When Forever becomes such a big word...

Zijn amberkleurige ogen hield hij strak gericht op het wilde water dat keer op keer als een wild beest tegen de rand van de oever aanklotste. Al de hele namiddag was het aan het regenen geweest, maar de lastige drang om één bepaald iemand terug te zien had hem hier gehouden. Het enige wat hij had gedaan om zichzelf wat gezond te houden was onder een struik gaan zitten, maar voor de rest had hij geen vin veroerd. Lichtelijk nerveus begon zijn staartpunt tegen de grond te tikken. Hij moest die prachtige zilverkleurige vacht terugzien, hij moest die wonderbaarlijke kristalblauwe ogen terug kunnen aanstaren. Hij moest dat ene gevoel gewoon opnieuw ervaren, al was het voor de laatste keer, hij moest en zou Silverstream terug zien!

{SILVERSTREAM}

Silverstream keek door het kamp heen, alles ging op z'n loopje. Zelf voelde ze een soort ven gemis in haar maag. Ze wist niet wat het was, maar het werd erger wanneer ze andere koppeltjes in het kamp zag, met hun kittens. Silverstream zuchtte, en besloot dat haar poten los maken wel even werken zou, dus verliet ze het kamp, en zette ze het op een lopen.
Haar poten leidde haar naar de border met Thunderclan. Ze keek naar de stromende rivier. Een moon ongeveer geleden had ze daar een kater uit gered, uit Thunderclan, Graystripe. Ze liep tegen de stroom in met haar blauwe ogen op het stromende water gericht. Het had lang geregend, en het drupte nog steeds wat. Haar vacht was nat, en voelde zwaar aan. Ze keek op toen ze iemand aan de overkant zag zitten. De kat die ze zag zag er somber en eenzaam uit. Wacht... Dat was... "Graystripe!" Riep ze uit. Ze keek de kater aan, en ze werd weer overvallen door het zelfde gevoel van ongeveer een moon geleden.

Zijn spieren schreeuwden van stijfheid toen hij na een tijdje eindelijk zijn schuilplek verliet om alweer aan de oever van de rivier te gaan zitten, zijn blik nog altijd op de overkant gericht. Hij zou nooit opgeven. Al was het een lange tijd geleden dat hij haar had gezien, precies één moon, nog steeds stonden de beelden van haar in zijn netvlies gebrand. En dat maakte de drang om haar opnieuw te zien alleen maar groter. Zelfs StarClan zou hem hier niet wegkrijgen, niet voordat hij nog eens een glimp van de bloedmooie poes had opgevangen. Plots begonnen de struiken wat te ritselen door de wind die iets sterker begon te waaien en snoof hij aan de lucht die zijn kant opkwam. Zijn ogen schoten open van ongeloof en blijdschap overviel hem toen hij de bekende geur van Silverstream rook. "Graystripe!" Riep een zilveren kattin uit, die nog steeds aan de overkant van de rivier zat. Zijn kop schoot omhoog en met overeind staande oortjes keek hij naar de andere kant van het water. "Silverstream!" Klonk hij vrolijk, zich weer zo jong als een kitten voelende.

Het allerliefst sprong ze meteen in het water om zijn natgeregende vacht droog te likken, en hem warmte te bieden, al was ze zelf ook redelijk nat geregend. Ze rende ook dicht naar de oever, ze staarde in het water. "Silverstream!" Ze keek op naar de kater met de mooie amber gekleurde ogen, die mooie donker grijze vacht, en zijn gespierde lichaam. Ze wou oversteken, en zich tegen hem aandrukken. Het voelde gewoon als of ze hem al zo lang kende. Dat was niet zo, toch voelde het wel zo. Ze voelde meteen hoe die leegte werd opgevuld, alleen door hem te zien. Zo ver weg, maar toch waren ze zo dicht bij. Silverstream keek op zij, naar een dicht begroeide plek, vol met riet, maar in het midden was het gewoon kaal, een perfecte verstop plek. Die plek kende ze nog van toen ze een apprentice was, daar had ze veel gespeeld met haar vriendinnetjes. Het was wel aan de kant van Riverclan, maar voor haar weten kwamen daar vrijwel geen katten, alleen zij. "We kunnen... daar heen," miauwde ze zacht, maar hard genoeg om voor hem te horen, waarna ze wenkte naar het soort van eilandje.

