai al gevonden al Warrior?’ Quietwind wou net zijn bek openen om antwoord te geven, maar Risingpaw was nog niet klaar met haar vragenlijstje. ‘Met wie trek je nu vooral op? En hoe is het als mentor? Wat denk je van Dimpaw?’ Met zijn blauwe ogen, die hij wijd open had gesperd, keek hij haar aan. Hij moest eventjes verwerken wat ze nou allemaal had gevraagd. ‘Sorry, iets te veel vragen,’ mompelde ze er vervolgens achteraan. Hij bleef eventjes stilstaan, knipperde een paar keer met zijn ogen en schudde zijn hoofd. Vervolgens trippelde hij weer verder; naast haar zijde. ‘Ik eh… Het is wennen. Het is wel fijn, maar toch… Er wordt een hoop verantwoordelijkheid aan je toevertrouwd. En eigenlijk ben ik nog niet echt op zoek gegaan naar contact met anderen, ik was meer bezig met een plekje te vinden in de Warriors den… Alles verwerken wat er was gebeurd. Verder heb ik Dimpaw nog niet gesproken; ik heb enkel zijn neus aangeraakt. Maar omdat Tallstar verder ging hield ik verder mijn mond maar. Toen ik me eindelijk tot hem wou richten was hij plots verdwenen… En heb hem sindsdien nog niet weten te spotten.’ Het laatste kwam er nogal zacht en onzeker uit. Maar natuurlijk; hij wist niet eens zijn eigen Apprentice te vinden! Wat betekende dat hij de kleine kater vast niet goed onder controle zou kunnen houden, wat gevaarlijk zou kunnen zijn. Zowel voor de clan, als voor de Apprentice zelf.

Hij stopte. Ze waren nu bijna bij het meer. Hij kneep zijn ogen eventjes tot spleetjes, waarna hij Risingpaw voorbij trippelde en zelf verder liep; niet meer lettend op haar. Langzaam liet hij zich in sluiphouding zakken, zijn ogen weer tot spleetjes geknepen. Een waterratje baande zich een weg langs de oever van de rivier. Geruisloos sloop hij dichterbij. Zijn buik schoof zachtjes over de grond, en hij voelde hoe soms wat modder eraan vast bleef plakken. De grond dicht bij de rivier was altijd een beetje nat en modderig. Op ongeveer twee vossenlengtes hield hij halt. Hij zou nu wel het laatste stukje kunnen sprinten en dan het diertje tussen zijn kaken klemmen. Hij had nog nooit eerder een waterratje gevangen. Had ze enkel soms hier gezien – en dat was dan ook nog maar zelden, waarschijnlijk zouden ze liever uithangen op plekken waar meer water was of zo -. Hard zette hij zich af met zijn achterpoten en sprintte hij op het diertje af. Eerst bleef het met grote ogen gevuld met angst verstijfd kijken naar hoe het roofdier dichterbij kwam, maar later zette het het ook op een rennen. Snel zette Quietwind zich af; hopend dat hij alles goed had in geschat. Hij kwam mooi neer; met een poot net op het puntje van de staart van zijn prooi. Snel duwde hij zijn poot stevig tegen de grond en pakte hij met zijn andere het diertje vast. Hij maakte er maar snel een einde aan; hield er niet zo van om ermee te spelen. Vond het harteloos. Hij schudde eventjes zijn vacht uit; hopend wat modder eruit te krijgen, maar tevergeefs. Moeizaam pakte hij het waterratje weer op en trippelde weer terug, terwijl hij met zijn ogen zocht naar Risingpaw. Hij was haar toch niet kwijt geraakt, of wel?

{ Ben gewoon flauw ;x
1119 woorden, lol whut? }

Haar vragen hadden Quietwind een beetje van slag gemaakt. Ze moest zich een beetje inhouden bij de verlegen kater. Al dacht ze wel dat de witte kater gewoon erg bescheiden was. Als hij nou wat meer uit zijn schulp zou trekken zou hij bijna de perfecte vriend zijn. Gelukkig was hij wel wat gewend van haar. Ze kon goed opschieten met iedereen, alleen Quietwind gaf haar de kans om de hele woordenstroom weg te laten lopen. Meestal wist ze zich wel in te houden met praten maar Quietwind was een goede luisteraar en een goede prater als je hem eventjes een duwtje in de goede richting gaf. Lionpaw en Pantherpaw hadden vaak ook wel wat te vertellen ze hadden leuke verhalen.
Ze was benieuwd of ze is een keer samen naar de Gathering zouden gaan. Dan zag ze Quietwind ook meteen, nu hij Warrior was mocht hij vast wel mee als hij het even vroeg aan Tallstar. Haar gedachten begonnen af te dwalen. Ze zag haarzelf al. Pratend met alle andere Apprentices van de Clans. Ze zou Bluestar zien en Brokenstar en natuurlijk Crookedstar. De drie andere grote leiders. Misschien dat hun Elders nog wat mooie verhalen te vertellen hadden, alle verhalen van WindClan had ze al te horen gekregen toen ze een kleine kitten was. Leopadstrike zat te leuten met de andere Medicine Cats over besjes en kruiden terwijl Warriors begonnen te praten over hun gevechten, natuurlijk wat opgemaakt en aangepast zodat ze goed uit de doeken kwamen. Ze vroeg zich af hoe de Shadowclan Apprentices waren. Zouden ze echt zo nors en boos zijn. Dat ze later groot en sterk waren met een kop dat op donder stond. Of waren ze heel aardig. Waarschijnlijk zouden de Riverclan katten twee keer haar grote zijn, die hadden al het eten van de wereld. Nooit honger, dat zou pas een leven zijn. Al mocht dat zwemmen wel geschrapt worden van het lijstje.

Een vage stem klonk door haar kop heen. Haar witte pluisoortjes draaide zich naar Quietwind en ving zijn stem op. Hij was al aan het praten. Beschaamd keek ze kort naar de grond. Ze was dus niet zo´n goede luisteraar, ze had er gewoon door zitten dromen. Ze kon het niet helpen, ze wachtte steeds met spanning tot de maan vol zou zijn met het grijze licht. Jammer dat ze nooit meegenomen werd. Misschien moest ze zich nog wat meer bewijzen. Boos schudde ze in gedachten haar kop door elkaar. Nu even luisteren naar Quietwind anders ben je ook geen goede vriendin. Zoals verwacht had Quietwind nog niet echt contact gemaakt met de andere Warriors. Toch verbaasde het haar licht. Als Apprentice had Quietwind altijd opgekeken tegen de Warriors, een groot respect had hij voor ze en hij kende ze allemaal bij naam en gezicht. Iets wat ze hem niet na kon doen. Het boeide haar ook niet veel. Iets wat haar meer verraste was dat hij Dimpaw nog niet gesproken had. Ze kende Dimpaw niet goed genoeg om een oordeel te vellen over het enthousiasme. Maar Quietwind zou toch wel blij en opgetogen zijn. Warrior en meteen een Apprentice toegewezen krijgen! Dat kregen maar weinige Warriors, die moesten eerst wat meer ervaringen opdoen voordat ze iemand hun kennis mochten doorgeven. Misschien was hij druk geweest, net zoals Swiftstorm. Tenslotte was Quietwind nog niet zo lang een Warrior, hij zou nooit Dimpaw´s training laten versloffen. Daar was hij te loyaal voor. Hopelijk deed Dimpaw een beetje rustig aan met haar vriend, die moest een beetje de leiding gaan nemen en hij was niet zo´n leiderstype. Daar moest ze eerlijk in zijn.
Ze knikte kort om te laten zien dat ze wel degelijk luisterde. Het vooruitzicht om te leren vechten door Quietwind gaf haar een opgewonden gevoel. Ze zou het zeker goed leren als hij het haar zou leren. Swiftstorm zou het zich vast niet aantrekken hij was niet zo moeilijk in zulke dingen. Haar blik werd gevangen door een bosje. Zonder het te merken wijkten ze wat af. Voor haar was het meer maar daaromheen waren er genoeg bosjes en bomen die je beschutting gaf. Ze zag niet eens dat Quietwind van haar zijde afweek omdat hij een prooi zag.
Bij het bosje bleef ze staan. Leopardstrike had haar een pittige opdracht gegeven, niet omdat het zo moeilijk was om de besjes te vinden. Nee die groeide rondom natte plaatsen zoals het meer. Het was eigenlijk zo dat deze besjes een soort tweelingbroertje hadden. En die waren giftig. Aan de bladeren en de vorm van de stengels kon ze zien of het de juiste waren of niet. Haar broer had haar op het hart gedrukt niet zomaar wat te pakken. Op de stengels zaten doorns. Had je de goede besjes dan zou je alleen gestoken worden. Had je de giftige dan kreeg je een jeukende of brandende plek door de bactieren die op de doorn zaten. Voorzichtig boog ze haar kop naar het bosje. De blaadjes zagen er goed uit, precies zoals ze gezien had in de Medicine Den. Haar poten zakte wat zodat ze kon kijken onder het blad. Daaronder zag ze kleine witte haartjes. Aftastend raakte haar zachtroze neusje het blad aan. Geen prik. Dit waren goeie besjes. Ze ging weer normaal staan en liep om het bosje heen. Daar zag ze de oranje besjes. Ze waren eetbaar je hoefde niet perse ziek te zijn. Haar tanden sloten zich om een van de besjes. Met haar voorpoot duwde ze de stengel weg van haar kop en gaf een flinke ruk. Haar scherpe tanden beten de velletjes door en een zoet zure smaak ging door haar mond. Best lekker, maar het waren geen tussendoortjes. Ze likte langs haar tanden en keek toen om zich heen.
Quietwind? Waar was die kater. In de lucht hing zijn geur dus erg ver zou hij niet zijn. Zoekend keek ze rond. Waarom was hij haar niet gevolgd? Hij kende de juiste besjes toch niet. 'Quietwind? Waar zit je? Ik heb de goede besjes gevonden.' Mauwde ze luid door het meer. Ze snufte en schurkte toen even tegen het bosje aan. Zo, nu had ze een geurvlag. Dat zou makkelijk terug te vinden zijn. Daarna liep ze weg. Bij de rand van het meertje bleef ze staan. Haar kop hoog in de lucht om de geur goed op te vangen. Ze rook ook bloed, een klein beetje. Prooi? Zoekend doolde ze eventjes rond toen ze zijn geurspoor traceerde. De witte kater was niet eens zo ver van haar vandaan, hij had een waterrat in zijn bek zitten. Ze grinnikte zachtjes en tikte plagend met haar staart tegen zijn neus. 'Had je honger? Eerst de Clan voeden weet je nog.' Mauwde ze hem speels bestraffend toe. Daarna wenkte ze hem mee en liet hem de besjes zien. In een bosje zaten er nog niet genoeg. Ze zouden nog een bosje moeten zoeken, daarna hadden ze vast wel genoeg. 'Kijk goed, als je de verkeerde opeet dan ben je dood, net zoals die rat daar.' Zei ze met een duistere blik. Om daarna te lachen en nog een besje op te eten. Een kleine snack was niet erg.. Toch?

