This..? This is Hell.. (HIDDENTEAR)

In a world of hurt
would you lose yourself?
would you become the beast that hunts you down
inside you cry
but you can't help it
before you know..
you became a monster

Met het onweer razend dat zijn richting op kwam strekte de roestbruine kater zijn spieren en met langzame passen liep hij verder. Al de prooi was nu in hun holletje maar een laatste controle kon altijd, Dangerdance wou sowieso nog niet terug naar het kamp. En met lege poten zou hij weer een hoop gezeur krijgen. Dus er zat niet veel anders op dan het laatste zielige scharminkel zoeken dat als voedsel kon dienen. Al schatte de kater de kans zeer klein dat hij nog prooi ging vinden. Het onweer klapte boven zijn kop los en een stortvloed aan water leek wel op hem neer te zijn gesmeten. Binnen enkele seconden was hij compleet doorweekt. "Ook dat nog." Siste hij in zichzelf. Ach hij kon nu toch maar beter terug gaan. Ze konden hem niet haten op tot dit weer buiten blijven om voor die miezerige clan vreten te zoeken. Op het moment dat hij zich omdraaide klonk er geritsel vanuit een struik. Zou het? Een smalende grijns verscheen rond zijn gezicht toen een klein hulpeloos en verdwaals konijntje uit de struiken kwam. Perfect! Snel dook Dangerdance ineen en nog voor het domme beest iets in de gaten had waren Dangerdance zijn machtige kaken al gesloten in een dodelijke bijt. Dangerdance grijnsde even tot hij besefte dat hij ongelovelink dicht bij de territorium grens was. De verse geur van Windclan dreef zijn neus binnen. Het was een poes en ze was dichtbij! Na de dood van Suntail had hij zichzelf bijna afgezworden niet meer dicht in de buurt te komen maar met deze geur dit heerlijke zoete aroma dat zijn kant op kwam kon hij niet anders dan simpelweg de muis laten vallen en langzaam zijn poten voor te bewegen zijn lippen aflikkend. Van alle prooi die er was.. Was poezen 'jagen' nog wel het leukste wat hij kon doen..

De regen sloeg op haar neer en doorweekte haar rood-cyperse vacht. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en baande zich een weg langs de rand van het territorium. Ze moest zich nuttig maken, iets doen voor de clan. Ook al was het in de stromende regen. Ze probeerde iets te zien, maar de regen belemmerde haar zicht. Met een zucht besloot ze terug naar het kamp te gaan. Ze zou onderweg de twee woelmuizen oppikken die ze had gevangen, dan had ze tenminste iets waardoor ze een volwaardige warrior genoemd kon worden. Ze schudde haar vacht, en begon rechtsomkeert te maken, toen een vreemde geur haar neus prikkelde. Ze herkende een Skyclanner, en hield haar pas even in. Ze aarzelde. Ze kon er op af gaan, maar de geur vertelde haar ook dat het ging om een volwassen kater, ouder en hoogstwaarschijnlijk veel sterker dan zij was. Ze besloot zich om te draaien en begon haar weg terug naar het kamp.

[Zou je de naam bij het topic willen veranderen in Hiddentear? En ga der maar lekker overvallen x'D]

Er was een jacht geopend en zijn donkere ogen stonden vastberaden een zachte grijns op zijn lippen. Windclan of niet. Het territorium lag vrij voor hem en soepel schoot hij over de laatste grens heen. Zijn massale poten brachten hem verder en verder het landschap in tot hij de rode vacht opmerkte die de zachte geur verspreidde. Met een grijns schoot hij voor haar langs en hief zijn massale kop iets op. ”Hallo daar.” Fluisterde hij met een zachte grijns en liep dichter naar haar toe zijn groene ogen knipperend. ”Wou je me alleen achter laten?” Vroeg hij zacht en verlaagde zijn lichaam iets om niet als bedreiging over te komen. ”Iemand die hulp nodig heeft?” Vroeg hij zacht en glimlachte zacht doodleuk ontspannen zittend alsof hij in het territorium thuis hoorde. De regen zou zijn geur toch wegspoelen. En eigenlijk boeide het hem niet zo heel erg. Hij was op jacht. En tijdens zijn jacht deed hij alles wat mogelijk was om zijn jacht te voltooien..