Toen hun blikken elkaar kruisten voelde hij iets warms branden vanbinnen, alsof zijn hart sneller begon te slaan en warmte begon te produceren. Als hij geen kat was, was hij er zeker van geweest dat hij nu stond te blozen als een halve gare. Het was alsof hij onder water werd gedompeld. Telkens als hij in haar blauwe ogen keek sneed haar schoonheid zijn toegang tot zuurstof nemen af, en was hij gedoemd om ademloos naar haar te staren. En natuurlijk wist hij dat dit niet mocht, het druiste regelrecht tegen de krijgscode in. Weg met die code, Silverstream was veel meer waard dat dat. "We kunnen... daar heen," Miauwde de poes zacht terwijl ze naar een soort eilandje wees. Hij knikte, maar besefte toen pas dat dat dus betekende dat hij naar de overkant zou moeten zwemmen. Maar als het voor haar was, deed hij het wel. Voorzichtig gleed de kater als een slang het water in en begon hij wild met zijn poten te slaan, proberend om zo snel mogelijk aan de overkant te geraken. Echter was het water woester dan hij had verwacht, en duurde het minuten voordat hij nog maar in het midden van de rivier was. Bijna... Met wat extra kracht wist hij sneller te zwemmen, totdat hij eindelijk weer naar de grond moest grijpen met zijn voorpoten. Al hijgend hees hij zichzelf uit het water en schudde hij zijn langharige vacht uit, welke nu helemaal doorweekt was.

Silverstream keek naar Graystripe die het water in gleed. Aan de manier waarop zou je denken dat hij Riverclan was, maar jammer genoeg was hij dat dus niet. Hij was door en door Thunderclan. Ze zag dat Graystripe wel moeite had met naar de overkant toe zwemmen. "Kom op, Graystripe! Je kan het!" miauwde ze aanmoedigend. Ze liep een keer van links naar rechts en keek naar hem. Toen hij bij de kant kwam, hielp ze hem op de oever, en begon ze zijn vacht droog te lukken. "Goed gedaan, als ik niet beter wist, zou ik denken dat je Riverclan bloed had," miauwde ze met een warme glimlach. "Kom," snorde ze, terwijl ze in de richting van het eilandje liep, en vervolgens door de riet heen kroop. Er was daar een open veldje met plat gestampte, dode riet, maar een prima plekje.

"Goed gedaan, als ik niet beter wist, zou ik denken dat je Riverclan bloed had," Miauwde de poes met een warme glimlach op haar lichte zilverkleurige gezicht. Graystripe glimlachte verlegen terug en haalde zijn schouders op. Zat hij maar in Riverclan, of Silverstream in Thunderclan. Hij zou er alles voor doen om haar iedere dag te kunnen zien. Hij wou haar zien zodra hij wakker was; het eerste waar hij aan dacht wanneer hij zijn ogen opende was Silverstream. Maar hij wist dat het nooit realiteit zou worden. Hij voelde zich warm worden toen hij doorhad dat de poes met haar ruwe tong zijn vacht droog likte. "Kom," Snorde ze nadien waarna ze richting het soort 'eilandje' liep. Met ruime passen volgde hij haar. Zijn spieren waren goed zichtbaar onder zijn natte pels, het resultaat van hard trainen en veel gevechten. Nog nergens had hij littekens, als hij het goed voorhad. Niet dat het de kater veel uitmaakte, littekens weergaven namelijk je inzet in gevechten en hoe zwaar die gevechten ook waren. "Ik ben blij je weer te zien." Snorde hij met een warme blik in zijn amberkleurige ogen. Ergens in zijn achterhoofd doemde de stem van Swiftheart op, die hem om hulp riep. Dit was verkeerd.. Maar in plaats van zich over te geven aan zijn loyaliteit aan zijn partner en Clan ging hij eens af op zijn gevoel, en dat schreeuwde om Silverstream.

