Searching for Herbs

Een beetje geïrriteerd om Quietwind's reactie zwiepte ze kort met haar staart. Waarom dacht iedereen meteen dat ze de hele Clan in gevaar bracht? Of dat ze niet wist dat er consequenties zouden volgen. Het leek wel of iedereen die geen Apprentices was dacht ze geen brein had. Dat ze niet kon denken over oorzaak en gevolg. Nou ze werd lekker ingeschat..
Oké Risingpaw gaf toe dat ze zo haar domme en vooral gênante momentjes had. Maar iedereen had die wel is. Risingpaw had geheel overdacht en overwogen besloten maar niemand leek dat te bedenken. Nee het was meteen; ''Oooh je mag de Code niet verbreken. De Clan komt in gevaar door jou!''
Geprikkeld snoof ze en ging met een uitdagende blik zitten. Quietwind leek niet boos, hij leek ook niet blij maar dat had ze ook niet verwacht. Het zou juist raar zijn als de witte Warrior blij zou reageren. Hij keek wel weer met zijn bestraffende strenge ik-ben-ouder-en-ik-moet-het-voorbeeld-zijn blik. De poes had het ook heel makkelijk geheim kunnen houden. Tallstar zou het vast niemand vertellen behalve Swiftstorm en misschien de Elders. Haar akkefietje ging niemand aan, tenminste dat vond zij. Risingpaw wist niet wat Tallstar daarvan dacht maar de leider van de Windclan zou het heus niet van de daken schreeuwen. Hopelijk.
Het was lastig als je geconfronteerd werd met het onvermijdelijke. Vooral als je nog nooit zoiets gezien hebt, en het blijkt dat datgene niet eens zo erg was. Rogue's werden afgeschilderd als regelrechte duivels. Katten wild en onhandelbaar. Ze waren gemeen en sluw en zouden niet twijfelen om je te vermoorden. Dat ze egoïstisch waren en alleen maar aan zichzelf dachten. Alles was slecht was op deze aarde bleken de Rogue's ongeveer te zijn. Moordenaars, dieven, noem maar op. Risingpaw hield even haar bek dicht. Ze wou niet uitvallen tegen haar vriend, ze wou ook geen ruzie. Daarom had ze het niet tegen hem gezegd. Alleen als vriend dacht Rising wel dat hij het wou weten. Goede én slechte dingen. Wat was hun vriendschap anders waard? Alhoewel ze geen slechte of schokkende dingen van Quietwind verwachtte. Hij was daar te goed voor, te zacht en te goed van aard. Hij kreeg al een schuldgevoel van een besje eten laat staan iets wat zij gedaan had. In dat geval was Risingpaw toch wat losser en onbezorgder in. Of dat goed werd bekeken wist ze niet. Degene die dit wisten moesten er maar mee omgaan, de poes had geen zin om te veranderen.

Langzaam stierf het ergerende deel in haar af. Op haar gemak alsof ze net gezegd had dat het mooi weer was in plaats van dat ze de Code had gebroken rekte ze zich uit. Dit kon ze het best rustig en kalm aanpakken had Risingpaw zich gerealiseerd. Anders werd het van kwaad tot erger.
'Wel, om een paar redenen.' Begon ze rustig met bijna een nonchalante houding. 'Één daarvan is dat de Clan wel erg zwak is als ze één poes niet aankunnen. Van misschien zes maanden en zwaar vermagerd. De andere zijn dat ik haar het gebied uit hielp.' Risingpaw legde een dikke nadruk op uit en keek haar vriend waarschuwend aan. Te snel conclusies trekken was niet altijd goed.
'De poes had zieke zussen en haar land was vergiftigd. Ik met haar een nieuw territorium gevonden waar ze kon jagen en waar haar zussen beter konden worden.' Sprak ze simpeltjes. Risingpaw vond het onnodig om er een heel spectaculair verhaal van te maken want gevochten hadden ze niet. Alleen even geblaasd en toen was het over. 'Of had je liever dat ze de volgende dag weer rond de grenzen struinde opzoek naar eten? En dat ze misschien ons eten zou besmetten of erger, onze Warriors.' Het was geen dreigement, het kwam heel rustig over haar lippen rollen maar niet zo dat het koud of ijzig overkwam. Stiekem hoopte Risingpaw dat haar vriend het nu een beetje begreep. Dat ze zeker haar opties had overwogen en dat ze - een beetje - juist gehandeld had. De kans was klein, zeer klein bij de aan de regels gehechte Quietwind. Nah, als hun vriendschap hierom minder zou worden was het niet echte vriendschap. Al was die kans nog kleiner dan nul. Met haar kop een tikje scheef keek ze afwachtend naar Quietwind. Zou hij nog erger geshockeerd zijn?