Ze merkte in eerste instantie niet dat ze gevolgd werd, de regen spoelde de geuren weg, belemmerde haar zicht en bulderde in haar oren, die ze plat in haar nek had. Met haar staart laag, en zo dicht mogelijk bij de grond vervolgde ze haar weg. Ze sprong een stuk opzij toen een grote, roestbruine kater langs haar schoot. Ze vervloekte zichzelf om haar onoplettendheid. Hij draaide zijn kop naar haar toe, en ze zag de adembenemende groene ogen die haar aankeken. ”Hallo daar.” Zijn stem was zacht, en hij knipperde met zijn ogen. Even was ze helemaal van haar stuk gebracht. Wat deed hij hier? Van welke clan was hij? Waarom sprak hij haar aan? ”Wou je me alleen achter laten?” Zijn lichaamshouding was al minder bedreigend, maar zij liet haar gespannen houding nog niet varen. ”Iemand die hulp nodig heeft?” Hij ging zitten en glimlachte ontspannen. Na een korte aarzeling ontspande ze haar spieren. Ze bleef staan, en keek hem doordringend aan, probeerde niet te denken aan zijn prachtige ogen. 'Wat doe je hier?' Ze probeerde haar stem fel te laten klinken, maar kon een lichte trilling niet voorkomen.

Hij glimlachte zacht en keek haar bijna dromerig aan. Langzaam viel zijn val dicht. Bijna had hij haar. Hij kon het zien in haar ogen die zich vastketende in de zijne. "Ik ben verdwaald." Mompelde hij zacht bijna warm en glimlachte even. Langzaam kwam hij iets naar voren en liet zijn bronse staart over haar rug dwalen. "Een schone dame als jij zou mij toch wel willen helpen mijn weg terug te vinden." Mompelde hij langzaam en liet zijn brede kop onder haar hoofd doorglijden. "Een weg terug vinden uit mijn verdwaalde hart." Fluisterde hij zacht en hief zijn kop langzaam. "Ash." Stelde hij zich langzaam voor met een glimlach. "Of nou ja.. Ashfall tot enkele dagen terug." Hij probeerde iets van verdrietig te klinken en keek even omlaag.

Ze zag zijn glimlach en liet haar gespannen houding varen. Ze verloor zichzelf in zijn prachtige intense ogen, en probeerde wanhopig tot zichzelf te komen. Wat was er met haar aan de hand? Sinds wanneer was ze de controle zo snel kwijt? Dit was niet iemand waaraan ze haar verstand moest verliezen, hij was waarschijnlijk in het verkeerde territorium en het was haar plicht om hem weg te jagen. "Ik ben verdwaald." Zijn zachte stem klonk warm en bracht een tinteling in haar los, die ze wanhopig probeerde te verdringen. Hij kwam wat naar voren en ze voelde zijn staart over haar rug glijden. Ze rilde, maar kon tegelijk een warm gevoel niet verbergen. "Een schone dame als jij zou mij toch wel willen helpen mijn weg terug te vinden." Zijn brede kop beroerde die van haar, en ze vroeg zich af waarom ze dit in hemelsnaam toeliet. Ze kende hem niet eens. "Een weg terug vinden uit mijn verdwaalde hart." Zijn fluisterende stem bracht gevoelens bij haar omhoog waarvan ze dacht dat die al lang begraven waren. Ze kreeg medelijden met hem, maar ergens bleef iets haar waarschuwen. Ze moest oppassen, zich niet zo makkelijk laten gaan. "Ash," zei hij, zichzelf voorstellend, en een glimlach sierde zijn gezicht. "Of nou ja.. Ashfall tot enkele dagen terug." Er klonk verdriet door in zijn stem en hij wendde zijn kop af. Een steek van medelijden trok door haar heen. Ze overwon haar twijfels en raakte heel, heel licht zijn oor aan. 'Wat is er gebeurd?' Ze besefte dat ze zich nog niet had voorgesteld. 'Hiddentear,' sprak ze zacht.

In stilte keek hij op naar haar zijn ogen brandend van het verdriet. Zodra ze haar neus tegen zijn oor drukte wist hij dat hij gewonnen was en liet zijn hoofd iets zakken voor hij helemaal ineen zakte en zijn kop op zijn poten legde. "Wat is er niet gebeurd." Mompelde hij en keek even op. Een glimlach streelde zijn lippen en hij kwam iets omhoog. "What a sad name, for such a beautifull angel." Mompelde hij zacht en drukte heel even zijn donkere kop tegen de hare. "Do you truly want to know what happend to me my Angel?" Vroeg hij zacht en keek haar aan het vorige verhaal snel aanpassend in zijn hofod en het er in drukkend. Zorgend dat hij zich niet zou verspreken.

