Hunting like a pro {Cinderpaw.}

Om zonhoog hadden ze afgesproken in het camp. Het was nu bijna zonhoog, en dus stond Dyingpaw te wachten bij de medicine cats den. "Cinderpaw?", riep hij aarzelend naar binnen.

~Oh, god, kort Xd

Cinderpaw was in slaap gesukkeld totdat ze haar naam hoorde. "Cinderpaw?", ze keek op en zag dat het zonhoog was. Snel stond ze op,schudde de mos van haar vacht en waste zich snel waarna ze naar buiten hinkte. 'Sorry,ik was in slaap gesukkeld',verontschuldigde ze zich bij de kater.

"Sorry, ik was in slaap gesukkeld..", verontschuldigde de poes zich toen ze naar buiten kwam hinken. Dyingpaw keek in haar mooie groene ogen en kon niet anders dan haar excuses aanvaardden. "Dat is niets.", antwoordde hij. Daarna bood de zwarte kater haar zijn schouder aan, zoals een gentlemen haar een arm zou aanbieden. Cinderpaw kon dan daartegen leunen, zo hoefde ze niet teveel op haar verminkte poot te steunen. "Zullen we dan maar?", vroeg de kater glimlachend.

"Dat is niets.", antwoordde hij. Daarna bood de zwarte kater haar zijn schouder aan, zoals een gentlemen haar een arm zou aanbieden. Ze leunde tegen zijn schouder aan,hij was zo lief! "Zullen we dan maar?",vroeg hij. Ze knikte vrolijk,haar ogen twinkelde van opwinding. Eindelijk zou ze het Camp uit kunnen,verlost van de den. Voor even dan. Ze keek hem even aan,ze was og altijd zo verliefd op hem. Ja hij had haar hart gestolen en dat wist ze. Ze werd meer en meer zekerder dat hij de ware voor haar was.

Met Cinderpaw aan zijn zij liep hij het camp uit. Eenmaal buiten ging hij iétsje sneller stappen, maar nog traag genoeg om Cinderpaw niet te moe te maken. Opeens hoorde hij geritsel. Door de sneeuw kroop een eenzaam wit muisje. Hij leek net zo mager als zei waren, maar het was prooi. "Wacht eventjes.", fluisterde de kater in het oor van Cinderpaw. Hij controleerde of de wind zijn kant op waaide, wat het geval was. Pootje voor pootje sloop hij dichterbij. De zwarte kater vervloekte zijn vacht, die donker was als de nacht: het was schijnbaar onmogelijk om zo ongezien door de sneeuw te kruipen! Maar het was een domme muis, die met zijn rug naar hem gekeerd was en hen niet opmerkte. Toen Dyingpaw dacht dichtbij genoeg te zijn, sprong hij erop af. Met een simpele beet was het kleine witte muisje dood. De prooi hangende uit zijn bek liep hij terug naar Cinderpaw. Onder een struikje met opvallend veel blaadjes voor de tijd van het jaar begroef hij de prooi. Zonder iets te zeggen liep hij terug naar de grijze poes.

Buiten het Camp liep de kater ietsje sneller. Ze keek op toen ze geritsel hoorde en snoof de lucht. Dyingpaw had het net eerder door. Ze volgde met haar blik de geur en zag een witte muisje. "Wacht eventjes.",zei de kater. Ze keek toe hoe hij keurde hoe de wind stond en toen in jachthouding zakte. Pootje voor pootje sloop de kater dichterbij. Zijn pels stak hard af tegen het wit van de sneeuw. Het muisje had niks in de gaten en zat met zijn rug naar de kater. Dom muisje,dacht Cinderpaw. Dyingpaw sprong op de muis af zodra hij dichter was en met een snelle beet had hij het muisje dood gemaakt. Met het dode prooi dat in zijn bek bengelden liep hij terug naar haar. Ze zag hoe hij die verstopte onder een struik met opvallend veel blaadjes. Zonder iets te zeggen liep hij op haar af. 'Goed gejaagd',zei ze tegen hem. Zelf zou ze nooit zo kunnen jagen maar dat maakte niet uit,ze was al blij genoeg uit het Camp te kunnen zijn.

"Goed gejaagd.", complimenteerde Cinderpaw hem. De zwarte kater glimlachte haar toe. "Bedankt.", antwoordde hij. "Jij had het ook goed gedaan hoor.", vervolgde Dyingpaw daarop. maar hij zij geen woord over haar verminking. Daar hoefden ze nu niet over te praten, want dan verkilde de sfeer vast helemaal. En dat was wel het laatste wat ze nu nodig hadden!

"Bedankt.", antwoordde hij. "Jij had het ook goed gedaan hoor.", ze glimlachte. 'Jij bent de beste van ons twee',zei ze spinnend. Ze tuurde rond. Ze snoof en proefde de geur van konijn,nog erg vers. 'Ik ruik konijn',zei ze en keek de zwarte kater aan. Ze tuurde weer rond en zag een klei konijntje rondsluipen. Misschien kon zij die vangen? Onhandig zakte ze in een slechte jachthouding en sloop op het konijntje af. Het konijntje kwam er te laat achter en voor die weg kon springen sprong de grijze poes onhandig op het dier en beet die door. Met het konijntje in haar bek hikte ze terug. 'Die is erg jong',mompelde ze met de prooi in haar bek.

"Jij bent de beste van ons twee.", spinde Cinderpaw. De grijze poes snoof even en zei toen: "Ik ruik konijn". Net een moment erachter rook Dyingpaw het ook. Hij knikte de grijze poes toe, om te laten zien dat zij. Onhandig sloop Cinderpaw op het konijn af. Blijkbaar was dat nogal een dom beestje, want die had het niet door. Cinderpaw greep het konijn en beet het dood. "Die is erg jong.", mompelde ze. Dyingpaw knikte haar enthousiast toe. Althans, enthousiast voor zijn doen. "Goed gevangen, Cinder!"