[ *Hijg.. Hijg..*

1194 woorden x.x

*Valt flauw*]

Het bloed van de prooi stroomde langzaam een beetje in zijn mond, verspreidde zich daar. De koude rode vloeistof had een metaalachtige smaak. En toch smaakte hij anders dan dat van andere dieren. Hij verachtte deze smaakt niet; proefde hem zowat bijna dagelijks. De enige metaalachtige smaak die hij er wel voor zorgde dat zijn haren overeind gingen staan was die van een mede soort. Hij had wel eens gehad dat hij snel over een wondje likte; zijn eigen bloed proefde. Het was een vreemd gevoel om je eigen bloed in je mond te hebben. Het te proeven. De smaak zorgde ervoor dat zijn maag omdraaide. En zijn haren gingen er bovendien ook nog eens van overeind staan. Hij vroeg zich af hoe Leopardstrike dat vol zou kunnen houden. Hij had Littlecreek wel vaker de wonden van katten zien likken. Het hielp, dat wist hij zelfs nog, maar die smaak… Was hij eraan gewent geraakt? Of zouden alle Medicine cats een bepaald zaadje of plantje dat die smaak weghaalde? Misschien zou Risingpaw het wel weten… Ze had altijd al veel opgetrokken met haar broer, en nu hij Medicine cat was; was hij er wel van overtuigd dat hij haar het een en ander zou leren over zijn taak. Misschien zou hij haar ook om wat dingetjes kunnen vragen. Het zou vast handig zijn als je een paar trucjes achter de rug had qua dit soort dingen. Wie weet zou je wel ergens zijn op onbekend gebied, en zou je gewond raken. Dan zou het toch fijn zijn als je wist wat je zou moeten doen, toch?
Een vertrouwde stem trok hem terug de werkelijkheid in; de stem van Risingpaw. Ze riep hem. Ze had hem vast uit het oog verloren. En zo loyaal als ze was aan de Warrior code zou ze hem terug willen vinden. Want ze mocht immers niet zonder Warrior het kamp uit, of zonder toestemming. Maar het zou ook gewoon kunnen dat ze zich zorgen maakte om hem, want ze waren immers vrienden. Althans, hij vond dat ze vrienden waren. De manier waarop ze met elkaar omgingen, dat was toch gewoon vriendschap? Want hij was nu zo nerveus bij haar als hij was bij anderen, vreemden. En zelfs blij Lionpaw kon hij nog aardig nerveus en verlegen zijn. Mede om het feit dat hij de kater toch nog niet goed genoeg kende voor zijn gevoel. Risingpaw kende hij voor zijn gevoel al vrij lang. En ze was ook eigenlijk de eerste Apprentice waarmee hij contact had gehad. Hij was haar een hoop verschuldigd; want dankzij haar had hij ook een praatje met Lionpaw gemaakt. Wat als zij die nacht niet buiten had gezeten? Dan zou hij waarschijnlijk paal langs de Apprentice zijn gelopen. Maar hij was tegen haar opgebotst, en daarna had hij was hij bij hun gebleven. Zij leek zo goed in omgang te zijn met anderen om zich heen, hij kon nog veel van haar leren. Hij mocht dan al Warrior zijn, er waren nog een heleboel dingen die hij nog niet beheerste; te beginnen met sociale contacten met mede clanleden.

Hij zag haar witte gestalte goed afsteken tussen de boskleuren. Ze was opzoek naar zijn geur, maar die zou ze ook wel snel vinden. Ze waren niet zo ver van elkaar verwijderd. Voor haar bleef hij staan, hij moest een beetje op haar neerkijken. Maar veel groter was hij niet. De witte haren van haar staart betastten zijn neus, en hij had grootste moeite niet te niezen; want wie weet zou hij dan de prooi uitspugen of zo. ‘Had je honger? Eerst de Clan voeden weet je nog,’ miauwde ze. Rustig legde hij de prooi neer en schudde zijn kop. ‘Dacht dat we dit misschien aan Leopardstrike konden geven, aangezien we dadelijk toch bij hem langs gaan,’ miauwde hij kalm als reactie. Hij wist dat ze de woorden niet echt meende, maar toch… Hij reageerde er gewoon serieus op. Wanneer ze wenkte pakte hij snel de prooi weer op en trippelde achter haar aan. Met zijn helderblauwe ogen keek hij gefascineerd naar de oranje besjes die ze hem liet zien. Waarvoor zouden die nou weer dienen? Er waren zoveel verschillende kruiden, zaden en planten. Hij had daarom ook diep respect voor al de Medicine cats dat ze ze allemaal konden onthouden, bij naam en functie. En vergeet niet het uiterlijk. Hij was op zich best blij dat hij geen Medicine cat Apprentice was; hij zou het toch alleen maar verprutsen; want hij zou nooit al die informatie in zijn hoofd krijgen. Waarschijnlijk wel een beetje; de basis dingen. Maar daar zou het waarschijnlijk ook wel bij blijven. ‘Kijk goed, als je de verkeerde opeet dan ben je dood; net zoals die rat daar.’ Haar duistere stem zorgde ervoor dat zijn ogen wat wijder open gingen staan. Die houding van haar daarnet, voor ze begon te lachen, bezorgde hem koude rillingen. Hele koude rillingen. Onzeker lachte hij mee – nog steeds haar woorden verwerkend – het lachen was wel een opgave; met een waterrat in je mond. Vervolgens keek hij fronsend toe hoe ze één van de besjes op at. ‘Eerst de Clan voeden, remember?’ miauwde hij langs de waterrat met een frons op zijn gezicht, en een nogal verwarde uitdrukking. Eerst had ze hem de opmerking gegeven eerst aan de Clan te denken, en nu at ze gewoon zelf een besje op? Dat was gewoon vreemd. Hij legde de waterrat weer neer en likte zijn snoet schoon. ‘Hoe gaan we die besjes meenemen naar het kamp?’ vroeg hij gemeen. Hij had al door dat als je ze gewoon in je mond stopte je ze kapot beet. Het velletje was te dun om weerstand te bieden tegen hun scherpe tanden. Hij keek eventjes naar een van de besjes. Hij zou het dolgraag ook willen proeven, maar hij wou de code niet overtreden. En vooral niet nu hij een Warrior was. Ook al waren hij en Risingpaw vrienden, hij wou graag het goede voorbeeld geven. Hij keek eventjes om zich heen om vervolgens weg te trippelen. Rustig raapte hij een groot blad op, daar zouden ze vast wat besjes op kunnen leggen en er een pakketje van maken. Hij liep weer terug en legde het voor Risingpaw neer. ‘Hier kunnen we vast wat besjes op leggen, om er zo een pakketje van de maken en mee terug te namen naar het kamp, denk je niet?’ stelde hij voor. Hij zwaaide een keer langzaam met zijn staart en keek haar toen afwachtend aan.

Risingpaw kon het niet laten om in haar hoofd te grinniken. Quietwind nam ook alles iets te serieus. Zelf kon ze dingen heel snel zien als een lolletje, waarschijnlijk werd ze ook niet altijd serieus genomen daardoor. Ze giechelde teveel, kon haar mond nauwelijks houden wanneer ze iets wou vertellen en ze rende van hord naar her. Nee echt serieus was ze niet, al kon ze dat wel zijn als het moest. Meestal was ze dat niet omdat ze dat niet wou, serieus was soms heel erg saai. Altijd volgens de regels, al volgende ze vaak wel de Code op, en nooit de lol ergens van in zien. Het leek haar maar een saai, grauw, leventje. Quietwind was gelukkig niet zo serieus, hij zag wel wanneer er een grapje werd gemaakt en hij kon er vast wel om lachen op zijn manier. Ze had hem nog nooit over de grond zien rollen van het lachen of tenminste bulderen van het lachen. Meestal was het een klein bescheiden glimlachje die om zijn bek vormde. Ze vond het wel grappig en ze zag het een klein beetje als doel om Quietwind iets minder verlegen te maken. Al moest grootste deel van hemzelf komen, toch een klein beetje hulp kon nooit kwaad. Tenminste dat was haar gedachte, ze wist niet hoe hij er tegenop keek maar zelf vond ze het altijd wel een leuk idee om Quietwind is een keer te zien ''los gaan.''
Bij de gedachten alleen al om hem zo voor te stellen was hilarisch. Ook een beetje ongeloofwaardig. Waarschijnlijk, als hij zoiets zou doen, zou ze eerst hard lachen en misschien wel meedoen. En daarna zou ze zich afvragen wat er mis met hem was en of hij misschien iets verkeerds gegeten had. Als het heel erg was zou ze meteen naar haar broer vliegen en vragen of er een steekje mis was met de vriend die ze zo goed dacht te kennen. Wie weet. Misschien was het wel de ''duistere'' kant van Quietwind.
Risingpaw wist dat iedereen een goede en een slechte kant bezat. Zelf keek ze alleen naar de goede kant, wat de slechte kan was boeide haar meestal ook niet heel erg. Waarom zou ze zich iets aantrekken van dingen die alleen maar irritatie of frustratie zouden opleveren. Lachen en gezellig doen was toch velen malen leuker. Als ze dacht aan haar eigen slechte kant dan kon ze niet zo snel iets opnoemen. Niet dat ze zo vol van haar zelf was, nee dat niet. Ze had ook geen minderwaardigheidscomplex maar ze had geen groot eigen dunk. Misschien dat ze te veel kletsten of iets in die richting. Geheimen bewaren kon ze wel, en ze ging vaak to the point als het moest. Alleen niet als het iemand echt heel erg zou kwetsen want dat ging haar dan toch echt iets te ver. Nee, ze wist niet echt iets. Misschien moest ze het zo is aan Quietwind vragen, ze kende hem het langste op haar broer na. En familie telde nooit wanneer je zoiets vroeg. Die wouden je nooit kwetsen en raffelde het af. Van Quietwind wist ze dat hij niet zou liegen, en hij kende haar langer dan Lionpaw of Pantherpaw. Dus had het beste zicht om te beoordelen. Ja ze zou het zo vragen.

Kort keek ze op toen ze haar opmerking terug gekaatst kreeg. Ze grinnikte want hij had weer een serieus gezicht op. 'Je mag best proeven als je dit doet. De besjes zijn vaak rijp op bijna hetzelfde moment. Ze mogen niet te rijp zijn want dan heeft Leopard er niks aan. En als ze al aan het rotten zijn geven ze niet genoeg effect. Door er een, of twee te proeven weet je snel genoeg of ze rijp zijn.' Haar blauwe ogen staarde naar de zijne met een Ha-ik-heb-je blik. De vraag daarop was nog makkelijker te beantwoorden. Maar eerst moest hij ook zo'n besje eten. 'Ik zie heus wel dat je nieuwsgierig bent naar de smaak.' Zei ze op een plagende toon. Ze liep een stukje om hem heen en duwde hem toen zachtjes naar voren. Quietwind was groter en vast ook wel sterker maar ze gaf een onverwachtse fikse duw. Niet hard genoeg om hem in de doorns te duwen maar genoeg om hem wat dichter bij de besjes te krijgen. 'Ik geef geen antwoord tot je er een geproeft hebt.' Zei ze stug maar met een glimlachje. Quietwind was een loyale volger van de Code, waarschijnlijk loyaler dan zij want ze had al een keer fiks de Code overtreden. Al wist hij dat waarschijnlijk nog niet. Ze vertelde het hem later wel weer. Eerst besjes plukken, misschien nog kijken of ze een vis te pakken kon krijgen en daarna misschien, mocht er tijd over zijn. Kletsen, al zou dat waarschijnlijk moeten tijdens de terugreis.
Ondertussen liep ze een rondje om het bosje. Meestal groeide ze dicht bij elkaar, misschien had ze geluk en vonde ze verderop nog een bosje. Dat zou veel tijd schelen moet zoeken. Af en toen keek ze over haar schouder. Ze wou Quietwind niet weer kwijtraken.

