I cant just give up!

Twee donkere ogen staarden voor zich uit terwijl zijn poten zich naar de grens richting Moonstoon waande. Hij had het er niet makkelijk mee gehad toen hij hoorde dat Hollystar was overleden. Hij had echt van haar gehouden om wie ze was, naar haar opgekeken voor haar moed en nu had hij er moeite mee. Hij kon niet met hetzelfde gevoel van waardering opkijken naar Everstar. Ze was zo anders dan zijn geliefde en ook gewoon niet zoals hij was gewend van hun leaders. Toch bleef hij staan en staarde naar het Thunderpath in de verte, ja daar was de grens richting de Moonstones. Hij wist dat hij het daar nooit zou zien maar zij had alles gezien, zij keek elke nacht neer op hem. Hij wist dat hij wel een paar klappen kon verwachten gezien hij soms zelfs zijn taken verwaarloosde. Maar wat kon hij anders, hij deed zijn best wel maar mistte soms die ene vlam om er helemaal voor te gaan.

In stilte droegen zijn poten hem dichterbij en hij staarde naar de harde ondergrond van het Thunderpath, nooit zou hij willen weten hoe het zou voelen als je werd geraakt door een monster. Zelfs hij kon wel bedenken hoe afschuwelijk het kon zijn. Hij schudde even met zijn brede kop voor hij langzaam langs het pad begon te lopen en scherp om zich heen keek.
Toch trok iets aan de overkant zijn aandacht, was dat? Nee, het kon haar niet zijn ze was overleden dat wist hij zeker. ''Holly,'' fluisterde hij en staarde naar het gestalte aan de andere kant van de weg. Hij kon haar gewoon bijna ruiken van waar hij stond en zijn gehele lichaam begon te trillen voor hij zijn ogen dichtkneep. Zonder na te denken zette hij zich af om blindelings naar de overkant te sprinten. Toch trok een grommend geluid zijn aandacht en met grote ogen staarde hij naar het monster dat op hem af raasde. Zijn bek viel iets open voor hij verstijfde en met alle kracht die hij in zijn achterhand had wegsprong voor het monster.

Toch kwam hij niet ver, een stekende pijn schoot door zijn lichaam voor hij met een harde klap terechtkwam op de ondergrond. Even was het zwart voor zijn ogen geworden maar hij lag nog steeds op het Thunderpath en als er iets was dat hij nu moest doen dan was het wel maken dat hij wegkwam daar. Met moeite drukte hij zich met zijn voorpoten omhoog maar merkte dat zijn achterlichaam niet wilde meewerken. Hij draaide zijn kop om en staarde naar zijn achterpoten waarvan er een verwrongen bij hing. Meteen schoot de pijn door hem heen en kromp hij in elkaar. Het kostte hem veel moeite om te kruipen naar de overkant, maar zodra zijn poten de zachtere grond raakte draaide hij zich half om, zoekend naar haar, wetend dat ze daar was geweest.

Verslagen liet hij zijn kop vallen zodra hij niks zag en slikte. ''I can't join you just now.'' Fluisterde hij in zichzelf maar drukte zich weer op zijn voorpoten omhoog voor hij zich weer half omsleepte de pijn negerend. hij moest terug en zo ver mogenlijk. Zijn eens zo krachtige poten konden nu niet eens zijn gewicht dragen en toch nog een heel eind weg van huis stortte hij in en bleef roerloos liggen. Dit was mogenlijk wel zijn eind als iemand van een andere clan of een rogue hem vond. Langzaam zakte zijn ogen dicht en hij bleef alleen maar luisteren naar de geluiden om zich heen, zijn best doend om bij bewustzijn te blijven.

Twilightmoon may walk in
hij is nog bij bewustzijn dus aanspreekbaar(half)

Met een brommend geluid sjokte Windflight door het territorium van zijn Clan. Hoe kon hij ook zo stom zijn zo een grote vangst te verliezen. Hij was er zo zeker van dat het hier ergens lag... Hij was niet het type om pissig te worden, maar dit soort dingen konden hem wel een beetje irriteren. Okay, hij plaagde zichzelf er soms mee dat hij niet de jongste van de Clan was, maar zo oud was hij toch ook weer niet? Zijn geel-oranje ogen scanden de omgeving af, op zoek naar die ene steen. Na nog een tijdje in het rond rond sjokken kwam eindelijk die ene irritante steen in zicht. Vreemd, hij had toch zeker nu wel die prooi moeten ruiken. Toen hij het StarClan-vervloekte ding eindelijk bereikte, drong tot hem door waarom: er was geen prooi. Alleen een vage geur, en een sterke stank van vos. Windflight zuchtte, van zowel irritatie als teleurstelling. Hij had niet alleen een checkpoint moeten maken, hij had het moeten verbergen. Nu was zijn deel van de jacht verdwenen, opgegeten door een bek waar het niet voor bedoeld was.