'Wat is er gebeurd?' Ze raakte heel even licht zijn oor aan, niet nadenkend bij wat ze deed. Snel trok ze zich weer terug, angstig voor de gevolgen van haar kleine uiting van haar gevoelens. Ash liet zich zakken en legde zijn kop op zijn krachtige poten. "Wat is er niet gebeurd." Een treurige, verloren glimlach sierde om zijn lippen, maar zijn ogen lachten niet. Ze voelde een steek van medelijden. Ze besefte dat ze zich nog niet had voorgesteld. 'Hiddentear,' sprak ze zacht. "What a sad name, for such a beautifull angel." Hij drukte zijn kop tegen de hare, en ze voelde een tinteling door haar lichaam gaan. Ze durfde niets te hopen, maar deze signalen kon ze toch niet negeren? "Do you truly want to know what happend to me, my Angel?" Ze keek hem diep in zijn ogen, wist dat ze nu een luisterend oor moest bieden en hem moest helpen. 'Yes, I will listen to your story,' zei ze zacht. Ze liet zich volkomen leiden door haar moederlijke gevoelens, liet zich misleiden en trapte met open ogen in de val. Ze wilde het zo graag geloven, en en liet al haar nuchterheid en voorzichtigheid varen.

De bengale kater staarde haar heel even diep aan englimlachte zacht zodra hij haar naam hoorde. "Such a sad name for sush a beautiful creature." Fluisterde hij en kwam langzaam op zijn poten omhoog beseffend dat hij boven haar uit toornde. Zodra hij haar stem hoorde fronste hij langzaam en gaapte even. "It's a long story." Mompelde hij zacht. "And it's late. Perhaps it's better if you show me to your border so I can find a place to sleep for tonight." Mompelde hij langzaam zijn ogen dwingend doodop en moe te laten lijken. "Some place dry would be amazing for tonight." Mompelde hij zacht en schudde zijn kop even. "Ik voel m'n botten nieteens meer.." Hij grinnikte zacht maar zuchte. Vanavond zou hij in z'n nest in Thunderclan liggen ha. Geweldig

'Yes, I will listen to your story,' zei ze zacht. Ze was de waarschuwingen van haar onderbewustzijn al lang voorbij. Ze gaf zich over, vocht niet meer tegen de gevoelens die ze terug had willen dringen. Ze dacht niet meer na bij wat ze deed, en sloot haar ogen voor de werkelijkheid. Vannacht was alles anders. Ash fronste even, en ze dacht dat ze iets verkeerd had gedaan, voelde de schrik meteen omhoog borrelen, ze wilde hem niet nu al verliezen. Maar hij gaapte, en leek ontspannen. "It's a long story," mompelde hij zacht. "And it's late. Perhaps it's better if you show me to your border so I can find a place to sleep for tonight." Ze zag de vermoeidheid in zijn doordringende ogen, en besloot dat hij gelijk had. Ze kon hem niet hier laten, met dit weer. Hij zou ziek kunnen worden. Ze moest hem helpen. "Some place dry would be amazing for tonight." Hij schudde zijn massieve kop. "Ik voel m'n botten nieteens meer.." Ze keek hem bezorgd aan. Langzaam knikte ze. Ze wist een plaats waar hij veilig de nacht door kon brengen. 'Follow me,' zei ze en draaide zich met een zwaai van haar staart om.

Hij zuchtte zacht en keek haar even aan. "Then I'll tell you everything in time my angel." Fluisterde hij zacht en glimlachte even omhoog komend en duwde zijn neus tegen haar zachte vacht. "I'll always be willing to follow you." Hij glimlachte zacht bijna te ontschuldig maar wist dat hij haar al voor zich had gewonnen en met langzame passen liep hij met haar mee. Ze was van hem. Gevangen in een net als een klein elfje. Het arme ding, Danger zou spontaan medelijden met haar krijgen. Als dat betekende dat hij ook maar iets van gevoel had voor het ding schuin voor hem..

Onderwerp: Re: This..? This is Hell.. (HIDDENTEAR)