Ze grinnikte… Ze was weer eens zo vrolijk en zorgeloos zoals altijd. Kon hij dat maar zijn. Maar hij had altijd naar de serieuze kant geneigd, waarschijnlijk was dat ook een van de redenen waarom hij zo slecht vrienden kon maken. Zijn grapjes vielen niet in de smaak; omdat je er te veel bij moest nadenken volgens de anderen, of hij snapte hun grapjes niet, nam ze serieus om er vervolgens dan een gemeende reactie op te geven. Die dan overigens ook niet in de smaak viel. ‘Je mag best proeven als je dit doet.’ Afwezig keek hij weer op, Risingpaw was aan het reageren op zijn eerdere woorden. ‘De besjes zijn vaak rijp op bijna hetzelfde moment. Ze mogen niet te rijp zijn want dan heeft Leopard er niets aan. En als ze al aan het rotten zijn geven ze niet genoeg effect. Door er een, of twee te proeven weet je snel genoeg of ze rijp zijn.’ Hij keek eventjes bedenkelijk langs de witte poes. Toen zijn ogen weer richting haar gingen zakten zijn oren gegeneerd een beetje naar onder. Ze had wel gelijk, dat moest hij toegeven. Hij wist echt helemaal niets van dit soort dingen af, had niet eens geprobeerd er wat over te weten te komen. Hij was altijd druk bezig geweest in het worden van een Warrior. Wellicht dat als een van zijn familieleden – waar hij overigens ook niet echt veel mee optrok – Medicine cat was geweest… Wellicht had hij er dan wel het een en ander van geweten. ‘Maar je kunt het toch ook wel ruiken als ze rot zijn,’ merkte hij zachtjes op. Zijn ogen waren halfdicht. Hij probeerde het laatste van zijn argument met man en macht te verdedigen, natuurlijk realiseerde hij zich al dat het een verloren zaak was. Maar het viel altijd nog te proberen toch? En hij vond het wel gezellig zo.
‘Ik zie heus wel dat je nieuwsgierig bent naar de smaak,’ miauwde Risingpaw met een plagerige ondertoon. Met een ruk trok hij zijn blik los van het besje en keek hij haar met grote ogen aan. Ze kende hem blijkbaar beter dan verwacht… Ze kon zijn lichaamstaal een beetje lezen; was uit haar opmerking gebleken. Ongemakkelijk sloeg hij zijn ogen neer en schuifelde hij heen en weer. ‘Maar… Jij hebt al geproefd, dus is het niet nodig,’ stamelde hij onzeker, ‘Het zou tegen de regels zijn om er nu nog eentje te proeven.’ Toen hij weer op keek was het enige wat hij nog van de witte poes was haar staart, ze liep weg… Of toch niet? Een beetje onthutst volgde hij haar met zijn blik, wat was ze van plan? Was ze zijn brave en onzekere gedrag zat en begon ze hem daarom maar te negeren? Hij richtte zijn blik weer op de grond, zijn oren nog verder omlaag en zijn staart laag bij de grond. Wat als ze zijn gedrag zat was, en het maar opgaf? Hij was ervan overtuigd geweest dat ze vrienden waren, of was alles dan gewoon een leugentje geweest. Een fikse duw rukte hem uit zijn negatieve gedachtes. Omdat hij het niet had aan zien komen moest hij een paar stappen naar voren zette wilde hij niet omvallen. Zijn neus was nu maar een muizenlengte van een van de besjes verwijderd. Met grote blauwe ogen keek hij ernaar, zijn haren licht overeind van schrik. Wie of wat – Hij kapte zijn gedachtes resoluut af. Hij wist het antwoord al: Risingpaw. Ze moest hem geduwd hebben; ervoor zorgend dat ze hem hielp ‘een stapje in de goede richting te zetten’. ‘Ik geef geen antwoord tot je er een geproefd hebt.’ Hij draaide langzaam zijn hoofd, keek over zijn schouder naar de witte Apprentice. ‘M… Maar…’ begon hij al stammelend, ‘Ik… Dat is tegen de regels,’ hield hij zichzelf aan. Wetende dat hij gelijk zou hebben.

Ze liep weg, verdween achter de bladeren van de struik. Quietwind slikte, wat moest hij nu doen? Hij wou haar niet te teleurstellen, maar hij wou ook de regels niet overtreden. Hij richtte zijn blik weer tot het besje voor zijn neus. Hij snuffelde er nerveus aan. Alles in hem zei dit niet te doen, het leek alsof iemand of iets zijn bek dicht had gelijmd. Zodat hij hem niet kon openen om het besje erin te stoppen. Met moeite slikte hij nog een keertje. Met tegenzin kneep hij zijn ogen dicht. Één keer de regels overtreden kon toch niet zo erg zijn? En bovendien, misschien overtrad hij hem wel helemaal niet. Stel je voor dat Risingpaw nou toevallig een goed besje te pakken had, maar dat de rest gewoon nog niet rijp was?... Dan had hij de anderen toch geholpen en niets verkeerd gedaan. Met die gedachte herhalend in zijn hoofd opende hij zijn bek en pakte het besje teder vast met zijn voortanden. Voorzichtig trok hij het los van de struik. De ronde vrucht zat nu in zijn mond, maar alsnog viel het tegen om hem kapot te bijten. Uiteindelijk beet hij het kapot; wellis waar per ongelijk, maar toch. Hij had het wel kapot gebeten. Een vreemde smaak verspreidde zich in zijn mond. Wel was het geen onaangename smaak, hij was zelfs wel een beetje lekker als hij eerlijk was.
Hij opende zijn ogen weer en zuchtte zachtjes, had hij dat ook weer gehad. Hij keek om zich heen. Hij spotte was witte vacht niet zo ver weg. Snel raapte hij het waterratje op en trippelde hij erop af. Eenmaal naast de poes begon hij zijn tempo aan te passen. ‘Ik…’ mompelde hij met moeite, doordat hij de prooi in zijn mond had, ‘Ze zijn goed denk ik. Weet er niet zoveel van af. Maar ik sta hier nog; dus dat moet iets goeds betekenen.’ Kortom betekende zijn woorden: ‘Heb gedaan wat je wou’, maar omdat hij zichzelf liever voor de gek wou houden, om te voorkomen dat hij een naar gevoel zou krijgen, sprak hij er maar een beetje vaagjes over. ‘Ga je nu antwoord geven op mijn vraag?’ Zijn stem klonk haast smekend, maar iedereen wist overduidelijk dat het gespeeld was. Zijn stonden vragend, en hij had een oor een beetje naar onder laten zakken, terwijl de andere fier naar boven stond.

Risingpaw ging even zitten. Het kon misschien wel even duren voordat hij geheel over de drempel was. Ondertussen begon ze haar pootjes te wassen en haar flank. Ze wou hem niet toe zetten om de Code te breken maar de kater was iets te bescheidden. Starclan zou hem heus niet straffen voor dat ene besje, ze konden hem moeilijk straffen omdat ze zeker wou weten of het wel goed was, niet?
Haar tong ging voor de laatste keer over de glimmende witte vacht toen Quietwind aankwam lopen. Ze glimlachte warm naar hem. Hij begon wat te brabbelen maar ze zei er niks over. Natuurlijk wist ze dat de besjes goed waren, ze had geen moordgevoelens voor de Warrior anders had ze het allang gedaan. Hij leek in ieder geval niet in shock te zijn van deze daad. Gelukkig maar, hij was te zwaar en te groot om te kunne dragen. Ergens vond ze het ook wel zielig voor Quietwind. Hij had niet heel veel in te brengen tegen haar. Ze wist niet precies waarom, misschien was hij nog steeds te verlegen en te bescheiden om zijn stem te laten horen. Ja hij wees haar wel op de Code, maar als ze echt iets wilde dan kon hij moeilijk tegen haar opboksen.
Warrior vs. Apprentice, leuk idee als Quietwind het niet was. Gelukkig was hij nog wel goed gehumeurd want hij speelde smekend om haar antwoord. Zachtjes grinnikte, straks ging hij nog op de grond liggen voor haar. Dat zou nog is wat zijn. Ze vroeg zich af hoe ver ze kon gaan. Maar ze wou die grens niet opzoeken, straks werd Quietwind echt heel kwaad en dan zou hij een tijdje niet met haar willen praten. Zoiets kon ze haast niet in gedachten nemen zonder in elkaar te krimpen. Nee ze had genoeg geplaagd, voor nu. Langzaam bij beetje moest hij toch ooit uit zijn schulp kruipen en de Warrior tonen die in hem zit.
Kort likte ze haar poot nat om die over haar kopje te vegen om ook die schoon te krijgen. Ze lachte opnieuw, zonder er iets aan te kunnen doen had ze een plagende twinkel in haar ogen. Ze lachte hem niet uit natuurlijk, alleen maar toe. Quietwind snapte dat natuurlijk wel. Ze boog iets naar voren met haar oren wat naar achteren gewenkt alsof ze intensief luisterde naar de geluiden om haar heen, en of ze niet werden afgeluisterd.
'Ik zal het je vertellen. Je moet wat vochtig mos verzamelen. Zo blijven de besjes goed koel en vallen ze niet ergens uit. Zoals bij grote bladeren. Je kan er makkelijker mee lopen en je kan er meer instoppen.' ze gaf hem een knipoog en rekte zich toen languit. Ze hadden nog tijd genoeg om bessen te verzamelen en terug te brengen naar het kamp. Nu ze eenmaal de ''bron'' gevonden had werd besjes verzamelen zo makkelijk als muizen aan het schrikken maken. Ze keek eventjes naar Quietwind, had hij nog vragen of konden ze verder met zoeken?

Risingpaw keek om haar heen, bomen hadden meestal wel wat mos, als dat niet groot genoeg was hadden ze altijd nog het meer. Daar zou er vast genoeg mos aan de natte stenen kleven. Ze ging weer fier rechtop zitten met haar staart sierlijk om haar poten gekruld. Afwachtend staarde ze naar Quietwind. Hij was de Warrior, zij had verteld hoe ze het moesten doen. Nu mocht hij het plan bedenken, dat kon ze toch wel verwachten van de stille denker. Hij was immers de Warrior en zij de Apprentice. Ze vroeg zich af of de witte kater haar hint door zou hebben. Ze maakte geen haast. Als ze hem in de stress zou werken hielp dat geen zier.
In de plaats daarvan hervatte ze haar wasbeurt door de laatste overgeslagen plekjes bij te werken en glad te likken. Alles schoon, glad en stralend. Zoals het hoorde bij een gezonde poes. De vogels boven haar kop floten vrolijk, ze leken geen argwaan te hebben voor de katten onder hen. Ze zaten hoog en veilig, ze hoefde niet bang te zijn. Al had Risingpaw best wel in een lekker maaltje. Maar de Clan ging voor en een vogel ging haar toch iets verder dan een besje. Eventjes wachtte ze geduldig op Quietwind. Hopelijk zou hij niet te lang meer doen tot hij de hint begreep of met een plan kwam. Anders kon ze haar mond noch tong stilhouden en dan ze zou gaan ratelen. Alle verhalen en gebeurtenissen vertellen tot hij weer helemaal up-to-date was voordat hij de Den verliet.

Quietwind zou zich lam schrikken als hij hoorde dat ze al zeker twee keer de Code had gebroken. Het waren dan nog niet eens van die domme foutjes. Ze had ze heel bewust genomen en dat zou hem nog erger shockeren dan hij al was. Ze zag het al helemaal voor zich;
Quietwinds ogen zouden zo groot worden als de maan. Verbaasd, geschokt en misschien een beetje boos. Dat wist ze niet, misschien wel misschien niet. Het maakte niet heel erg uit. Beter dat hij het van haar te horen kreeg dan van iemand anders. Al zou niemand haar kunnen verraadden of het verhaal opblazen. Alleen zij, Darkness en Tallstar wisten het. Ze zou eerst maar over wat rustigere onderwerpen beginnen. Anders viel de kater straks nog flauw.
Haar oren gingen weer naar voren staan. Wachtend tot de kalmerende stem van Quietwind erdoorheen zal galmen.

- Bwah, kom niet verder dan de 900 nog wat T_T -

Hij was blij dat zijn toneelstukje goed in de smaak viel. Stel Risingpaw deed eens zo serieus als hem. Hij zou niet weten hoe dat eigenlijk zou zijn… Ze was altijd zo lekker spontaan en zorgeloos. Hij kon niet ontkennen dat hij er soms van had gedroomd om in haar poten te staan. Wellicht zou hij dan niet zoveel nadenken over dingen, en ze erger maken dan ze waren. En soms waren dingen helemaal niet erg, maar wist hij ze zo om te draaien in zijn kop dat ze wel erg leken. Wat dat betreft kon hij wel zeuren over dingen. Of… Het was niet echt zeuren, maar over reageren.
De plagende twinkeling die haar ogen sierde wanneer ze hem weer aankeek baarde hem zorgen. Natuurlijk deed hij zijn best er niets van te laten merken. Wat als ze hier misbruik van ging maken? Ervoor ging zorgen dat hij misschien wel ging smeken? En wat als ze het dan aan de hele clan zou vertellen? Dan zou het lachertje worden, net nu hij eindelijk wat meer zelfvertrouwen had gewonnen doordat hij tot Warrior was benoemd. Hij schudde de gedachte van zich af. Zo was Risingpaw niet, hoe had hij zo kunnen denken over haar? Ze zou nooit zoiets doen. Ze waren vrienden. En bovendien; waarom zou ze hem als gezelschap meewillen bij het zoeken van besjes als ze hem niet zou mogen? Als ze hem belachelijk wou maken. En hij kende haar nu lang genoeg om te weten dat ze niet zo in elkaar zat. Ze was gewoon een sympathieke spontane poes. En hij kon nog steeds niet wachten tot zij ook Warrior zou worden. Dan kon hij weer die goede oude tijd terug krijgen. De tijd dat ze allebei in dezelfde den huisde. Dan hoefde hij zich ook niet meer zo alleen te voelen.

