Story about Demi [Titelloos]

“Wat een wijvenaam !”
“Wouden je ouders een dochter ofzo?!”
“Arme mensen, zo iets als zoon !”
“Let op met wat je zegt, zijn vader heeft hem in de steek gelaten, hij vond hem te lelijk !”

Demi zat tevreden achter het stuur van de auto. Hij zette zijn zwarte muts op, en likte langs zijn lip. Zijn halflange zwarte haar viel in zijn donkere ogen. Stil veegde hij het opzij, en duwde op de knop van de radio. Zijn muziek schalde door de auto. De muziek die hij goed vond. “Waarom zaagt iedereen zo over mijn muziek ?” dacht Demi, en draaide de volumeknop luider. Het was net iets te hard, maar Demi vond het allemaal oké. De mensen mochten zeuren wat ze wouden, hij was hij, hardrock en gitaren. Muziek was zijn beste vriend, want hij had nooit vrienden kunnen maken. Ofwel, maar na een tijd keerde ze zich tegen hem, of ze verdwenen uit zijn leven. Demi zuchtte diep, opgelucht en humeurig. Hij sloot zijn ogen, en dwong zichzelf aan de afgelopen jaren te denken. De rotste jaren van zijn leven. “De laatste dag is gedaan.” zuchte hij, en startte  de motor. Met zijn achttien jaar was dit de laatste dag school voor hem. Eindelijk was het gedaan. Meer als twaalf jaar lang is hij gepest voor zijn naam, omdat hij zichzelf was, en hij het oké vond. Demi was misschien een meisjesnaam, maar Demi was trots op zijn naam. Het stond voor hem, een emo. Hij was zoals hij was, zwart en bleek. Er liepen nog een paar klasgenoten van hem langs, die hem vuil aankeken. Eén riep iets onverstaanbaar, maar aan het gelach van de andere was het niet lief bedoeld. Demi glimlachte een gemaakte glimlach, en draaide met zijn ogen. Hij zette zijn auto in achteruit, en reed het schoolterrein af. “Tot nooit opnieuw, rot zooi.” mompelde hij. De kleine auto stond op de weg, en Demi duwde op de gaspedaal. Hij lachtte toen hij eraan dacht wat de dame had gezegt die zijn rijexamen had afgenomen. “Je .. Je hebt wel een beetje een ‘zware voet’, niet, Demi?” had ze lijkwit gestammeld. Hij had haar toegelachen. Het is niet dat hij ‘raar’ was, dat hij niet vriendelijk was. Zijn autootje ging veel te snel door de straten, maar het kon hem niets schelen. Hij was vrij, eindelijk. Demi had altijd gelachen als hij hoorde dat een klasgenoot weer eens een lief had. Hij had zijn gitaar. Zijn elektrische gitaar was zijn liefde. Hij beet even op zijn lip, maar dat ging best moeilijk met de piercings in zijn lip. “Dat hoort erbij, Demi.” zei hij tegen zichzelf. Zijn gedachten dwaalde weer af, naar een van de beste momenten in zijn leven. Pesters waren op Demi af gekomen, en ze sloegen een arm om zijn schouders, alsof ze vrienden waren. Ze liepen naar een afgelegen plekje op het schoolterrein, maar duwde hem daar tegen een muur. Ze hadden Demi weer eens ingesloten. De jongens kraaktte hun vuisten, en de grootste stapte op hem af. “Demi, je weet hoeveel we van je houden, dus geven we je een kadootje.” De groep begon te grijzen, en de grootste haalde uit naar Demi’s gezicht. Hij dook opzij, zodat de jongen met zijn vuist tegen de muur sloeg. “Duivel !” riep hij naar Demi, die werd vastgehouden door twee andere jongens. Demi had al een paar slagen ontweken, maar deze was raak. Hij klapte dubbel, want ze hadden heb in zijn maag gestompt. De grootste stampte tegen Demi, die onbeschermd op de grond lag. Zijn arm bloedde, van de schuurende stenen. Maar plots stond daar een meisje. Haar witte jurk fladderde om haar heen, alsof ze een vlinder was. Nee geen vlinder, dat was het verkeerde woord .. “Laat Demi verdomme gerust !” Ze stapte naar voren, en legde haar handen op de schouders van de grootste. Maar in plaats van te glimlachen, hief ze haar hand en sloeg  tegen zijn kop. Demi vond haar net een engel. De jongen keek verbaast, grijnsde als een boer met kiespijn, en trok zijn groep mee, weg van Demi. De engel was op hem afgestapt, en was naast hem gaan zitten. “Alles oké Demi?” Engel veegde een traan van zijn gezicht af, en keek heb vol medelijden aan. Demi had enkel gebroken kunnen glimlachen. “Ik zal je beschermen, als je wilt. Ook al ben ik een meisje.” Hij had geknikt, en ze had zijn hand gepakt. Hij was geschrokken, en ze had zijn hand losgelaten. “Sorry .. Ik wou je troosten.” zei ze. Jo, zo heette ze. Jo, zijn beschermengel. Voor even dan. Een halfjaar later had Demi een saaie wiskunde les. Een vrouw was binnegekomen met een behuild gezicht, en had iets tegen de leraar gezegd. Die wenkte op Demi, en ze gingen de klas uit. De vrouw, die Jo’s moeder bleek, keek Demi aan. Ze had dezelfde ogen, maar ze zagen er triest uit. “Jo is dood, Demi,” en traan gleed langs de vrouw haar gezicht af. “In haar afscheidsbrief zei ze dat ik je dit moest geven.” De dame gaf heb een briefje. “Ze heeft zelfmoord gepleegd, Demi.” Demi keek haar ongelovig aan , maar daarna zag hij troebel. Zijn beschermengel was dood. Nu had hij niemand meer. Nooit niet. Hij wou nooit meer iemand lief vinden. Demi was de schooltrap afgehold, terwijl de leerkracht hem terugriep. Demi sloot zichzelf op op toilet, en rolde het briefje open. Wat hij las, vulde zijn ogen weer met tranen. Hij rolde het briefje weer op, en stak het weg in zijn donkere broek. Die avond was hij helemaal door het lint gegaan tegen zijn moeder, en was doodop op zijn bed gevallen. Hij had uren gehuild, en toen zijn moeder sliep, was hij naar de keuken gegaan. Demi wou eerst met Jo meegaan, maar bedacht zich. Vanaf die dag had hij littekens op zijn linkeronderarm.

