It's the right thing to do.

Langzaam maar zeker was het weer Leaffall geworden Het was dus al een aantal maanen geleden dat de witte kattin haar intrek had gemaakt in de Medicine Den van Riverclan. Een aantal maanden waarin ze eigenlijk weinig zinnigs had gedaan of had kunnen doen. Haar toestand was wel is waar niet meer kritiek, toch was ze nog lang niet volledig hersteld. Lichamelijk zag ze er redelijk goed uit, haar witte vacht glansde weer en ze begon eindelijk weer wat in gewicht toe te nemen. Maar geestelijk was ze alles behalve in orde, haar blauwe ogen stonden nog steeds dof en ze zakte steeds vaker weg in een dagdroom vol nachtmerries, bloed en angstige herinneringen. Ze werkte nog steeds als een soort van machine, op de automatische piloot. Het beangstigde sommige katten, dat wist ze maar al te goed, maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde er wel wat aan doen, maar zelfs Nightstream wist niet wat er met d'r aan de hand was. Alles was d'r gewoon te veel geworden. Het verdriet om het verliezen van Cinderfall, haar partner, gecombineerd met het feit dat ze in diezelfde tijd zwanger was geweest van kittens. Het was haar gewoon te veel geworden. Maar pas toen ze beviel en er aan haar werd verteld dat ze niet eens voor haar eigen kittens kon zorgen. Dat was doorslaggevend geweest, dat had er voor gezorgt dat haar geest gebroken werd en ze zichzelf had teruggetrokken in een plek waar niemand kon komen; in haar eigen hoofd, vol met nachtmerries en herinneringen. Duskcloud was zo lief geweest om de zorg op Honeykit, Wolfkit en Badgerkit op zich te nemen, waardoor zijzelf haar intrek had kunnen maken in de Medicine Den, waar ze sinds heden in verbleef. Toch begon de verveling steeds meer toe te slaan, ze had immers helemaal niets te doen hier. Af en toe hielp ze Nightstream met wat uit te sorteren, een andere keer kwam Stormstar, haar geliefde vriend, bij d'r langs. Maar dat was ook maar uitzonderlijk. Haar leven draaide nu alleen nog maar op het feit dat ze probeerde niet gek te worden. De angst dat Cinderfall haar zou komen vermoorden omdat hij wraak voelde. Ze wist het niet eens zeker, maar de angst zou er altijd n blijven zitten. De witte poes huiverde en de vacht op haar rug stond half overeind. Ze had nooit kunnen denken en hopen dat ze bang zou zijn voor diegene die ze ooit met heel haar hart lief had gehad.
Toch was de angst die ze altijd had gevoeld, langzaam maar zeker omgeslagen in wraak. Wraak jegens de kater die haar had laten zitten, ondanks dat hij had beloofd dat nooit meer te doen. De witte kattin was zichzelf gaan opvreten hierdoor, ze had last gekregen van plotselingen woedeuitbarstingen. Ze verachtte zichzelf hiervoor, maar kon het ook niet onder controle houden. Ze moest er maar mee leren leven.

Inmiddels begon de kattin zich wel al wat beter te voelen, ze was fitter en haar vacht en lichaam zagen er gezonder uit. Ze maakte rondjes door het kamp heen en kwam ook vaker buiten het kamp om te wandelen en af en toe wat te jagen. Het zou niet lang meer duren voordat ze uit de Medicine Cat Den ontslagen werd. Dan moest ze haar eigen leven weer oppakken, als Warrior van Riverclan. Haar kittens waren inmiddels apprentice, iets wat ze door haar ziekte jammer genoeg had moeten missen.
Ook vandaag liep ze door het territorium heen. Ze had het zo ver gekregen dat ze alleen erop uit mocht gaan, iets waar ze eigenlijk best blij mee was. Ze had immers een afspraak. Lostvoice keek om zich heen, hier ergens moest het zijn. Een huivering liep over haar rug heen, ze had hier lang over nagedacht, toch leek het zo onwaar wat ze had gedaan. Ze slikte moeizaam en ging op de afgesproken plek zitten, hier moest ze wachten. Wachten op de kater die haar zou komen halen …

[+Lítill

Zodra ik een seintje geef mogen er 1 of 2 Riverclan katten komen~, lees dan wel eventjes goed mijn note(s) door x'D]

