Hunting like a pro {Cinderpaw.}

"Eigenlijk heb ik niet een sneeuwvlok gezien.", merkte de poes op. Dyingpaw knikte. "Inderdaad. Maar eigenlijk.." Nu stapte hij dichter naar Cinderpaw toe, tot zijn mondje vlak tegen aar oor stond; Dan vervolgde hij, fluisterend: "Eigenlijk, vind ik dat niet eens zo erg." Hij glimlachte haar toe. "Maar niet verklappen hoor!" De zwarte kater keek spiedend om zich heen, alsof r elk moment een boze sneeuwvlok uit de struiken kom komen. Een knipoogje moest duidelijk maken dat hij heus niet gestoord was, maar hij kon het niet laten.

"Inderdaad. Maar eigenlijk.." Nu stapte hij dichter naar haar toe, tot zijn mondje vlak tegen haar oor stond; Dan vervolgde hij, fluisterend: "Eigenlijk, vind ik dat niet eens zo erg." Hij glimlachte haar toe. "Maar niet verklappen hoor!"ze grinnikte nog harder toen de kater knipoogde. Ze gaf met haar schouder een zachter duw tegen de zijne. 'Psst,pas op met zo'n informatie,straks komt mister Frozen de baas van de sneeuwvlokken nog,die wil je niet tegenkomen',fluisterde ze geamuseerd in zijn oor. Geamuseerd keek ze de zwarte kater vrolijk aan. Ze genoot van haar tijd nu nog als apprentice.

"Psst,pas op met zo'n informatie,straks komt mister Frozen de baas van de sneeuwvlokken nog,die wil je niet tegenkomen", fluisterde Cinderpaw. De zwarte kater deed alsof hij bang was. "Oeioei, misschien moeten we maar snel gaan dan!" Hij kon een grinnikje niet onderdrukken. Opeens waaide een ijskoude wind door hun vachten. "Daar zul je hem hebben!", riep hij, alsof hij doodsbang was. Grauwend en lachend tegelijk ging Dyingpaw voor de grijze poes staan. "Aan haar kom je niet, vieze mister Frozen!", zei hij tegen een onzichtbare vijand. Met zijn zwarte klauwtjes begon hij in de lucht te slaan, alsof hij zo mister Frozen raakte.

"Oeioei, misschien moeten we maar snel gaan dan!" Hij kon een grinnikje niet onderdrukken. Opeens waaide een ijskoude wind door hun vachten. "Daar zul je hem hebben!", riep hij, alsof hij doodsbang was. Grauwend en lachend tegelijk ging Dyingpaw voor de grijze poes staan. "Aan haar kom je niet, vieze mister Frozen!", zei hij tegen een onzichtbare vijand. Met zijn zwarte klauwtjes begon hij in de lucht te slaan, alsof hij zo mister Frozen raakte. Cinderpaw mag plat van het lagen en kwam snel ter hulp. 'Ik zal je laten ontdooien door de zomer!',riep ze en klauwde met haar klauwen rond. De zon begon te schijnen alsof ze die tevoorschijn getoverd had en zachtjes streek een warme bries over het veld. 'Hij smelt!',roept de apprentice vrolijk. Daardoor valt ze lachend in het zand.

"Ik zal je laten ontdooien door de zomer!", kwam Cinderpaw hem te hulp. Opeens leek er een wolk van de zon te schuiven, waardoor die feller leek te schijnen. "Hij smelt!", riep de grijze poes blij. Dyingpaw hupste op en neer van het lachen. "Pas maar op je tellen, jij mister Frozen! Wij zullen je vernietigen!", riep hij, schaterend van het lachen. Daarna klauwde hij een keer met een stevige haal in de sneeuw, alsof hij de finaleklap uitdeelde. "Byebye, Frozen-misbaksel!", riep hij zijn overwinningskreet.