En nu zat hij daar, met een afwezige blik voor zich uit te staren, in gedachten verzonken. Het was niet zijn enige vangst van die dag, natuurlijk, maar nu had hij bij elkaar niet veel te pakken weten te krijgen. In Leaf-bare was het juist nodig een goede lading prooi te krijgen omdat de schaarsheid toe zou nemen, maar ook al waren er veel katten: dat nam niet weg dat het woud gedeeld moest worden met andere boswezens. Soms zat dat mee, maar voor het grootste deel van de keren niet. En hier, perfect voorbeeld. Een schamper lachje verliet zijn mond, met deels opgekrulde lip. Nee, het leven maakte niks gemakkelijker, hoe moeilijk het dan ook al was.

Een beetje moedeloos besloot hij maar verder te trekken in de hoop nog iets op te vangen voordat de zon begon te zakken. Zijn deel was immers ook van belang in deze koude tijden. Zijn lange haren van zijn staart streelden het ijskoude oppervlak van de grond terwijl hij zich een weg baande door het territorium. Net toen hij een bocht wilde maken, liet een aparte geur hem stoppen. Die geur, het was een geur die hij in geen tijden meer zo sterk had geroken. Af en toe dreef er zo'n geur uit de Medicine Cat Den, maar dat was meestal zwak en besteedde hij er geen aandacht aan. Maar nu... Er was iets mis. De geur van kattenbloed was te sterk voor iemand die een klein ongelukje had gehad. Zijn ogen groeiden donker bij de gedachte dat er misschien agressieve Rogues waren, of misschien wel BloodClan. Er waren hier meer huisloze katten dan waar dan ook in het bos, en de gedachte van een aangevallen Clangenoot baarde hem zorgen.

Zonder nog verder aan zijn gefaalde jacht te denken spinde hij rond en sprintte naar de plaats waar de geur vandaan kwam. Thank StarClan dat hij wind tegen had, waardoor de wind naar hem toedreef. Hij merkte dat hij verder van het Camp afging, maar al was het een kat die niet in zijn Clan zat, Windflight was niet iemand om iemand in nood te laten stikken in zijn eigen problemen. Hoe dichterbij hij kwam, hoe sterker de geur werd. Zijn adem stokte in zijn keel toen zijn hopen werden verkruimeld: daar lag inderdaad de gedaante van een kat. Thank StarClan dat hij nog ademde. Windflight had geluk dat er geen monster aankwam op dat moment: hij was blindelings het Thunderpath over gerend naar de overkant. Toen hij het eindelijk bereikte bromde zijn diepe stem: “Ben je okay? Kun je überhaupt lopen?”

Hoelang had hij er liggen denken, bedenkend dat hij gewoon niet meer in staat was zijn warrior taken uit te voeren nu dat zij weg was. Nooit had hij bedacht dat liefde hem zo had kunnen beinvloeden, maar haar kon hij niet meer loslaten. Toch kwamen alle herinneringen weer op terwijl hij daar lag, verzwakt en in pijn. De gedachtes van haar als apprentice terwijl hij daar als warrior had gezeten. Vanaf haar jonge leven had hij haar in de gaten gehouden en zodra ze warrior was, was hij dichterbij gekropen in haar leven. Haar mentor zou trots moeten zijn dat zijn apprentice ooit een leader was geworden, en niet zomaar een. Wat voor hem altijd had gegolden als loyaliteit aan zijn leader was opgestegen naar veel meer. Hij had echt van haar gehouden tot het moment dat ze verdwenen was en zelfs daarna nog. Alle herinneringen hielden zijn ogen open, hij mocht absoluut niet zijn ogen sluiten.