Olijfgroene ogen opende zich in het kamp van BloodClan, de kater was express vroeg naar zijn nest gegaan zodat hij vroeg kon opstaan, want hij had nog een redelijk lange reis voor de boeg. Het werd een reis naar RiverClan, iets wat hij niet al te vaak maakte. Het begon allemaal een tijdje geleden toen hij haar ontmoette, hij had haar ingepalmd. Langzaam stond hij op, en likte overeind staande plukjes plat. Enkele vragen spookten door zijn hoofd, was ze er eventueel al? Zou ze al op hem wachten? Eigenlijk boeide het hem niet zo. Hij ging nog even één keer over zijn kop, waarna hij opstond en richting de uitgang liep. Langzame passen veranderden in snellere korte pasjes, en na een tijdje lange, snelle passen. Af en toe ontweek hij een boom, maar verder was het redelijk soepel. Aangekomen bij de rivier zag hij de kattin zitten, langzaam liet hij zich het koude water inglijden en begon hij te trappelen met zijn poten om zijn kop boven water te houden. Toen hij de vaste bodem aan de overkant weer voelde, klom hij zich eraan vast en tilde zichzelf omhoog. Hij knikte begroetend naar haar. "Ben je klaar om te gaan?" klonk zijn stem tegen de sneeuw witte poes. Hij droogde zijn vacht nog maar niet, aangezien ze zo toch weer moesten zwemmen, op de terugweg naar BloodClan, met hoog waarschijnlijk een nieuw lid...

De wind streek door haar korte witte vacht heen en ze huiverde eventjes. Weer speelde de vraag door haar kop heen of het het juiste was wat ze ging doen, maar telkens kwam ze op hetzelfde antwoord uit; Ja. Ze moest haar familie en d'r vrienden beschermen en dit was de beste manier om dat te doen. Dus haalde ze diep adem en liet haar helderblauwe ogen over de omgeving glijden. Ze had deze plek specifiek uitgekozen omdat het het gunstigste was vanwege haar plan.
Lostvoice keek op toen ze de kater aan zag komen en zijn stem hoorde. "Ben je klaar om te gaan?" De sneeuwwitte kattin knikte en draaide zich om, waarna ze enkele plukken vacht eruit trok en deze kritisch verspreiden over de grond. Daarna zag ze hoe Lítill op zich af kwam en ze zetten zich schrap voor de pijn. Haar blauwe ogen gingen dicht toen ze de scherpe pijn van nagels door haar lichaam voelde gaan en ze het bloed op de grond hoorde vallen. Dat moest het doen. Ze schudde zichzelf eventjes uit en likte de wond totdat deze zo goed als gestopt was met bloeden. "We kunnen gaan," miauwde ze rustig, waarna ze Lítill volgde de rivier door.
Eenmaal buiten de rivier zorgde ze ervoor dat haar geur gemaskeerd werd en volgde ze de kater, weg van Riverclan, weg van haar oude leven. Weg van hier.

[Note: 1 of 2 Riverclan katten mogen nu komen. Ze zullen het bloed en de vacht vinden en het spoor volgen in de rivier. Hieruit wordt de conclusie getrokken dat Lostvoice is vermoord door een Bloodclanner en in de rivier is gedumpt~ Dit wordt ook in het kamp verteld :'D Have fun :3]

De poes knikte en haalde wat witte plukken uit haar vacht, Lítill haalde een klein beetje vacht uit zijn as-grijze pels, zodat zijn geur hier ook werd neergezet. Hij zou haar niet teveel pijn doen, maar hij moest dit maar even doen. Hij nam een klein aanloopje richting de poes, waarna hij toch even zijn nagels door haar lichaam gingen. De poes likte de wond tot het gestopt was met bloedden, hij had hier goed aangedaan. Een nieuwe aanhanger, een nieuw lid, en Stormstar die emotioneel werd. Beste combo voor nu. "We kunnen gaan," miauwde de poes en Lítill knikte. Hij gleed voor de laatste keer het koude water in, Lostvoice lijdend naar de kant richting BloodClan. Hij klom eruit en wachtte nog even tot de poes weer bij hem was. Waarna ze samen richting BloodClan liepen. "Missie geslaagd." dacht hij bij zichzelf.