Dit is verkeerd. Denk aan je clan, denk aan je ouders, denk aan je loyaliteit... Er zijn zo veel meer andere leuke katers... het was het wijze stemmetje in haar kop. En ze haatte dat stemmetje. Dat stemmetje had al zo veel voor haar verwoest. Te veel, en naar dat stemmetje zou ze niet meer luisteren, nu niet meer, niet als het om Graystripe ging. Dit was wat haar gevoel zei, haar hart leidde haar naar hem. Dus iets beter dan dat, dat bestond niet.
Follow your heart

"Ik ben blij je weer te zien," snorde Graystripe. Silverstream en drukte haar zilveren pels tegen zijn grijze pels aan. "Ik ben ook blij jou weer te zien," miauwde ze. Het besef was raar dat ze elkaar eigenlijk nog niet eens zo heel lang kende, en toch voelde het als of ze elkaar al eeuwen kende. Hij gaf haar een veilig, warm, liefdevol gevoel, en dat gevoel, had ze nooit eerder gevoeld.

Voorzichting zonk haar witte pootje in de licht modderige grond, bezaait met bladeren van de bomen. Bladval was alweer gekomen, wat ging de tijd toch snel. Ze zag haar kittens opgroeien, wat waren ze toch bijzonder voor haar. Stuk voor stuk prachtig, als ze het zo mocht zeggen. Natuurlijk wou ze er ook wel eens op uit, vandaar dat ze een andere moeder had gevraagt om even op haar kittens te letten. Ze kon de borders even checken, kijken of er iets mis was. En daarna kon ze wat gaan jagen, want nu was er nog prooi. De prooien werden steeds schaarser rond deze tijd omdat ze opweg zijn naar bladkaal. De gure wind sneed door haar dikke, pluizige vacht en even rilde de poes. Vervolgens zette ze voort naar de boundaries, alhoewel het er voor nu rustig uit zag.
Toen ze aankwam was het eerste wat ze opmerkte de rivier, die een ritmisch geluid liet horen van water wat wegkabelde. En daar, verderop, zo te zien, twee katten. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zette voorzichtig een paar passen dichterbij om te zien wie het waren. Op het moment dat ze het zich realiseerde, stokte haar adem in haar keel. ''Graystripe?'' fluisterde ze zachtjes, zodat alleen zij het kon horen. Nee, dit kon niet waar zijn. Hij zou dat nooit doen. Ze wilde het niet geloven, maar toch herkende ze die vacht uit duizenden. Hij zat naast een andere poes, die zich tegen hem aan drukte. En zo te ruiken was het niet de Thunderclan waarvan ze vandaan kwam. ''Graystripe...'' sprak ze beduusd, maar hard genoeg om te horen. ''Ben jij dat?'' Ze wilde het gewoon niet geloven.

Een golf van warmte overspoelde hem toen hun vachten elkaar aanraakten. "Ik ben ook blij jou weer te zien," Snorde de poes, waardoor Graystripe's gespin zelfs nog luider werd. Plots reikte een véél te bekende stem zijn oren en keek hij wat geschrokken op, het gesnor in één fractie van een seconde stoppende. ''Graystripe...'' Hoorde hij Swiftheart zeggen. Dat was de stem van Swiftheart, dat kon niet anders. Ietwat paniekerig wiebelde hij met zijn oren en keek hij wat voor zich uit, om nadien een smeekbede op Silverstream te werpen dat ze even haar mond moest houden. ''Ben jij dat?'' Hoorde hij nog, waarna hij opstond en het rietgewas verliet. "Swiftheart?" Vroeg hij, terwijl zijn adem wat stokte. Voor het eerst in zijn leven voelde zijn poten aan alsof die zijn lichaam niet meer konden dragen. Zijn staart zwiepte ongemakkelijk van links naar rechts en schuldbewust wierp hij een blik op de witte poes. "Dit is niet wat het lijkt te zijn... Ze is gewoon een goede vriendin, die ik al een tijdje niet meer heb gezien." Bekende hij voorzichtig, waarna hij een stap naar voren wou zetten totdat hij merkte dat hij zijn voorpootje in het water had gedoopt. Snel trok hij zijn poot weer weg en bleef hij voor het stromende water staan, totaal machteloos.