"Goed gevangen, Cinder!"trots keek ze de kater aan. Het was haar gelukt! 'Misschien vinden we wel een zó domme eekhoorn als dit konijn',grapte ze vrolijk. Ze had zich nog nooit zo vrolijk én levendig gevoeld,maar ze voelde zich ook gelukkig en trots. Ze keek nog steeds even de kater aan. Ze besloot het konijntje maar bij het muisje te leggen en hinkte naar de struik. Ze groef er best onhandig wat aarde over en hinkte dan terug naar Dyingpaw toe. 'Ik denk dat er 2 katten of een nest kittens hier wel van kan eten.',probeerde ze uit te rekenen.

"Ik denk dat er 2 katten of een nest kittens hier wel van kan eten.", zei Cinderpaw nadat ze haar prooi begraven had. De zwarte kater knikte. "We hebben al geluk gehad vandaag. De prooi is schaars, en wij vinden hier gewoon 2 stukken prooi!", antwoordde Dyingpaw blij. "Misschien voelt de natuur dat..." Zijn stem stierf weg. Hij had het gevoel dat Cinderpaw hem wel zou begrijpen, maar nog steeds durfde de zwarte kater het niet luidop uit te spreken...

"We hebben al geluk gehad vandaag. De prooi is schaars, en wij vinden hier gewoon 2 stukken prooi!", antwoordde Dyingpaw blij. "Misschien voelt de natuur dat..." Zijn stem stierf weg. 'Ja,we hebben inderdaad al 2 prooien,er zijn nog andere katten die niks kunnen vinden.',ze zei niks toen hij zei dat de natuur misschien aanvoelde dat ze niet goed kon jagen. 'Misschien,heeft StarClan er voor gezorgd dat we geluk hadden?',zei ze tegen de zwarte kater. Dat kon misschien wel kloppen,ze hadden al 2 prooien!

"Ja,we hebben inderdaad al 2 prooien,er zijn nog andere katten die niks kunnen vinden.", antwoordde Cinderpaw. De zwarte kater knikte. "Misschien,heeft StarClan er voor gezorgd dat we geluk hadden?" Dyingpaw antwoordde: "Dat zou goed kunnen!" Nu had hij constant een grote smile op zijn gezicht, zonder dat hij daar iéts aan kon doen.

~Dat bedoelde hij niet Xd

"Dat zou goed kunnen!"ze glimlachte,die werd breder bij het zien van de grote smile op het gezicht van de kater. 'Laten we kijken of er nog wat prooi is',stelde ze voor. Haar grasgroene ogen vrolijk. Ze glimlachte nog steeds naar hem,de mooie zwarte kater met mooie blauwe ogen die zich niks van haar verminking aan trok.

~She dacht van wel XD~

"Laten we kijken of er nog wat prooi is...", stelde de poes voor. Dyingpaw knikte. Hij ging haar voor naar één van de eenzame boompjes op hun territorium. "Ik denk niet dat we weer zovele geluk zullen hebben...", zei hij. Nog steeds ging de glimlach niet helemaal van zijn gezicht, maar hij werd wel wat minder groot.

"Ik denk niet dat we weer zovele geluk zullen hebben..."ze knikte. Ze had geen enkele prooi meer geroken. 'Ik heb geen prooi meergeroken',mompelde ze even. Ze keek voor de zekerheid nog eens rond. Ze rook wel iets maar dat was al oud. Een zachte bries vloog over de vlakte heen.

"Ik heb geen prooi meer geroken..", mompelde Cinderpaw. De zwarte kater snoof weer eens. "Ik ook niet..", mompelde hij erachteraan. "Misschien dat we daar nog wat kunnen vinden?", vroeg hij, terwijl zijn zwarte staart naar een hoopje keien wees. Hij wist dat muisjes zich soms verstopten tussen de keien, om niet gepakt te worden door roofvogels en zo. Terwijl hij haar weer ondersteunde met zijn schouder liep hij naar het hoopje stenen.

"Ik ook niet..", mompelde hij erachteraan. "Misschien dat we daar nog wat kunnen vinden?", vroeg hij, terwijl zijn zwarte staart naar een hoopje keien wees. Ze hinkte met hem mee en keek tussen de keien. Niet direct een te zien. Met haar pootje ging ze tussen de keien om te proberen muizen eronder uit te laten komen. Af en toe dacht ze dat ze wat hoorde maar dan was het al weer weg. Ze bleef nog een tijdje met haar poot tussen de keien vissen.

Cinderpaw peuterde met haar poot tussen de keien. Eén keer dacht Dyingpaw een muisje te zien wegvluchten, maar dat kon ook een hallucinatie zijn. "Hou maar op, Cinderpaw. Hier is niets te vinden.", zei hij. Nog steeds was hij vrolijk, maar misschien iets minder dan daarstraks. "We kunnen naar de outlook rock gaan en van het uitzicht genieten?", stelde hij voor.

. "Hou maar op, Cinderpaw. Hier is niets te vinden.", zei hij. Nog steeds was hij vrolijk, maar misschien iets minder dan daarstraks. "We kunnen naar de outlook rock gaan en van het uitzicht genieten?",stelde de zwarte apprentice voor. Ze knikte en trok haar pootje terug. Ze hinkte naar de kater toe. 'Eigenlijk heb ik niet een sneeuwvlok gezien',merkte de grijze poes op.