"Pas maar op je tellen, jij mister Frozen! Wij zullen je vernietigen!", riep hij, schaterend van het lachen. Daarna klauwde hij een keer met een stevige haal in de sneeuw, alsof hij de finaleklap uitdeelde. "Byebye, Frozen-misbaksel!",vrolijk miauwde ze ook een overwinnings-kreet. Vrolijk keek ze de zwarte kater aan. Haar ogen twinkelde van vreugde en plezier. 'Die zien we nooit meer terug!',riep ze hard. Prooi konden ze toch niet meer vinden en ze waren alleen.

"Die zien we nooit meer terug!", riep Cinderpaw luid. Dyingpaw beaamde dat met een klein knikje. "Misschien zal miss zomer snel komen dan!", zei hij vrolijk. De zwarte kater leek even na te denken, zette toen een stapje dichterbij en fluisterde in haar oor: "Of wacht eens even.. Miss zomer is hier al!" Met zijn staart gaf hij een zacht tikje op haar grijze neus. "Ze staat recht voor me!"

"Misschien zal miss zomer snel komen dan!", zei hij vrolijk. De zwarte kater leek even na te denken, zette toen een stapje dichterbij en fluisterde in haar oor: "Of wacht eens even.. Miss zomer is hier al!" Met zijn staart gaf hij een zacht tikje op haar grijze neus. "Ze staat recht voor me!"ze glimlachte. 'StarClan nog aan toe! Dat had je laat door zeg!',antwoord ze grijnzend. Een brede glimlach was zich op haar lippen gevormd. 'Dan bent u Mister Lente?',vroeg de grijze poes vragend aan hem.

"StarClan nog aan toe! Dat had je laat door zeg!", Grijnsde de grijze poes. Met een gespeeld verbaasd gezicht keek Dyingpaw haar aan. Zijn mooie blauwe ogen lachten de groene ogen van de poes toe. "Dan bent u Mister Lente?", vroeg Cinderpaw. Dyingpaw maakte een buiginkje. "Wat jij wil, mijn koningin.", antwoordde hij, een glimlachje om zijn lippen gevouwen. Een knipoogje werd haar richting uitgezonden. "Dus, Miss zomer..." een ondeugende schittering twinkelde in zijn ogen. "Kun je je verzoenen met mister lente? Hij heeft die boze mister Frozen tenminste verjaagd, speciaal voor U", fluisterde hij in haar oorvacht.

"Wat jij wil, mijn koningin.", antwoordde hij, een glimlachje om zijn lippen gevouwen. Een knipoogje werd haar richting uitgezonden. De groene ogen van de grijze poes twinkelde vrolijk."Dus, Miss zomer..." een ondeugende schittering twinkelde in zijn ogen. Verwachtingsvol keek ze hem aan."Kun je je verzoenen met mister lente? Hij heeft die boze mister Frozen tenminste verjaagd, speciaal voor U",Ze dacht even na. 'Misschien',antwoordde ze grijnzend. Haar groene ogen keken in zijn blauwe ogen.

"Misschien.", grijnsde de poes. Hij haalde zijn beste acteertalenten boven (wat hij toch al niet had) en trok een verbaasd gezicht. Of dat was toch de bedoeling. In werkelijkheid zag het er meer uit alsof hij net een zure citroen had binnengekregen, maar dat was niet erg. Ze wist wel wat hij bedoelde. Hopelijk. "Hoe bedoelt U, mijn koningin?", vroeg hij speels? "Bent U te goed voor deze arme stakker?" Een piepklein glimlachje vormde zich op zijn gezicht. Dyingpaw zwaaide eventjes met zijn staart, alsof hij wou zeggen: "jij bent te goed voor mij!" Maar zijn ogen vertelden iets anders.

Ze grinnikte toen ze zijn 'verbaasde' gezicht zag. "Hoe bedoelt U, mijn koningin?", vroeg hij speels. "Bent U te goed voor deze arme stakker?"ze keek hem vrolijk aan. 'Wat zal ik zeggen,Heer van de Lente. U moet het omdraaien Heer,tenslotte bent U te goed voor mij!',antwoordde ze ingewikkeld. Een grote glimlach was op haar gezicht verschenen en zo bleef ze hem aankijken.