‘Ik zal het je vertellen.’ Gelijk richtte hij zijn volle aandacht weer op de witte poes wanneer deze begon te miauwen. ‘Je moet wat vochtig mos verzamelen. Zo blijven de besjes goed koel en vallen ze niet ergens uit. Zoals bij grote bladeren. Je kan er gemakkelijker mee lopen en je kan er meer instoppen.’ Begrijpend knikte hij. Hij bewonderde haar wijsheid en kennis over dit soort dingen. Hij mocht dan wel meer weten over vechttechnieken, en wellicht ook over jagen, maar dit was onbekend terrein voor de kater. Hij bleef haar nog eventjes aankijken, kreeg toch maar half oog dat ze hem een knipoog gaf. Hij hief zijn kin op en keek naar de lucht, het was nog niet zo laat. Alles leek sneller te gaan dan verwacht. ‘Denk je dat Leopardstrike ze spoedig nodig zal hebben? Anders kunnen we nog wel wat anders gaan doen,’ stelde hij voor met een mysterieuze glimlach op zijn gezicht. Hij zou natuurlijk nog niet gelijk vertellen wat… Want om eerlijk te zijn wist hij nog niet zo goed wat. Ze konden hooguit gaan jagen; ze moesten de besjes al meenemen, dus prooi zou lastig worden om te dragen. Misschien kon hij haar wel wat andere dingen leren; zoals vechttechnieken, haar zintuigen gebruiken… En heel misschien wel het klimmen in bomen. Maar daar had hij zelf ook soms nog wel moeite mee omdat hij het liever vermeed.

Als hij nu wat mos zou pakken en het al nat zou maken zou het misschien al opgedroogd zijn als ze eindelijk terug zouden keren naar het kamp. Misschien kon hij het mos beter nog maar laten voor wat het was; het was immers niet levend en zou nergens naartoe gaan. Hij zou vast wel wat kunnen vinden bij de bomen, of desnoods bij de rivier zelf. Wellicht zou het daar al nat zijn en hoefde hij dan ook nog wat minder moeite daarover moeten doen. Hij zwaaide een keertje met zijn staart. Een praatje maken?... Dat kon hij beter nu doen, dan op de terug weg. Ze zouden dan immers hun bek vol hebben met mos, en hij ook nog eens met een waterrat erbij. Dan zou het praten lastig worden. Hij keek om zich heen, hij was niet goed in het starten van een gesprek. Wellicht kon hij gewoon beter proberen haar wat nieuws te leren of zo.
Hij trippelde geruisloos naar een boom toe en keek ernaar. ‘Zeg, Risingpaw,’ begon hij, terwijl hij over zijn schouder weer naar de witte Apprentice keek, ‘Heb jij trouwens ooit al eens je klauwen in een boom gezet en geprobeerd omhoog te klimmen?’ Stel ze zou het wel al hebben geleerd… Ach, oefening hoorde er ook bij. En zelf wou hij het eigenlijk ook weer eens doen. Je kon niet zeggen dat hij er talent voor had gehad, noch dat hij het nu als de beste kon. Eerdere als een van de slechtste. Het zag er altijd nogal komisch en onhandig uit, maar het lukte hem uiteindelijk wel. En hij was meer bezig met zo snel mogelijk erin te komen, dan zo mooi mogelijk. ‘Wat denk je ervan? We hebben nog tijd zat, neem ik aan, en het kan heel erg handig zijn… En om eerlijk te zijn heb ik het zelf een beetje verwaarloosd, dus moet ik ook weer eventjes inkomen,’ legde hij uit. Zijn oren zakten een beetje naar onder. Hij zou het goede voorbeeld moeten nemen, maar dat deed hij nu niet echt. Hij maakte zichzelf eerder belachelijk. Maar ach, wellicht zouden zijn spieren het nog wel gewend zijn en zou het allemaal wel meevallen. Hij zwaaide weer eventjes rustig met staart en keek haar afwachtend aan.

{ Irritante loopneus is irritant. }

Risingpaw keek naar de heldere lucht boven haar. Zo ver ze wist had Leopardstrike geen haast met de besjes. Als ze terug dacht toen ze in de Den was zaf zelfs nog een paar besjes die op deze leken. Nee het zal niet heel veel uitmaken, of er zou een noodsituatie uit moeten breken in het kamp en dat zag ze niet zo snel gebeuren. Ze schudde kort haar hoofd. Wat zou Quietwind van plan zijn?
Ze had geen enkele haast om terug te gaan naar het kamp. Swiftstorm was waarschijnlijk op een patrouille of iets in de trant. Dat zou betekenen dat ze verveeld moest gaan zitten wachten tot ze het kamp weer uit mocht om iets te gaan doen. Het was beter om dan wat te rekken en wat bij te praten met de witte kater. Misschien leerde ze nog iets van hem. Ze hoopte van wel. Ze wou haar Clan net zo goed dienen als haar broer deed. Hij redde levens en zij zou levens nemen. Tenminste, als er een gevecht uit zou breken dat zo erg was. Natuurlijk hoopte Risingpaw dat het nooit hoefde gebeuren. Als Warrior had je wel die kans maar ze wou niet voor eeuwig een kleine kit blijven. Ooit zouden zij het kamp overnemen, dan lag Leopardstrike bij de Elders. Nu kon ze het nauwelijks bevatten, toch zou dit ooit gebeuren en dan zouden zij de taken op zich nemen. Dan zou ze er klaar voor moeten zijn. Om die taak op zich te nemen. Die tijd was gelukkig nog lang niet aangebroken.

Haar kop daalde wat om weer naar Quietwind te kunnen kijken. Ze was lichtjes verbaasd dat hij een gesprek begon. Dat deed hij meestal nooit. Een goede stap vooruit. Afwachtend keek ze hem aan.
Bomen beklimmen? Ze schudde haar kop lichtjes maar lachte. Zou hij het haar leren? Snel ging ze naast hem lopen. Het leek haar wel leuk om te leren. Waar ze het voor nodig zou hebben wist ze nog niet maar het leek haar wel iets om hoog boven de grond te staan. Hoger en hoger tot ze bij de vogels kon komen die in de lucht zweefden. Of tot ze de grote wolken kon aanraken. Iets dromerig gingen haar ogen weer naar de lucht. Hoger dan de hoogste wolken..
Haar oren draaide zich wat. Rustig knikte ze met een brede glimlach. Haar pootjes tapte op de grond. Ze ging zitten en keek naar een van de dikke hoge eiken. Als ze zo keek naar de bomen vroeg ze zich af hoe ze in hemelsnaam daar boven in kon klimmen. Gelukkig kwam een kat altijd op zijn pootjes terecht dus daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Wie weet ging het wel heel gemakkelijk. Risingpaw was niet bang voor een uitdaging. Die vond ze juist leuk. Haar nagels klapte zicht uit en toen weer in. Ze vond het wel spannend om te doen, maar waarom ook niet.
'Doe je het eerst voor?' Ze glimlachte breeduit. Risingpaw zou wel een voorbeeld kunnen gebruiken. Straks plofte ze zomaar op de grond. Zachtjes grinnikte. Gelukkig was ze niet een grote homp vlees, dan zou het nog lastiger worden om in een boom te klimmen. Gelukkig kwamen er nooit honden diep het bos in. Ze bleven altijd bij hun tweebenen. Soms op patrouille zag ze wel is een kittypet lopen die opgejaagd werd door een hond. Arme stakkers. Al hoewel, hun konden wel in bomen klimmen en zij nog niet. Nou zij zou het nu ook leren, van Quietwind. Misschien kwam het haar ooit van pas wie weet. In ieder geval, als die kittypets het konden moest zij het ook wel kunnen. Zo moeilijk kon het toch niet zijn?

Als ze eenmaal op een tak zou zitten ging het vast makkelijker. Haar poten jeukten om te beginnen. Ongeduldig zwiepte haar staart langs haar lichaam. Als het niet goed ging had ze nog genoeg tijd om te oefenen. Als de tijd voorbij was kon ze altijd Swiftstorm vragen om extra uitleg of training. Haar mentor was kwiek en behendig genoeg daarvoor. Hij kon vast wel in bomen klimmen. Hij had het haar alleen nog niet geleerd. Misschien dacht hij dat ze het niet nodig had, of was ze er nog niet aan toe. Haar oren gingen wat naar achteren bij dat idee. Deed ze misschien minder tijdens de trainingen dan ze dacht. Als ze zo terug keek wist ze wel dat Swiftstorm vaak met andere dingen bezig was. Al maakte Risingpaw zich daar niet heel erg druk om. Meestal namen Pantherpaw of Lionpaw haar mee op training of een jachtpatrouille. De trainingen van Swiftstorm kwamen zomaar aanwaaien. Toch was ze niet bang dat ze een achterstand zou krijgen. Wanneer ze enthousiast was over een onderwerp ging ze erover door tot ze het geheel onder de knie had. Net zoals bij het konijn vangen.
Eerst ging het bagger. Ze kwam nog niet eens in de buurt, of ze werd uitgefoeterd door de pluizge beesten. Nu kon ze konijnen vangen als de beste. Hetzelfde zou gaan met boom klimmen. Hard werken was de sleutel. Niet alleen talent. Risingpaw ging weer staan. Met een schuin kopje keek ze naar haar vriend. Hopelijk was hij niet heel erg alleen nu hij Warrior was. Zover ze wist ging hij vooral met haar om en Lionpaw. Beiden waren nog Apprentice, ach hij had nu toch een eigen Apprentice. Binnenkort zou hij Dimpaw overal mee naartoe nemen en hem laten uitblinken tot een groots Warrior. In die tussentijd zal ze vast wel haar Warriornaam behalen. Misschien wel een eigen Apprentice. Dan zouden ze samen op patrouille gaan en dat soort dingen. Maar dat was nog zo ver weg.
'Jij eerst.' mauwde ze vastberaden maar met een glimlach.

Zou ze opgewonden zijn? Vast wel. Zover hij wist kreeg ze andere dingetjes altijd snel onder de knie. Alhoewel… Soms zag hij haar en dan beheerste ze sommige dingen nog niet zo goed, maar als hij dan weer een paar dagen later zag kon ze het bijna perfect. Of Swiftstorm – haar mentor – moest erg goed zijn in zijn vak en dus een kundig mentor. ‘Doe je het eerst voor?’ Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, keek haar vervolgens zijdelings aan. Een voorbeeld? Maar dan zou hij zich nog eerder voor gek zetten. Maar wellicht was ze gewend om voorbeeldjes te krijgen. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij vroeger, in de tijd als Apprentice, soms ook wel eens voorbeeldjes wou. Daardoor had hij wel veel beter dingen opgepakt en geleerd. Maar hij wist ook dat het met klimmen niet zo was; want het zag er gemakkelijker uit dan het was. Want als je een kat gewoon een boom in zag klimmen dacht je er geen seconde bij na over wat hij precies deed. Het gebruik van je spieren verschilde erg met dat van dagelijkse bezigheden. Jagen viel gemakkelijk te leren; sluipen en sprinten kwam bijna op hetzelfde neer als lopen. Je kon lopen als de basis beschouwen voor dat soort dingen; en lopen leerde je vrijwel automatisch. Dat had iedere kat. Maar klimmen… Ten eerste moest je je niet horizontaal verplaatsen maar verticaal. Dan moest je ook nog eens een gevecht houden tegen de zwaartekracht. Ook ervoor zorgen dat je je goed vast hield en niet naar beneden viel. Natuurlijk zou dat niet erg zijn; vrijwel iedere kat kwam op zijn pootjes te recht. Maar alsnog, het was niet leuk om te falen. Op zich wist hij wel niet zo goed waarom je moest leren klimmen, de meeste mentors besteden er ook geen aandacht aan. Maar toch; het is wel mooi meegenomen, je weet maar nooit. Want bomen zijn altijd al goede schuilplaatsen geweest in onbekend territoria.