Luid getoeter hielp Demi terug. Hij ging met zijn volle gewicht op de rem staan, en de riem sneed in zijn schouder. Een middelvinger liet hem beseffen dat hij bijna een accident had gehad. Verondschuldigend stak hij zijn hand op naar de man in de andere auto. De man gebaarde nog dat Demi gek was, dat hij van de baan moest gaan. Maar Demi liet zijn dag niet verpesten door een paar kwade mensen, hij was eindelijk vrij. Demi duwde de gaspedaal in, en reed richting huis. De duisternis begon al stilletjes te vallen, en de lucht kleurde rood. Zijn autootje reed door, door de donkerste straten van zijn dorp. Op de hoek van de straat begroette iemand hem, door zijn hand op te steken, maar eigenlijk kende Demi hem amper. Die man was gewoon de postbode, en hij had er vaak conflicten mee, omdat de man altijd begon te zagen. Meestal liep Demi gewoon weg van de man, wat ruzie veroorzaakte. Maar nu stak hij blij zijn hand op naar de postbode. Die glimlachte hem toe, maar Demi reed verder. Hij parkeerde zijn auto aan het huis, en zette de motor uit. De muziek stopte abrupt, en Demi gooide het portier open. Hij stapte uit, maar botste met zijn hoofd tegen het dak. “Verdomme, kleine auto.” vloektte hij terwijl hij zijn sleutel opraapte, die hij had laten vallen. Zijn knieën kraakte irritant hard toen hij bukte. Hij duwde de sleutel in zijn broekzak, en wandelde naar de voordeur. Het grindpadje zag er zo vertrouwd uit, het pad waarover hij bijna iedere dag huilend thuis kwam. In de hoek, tussen de muur van het huis en de schutting, had hij heel vaak gezeten, terwijl steentjes in zijn benen drongen. Hij schudde zijn hoofd, en liep verder. Demi duwde de sleutel in het slot, en draaide de sleutel om. “Ben thuis, Mam !” riep Demi door het huis. “In de keuken !” hoorde hij een stem. “Ik kom zo!” riep hij weer. Hij stampte zijn schoenen uit en liep naar zijn kamer. Zijn met posters bekleede deur kraakte enorm, maar het kon hem niets schelen. Hij gooide zijn rugzak in de hoek van zijn kamer, en dacht erover om zijn schoolschrift sraks op te branden. Demi hurkte, en haalde een stuk papier onder zijn bed uit. Een stuk papier van achttien jaar oud. Hij kende de tekst al helemaal vanbuiten, maar het bleef speciaal om te lezen. Het was van zijn vader, die hij nooit gekend had. Zijn moeder wou nooit wat over zijn vader vertellen, Demi kende zelfs zijn naam niet. Hij weet enkel dat zijn vader gestorven is. En daarover zou zijn moeder nooit liegen. Iedere avond las Demi het briefje, en hij zou het nooit weggooien. Demi bewaarde de brief samen met het briefje van Jo, zijn beschermengel. Lanzaam ging Demi rechtstaan, en keek zijn kamer rond. Grimmig glimlachte hij. Tegen zijn muur hingen een paar ingekaderde T-shirts met handtekeningen van een groep. Zijn radio stond in de hoek van de kamer, en er lag een flinke laag stof op. ‘If I say jump, you say how high’ schreef hij in het stof. Demi blaasde het stof van zijn vinger af, en keerde de radio de rug toe. Hij liep naar zijn kledingkast en trok er een nieuw shirt uit. Demi gooide het T-shirt dat hij aanhad in de hoek van zijn kamer, en trok het andere aan. Toen besloot hij naar onder te gaan. Demi sloot de deur achter zich, en liep met zijn bekousde voeten de trap af. Hij wandelde naar de keuken, en zag zijn moeder op een stoel zitten. “Welkom in de vrijheid, mijn Emo!” zei zijn moeder. Ze stond op en omhelsde hem. Lachend hield hij haar vast. “Je Emo is weer een halfdood uit de auto gestapt, Mam.”