Aurorapaw

TAG: The camp

WORDS: 562

NOTES: ~

Plof, plof. Haar poten kwamen met zachte geluiden op de ondergrond neer. Het was leaffall en overal lagen bladeren. De kleuren verschilde van diep rood tot modder bruin en sommige waren zelfs zonnig geel. Voor het eerst in een paar dagen had ze geen nachtmerrie gehad en was ze eindelijk vrolijk. Aangezien de zon scheen en de wind niet zo koud was vandaag had ze besloten om het kamp uit te gaan, verder te gaan dan dat ze normaal deed. Daardoor liep ze nu hier, richting de grens, om zich heen te kijken en alles in zich opnemend. De vogels leken te fluiten op de maat van haar passen. Er vloog tussendoor een blad in haar snuit, maar na wat geschud was die er zo weer af. De roofvogel had ze niet gezien, en ze hoopte ook dat die niet terug zou komen. Voor de zekerheid ging haar blik toch nog even omhoog, maar er was niks te zien vlak boven haar of ergens anders in het Riverclan territorium.

Ze was al bijna aan het einde van het territorium toen ineens een geur haar neusgaten binnen drong. Eerst rook ze Riverclan geur, iets wat ze gewoon voorbij liet gaan, maar een paar stappen later kwam er nog iets anders doorheen. Ineens leek alles te stoppen, de vogels floten niet meer en de bladeren bleven liggen. Dit was de geur van de Bloodclan. De ijzerachtige geur van bloed gemengd met… Tja met woede en gewoon agressiviteit. Ze wou omdraaien en terug rennen, ze heeft nog niet eens een mentor hoe kon ze nou een Bloodclan kat verslaan, maar dacht dan dat ze te laat zou zijn. De geur van bloed zat er ook in vermengd dus één van de katten was al gewond. Snel deed ze even een gebedje naar Starclan, en rende toen verder naar de grens. Daar aangekomen zag ze geen katten. Lichtelijk verbaasd keek ze nogmaals om zich heen, maar er was geen kat te zien. Haar oren hoorde geen geluid en haar ogen zagen niemand. Toch was de geur er nog steeds en ze volgde dat maar. Even later zag ze een paar plukken haar op de grond liggen. Het waren twee soorten vacht en wat bloed. De witte plukken waren van de Riverclan kat en de grijsachtige van de Bloodclan. Die van de Bloodclan kon ze niet plaatsen, ze had er immers nog nooit één gezien, maar die van de Riverclan wel. Het was de vacht van Lostvoice! Het bloed en de vacht lieten een spoor achter richting de rivier. Op haar tenen volgde ze het spoor, ze wou liever niet onder het bloed van de poes zitten. Er zaten een paar plukjes aan de oever vast, dus de rest hoefde ze maar te raden. Een Bloodclan kat met een grijsachtige vacht heeft Lostvoice vermoord en daarna in de rivier gegooid. Een rilling liep door haar lijfje. Toen pas schoot haar te binnen dat ze het in het kamp moest vertellen. Zo snel als ze kon begon ze terug te rennen naar het kamp. Nog steeds leek elk geluidje gedoofd te zijn. Ze struikelde half toen ze het kamp binnenkwam. ’Moord!’ Riep ze zo hard ze kon, hijgend door de sprint. ’Lostvoice, bij de grens.’ Mauwde ze haperend. Ze nam nog een paar happen lucht voordat ze verder sprak. ’Een kat met grijsachtige vacht, er liggen plukjes haar.’

~ Not sure of ze terug mocht rennen naar het kamp, maar ik zet het er toch maar in ;p

? TY SARA!

wolfpaw

Sometimes you just have to take a risk

De woorden die Aurorapaw uitspraken lieten hem opschrikken uit zijn zittende positie. Moord, zijn moeder.. dood? Hij sprong omhoog, zijn blauwe ogen vulden zich met tranen en meteen rende hij het kamp uit. Bij de oever.. daar bij de oever was het gebeurd volgens Aurorapaw. Hij rende er op een rap tempo naar toe, nog sneller dan hij ooit gerend had. En voor de oever kwam hij tot stilstand, zijn blik gleed over de plukken haar, het bloed, maar er was geen Lostvoice te vinden. ”Mama?!” Schreeuwde hij, in de hoop dat ze zou antwoorden. Maar hij kreeg geen antwoord terug. Hij boog zijn hoofd en tranen liepen over zijn wangen. ”N-nee.. mama.. je kunt.. niet dood zijn..” Mompelde hij tussen de snikken door.

template by act appalled of shine.

Onderwerp: Re: It's the right thing to do.