‘Jij eerst,’ echode Risingpaw haar miauw door zijn kop. Hij trok met zijn oren, was een beetje nerveus. Hij wou zichzelf liever niet voor gek zetten, maar hij kon nu niet meer terug. De vastberadenheid die ze nu al toonde vertelde hem dat hij haar alleen maar kon teleurstellen door nu nee te zeggen, dus moest hij wel die boom in. Hij slikte. ‘Oké,’ kwam zachtjes over zijn lippen. Hij keek weer omhoog, zag nu pas hoe imposant de boom voor hem was. Wat je ook doet, niet naar beneden kijken, drukte hij zichzelf op het hart. Meestal begon zijn beeld altijd te draaien als hij naar beneden keek, realiseerde hij zich dan pas hoever hij van de vertrouwde grond af was. En dan was hij te bang om nog te bewegen. En wat dan? Dan zat hij daar, vast geklampt aan die boom. Met Risingpaw die het waarschijnlijk niet zou begrijpen en tevergeefs zou vragen wat er was. Hij schudde zijn kop, hij moest er nu eventjes bij blijven met zijn kop.
Hij trok zijn nagels uit, die zou hij dadelijk hard nodig hebben. Hij liet zich door zijn poten zakken en sprong. Half instinctief matig sloeg hij zijn poten om de boom heen en plantte hij de nagels van zijn achterpoten stevig in de boom. Hij was nu al een halve vossenlengte van de grond verwijderd. Kalm blijven. Zolang je kalm bleef kwam alles goed, dat had hij maar al te goed geleerd in zijn korte leven. Meestal lag de sleutel tot vrijwel alles bij hoe kalm je zelf bleef. Je kon nog zo goed zijn in vechten, als de zenuwen je lichaam in bezit namen in een gevecht kon het alsnog slecht aflopen. Met een leeg hoofd liet hij de boom een beetje los met zijn achterpoten en zette hij zich ermee af, zodat ze wat meer omhoog kwamen. Pas toen hij ze weer goed vast had gezet in de boom liet hij los met zijn voorpoten om die meer naar boven te brengen. Dit trucje herhaalde hij, zonder ook maar aan iets te denken. Het ging geheel automatisch, gelukkig maar. Hij wist hoe het ging toen hij nog bij alles nadacht, hoe vaak was hij wel niet gevallen toen? Het was enkel een kwestie van het automatiseren van dingen.

Toen hij een stuk of acht vossenlengtes, voor zijn gevoel, verwijderd was van de grond slaakte hij een zucht. Gelukkig kon hij het nog en was hij het niet verleerd. ‘Goed genoeg?’ miauwde hij, deze keer niet zo zacht, wie weet zou hij hoger in de boom zitten dan verwacht en zou ze hem niet horen. Eigenlijk zou hij nu naar beneden moeten kijken, haar moeten zoeken met zijn ogen, maar dat deed hij liever niet. Wie weet zou hij dan weer gegrepen worden door de realiteit over hoe hoog hij nu eigenlijk zat. Rustig liet hij de boom weer een beetje los en zakte hij – terwijl zijn nagels over de barst van de boom scheurden – naar beneden. Hij ging langzaam, maar er was geen haast bij. De reden waarom hij niet gewoon sprong, of geheel losliet; zo kon hij altijd nog zijn grip terug vinden; stel er zou iets gebeuren. Het leek alsof er een grote last van zijn schouders viel wanneer hij voelde hoe de haren van zijn staart de grond bestasten. Hij trok hem omhoog en zette zich af. Hij kwam keurig op zijn vierpoten op de grond terecht. Het laatste stukje kon je altijd springen; want dat kon geen kwaad en ging bovendien een stuk sneller. Vragend keek hij haar aan. Zou ze het grappig hebben gevonden, bij het zien van een Warrior die nogal vaagjes een boom in klom?
‘Nu jij,’ miauwde hij tot slot. Moest hij niet eerst wat uitleg geven? Nee. Hij wou zien hoeveel ze zelf kon, zonder ook maar enige tips of kennis hierover. Dan wist hij waarop hij zich moest focussen als hij het haar echt ging leren. Stel ze wist al hoe ze haar spierkracht moest verdelen, of ze wist al meteen hoe ze goed grip moest houden in de boom; dan hoefden ze zich daar niet meer zo goed op te focussen. Want meestal had iedere kat wel iets bij klimmen waar hij goed in was. Zo was hij goed geweest in het verdelen van zijn spierkracht, maar zijn grip was niet zo goed geweest. Maar klimmen week erg af van andere technieken, en toch ook weer niet. Want je kon eigenlijk alles wat je had geleerd erin combineren; je kon iemand aanvallen doormiddel van in een boom te klimmen en hem dan van boven aan te vallen, of je kon een vogel of eekhoorn proberen te vangen in een boom. En zo waren er natuurlijk nog meer mogelijkheden. Hij richtte zijn aandacht weer op Risingpaw, was benieuwd hoe ze het er vanaf zou brengen.

Quietwind leek het niet zo geweldig te vinden dat hij het voor moest doen. Ach hij had zijn eigen Apprentice dus hij kon er maar beter aan wennen dat hij dingen moest voordoen. Natuurlijk kon ze wel wat dingen bedenken die ze moest uitvoeren. Goed blijven hangen, krachten verdelen dat soort dingen. Dat Risingpaw waarschijnlijk zou vallen de eerste keren zou haar niks verbazen. Dat was natuurlijk, en ze vond het saai als ze alles al gelijk kon. Waar zou de lol blijven als ze nooit hoefde te werken of moeite te doen voor iets. Dan kon ze toch net zo goed een kittypet worden? Een van de dingen die ze zelf zo leuk vond aan het Clankat zijnde was dat je moest werken. Je kreeg niet alles voorgeschoteld en je kon niet even een dagje vrij nemen. Hard werken, doorzetten en natuurlijk veel lol hebben. Als alles meteen zou lukken zou ze vast een groot ego krijgen. Een beetje ego was goed maar niet te veel natuurlijk. Als Risingpaw ooit tegen een muur opliep zonder ooit gewerkt te hebben kon ze het nog wel is moeilijk krijgen. Een ding wist ze geheel zeker, Risingpaw zou nooit iets aan haarzelf willen veranderen als het kon. Ze was tevreden met wie ze was en voor degene die dat niet vonden.. Hun probleem niet het hare. Gelukkig maar dat haar Clan en haar vrienden niet zo waren. Ze vertrouwde hen volledig, de enige die ze met argwaan zou bekijken waren Rogue's maar dat was gewoon een logisch beeld. Voor elke Clankat. Al kon ze niet met zekerheid zeggen dat elke kat slecht was. De laatste tijd keken haar ogen heel anders op tegen Rogue's. Allemaal door Darkness. De zwarte poes was in het begin fel geweest maar later was ze.. aardig, als ze in haar Clan had gezeten waren ze vast vrienden geweest. Het feit dat ze geen tweebeen had om voor haar te zorgen maakte haar tot Rogue, rogue's kon je niet vertrouwen en die moest je weg houden van je territorium. Maar was het eigenlijk wel goed om iemand zo te beoordelen. Als Darkness kittens kreeg, dan zouden die meteen Rogue worden. Omdat hun ouders dat waren en de Clans omarmde niet iedere Rogue die half smekend op hun land trad. Was dat dan eerlijk? Hetzelfde gold voor kittypets. Die waren zich ook van geen kwaad bewust, ze wisten waarschijnlijk niet eens dat er zoveel meer lag buiten hun grasveld. Hoe meer ze erover nadacht hoe meer ze begon te twijfelen over van alles en nog wat. Voornamelijk de manier waarop ze katten in hokken stopten zonder dat deze katten zelf er ook maar iets aan konden doen.
Hadden zij dat recht? Het recht om andere katten te kunnen veroordelen. Er waren wel dingen die waar waren. Zij hadden het beste gedeelte van het bos. Vier Clans die het bos ''bezaten''. De stukken land die overgebleven waren voor de Rogue's. Sommige delen waren nog best begaanbaar maar toch. Terwijl die ook hun familie en problemen hadden. Misschien moesten de Clans meer meeleven met de Rogue's. Maar of dit ooit zou gebeuren, Risingpaw betwijfelde het.

Haar oren hoorde het schors zachtjes kraken. Om haar gedachten te doorbreken probeerde ze extra goed te letten op Quietwind. Hij liet het niet voor niks zien. Het ging goed, ze zag wat hij deed maar het zag wel erg makkelijk uit. Risingpaw zou het bijna onderschatten. Iets wat ze liever niet deed maar toch. Het ging de witte kater zo gemakkelijk af dat het een eitje leek. Even je nagels goed in het schors zetten en dan omhoog klimmen door je achterpoten af te zetten. Tenminste zo leek het. Het kon nog wel flink zuur worden als het helemaal niet zo snel en makkelijk ging als gedacht.
Binnen de kortste keren moest ze haar kop opheffen om Quietwind in het vizier te houden. De kater was nu al ongeveer acht vossenlengtes hoog. Onder de indruk grijnsde ze met grote ogen. Zou hij bang zijn om zo hoog te zitten? Hij had in ieder geval nog geen een keer omlaag gekeken. Misschien was hij bang dat hij zijn concentratie zou verliezen of hij was gewoon bang om bang te zijn voor hoogtes. Hij keek in ieder geval niet naar haar toen hij zei of het zo goed was.
'Kom maar hoor!' Riep ze vrolijk terug. Langzaam, stukje bij beetje kwam Quietwind naar beneden. Het gekraak en geschraap van zijn nagels over het schors klonk niet erg prettig in de horen. Risingpaw zei er maar niks van, ze wou hem niet opjagen. Het laatste stukje sprong hij naar beneden.
Risingpaw knikte naar Quietwind en deed een stapje naar voren. De boom torende boven haar uit. Kort wachtte ze even om concentratie en geduld op te brengen. Soms wou ze nog wel is te snel gaan.

De spieren in haar achterpoten spande zich. Het was niet erg moeilijk om tegen een boom aan te springen. Het enige wat ze wel moest doen is goed blijven haken. Haar nagels klapte zich uit en boorde door het zachtste gedeelte van de boom. Opgelucht liet ze de lucht uit haar longen ontsnappen. Mooi, de eerste stap was er. Nu nog omhoog klimmen. Kort keek ze vanuit haar ooghoeken naar Quietwind. Kort knikte ze in gedachten en keek toen weer naar de boom voor haar neus. ''Oké Risingpaw, klim tot de eerste tak.'' dacht ze bemoedigend. De eerste tak was misschien een vossenlengte van haar vandaan, dat moest lukken. Haar achterpoten zochten wat extra steun. Daarna zette ze zich weer af. Meteen daarna pinde ze zich weer vast aan het schors. ''Nou.. Het had slechter gekund.'' De tak leek al dichterbij. Nog eventjes en ze was er.
Risingpaw herhaalde het ritme. Soms slipte haar achterpoot weg of zat ze niet goed vastgepind. Dan slipte ze wat naar beneden maar haar nagels lieten de schors niet los. Met wat gestuntel sprong ze op de tak. Ze keek eventjes naar beneden naar Quietwind.
'Je mag nu lachen.' mauwde ze met een grijnsje. Ze moest toegeven dat ze dit zeker vaker wou doen. Misschien kon ze wel wat hoger komen?

De zwart witte kater stak zijn kin de lucht in en staarde met zijn helderblauwe ogen door de bladeren heen naar de lucht. Hij kon er niet veel van zien, moest zijn ogen ook nog eens tot spleetjes knijpen wilde hij niet blind worden door de zon, maar het zag er best vredig uit. Hij kon altijd genieten van dit soort dingen in zijn leven, gewoon de simpele schouwspellen van de natuur die hij altijd zo bewonderde. De lichtblauwe lucht werd onderbroken door bladeren. Bladeren waar de zon zo fel op scheen, dat ze licht kleurden en je alleen nog maar de nerven goed kon zien. Door de pracht van dit beeld krulden zijn mondhoeken langzaam omhoog. Dit was waarom hij nog hier was, om dit soort momenten. Hij zou ze voor niets willen opgeven, nooit en te nimmer zou hij dat doen. Hij vroeg zich soms af of je ook dit soort dingen zou hebben daarboven, in Starclan. Vastwel, want iedereen sprak er altijd over alsof het een of ander paradijs was. Daarom wou hij aan de ene kant ook wel ernaar toe; nieuwsgierig naar hoe het daar zou zijn. Het zou er vast prachtig zijn, dat wist hij zeker. Maar hij zou maar geduld moeten hebben, want er was nog geen enkel seintje – en al zeker niet van Starclan – dat zijn tijd daar was. Dus tot dan zou hij gewoon blijven genieten van deze schouwspellen, hier: In Windclan.