Hij had wel kunnen weten dat zijn reactie niet was waar ze op had gewacht. En dat het haar zou beledigen. Ook wist hij dat hij zijn conclusie te snel had getrokken, en daar nog eens bij kijkend ook dat hij haar verkeerd beoordeeld had. Rustig keek hij vanuit zijn ooghoek hoe ze nogal wild met haar staart zwaaide en snoof. Zijn oren hingen weer slap. Het was niet zijn bedoeling geweest haar te beledigen. En de blik die ze hem nu schonk zei gewoon dat hij het wel had gedaan. Weer kwam dat eeuwige schuldgevoel. Hij opende zijn bek, wou wat zeggen, maar Risingpaw was nog niet uitgesproken. Dus sloot hij hem weer en wachtte rustig af tot ze klaar was. Ze reageerde vrij soepel, alsof het niets was. Haar beledigde houding was als sneeuw voor de zon verdwenen en had plaats gemaakt voor een kalme. Kon hij dat maar. Meestal werd hij altijd helemaal gek in zijn hoofd in situaties zoals deze. Als hij in haar poten had gestaan was hij vast en zeker nog zachter gaan praten. Had hij zijn woorden niet meer kunnen vinden, en al zeker niet meer de redenen waarom hij het eigenlijk had gedaan. En dan wachtte een straf op hem, als Apprentice zijnde. En vast ook als Warrior. Maar ach, het kwam vrijwel op hetzelfde neer. Hij liet een zucht uit zijn mond ontsnappen en liet zijn hoofd hangen, sloot zijn ogen. Ze was uitgesproken, en hij had rustig geluisterd. Wat hij eigenlijk altijd deed, bij haar. Haar woorden, op momenten zoals deze, bevatte altijd wel iets van logica. Soms zaten ze er bomvol mee. Terwijl als ze gewoon in een vriendschappelijk gesprek zou zitten, ze soms nogal vreemde spontane dingen zou zeggen. Maar dat vond hij niet erger; het zorgde er tenminste wel voor dat er een gesprek aangeknoopt werd, of dat het gesprek bleef doorvloeien. Hij draaide zijn hoofd weer terwijl hij zijn ogen opende. Hij trok zijn mondhoeken omhoog en glimlachte zwak naar de witte poes. Ze leek weer typisch op Risingpaw; met haar kopje zo scheef. ‘Het is goed wat je hebt gedaan… Het was fout van mij om zo snel te oordelen,’ miauwde hij verontschuldigend. Hij trok met zijn snorharen. ‘Misschien had ik beter kunnen wachten op verdere uitleg. Je hebt goed gehandeld, ik zou hetzelfde hebben gedaan,’ merkte hij op, ‘Onschuldige aanvallen is niet zo makkelijk als het zou lijken,’ voegde hij eraan toe in een ademtocht.

Haar laatste woorden drongen nu pas tot hem door. Ziekte? Zijn ogen werden groot en zijn glimlach verdween. ‘Zei je nou dat haar zussen ziek waren?... En zij waarschijnlijk ook?’ zijn stem was klein. Hij zei eventjes niets meer en keek enkel naar de witte poes. ‘Weet je wel wat je hebt gedaan?’ Hij kreeg de woorden nauwelijks over zijn lippen. Hij sprong op en liep een rondje om haar heen, moest zich inhouden haar niet te besnuffelen. ‘Je had zelf net zelfs gezegd dat ze andere Warriors zou kunnen besmetten, dus ook Apprentices,’ legde hij zijn hectische gedrag uit. ‘Voel je je goed?... Of misschien is het wel een ziekte die pas later zichtbaar worden…’ Hij begon hardop te denken, raakte zo in gedachtes verzonken dat hij haar eigenlijk een beetje vergat. Hij overdreef weer eens. Ze leek niets te hebben, maar schijn kon bedriegen.
Hij bleef staan, voor haar. Bezorgd bekeek hij haar nog een laatste keer. ‘Het spijt me.’ Hij wendde beschaamd zijn blik af. ‘Ik maakte eventjes van een mug een olifant…’ mompelde hij, nog steeds vol van schaamte. ‘Je broer is nota bene Medicine cat, als er iets met je moest zijn had hij het vast en zeker allang door gehad.’ Hij zwaaide een keer met zijn staart, ademde in om vervolgens een zucht te slaken. ‘Ik denk dat ik vandaag al weer genoeg heb moeten verwerken,’ miauwde hij tenslotte. ‘Zal ik wat mos gaan halen om de besjes in te doen?... Dan kunnen we terug gaan naar het kamp. Tenzij jij er iets tegen hebt, natuurlijk.’ Al dit gedoe had de kater een beetje uitgeput. Eerst het feit dat ze misschien zou vallen uit een boom en zich zou bezeren, gevolgd door het feit dat ze de code had gebroken en dan nog eens dat ze misschien een ziekte kon hebben. Hij zwaaide weer zwakjes met zijn staart. Hij sloeg zijn ogen weer op en kwam de Apprentice onder ogen. Misschien wou ze nog wat doen, iets wat ze destijds vergeten was. Maar die kans was klein. Hij wachtte af op antwoord, maar nog steeds verraadde zijn houding hoe hij zich voelde. Hij moest nog steeds van alles bekomen.

{ Argh, mijn posts worden steeds kleiner D: }