Een zware stem deed hem opschrikken en met de kracht die hij had tilde hij zijn kop op, de warrior aanstarend. Opgelucht liet hij zijn kop weer zakken zodra hij zag dat het een clangenoot was. Maar hoe had die hem gevonden terwijl hij aan de andere kant had gelegen? Opnieuw tilde hij zijn kop op en keek om zich heen, hij lag nog altijd op de plek waar hij zijn lijf heen had gesleept. ''Windflight,'' sprak hij zacht, de oudere warrior herinnerend. Even haalde hij diep adem en deed een poging zich omhoog te duwen maar zakte weer in. ''Ik weet het niet..'' Zei hij zacht en liet zijn kop even vallen, bijna vrezend dat dit een verloren zaak was. maar ze moesten het Thunderpath over als Windflight hem niet kon helpen. Hij kneep zijn ogen dicht en duwde zich met alle kracht dat zijn massieve lijf nog bezat omhoog. Trillend leunde de kater op zijn voorpoten en probeerde zijn linkerachterpoot onder zijn lijf te duwen gezien die het minst pijn deed en nog een normale positie had. Toch wankelde hij weer en zijn voorpoten schoten wat verder uit elkaar voor hij weer inzakte. ''Ik kom er niet,'' gaf hij toe, niet wetend wat hij nu moest doen.

Zijn gele ogen staarden bezorgd voor zich uit terwijl Bloodsmasher probeerde zijn linkerachterpoot onder zijn lichaam te schuiven, maar de balans raakte weer verloren en binnen de kortste keren lag hij weer op de grond. Het deed Windflight pijn een andere kat te zien lijden, en dat des te erger met een kat uit zijn eigen Clan. Hij kon het niet. De woorden die uit de mond van de oranje met witte kater kwamen zorgden ervoor dat er op zijn gezicht een nadenkende frons werd getoverd. “Well the last thing I'm gonna do is leave you here” zei hij zelfverzekerd. Hij zou bij Sunfall terug zijn met Bloodsmasher, koste wat het kost.

Windflight liep om hem heen naar de rechterkant van de gewonde kater, en zakte langzaam door zijn benen heen. Hij keek met een pijnzende naar Bloodsmasher. Hoe in de naam van Tallstar's geest zou hij dit gaan doen? Het was in ieder geval duidelijk dat zijn ruggengraat niet gebroken was, anders had hij zijn achterpoot niet kunnen bewegen. Zijn rechterachterpoot was er niet zo best aan toe. De langharige kater draaide zijn kop naar die van Bloodsmasher, en miauwde: “Kun je op mij leunen? Als dat niet lukt zal er niks anders op zitten dan je bij je nekvel te grijpen en de hele weg terug te slepen naar het Camp...” Het zou risicovol zijn. Zijn verwondingen zouden alleen maar erger kunnen worden, en ze zouden makkelijk onderkoeld kunnen raken. Het zou lang duren als hij het in zijn eentje moest doen. Windflight kon alleen maar hopen dat de eerste optie zou werken.

Hij schaamde zich bijna, hij zag er werkelijk uit als een zwakkeling. Hij was stom geweest en had zijn geest met hem laten dollen en nu betaalde hij de prijs. Hij keek op bij de woorden van Windflight en slikte. ''Thank you.'' Zei hij zacht maar liet zijn kop toch weer even liggen, zijn krachten sparend. Hij wist dat ze geen kans hadden om over het Thunderpath te komen als Windflight hem moest slepen dat zou veel te langzaam gaan en dan zouden ze beide het leven moeten laten. Hij volgde de kater met enkel zijn ogen maar voelde hoe hij zelfs moeite had met het open houden van zijn ogen.

Hij dacht na over de woorden van de oudere kater en slikte. Als het hem zou lukken het Thunderpath over te komen op zijn eigen kracht was er nauwelijks nog gevaar dat ze beide iets zou overkomen. Zijn verwrongen achterpoot zou nooit meer hetzelfde zijn en hij zou nooit meer een warrior zijn, zelfs hij wist dat. ''Ik zal het proberen,'' miauwde hij langzaam en duwde zich eerst alleen op met zijn voorpoten om zich naar het Thunderpath te slepen. Als hij daar nu zo dicht mogenlijk bij kwam dan was de rest voor hem minder zwaar. Even zakte hij weer terug en haalde diep adem voor hij naar zijn achterlijf keek. Hij richtte zijn donkere amberen ogen naar de overkant en liet zijn oren achterin zijn nek vallen terwijl hij zich nog een keer omhoog duwde en zijn nog matige achterpoot weer onder zich duwde. ''Ik kan niet lang staan.'' Zei hij maar liet zijn kop zakken om zijn tanden op elkaar te zette en trillend te blijven wachten op de oudere kater.