‘Kom maar hoor!’ miauwde Risingpaw door zijn gedachtestroom heen. Hij knipperde een paar keer onthutst met zijn ogen. O ja… Hij was een voorbeeld aan het geven, hing nu in de boom. En hij had gevraagd of dit een goed voorbeeld was geweest, of dat hij misschien hoger moest gaan klimmen. Zijn voorbeeld nog duidelijker makend voor de Apprentice. Maar het bleek dus al genoeg te zijn.
De barst van de boom werd meedogenloos kapot gemaakt door zijn scherpe nagels. Hij liet zich langzaam naar onder zakken. Het maakte in zijn oren een oorverdovend geluid, maar hij was het al een beetje gewend. Hij had zijn oren een beetje naar achter gedraaid, hopend dat het niet meer zo hard zou aanhoren in zijn oren en het zou laten voelen alsof zijn trommelvliezen het ieder moment konden begeven. Dat was nou het nadeel van zo’n goed gehoor. Wel was hij best blij dat hij weer eens had geklommen, zo wist hij tenminste dat hij het nog kon. Ook was hij blij om het feit dat dit goed was voor zijn nagels; hij had ze al best een tijdje verwaarloosd als hij erover nadacht. Normaal was hij altijd heel erg in de weer geweest met zijn hygiëne. Hij verzorgde zijn vacht goed, deed hij nu natuurlijk ook nog wel, en natuurlijk zorgde hij ervoor dat hij om de zoveel manen eventjes zijn nagels verwende door een boombarst helemaal te verscheuren en onherkenbaar te maken. Hij vond het wel niet echt leuk om te doen. Bomen waren belangrijk. Hij had een keer met een van zijn nagels over een steen geschraapt, maar het enige wat ervan kwam was een hels geluid dat ervoor zorgde dat hij hoofdpijn kreeg.
Hij voelde dat zijn haren op zijn staart iets aanraakten. Vast en zeker de grond. Rustig liet hij los en sprong hij naar onder. Hij liet zich meer vallen, maar toch. Hij boog een beetje door zijn poten heen, de klap automatisch opvangend. Iedere kat deed dat altijd al gewoon automatisch. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als je het niet deed, sterker nog; hoe het zou voelen. Zou het pijn doen? Zou het verschil maken? Hij wist het niet. En hij zou het waarschijnlijk ook wel nooit weten, want hij deed het altijd automatisch en een automatisme is moeilijker af te leren dan er eentje aan te leren. Dat was een van de dingen die hij in zijn korte leven al goed had geleerd.

Weer die ogen, die maar al te duidelijk lieten weten dat ze geagiteerd was. Hij knikte naar haar, hij was uiterst geamuseerd bij het zien van hoe graag ze dit wou leren. Maar hij hield zich in, liet alleen een glimlach zien op zijn gelaat. Kalm keek hij toe hoe ze aan haar klim begon. Ze zou pas ontdekken hoe imposant een boom werkelijk was als ze er eenmaal aanhing met haar eigen nagels in zijn barst. Wel lette hij goed op, stel ze zou vallen. Hij zou alles doen om ervoor te zorgen dat ze de grond zachtjes zou raken. Hij wist wel dat hij haar van een grote afstand waarschijnlijk nog gewoon op de grond kon laten vallen; ze was een kat, ze zou wel op haar poten landden. Maar als ze te hoog zou zijn zou hij alles doen om te proberen haar te vangen.
Gefascineerd keek hij toe. Ze had talent. Hij had alles behalve talent gehad. Hij was de eerste… Vijf, waarschijnlijk wel meer, keren gevallen. Kwam niet hoger dan één vossenlengte. Natuurlijk zag het er niet echt mooi noch sierlijk uit. Maar dankzij het feit dat ze van zichzelf al vrij elastisch was, maar dat was iedere kat, zag het er wel redelijk uit. Hij pakte eruit dat ze de eerste de beste tak als doel had gezien; aangezien ze daar naartoe ging en er vervolgens ook opklom. Ze keek naar onder, naar hem. Hij had een tevreden glimlach op zijn gezicht; blij dat ze het al zo snel onder de knie had. ‘Nu mag je lachen.’ Een frons kwam op zijn voorhoofd. Langzaam schudde hij zijn hoofd, terwijl hij zachtjes lachte. ‘Het enige waarom ik kan lachen is jouw opmerking dat ik mag lachen,’ miauwde hij. ‘Je doet het vele malen beter dan ik, toen ik het voor de eerste keer probeerde. Het was mij nooit gelukt om op die tak te komen de eerste keer dat ik mijn poging waagde om al mijn poten van de grond af te halen,’ onthulde hij, terwijl hij zijn ogen beschamend neersloeg. Hij was een Warrior; zou beter moeten zijn dan een Apprentice. Maar in al de opzichten leek Risingpaw altijd nog boven hem uit te torenen qua haar kunnen. Hij keek weer omhoog, schudde het van zich af. ‘Nu nog naar onder,’ merkte hij op. Dit zou waarschijnlijk het moeilijke gedeelte worden, want daarbij had hij zich flink wat pijn gedaan destijds; hij was van een te grote afstand zijn grip verloren en was op de grond gevallen. De druk op zijn poten was vreselijk en het voelde alsof hij nooit meer zou kunnen lopen. Skyleaf was te laat geweest om hem nog te vangen, helaas. Maar alles was nu weer goed, en hij had zijn les geleerd; voortaan altijd zorgen dat je voldoende grip hebt. Afwachtend keek hij naar de witte poes, maar hij had al zijn spieren al aangespannen. Zo wist hij tenminste zeker dat hij op tijd zou zijn, stel ze zou vallen. Maar hij wist dat de kans klein was; want ze was er best goed ingekomen, dus zou uit de boom komen ook nog wel eens makkelijk voor haar gaan worden, toch?

{ Heb het begin dat begin van mijn post goed is...
Maar het einde echt bagger o_o }

Ontspannen zwaaide haar staart heen en weer terwijl ze over de tak liep. Zo hoog zat ze nog niet maar het was al iets voor de eerste keer. Het ging in ieder geval beter dan ze had verwacht. Misschien had ze hiervoor wat meer aanleg. Neuriënd keek ze even naar de takken boven haar. Haar blauwe ogen dachten een nestje te zien met vogels. Eventjes likte ze haar lippen af door de verleiding. Risingpaw had zeker niks tegen wat extra prooi voor op de prooistapel. Wie weet zou Tallstar wat sneller vergevingsgezind zijn als hij zag hoe best ze haar deed voor de Clan. De laatste tijd leek hun leider ouder dan ooit. Heel vaak zag ze hem niet maar als ze hem zag was het niet leuk. De vrolijke glans in zijn ogen was verdwenen en daar kon ze hem nu alle redenen voor geven. Tallstar had waarschijnlijk toch gelijk gehad, haar daad had een kleine bijdrage geleverd aan zijn depressie. Ze had zelfs gehoord dat zij niet de enige was die vriendelijk was geweest voor een Rogue. Risingpaw wist niet wat er precies gebeurd was maar dat hoorde ze wel later. Ooit zou de waarheid naar boven komen, dat had geen haast. Tot dan kon ze maar beter haar leven beteren en wat extra goed voor de Clan zorgen. Tallstar hoefde niet grijs te worden van alle zorgen, zeker niet nu. Risingpaw wist niet hoe oud de leider was maar toch nog niet oud genoeg voor grijze haren en rimpels? Ze vond het oneerlijk dat ze haar normen en waarde op zij moest schuiven als het tegen de Code in ging. Misschien was het onbegrip van een jonge Appprentice of gewoon haar rebelsheid maar het was een van de twee. Vanaf haar laatste gesprek met Tallstar had ze eigenlijk gewacht op haar mentor. Swiftstorm die boos, teleurgesteld of verdrietig naar haar toe zou lopen voor haar dagelijkse training. Om daarna haar een preek te geven over het loyaal zijn tegenover je Clan en de afgunst die je moest voelen voor Rogue's. Daarna zou hij Risingpaw's straf onthullen en er op staan dat ze haar uiterste best deed de komende manen om haar fout een beetje bij te werken. Maar Swiftstorm was niet gekomen, en geen enkee andere Warrior. Mazzel gehad dat Tallstar het te druk had, of was er iets anders gaande? Risingpaw stond niet te popelen op straf of een andere sanctie maar het was wel zo eerlijk. Zij had iets gedaan en daarvoor was ze bereid te boeten, als dit niet kwam was het wel fijn en mooi meegenomen maar het voelde wel vreemd en raar. Het gaf haar een blijvend schuldgevoel en het zette haar aan het twijfelen. Liever meteen afgehandeld met een straf of heel veel preken dan angstvallig wachten tot de grote zwarte donderwolk boven haar kop was verdwijnen.

Risingpaw spiste haar oren een beetje toen ze het zachte gelach hoorde. Geamuseerd keek ze naar de lachende Quietwind. Hij zag er van bovenaf best schattig uit wanneer hij lachte. Zou hij vaker moeten doen. Voor haar was het leuk om hem aan het lachen te krijgen. Lachen en vrolijk zijn maakte haar gelukkig. Bijna nooit was ze depri of had ze een grijze wolk boven haar hoofd. Soms had ze wel even haar nukkige momentjes maar ook die kwamen maar zelden voor. Het enige wat haar echt kon irriteren was regen. Maar aangezien het nieuwblad snel genoeg groenblad zou worden was er van regen voorlopig nog geen sprake van. Quietwind onthulde zijn eerste poging tot boom klimmen aan haar met een beschamende blik naar de grond. Een klein grijnsje speelde om haar lippen, niet gemeen of genietend. Ze vond het wel grappig dat Quietwind geen spat was veranderd. Risingpaw had gedacht dat haar vriend wel iets meer zelfvertrouwen zou krijgen toen hij zijn Warriornaam kreeg. Misschien was hij een laatbloeier en kwam hij pas in zijn Eldertijd zijn verlegenheid te boven.
Zorgeloos liep ze een stukje terug. Haar poten tikte zachtjes tegen het hout aan.
Opeens gleed Risingpaw uit. Haar voorpoot zwikte weg door een stukje mos. De grond vloog op haar af terwijl ze zocht met haar achterpoten naar de boom. Ze voelde de schors tegen haar kussentjes schuren. Met een snelle harde tik zette ze zich af. Om vervolgens een paar vossenlengtes van Quietwind te landen. De adrenaline gierde nog als een gek door haar aderen. Kort keek ze naar de jonge Warrior maar
schonk hem daarna weer een zorgeloze glimlach. Het enige wat ze zei was:
'Dat kan nog wel beter.'

Tot nu toe zag alles er nog gewoon goed uit. Risingpaw leek geen problemen te hebben met de hoogte tot tegenoverstelling van hem. Maar hij was altijd zo geweest; dacht altijd drie keer na voordat hij iets deed, nee niet twee keer maar drie keer. De derde keer voor extra zekerheid. Hij was altijd wel een beetje te voorzichtig geweest, soms tot de ergernis van anderen. Hij was blij geweest dat Skyleaf geduldig was geweest met hem, want anders zou hij nu geen Warrior zijn geweest. Misschien zou hij zich dan voor eeuwig hebben verstopt voor alles en iedereen, omdat hij zou zijn voor alles. Hij was sowieso al bang geweest; maar dank zij het geduld van iedereen om hem heen was hij al wat soepeler geworden qua dat soort dingen. Eigenlijk qua alles. Maar ach, hij bleef nog steeds voorzichtig. Wie weet zou dat wel het verschil maken tot een vroege dood, of tot een fijne tijd als Warrior en wellicht toekomstig Elder. Over de rest dacht hij eigenlijk niet na, omdat hij er niet echt aandacht. Hij was er bovendien ook niet het type voor; met zijn persoonlijkheid. Maar eigenlijk vond hij het niet belangrijk, dacht alleen maar aan het feit dat hij een fijne toekomst zou kunnen hebben. Maar wellicht zou hij dat hij dat helemaal niet zou hebben, maar toch. Hij zou zijn best doen om het te krijgen. En als het eventjes mee zou zitten het liefst met zijn vrienden, en natuurlijk zijn oude mentrix. Hij wist niet hoe het zou zitten met Tallstar, de wijze leider leek anders de laatste tijd. Het zou hem leuk lijken samen met hem in de Elders den te zitten, hij had zoveel vragen voor hem. Maar tot nu toe had hij er nooit de moed voor gehad om ze te stellen. Wellicht vast wel als hij ouder was, heel veel ouder. Maar alsnog, hij maakte zich zorgen om alles nu in het kamp. De nieuwe Medicine cat, Leopardstrike, een van de redenen waarom hij nu hier was. Want hij had besjes nodig, had aan zijn jongere zusje Risingpaw gevraagd of zij ze wou gaan halen, en zij had hem meegevraagd. Maar alsnog, ook al was hij de broer van een van zijn beste vrienden, alsnog voelde het alsof er iets niet klopte. Natuurlijk twijfelde hij niet aan zijn kennis; maar waarom zou Littlecreek hem dan eerder geweigerd hebben als Apprentice? Hij schudde zijn hoofd, probeerde ergens anders aan te denken. Maar waar hij nu aan begon te denken was ook niet echt fijn; de veranderende Tallstar. Hij leek de laatste tijd killer, en al zijn medeleven leek verdwenen te zijn. Maar hij kon het wel begrijpen; Sparrowpelt had de clan verlaten, en had bovendien ook nog de code verbroken door een Rogue te helpen. Maar er moesten ook wat meer dingen zijn, want zelfs hij had nog wel positief kunnen blijven ondanks deze gebeurtenis. Maar Tallstar leek al het vertrouwen kwijt te zijn door dat incident. Maar het was toch alleen maar Sparrowpelt? Of waren er meer katten bij betrokken geweest?

