The edge of my world [Asha]

Op haar hoede liep Duskcloud langs de grens van haar territorium. Het was hier vrijwel altijd rustig, maar dat had ze nu ook wel even nodig. Ze moest weer even nadenken over wat er allemaal met haar was gebeurd. De goede tijden en de slechte tijden, maar vooral over de slechte tijden. De herinneringen aan de goede tijden deden teveel pijn. Ze dacht aan het gesprek dat ze nog niet zo lang geleden met haar apprentice Skewpaw had gehad. Het was een lastig gesprek geweest, maar toch was ze blij dat ze er even met iemand over had gepraat. Opeens spitste ze haar oren toen ze de vreemde geur proefde. Rogue. Onmiddellijk keek ze om zich heen. Ze vertrouwde rogue's voor geen cent, niet na alles wat er gebeurd.

Asha

Wantrouwig staarde Duskcloud de onbekende poes aan. Het was overduidelijk een rogue, en dat beviel haar al niet.  "Well, hello." Zei de poes op een lieve toon die Duskcloud nog minder beviel. De donker gestreepte poes voelde geen enkele neiging om de onbekende rogue vriendelijk te begroeten, maar toch perste ze er een ijzige “Hallo.” uit, en nam onwillekeurig een vijandige houding aan. Ze had in haar leven al genoeg verhalen gehoord over rogues die prooi stalen of clankatten aanvielen en na wat er met Lostvoice gebeurd was kon ze maar beter op haar hoede blijven. “Naar mijn zin sta je een beetje te dicht bij de Riverclangrens.” Zei ze. “En misschien weet je wel wat wij doen met katten die te dicht bij de grens staan.”

"Ohja?" Vroeg de rogue beledigt waarna ze een paar stappen in de richting van de grens zette. Duskcloud's nekharen gingen overeind staan, maar ze bleef staan waar ze stond. Ze was bloedserieus over het verdedigen van haar clan, maar voor die rogues bleek alles een spelletje te zijn. "En misschien weet jij wel wat wij doen met clanpoesjes die over de grens gaan." Zei de poes. Duskcloud fronste. Meende ze dat nu serieus. “Grens van wat?” Grinnikte ze. “Alles wat ik zie in een waardeloos jachtgebied die geen van de clans het verdedigen waard vindt, en waar wat rogues moeten concurreren met de Bloodclan en wat kittypets. Dat is alles wat ik zie.” Duskcloud grijnsde nog steeds. Als ze ergens geen respect voor had waren het de grenzen van de rogues want die gingen echt nergens over.

"Jou grens, natuurlijk. Want deze grens is het enige wat ons onderscheid van elkaar. Zodra jij die overtreed ben jij op ons land, míjn land. Van de Roque's, enkele Bloodclanners en Kittypets die denken leuk te zijn." Zei de poes. Duskcloud zuchtte uit irritatie. Als ze ergens geen respect voor kon opbrengen waren het wel de rogues en hun 'geweldige' manier van leven, en van een heel verhaal erover zou ze niet vrolijker worden. "Aan die kant ben jij veel, met al je vriendjes en leider die jou beschermen. Maar hier, aan deze kant, ben jij niks. Niks meer dan mij, misschien zelfs minder.” Duskcloud maakte een laag sissend geluid. Aan die kant was ze nog steeds een Riverclankat en zeker niet zwakker dan die arrogante haarbal. “Jou overlevings kans hier is minimaal. Jij bent dit namelijk niet gewend, jullie clankatten zijn dit niet gewend. Want, liefje, dit is de échte wereld. De harde wereld, waar niemand bang is de waarheid te spreken. Er niemand is die je kan beschermen, je op je eigen benen staat. Jullie leren de jonkies enkel de basis technieken, hier leren we het zelf. Beleven we alles zelf, we worden er sterker van." Duskcloud staarde de poes nog steeds nijdig aan. Vinden rogue's zichzelf allemaal zo geweldig? Te goed om samen te werken? “Ik ben niets minder dan jij.” Siste ze. “Ik overleef even goed als jij. Ik ben alleen een ding dat jullie rogues niet kennen. Trouw. Ik ben trouw aan mijn clan, aan alle katten die mij hebben beschermd en te eten hebben gegeven, en nu doe ik hetzelfde terug, en als ik later oud ben laten ze me niet alleen sterven, maar zullen ze voor me zorgen zodat ik dat voor hen heb gedaan. En in de winter als jullie kits doodvriezen en jullie elk soort voedsel dat jullie maar kunnen vinden voor jezelf houden dan zullen wij onze kits warm houden in onze dens en zullen we ons voedsel delen met degenen die het nodig hebben.” Duskcloud blies kwaad. Zij maakte haar clan sterker en zo deed haar clan dat ook voor haar.

[justify"Ah gossie gos. Ik zou er haast emotioneel van worden." Zei de poes met een stem waar het sarcasme vanaf droop. "Ik zal ook niet alleen sterven, want ook wij Roque's hebben vrienden. Alleen wij zitten niet constant op elkaars lip, zijn niet afhankelijk van elkaar. Wij leven voor ons zelf, voor onze kittens. En geloof me, onze kittens zijn net zo warm als die van jullie in de donkere dagen." Duskcloud keek de poes nog steeds een beetje minachtend aan. “Ja vast.” Zei ze. De donker gestreepte poes had ondertussen al bedacht dat ze geen tijd wilde verspillen aan dit gebekvecht. "Maar oke, als je zegt dat jij zo sterk bent als mij en net zo goed als mij zou kunnen overleven hier, maak je woorden dan waar. Je houd het geen week uit, zonder je clanpoessies. Kom een week leven zoals ik." Daagde de rogue haar uit. Duskcloud schudde grijnzend haar kop. “Snappen jullie rogues het dan nooit?” Vroeg ze spottend. “Ik ga mijn clan niet in de steek laten voor een domme weddenschap. Anders eindig ik zelf misschien wel als rogue.” Ze trok een gezicht alsof de gedachte eraan haar al misselijk maakte. Nee dankje, ze sprong nog liever in de gorge.[/justify]