"Wat zal ik zeggen,Heer van de Lente. U moet het omdraaien Heer,tenslotte bent U te goed voor mij!", antwoordde Cinderpaw. De zwarte kater trok één wenkbrauw op in een komisch, niet-begrijpend gezicht. "Nu word het ingewikkeld, edelachtbare.", zei hij met een lach in zijn stem. "Oh, pardon, ik bedoelde Hoogheid." Hij plooide zijn lip in een pruillipje, eentje waar je niet boos op kon zijn.

"Nu word het ingewikkeld, edelachtbare.", zei hij met een lach in zijn stem. "Oh, pardon, ik bedoelde Hoogheid." Hij plooide zijn lip in een pruillipje, eentje waar je niet boos op kon zijn. Ze grinnikte en gaf met haar staart een zachte por in zijn zij. 'Kom gekkie,dan gaan we naar de outlook rock,genieten van de zon',zei ze glimlachend en maakte aanstalte om te gaan.

"Kom gekkie, dan gaan we naar de outlook rock,genieten van de zon", glimlachte Cinderpaw waarna ze aanstalten maakte om te vertrekken. Dyingpaw trok eventjes een sprintje om weer naast haar te kunnen lopen. "Ik volg U, mijn koningin.", zei hij met een knipoogje en een klein buiginkje. Ze kwamen aan bij de outlook rock. De zwarte kater klom naar boven en hurkte toen naar beneden om Cinderpaw erop te helpen. Dat moest niet makkelijk zijn met haar verminkte poot.

"Ik volg U, mijn koningin.",zei de kater en knipoogde. Ze grinnikte en liep verder naar de outlook rock. De zwarte kater klom naar boven en hurkte neer waarna hij hielp om de grijze poes omhoog te helpen. Half krabbelend en half klimmend kroop ze moeizaam door haar verminkte poot op de rots. Eenmaal daar boven ging ze dicht tegen de kater aan zitten en spinde zachtjes.

Uiteindelijk geraakte ook Cinderpaw op de rots. Nu zaten ze naast elkaar naar de zon te kijken, die langzaam onder ging en de hemel bloedrood kleurde. Rood, de kleur van liefde. Hoe toepasselijk op dit moment. Zachtjes legde hij zijn kop in haar nek. Dyingpaw deed één oogje dicht en spinde. Dus dit was hoe liefde voelde? Dara kon hij wel aan wennen..

Ze voelde de kop van de kater in haar nek en voelde hoe hij spinde. Dat zorgde ervoor dat ze luider begon te spinnen,het ging automatisch. Ze keek even naar de zon die onder ging en een mooie rode gloed afgaf tegen de horizon. Dit was dus liefde,geen spelletje maar échte liefde. Ze kreeg het warm van binnen en sloot even haar grasgroene ogen die altijd een twinkeling van vreugde en liefde had. Als sneeuw voor de zon vergat ze haar poot en voelde een zachte briesje door haar grijze vacht waaien,het leven kon mooi zijn!

Langzaamaan werd et steeds donkerder. Bij de zwarte kater begon het steeds meer te dagen dat ze terug zouden moeten naar het camp.. Maar hij wou dit moment niet verpesten. "Cinder?", fluisterde hij zachtjes. De zwarte kater en de grijze poes zaten daar op de rots, naast elkaar, alsof zij de enige op de wereld waren. Maar ooit moest het besef komen...

~Flut Xd Misschien kan dat andere topic vervolg zijn op dit?

"Cinder?",fluisterde de zwarte kater. Ze draaide haar kopje naar hem toe. 'We moeten zeker terug hé?',antwoordde ze zachtjes. Haar ogen bleven op de kater gevestigd en het leek alsof de hele wereld verdween,behalve de kater en zij. Ze wist wel dat ze terug moesten maar ze wou niet,het was net een droom die elk moment voorbij kon zijn,een droom die niet waar was. Ze schudde even met haar kopje,nee dit was geen droom,dat wist ze zeker.

~Slim plan,dat ze dan ergens gaan schuilen zijn ofzo omdat het hard begon te sneeuwen ofzo.