Zijn ogen schoten omhoog, wijd open, toen hij hoorde hoe nagels langs de barst van de boom schuurden. Hij zocht langs de boom omhoog naar Risingpaw, maar ze was nergens te bekennen… Tot hij haar ineens zag; niet vast aan de boom, maar vallen. Verstijfd bleef hij staan, niet wetende wat hij moest doen. Ze probeerde met haar achterpoten weer nieuwe grip te vinden bij de boom, maar leek deze niet te vinden. Hij zakte een beetje door zijn poten, zette zich schrap. Hij zou springen, zou haar proberen te vangen, maar nu was ze nog te hoog hij zou haar op die hoogte niet fatsoenlijk kunnen vangen. Maar nog voor hij de kans kreeg haar te helpen zette ze zich af tegen de boom, om vervolgens een paar vossenlengtes van hem vandaan te landen. Met grote ogen keek hij naar de witte poes. ‘Dat kan nog wel beter,’ miauwde ze luchtig. Zijn ogen gingen verder open, zijn oren naar achter. Zijn nekharen rezen omhoog, trok zijn nagels in en uit. Snel liep hij op haar af. ‘Risingpaw,’ miauwde hij met een felle, voor hem onbekende, ondertoon. Hij keek op haar neer, had een strenge blik, leek een andere kat te zijn. ‘Wat beter? Wees blij dat je niet gewond bent!’ Maar zijn strenge toon begon te verwateren, en maakte al plaats voor een bezorgde en bange. ‘Wat als je niet de grip had terug kunnen vinden? Wat als ik je niet had kunnen vangen? Wat als je gewoon op de grond was gevallen?’ Zijn houding veranderde, maakte zich wat kleiner; alsof ze dood was gegaan en hij nu op haar neerkeek. Zijn ogen gevuld met angst. ‘Je… We… Je hebt je toch geen pijn gedaan?’ stamelde hij zachtjes. Eindelijk was de normale Quietwind weer teruggekeerd. Hij was boos geweest, maar meer op zichzelf dan op haar; maar hij had het op haar afgereageerd. Hij was boos geweest dat hij haar had laten vallen, haar niet had gewaarschuwd voordat soort dingen. Daarna was hij bang en verdrietig; zoals altijd om dat soort dingen. En uiteindelijk drukte hij het weg, zoals gewoonlijk, en maakte er maar wat van. Bezorgd bekeek hij de witte poes; speurend naar zelfs de kleinste wondjes.

Haar poten prikkelde een beetje van de val maar dat verdween al snel. Rustig ging ze zitten met een klein glimlachje. Ze hief haar poot op en begon het boomschors eraf te halen. Onbezorgd keek ze naar de eerste tak. Daar had ze zojuist nog ingezeten, misschien lukte het haar de volgende keer beter. In ieder geval kon ze net zo goed springen in plaats van naar beneden schuren. Het schuren leek haar een stuk pijnlijker en haar vacht zou vies worden van het boomsap en de schors. Nee bedankt, dan toch liever maar naar beneden springen. Van een bepaalde hoogte natuurlijk. Deze hoogte kon nog maar Risingpaw was slim genoeg om te weten dat ze eerst wat takken naar beneden zou moeten springen mocht ze hoger komen dan de eerste tak.

Rustig hervatte ze haar schoonmaakwerk. Risingpaw was zo geconcentreerd op haar schoonmaakwerk dat ze niet zag hoe de haren van Quietwind oprezen. Een zachte knak hoorde je toen ze een stukje schors door midden beet. Het bruin groene stukje hout viel op de grond. ''Zo dat was makkelijk.'' Dacht Risingpaw tevreden. Nog een keer controleerde ze de rest van haar lijf op vuiligheid of andere dingen die er niet hoorde zoals takjes of blaadjes. Toen ze opkeek lagen de oren van Quietwind in zijn nek waar ze verstopt zaten in zijn omhoogstaande vacht. Risingpaw's glimlach stierf weg. Ongemakkelijk boog ze haar kop. Was hij boos op haar omdat ze had gesprongen? Of omdat ze het sneller had geleerd dan zijn. Onder haar wimpers (hebben katten die?) door keek ze naar Quietwind. De felle ondertoon sloeg in als een donderslag. Ze was niet gewend dat hij zo fel was. Meestal had hij een zachte stem, of hij sprak gewoon heel zacht. Verlegen, kalm en vriendelijk moest Quietwind zijn. Niet fel en boos. Een strenge blik lag in zijn ogen, het was duidelijk dat hij dit keer geen grapje maakte. Met een gekweste blik maakte ze zich kleiner en deed een pasje achteruit. Wat was er met hem? Waren de besjes toch niet goed en waren stemmingswisselingen een van de bijwerkingen? Misschein was hij nog boos op haar omdat ze hem die besjes had laten proeven. Door haar kopje gingen alle mogelijke oorzaken van Quietwind's gedrag maar ze kon het niet vinden. Alles was gewoon plagend en als grapje bedoeld, dat snapte hij ook wel. Maar waarom deed hij dan zo fel en boos tegen haar. Met angstige ogen keek ze naar haar vriend die totaal iemand anders was geworden. Zijn bek ging open voor een nieuwe stroom woorden en ze kromp eigenlijk al meteen ineen. Klaar om de volgende felle woorden in te casseren. Haar oren spitste zich een beetje. Voorzichtig ging Risingpaw weer rechtop staan.
Quietwind leek weer een beetje te bedaren. Zijn strenge ondertoon was bijna weg, plaatst gemaakt voor bezorgde haast bange ondertoon. De rollen leken zich om te draaien. Quietwind maakte zich kleiner en begon te stamelen. Verward keek ze naar de witte kater. Hij deed vreemd, was hij boos geworden uit paniek of bezorgdheid? Dat had ze nog nooit meegemaakt. Niet goed wetend wat te doen keek ze weg. Haar ogen concentreerde zich op een mierenhoop. De zwarte beestjes kropen hun hol uit en masseerde als een groep weg opzoek naar bruikbaar spul of eten. Haar oren verrieden dat ze wel degelijk luisterden maar ze keek Quietwind gewoon even niet aan. Ze wachtte op de zekerheid dat hij niet weer boos zou worden. Het was niet dat ze weer wou kijken maar Risingpaw was slecht in negeren. Ze keek in twee blauwe bezorgde en vooral verdrietige ogen. Even boog ze haar kop.

Haar achterpoten zette zich zachtjes af van de grond. Rustig liep ze naar de witte kater. Ze bleef hem aanstaren om zeker te weten dat hij niet opnieuw een stemmingswisseling kreeg maar het leek veilig.
Troosten gaf Risingpaw Quietwind een lik tussen zijn oren. Hij had het vast niet zo bedoeld, of anders had hij vast spijt van zijn uitval. Zachtjes snorde ze troostend en ging toen naast hem zitten. 'Rustig maar, ik heb helemaal niks. Katten komen altijd op hun pootjes terecht weet je nog.' Ze liet een klein glimlachje zien. Hopelijk ging hij weer snel rechtop staan. Het was niet fijn om zo op hem neer te kunnen kijken. Met haar neus duwde ze hem weer rechtop. ''Zo stukken beter.'' Dacht ze alweer iets vrolijker. De voorzichtige houding verdween weer als sneeuw voor de zon.

Risingpaw's kop ging een tikje schuin staan. Vragend keek ze naar Quietwind. Ze wou niet veel verder op dit onderwerp doorgaan dus koos ze maar iets anders om over te praten. Gelukkig had ze tal onderwerpen die open lagen voor haar. Als Quietwind een beetje afgeleid kon worden was hij dit gebeuren zo weer vergeten. Plagend porde ze hem in zijn flank. 'Vind je het ook niet leuk dat mijn broer nu Medicine kat is? Het is natuurlijk wel jammer voor mij, nu krijg ik nooit de kans om hem te koppelen aan iemand. Maar hij is wel de beste van onze Clan en ik weet zeker dat hij het goed doet. Jij niet?' Hopelijk zou hierdoor de sfeer weer wat omhoog stijgen, dit was vreselijk.

De manier waarop ze reageerde op zijn woorden zorgde ervoor dat hij een schuldig gevoel kreeg. Hij jaagde haar angst aan, zonder het te willen. Hij wou het niet, maar de woorden bleven maar uit zijn mond komen en hij kon de toon ervan niet meer beïnvloeden. Zijn tong was hem iedere keer voor. Hij voelde zich schuldig, heel erg. Het maakte hem misselijk en liet hem weer herinneren aan hoe hij zich moest gedragen wilde hij zich niet zo voelen. Om de gewone Quietwind te zijn, en niet eentje die alleen maar snauwde. Hij had eigenlijk geen reden om zo op haar uit te vallen. Ze had het goed gedaan. Hij was alleen… Angst had hem overgenomen. En frustratie dat hij niets had kunnen doen, frustratie die heel diep verborgen zat. Maar toch net niet diep genoeg om zich niet te tonen. Zijn haren stonden nog steeds een beetje overeind, maar zijn oren kwamen al een beetje naar voren. Alsnog hingen ze er maar slap bij; was ze nu bang voor hem geworden? Had hij nu serieus hun vriendschap verpest door het feit dat hij zich niet had kunnen beheersen?
Wanneer ze hem aankeek staarde hij enkel terug, wou niets meer zeggen. Was te bang weer foute dingen over zijn lippen te laten komen.

Hij wendde zijn blik af wanneer ze haar witte kop boog, nog steeds voelde hij zich misselijk. Hij keek weer eventjes aarzelend richting de witte poes wanneer hij hoorde hoe ze op hem af kwam lopen, de afstand tussen hun twee verkleinend. Hij kon geen emotie uit haar ogen aflezen, maar hij wist zeker dat ze nog steeds bang voor hem was. Bang dat hij weer zo tegen haar zou uitvallen. Toen ze vlak voor hem stond keek hij weer strak naar de grond. Hij voelde hoe de haren op zijn kop plat werden gestreken door een ruwe tong. Vragend keek hij op, snapte het gebaar niet. Hij bleef haar met dezelfde onthutste blik aankijken terwijl ze naast hem ging zitten. ‘Rustig maar, ik heb helemaal niets. Katten komen altijd op hun pootjes terecht, weet je nog.’ Hij wendde zijn blik weer af. Hij wou net zachtjes wat mompelende, maar hij staakte zijn poging zijn lippen weer van elkaar af te krijgen wanneer Risingpaw weer actie ondernam. Gewillig ging hij weer rechtop staan, om vervolgens te gaan zitten. Hij staarde weer naar de grond. ‘Dank je,’ mompelde hij zachtjes, de schaamte was uit zowel uit zijn houding af te lezen als zijn stem. Hij schaamde zich. Zij had dingen weer eens beter aangepakt dan hij. Wie was hier nou de Warrior? Wie had hier nou de meeste ervaring?... Nou, op momenten zoals dit kon niemand een antwoord daarop geven. Hij mocht dan wel zijn Warriornaam hebben; hij leek soms nog steeds een Apprentice.
‘Maar ik moet je erop wijzen dat je opmerking niet helemaal correct is,’ miauwde hij uiteindelijk schor. ‘Katten komen niet altijd op hun pootjes terecht.’ Hij keek nog steeds naar de grond. ‘Ik ben zelf ook al eens een keertje gaan trainen, zelf. Alleen zonder Warrior aan mijn zijde. Skyleaf was te druk met destijds nog haar Deputy taken, maar ik was te ongeduldig. Dus ben ik het kamp uitgeslopen om weer te kunnen trainen; en ik moest uiteraard weer eens kiezen om te gaan klimmen. Het ging goed, tot ik mijn grip verloor omdat een van mijn poten geen grip kon vinden vanwege wat mos; en al snel volgde toen de rest van mijn poten. Uiteindelijk viel ik en kwam ik niet op mijn pootjes terecht. Ik viel, en hard.’ Hij pauzeerde eventjes, draaide zijn kop en kwam Risingpaw weer onder ogen. ‘Gelukkig voor mij herstelde ik wel… Soort van. Maar alsnog; ik wou het verborgen houden dus heb ik het nooit tegen iemand gezegd. Zelfs niet tegen Littlecreek.’ Hij zweeg voor de rest, trok zijn blik van haar los en richtte hem weer op het bladerdek boven hun.

