Sean
3462
Actief
and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
|  Onderwerp: No name~ {Story}  do 9 jan 2014 - 19:59 | |
| Heb je ooit al eens nagedacht over de gevolgen van je keuzes? Over de lijnen van je verhaal? De opbouw van je leven? De contouren van je liefde, je familie, je alles? Ik wel… Misschien klinkt het raar, maar ik ben net zo dat ietsje anders dan de rest. Je hoorde het wel vaker: Een buitenbeentje, het rare kind, de vreemdeling… Er zijn duizenden verhalen over dit onderwerp geschreven, maar niet op de manier zoals ik het beleefde. Het begon allemaal op de dag van het einde, het einde van de oude wereld… Dit was het begin van mijn verhaal, mijn leven, mijn alles…
---
Hello Gast fijn dat je even klikt.
Zoals in de titel staat ben ik dus bezig aan een verhaal(tje). De titel ging oorspronkelijk New worden. Maar omdat ik dat te lame vond, laat ik het nog even ongetitelt. Het idee is dat er een chemische ramp is gebeurd en de aarde in een zwarte wolk in verzwolgen. Veel mensen stierven, maar sommige konden overleven. Natuurlijk bracht de chemische ramp niet enkel dood, maar ook mutaties mee. Dit is een verhaal van een meisje die zich net wat anders voelde in de nieuwe wereld~
Note; Sommige delen zijn echt redelijk ingewikkeld. Sawry ^^"
- Proloog:
De zon rees boven de horizon uit, het leek een doodnormale dag te worden, of dat dacht ik toch. Mijn naam is Espe, ik ben zestien jaar oud. Ik ben geadopteerd, daar kwam ik drie jaar geleden achter. Mijn beste vriendin is een hyperactief meisje die de naam Trixy draagt. Ik ben zelf een doodgewoon meisje, of dat dacht ik toch. Ik dacht zoveel voor die ene dag. Die ochtend staarde ik wat uit het raam, het zou een mooie, zomerse dag worden. En dat mocht wel, want ik zou met Trixy gaan vissen. Ik hield van de rustgevende golfjes op het meer, het zachte gezoem van de bijen en de warme strelen van de zonnestralen op mijn schouders. De zomer. Een tijd van zwaar gezwoeg, maar ook van rust. Een tijd van harmonie en vrede, leven en geluk. Maar iets verbrak die regel, de regel van die tijd. Het was niet iets, maar iemand die het had veroorzaakt. Zijn naam zou voor eeuwig een geheim blijven, dat dacht men toch. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Ik sloeg mijn handen tegen elkaar en liet mijn vingers met elkaar verstrengelen. Ik haalde diep adem en zuchtte alle lucht terug uit. Tot de bel ging, wel meteen sprong ik recht en liep ik naar de voordeur. Ik opende de deur en zoals verwacht stond het blondharige meisje voor de deur. “Ben je er klaar voor?” Riep ze opgetogen. In haar rechterhand had ze een vishengel vast en ze had een veel te grote lach op haar gezicht. Op haar hoofd stond de oude vissershoed van haar vader. Het bruine ding was bezaaid met knopen, pinnen en stift. Ik knikte en draaide me om. Toen ik mijn jas wou grijpen, hoorde ik opeens een luide gil. Ik draaide me vluchtig om en staarde naar de openstaande voordeur. Mijn jas viel uit mijn hand, ik hoorde hoe de banden over de straat slipten, een knal en daarna stilte. Ik probeerde zo snel ik kon naar de voordeur te gaan, maar alles ging zo traag. Ik rende zo hard ik kon, maar toch droegen mijn voeten me niet sneller dan normaal. “Trixy!” Brulde ik. Haar lichaam vloog als in slow-motion door de lucht. Ik gilde nogmaals, maar toch klonk het als fluisteren. Ik kon mijn stem niet verheffen. Toen ik eindelijk door de voordeur was, was haar vader uit de auto gesprongen en zat hij gehurkt bij haar lichaam. De auto die haar had geraakt, reed aan hoge snelheid ervandoor. Ik gilde nogmaals, alles ging zo traag, maar toch zo snel, dat ik er niks aan kon doen of dat maakte men mij toch wijs. Nog geen uur later zat ik terug uit het raam te staren. Mijn ogen waren nog steeds vochtig en tranen rolde nog steeds over mijn wangen. Dat was het laatste wat ik herinnerde, voor de wolk kwam. Ik snikte nog even en toen zag ik een grote dreigende wolk op ons afkomen. Ik had nog nooit zoiets gezien. Het was groot en zwart en er flitste hier en daar een gekleurd licht in de dikke gas. Ik sprong meteen recht en wandelde langzaam naar achter. “Mam!” Riep ik onzeker. “Mam!” Gilde