Alle moed zakte haar in de schoenen, zeker toen de kater zich naar haar omdraaide. Hij was het echt. Met een andere poes. Hoe kon ze zich in hem vergissen? Hij stond op en liep het rietgewas uit. "Swiftheart?" zei hij en zijn stem klonk geschokt. Er sprongen zoveel emoties omhoog dat ze niet eens meer wist hoe ze zich voelde. Alles zei dat ze moest rennen, maar haar poten stonden aan de grond genageld. "Dit is niet wat het lijkt te zijn... Ze is gewoon een goede vriendin, die ik al een tijdje niet meer heb gezien." bekende Graystripe. Hopeloos en verraden. Dat is wat ze voelde. ''I-ik...'' begon ze, maar ze kwam er niet uit. Alles leek opeens zo wazig, ze had alleen maar oog voor Graystripe en de poes. Zelfs het geluid van de rivier voor haar hoorde ze niet meer. Wat moest ze zeggen? Wat voor gevolgen had dit? En de kittens? Ze kon hem niet eens meer aankijken. Paniek sprong omhoog, ze keek hem voor een fractie van een seconde aan en draaide zich om. Haar ogen begonnen vochtig te worden. Vol van emotie rende ze het bos in, zo hard ze kon.

Het voelde perfect om bij Graystripe te zijn, iets wat voor altijd zou moeten zijn... Tot dat ze een stem hoorde. ''Graystripe...'' Ze zag hoe Graystripe reageerde, en meteen wist ze dat dit meer was dan alleen betrapt worden door een clangenoot. Aan zijn reactie te zijn en zijn blik wist ze dat het beter was als Sivlerstream zweeg. En dat deed ze ook, en ze luisterde het gesprek van Graystripe en Swiftheart terwijl ze haar hart vasthield hopend dat het niet mis zou lopen. "Swiftheart?" Waarna Graystripe zij; "dit is niet wat het lijkt te zijn... Ze is gewoon een goede vriendin, die ik al een tijdje niet meer heb gezien." Was dit de waarheid? Of was dit de leugen. Ja, wat was dit eigenlijk tussen hun. Had het meerdere betekenissen? ''I-ik...'' Silverstream beet op haar lip. Ze wou bijspringen, maar wist niet zeker of het helpen kon. Wat moest ze zeggen? Als ze sorry zei zou ze liegen, ze had hier namelijk geen spijt van.

Met hangende oren keek hij zijn partner na, welke wegliep. Welke vluchtte, voor hem.. De kater liet zijn kop hangen en keek met een lege blik naar de grond. Zelfs de stem van Silverstream deed hem niet opkijken. Hij gaf zielsveel om beide poezen, waarom moest hij nu kiezen? Hij kon geen een van beide een gebroken hart gunnen, het liefst zou hij al hun pijn overnemen zodat hij zelf kon lijden onder zijn fouten. Een bittere traan rolde over zijn grijsgekleurde wang en algauw drupte deze op de aardbodem. Een koude wind omving hem. Waarom nu..? Waarom had Swiftheart hem net nú moeten betrappen? Betekende dat dan dat Starclan wou dat ze uit elkaar gingen? Het was echt wel verdacht dat de poes hem en Silverstream op het eilandje had zien zitten, en wat nog verdachter was dat ze nét nu naar deze grens was gekomen. Met een bijna smekende blik keek hij naar de zilverkleurige poes. Was ze kwaad? Omdat hij niet tegen haar had gezegd dat hij stiekem al een partner had? Of dat nog steeds zo was nu, was nog maar de vraag..

Ze, of eigenlijk de witte poes was er vandoor gerend. Met pure verdriet in haar ogen. Silverstream haalde diep en beverig adem. Was ze boos? Nee, ze kon niet boos zijn. Graystripe was niet voor niets naar haar opzoek gehad. Misschien waren de twee wel niet meer gelukkig. En die dag in het water? Die dag was er ook niet voor niets geweest. Al was het ook wel heel erg toevallig dat de witte poes net was komen op dagen, toen de twee katten een beschut plekje hadden op gezocht op het eilandje. "Graystripe…" murmelde ze zachtjes. Ze streek met haar staart troostend over de rug van de kater. "Ga je nu… achter haar aan?" Vroeg ze voorzichtig, ze wou niet dat hij weg ging, maar ze wou ook niet dat hij heer bleef met een gebroken gevoel. Ze wou kunnen genieten van hun samen zijn, al wou ze er ook voor hem zijn wanneer hij troost nodig had. "Het spijt me…" murmelde ze binnensmonds terwijl ze naar haar voorpoten keek. Ze wist niet zo goed wat ze er van denken moest. Ze wist het even niet… wat ze wel wist, was dat ze van hem hield.

Onderwerp: Re: When Forever becomes such a big word...