Hij werd uit zijn trans getrokken door een por. Zijdelings keek hij weer naar haar, een oor naar haar toe gedraaid. ‘Vind je het ook niet leuk dat mijn broer nu Medicine cat is? Het is natuurlijk wel jammer voor mij, nu krijg ik nooit de kans om hem te koppelen aan iemand. Maar hij is wel de beste van onze Clan en ik weet zeker dat hij het goed doet. Jij niet?’ Had ze dat nu moeten vragen? Hij had een brok in zijn keel. Na het feit dat hij op haar uitgevallen was durfde hij niet echt goed zijn eigen mening te geven. Hij had nog steeds zijn twijfels, die natuurlijk wel schijn moesten zijn. Maar alsnog. ‘Nou ik denk dat hij daarom juist nog blijer moet zijn dat hij Medicine cat is geworden,’ merkte hij op, met een zwakke grijns op zijn gezicht. ‘Maar verder… Het is waar dat hij de beste keuze is voor het Medicine cat schap…’ Hij zocht naar de goede woorden om zijn mening te vertellen, hij was namelijk slecht in liegen. En Risingpaw kennende zou ze het gelijk doorhebben als hij loog. ‘Maar alsnog vraag ik me af waarom Littlecreek hem dan nooit als Apprentice heeft genomen, wellicht dat hij dacht dat de Clan meer aan hem zou hebben als hij Warrior bleef… Hij was namelijk een goede en loyale Warrior. Niet dat hij nu ineens niet meer loyaal is, maar je snapt me wel. Maar alsnog; Littlecreek is nu dood. Hij zou rekening moeten hebben gehad met het feit dat hij ooit dood zou moeten gaan en een Apprentice moeten hebben genomen, dus waarom zou hij het niet hebben gedaan?’ Hij had het nu gezegd, en er was geen weg meer terug. Het enige wat hij nu nog kon doen was afwachten op de reactie van Risingpaw, hopend haar niet gekwetst te hebben.

Risingpaw trok eventjes een pijnlijk gezicht bij het verhaal van Quietwind. Nu snapte ze zijn reactie wel. Misschien was hij gewoon iets overbezorgd. Dat ze een poot zou breken of iets in die richting. Ze was niet bepaald stevig gebouwd en heel veel vet had ze nou ook weer niet. Als ze verkeerd zou vallen viel ze ook echt hard. Ondanks de korte afstand. Risingpaw was blij dat ze zo'n goede vriend had die zo over haar bekommerde. Quietwind had haar vast en zeker opgevangen. Toch hoefde hij niet zo bezorgd te zijn. Ze kon wel tegen een stootje en echt een pieperd was ze niet. Alleen als er water op haar vacht kwam of ergens anders water kwam behalve haar bek. Dan werd ze wel wat chagrijnig en geïrriteerd. Water was haar ergernis, ze kon er niet tegen als haar vacht nat werd. Dan bleef ze humeurig tot de laatste druppel uit haar vacht was.
Risingpaw vond het zielig voor haar vriend dat hij zich zo beschaamd leek te voelen. Iedereen maakte wel een blunder, zij ook. Alleen waren er meestal geen andere Apprentices bij wanneer dat gebeurde. Of in ieder geval Quietwind was er nooit bij. Misschien kreeg hij wat meer zelfvertrouwen als hij zag dat hij heus niet de enige was die fouten maakten. Risingpaw vond het jammer dat Quietwind zo bang was voor het falen en zijn blunders dat hij niet durfde te zeggen tegen Littlecreek dat hij last had van zijn poot. De Medicine Cat was degene die je hielp, daar hoefde je niet bang voor te zijn. Hij redde levens, anders dan in haar geval. Later zou ze alleen maar levens nemen als het moest.
''Wat zou er door dat kopje heen gaan?'' Vroeg Risingpaw zich stilletjes af. Toen Quietwind nog Quietpaw was dacht hij al veel na of kroop verlegen in zijn schulp. Vaak genoeg vroeg ze zich af wat hij aan het denken was. Katers waren mysteries, maar Quietwind was een van de grootste mysteries. Soms kon ze het wel redelijk raden, maar de andere keer kwamen er vraagtekens boven haar kop zo groot als Tallstart's staart.

Stralend glimlachte Risingpaw. Ze wist wel dat Quietwind ook zo goed dacht over haar broer als zijzelf. Waarschijnlijk was de hele Clan blij dat ze op Leopardstrike konden rekenen, ondanks het grote verlies van Littlecreek. Het was heel jammer en triest natuurlijk, maar het was niet anders. Hoe vaak je ook kon smeken, huilen of bidden aan Starclan. Littlecreek kwam niet terug, niet voor hen tenminste. Misschien dat haar broer soms de oude Medicine cat ngo zag in zijn dromen. Maar als het zo was dan zou ze het vast niet te horen krijgen. Dat waren Starclan dromen. Niks voor een jonge Apprentice als haar. Misschien dat Tallstar die wel te horen krijgt, en de Hollyfur natuurlijk. Hun waren de leiders die moesten belangrijke boodschappen wel weten. Starclan had immers het beste met de Clans voor.
Verlangend staarde Risingpaw naar boven. Hoe zou het daarboven zijn? De eeuwige jachtvelden betreden en een ster zijn. Dat zou nog wel iets zijn, misschien vond ze haar ouders wel..

'Ik denk dat Littlecreek een Apprentice wou nemen, of een jonger iemand. In ieder geval was hij niet voorbereid op snel dood te gaan. Anders had hij wel een Apprentice genomen of Leopardstrike opgeleid. Denk je niet?' Vroeg ze rustig. Risingpaw was heel makkelijk in ruzie. Vergeven en vergeten en doorgaan met je leven. Datzelfde deed ze ook met Quietwind, hij was haar beste vriend en ze zou nooit lang boos op hem blijven. Risingpaw zou sowieso nooit iemand echt kunnen haten.
'Word je boos als ik zeg dat ik de Code heb overtreden door een Rogue te helpen?' Mauwde Rising uit het niets. Ze scheurde haar blik van de hemel om te kijken naar Quietwind. Zonder enige emotie dan kalmte en vriendelijkheid keek ze naar haar vriend. Hoe zou hij reageren?

- Zo de bekentenis xD -

Het enige wat hij gaf in de vorm van een antwoord was een langzaam knikje. Maar zijn ogen spraken boekdelen. Hij wist wel dat het voor een deel ook ontkenning was. Daarom zou het hem vast ook zo dwars zitten, en wat Risingpaw net had gezegd. Het waren allemaal goede argumenten. Maar alsnog… Hij had ook argumenten om zijn eerdere standpunt te verdedigen. Maar hij liet die maar achterwegen. Leopardstrike bleef haar grote broer, en ze was erg aan hem gehecht. Hij zou ook nooit verwachten dat hij ook maar een poot tussen hun relatie zou kunnen zetten, maar dat wou hij ook niet. De witte kater verrichte zijn taak als grote broer erg goed, en nu ook als Medicine cat. En familie was altijd een gevoelig onderwerp; vooral omdat Leopardstrike nog de enige was die ze over had aan familie. Hij had niemand. Toch wist hij zeker dat het gevoeliger zou liggen als je een slecht woord over iemand zou doen die nog bestond, dan iemand die de persoon niet eens had gekend. Maar ach, hij had het gevoel niet dat hij familie nodig had. Hij had Risingpaw, en zij was een goede vriendin. Hechtere dingen zou hij waarschijnlijk niet kunnen verdragen hem kennende. Hij zou dan altijd verlegen zijn, non stop. En dan zou hij de hele tijd aan ze vastkleven, omdat hij niet durfde naar andere te gaan en zich dus maar achter hun verschuilen. Bij Risingpaw kon dat niet. Zij was jonger, en hij moest zich volwassen gedragen in haar bijzijn. Wijs en sterk, wat niet altijd even goed ging. Hij was meer van de wijze kant, en dat soms zelfs niet eens. Hij gebruikte altijd meer zijn hersens dan zijn spieren, want die had hij niet zo heel erg veel. Hij leek enkel wat breder door zijn dikke vacht.
Zijn vacht prikkelde lichtjes, zijn spieren spanden zich aan en zijn ogen stonden wijd open. Zijn oren stonden recht naar voren en hij keek haar vol verbazing aan. Hij wist niet wat hij ervan moest vinden, noch wat hij moest zeggen. ‘Je had beter eerst kunnen beginnen met: Wordt je boos als ik je vertel dat ik de Code heb gebroken?’ merkte hij zachtjes op. ‘Dan komt het minder schokkend over,’ voegde hij er nog zachter aan toe. Hij had nog steeds geen antwoord gegeven. Zijn oren zakten nu weer en zijn ogen waren halfdicht. Hij wendde zijn blik af, staarde naar de grond. ‘Nu snap ik wel wat er nog meer voor heeft gezorgd dat Tallstar zich nu zo gedraagt,’ mompelde hij zijn gedachtes zachtjes. Hij schudde zijn vacht eventjes op, schudde daarna zijn hoofd nog eens en kwam de witte poes toen weer onder ogen. ‘Waarom heb je het gedaan?’ miauwde hij, al zijn begrip verdwenen. Normaal was hij het soort kat dat zich altijd inleefde in anderen en probeerde ze te begrijpen. Maar nu leek het alsof hij niet eens zijn best deed. Maar dat kwam mede door het feit dat hij het zich gewoon niet kon voorstellen. Vooral niet van Risingpaw. Ze zou nota bene bijna Warrior worden! ‘Waarom Risingpaw?’ miauwde hij weer. ‘Waarom bracht je heel Windclan in gevaar?’ Misschien kwam hij nu over dramatisch over. Maar het was niet iets kleins dat ze had gedaan. Dat ze misschien een dag gewoon al prooi op had gegeten zonder de clan te voeden kon hij nog begrijpen. Dat ze misschien het kamp gewoon uit was gegaan zonder toezicht van een Warrior of toezicht kon hij nog begrijpen. Maar dit? Had ze wel aan de consequenties gedacht? Risingpaw kennende zou ze die later pas onder ogen komen; als ze al zichtbaar begonnen te worden.

Hij keek weer naar de hemel, zwaaide met zijn pluizige staart. Nog steeds lagen zijn oren naar onder en was zijn blik anders dan normaal. Het had iets… Het had iets tijdloos. Hij leek zo volwassen en jong tegelijk. Er sprak geen begrip vanaf, maar ook geen felheid. Hij wist nog steeds niet zo goed wat hij ervan moest denken. Normaal zou hij boos moeten zijn, totaal onbegrip moeten tonen. Ze had de Code overtreden, en niet zo’n klein beetje. Ze had een Rogue geholpen, daar de hele Clan mee in gevaar gebracht. Hij zou boos moeten zijn, maar hij was het niet. Maar hij was ook niet blij, toonde ook geen begrip. Hij kon niet boos op haar worden, ze waren vrienden. En zij was zijn beste vriendin. Hij wist niet hoe het met haar zat, maar dat deerde nu ook niet. Misschien zou hij wel boos op haar zijn geworden als ze niet zo’n goede maatjes waren geweest. Maar wellicht had ze het daarom ook aan hem verteld… Omdat ze hem vertrouwde. Nu voelde hij zich schuldig, maar hij kon nu niets meer zeggen. Ze zou snel genoeg antwoord geven.