ik, paniek en woede sidderde door mijn stem. “Espe!” Gilde mijn moeder terug en ik voelde hoe de grote handen van mijn vader mij van het raam wegtrokken. “Wat gebeurt er?” Vroeg ik in paniek. “We weten het niet zeker,” zei haar moeder “maar volgens het nieuws moet iedereen evacueren.” Ik hapte naar adem. Mijn moeder, Lila genaamd, rende de keuken in en pakte een zak waarna ze wat voedsel en water uit de kasten trok en naar buiten rende. Ik volgde haar en ik werd op mijn beurt gevolgd door mijn vader, Ken. Het was alsof mijn hele wereld instortte op één dag. Hoe kon dat? Verzonken in gedachten struikelde ik onhandig over mijn eigen voeten. Het laatste wat ik zag, was dat mijn vader mijn lichaam optilde en toen werd alles zwart…
Zwart… Het voelde goed om deze kleur te zien. Het was eentonig, goed, kalm, levenloos… Net als ik toen was. Levenloos. En vanaf dat moment raakte ik mijn grip op de realiteit kwijt. Of dat dacht ik. Ik loste gewoon mijn macht, maar liet het niet gaan. Ik wilde het wel doen, het zwarte verlaten. De eenzaamheid was net als dood, maar dan nog erger. Waarom liet ik dan niet los? Had ik een vrije wil, een doorzettingsvermogen om dit te doorstaan? Of had mijn geest zich naar een andere plek dan de andere begeven? Was ik dan een individu? Vragen tolden over het zwarte heen. Maar nee, dat kon niet. Ik zag het licht, het goeie, de dood en ik zag de duisternis, het slechte, het leven en de pijn. Hoeveel hartslagen van vernietigende kracht hadden al tegen mijn borst geslaan? Hoeveel ademteugen had ik al genomen? Deze dingen, acties waren mijn klok. Mijn wekker. Maar wanneer zou de wijzer zich naar het gevraagde uur verplaatsen? Ik wou niet voor eeuwig in de duisternis zitten, al starend naar het licht die ik toch niet kon bereiken. De realiteit werd alsmaar onduidelijker en wist niet meer waar ik was, wie ik was of wat ik deed. En dan begin je te denken aan de dingen die je vooral niet wilt vergeten. ‘Ik ben Espe. Ik ben zetsien jaar oud en ik ben geadopteerd.’ Dit was iets dat ik constant herhaalde. Het toonde zich voor mij uit op het niks. Wie ik werkelijk was? Dat ontglipte me steeds. Maar toen ook die zin langzaam verdween, zakte de moed mij in de schoenen. Ik wou naar het licht nu ik nog wist wie zij was. Ik noemde haar zij, want ik kon mezelf niet meer in die woorden herkennen. De duisternis had van mij een teruggetrokken, triestig iets gemaakt. Zij, Espe, was anders. Zij had iets dat ik niet had en waar ik zo naar hunkerde: vrijheid. Of had ik het wel? En had ik het de hele tijd genegeerd? Denkend aan de mysteries die voor ieder mens onbeantwoord zouden blijven. Kon ik ontsnappen? Kon ik net als zij zijn? Of was ik zij? Opnieuw vlogen witte flitsen aan het niks voorbij. Vragen, ik noemde ze de bliksem. Een woord die erg mooi klonk, krachtig. Het kwam me bekend voor, maar ik kon niet echt plaatsen waar ik de figuren van licht eerder had gezien. Waar had ik ze eerder gezien? Opnieuw doken overal lichtflitsen op. Vanaf dat moment begon ik vragen op te stellen, soms liet ik ze onbeantwoord doven, andere schenen nog zachtjes in de duisternis. Het gaf me hoop, hoop om haar te zijn. Iets wat miljarden hartslagen geleden nog niet mogelijk leek te zijn. Haar zijn, Espe zijn. Dat wilde ik. En niemand anders. Want Espe was dat lichtje dat bleef branden, wat me weerhield van het lossen om te vallen in het veel warmere licht. De vraag wat bij deze bliksem hoorde was één die ik al vele keren had gehoord, vele keren had gevraagd aan het niks en aan mezelf…
Wie was ik? Wie ben ik? Wie zal ik zijn?
Drie vragen, drie antwoorden, drie lichten. Eén bliksem. Ik...
Commentaar & wat advies zijn altijd welkom ^^
Bo/Nevermind~  and as he was the black canvas
they drew stars and a moon to make him a glorious night
Theme |
|
Marieke
638
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: No name~ {Story} do 9 jan 2014 - 20:08 | |
| Het is tot nu toe interessant, ik zou graag meer willen lezen c:
Je hebt trouwens een leuke manier van schrijven :33 |
|
Sean
3462
Actief
and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| |
| | | Onderwerp: Re: No name~ {Story} | |
| |
|
