I was always right {Timefall}

Haar ogen gleden over ThunderClan, ze was tevreden met wat ze gedaan had. Het was het helemaal waard. Ze deed gelukkig haar ogen dicht, ze zag het nog steeds voor haar hoe haar lichaam werd gevonden, en Timefall dood ging, naja. Dat was niet wat ze had gewilt, ze wou alleen dat de kater geen Deputy was en verbannen werd. Niet meer, Niet minder. Het boeide nu alleen dat hij geen Deputy meer was, en hij geen katten meer kon doden. Ze deed haar ogen op en stond op. Ze hoefde niet meer over iets te twijfelen, of over in te zitten. Ze was nu hier, in Starclan.

{&Timefall}

_{"Het spijt me" had de kater nog gefluisterd, maar vertrok toen naar de zilverpels. Even keek hij om zich heen, kijkend waar hij terecht gekomen was. Wie hij daar zag, maakte hem lichtelijk ongemakkelijk. Daar, op nog geen vossenlengte afstand, zat Whiteblossom. Even keek de kater naar zijn poten. Welkom in Starclan, de clan die je eerst de katten laat zien, die je zelf vermoord hebt. Bedankt Starclan, daar zijn we zeer blij mee. Twijfelend keek hij naar haar. Aanspreken of laten liggen? Uiteindelijk koos de ex-deputy toch voor het aanspreken. Hij kon haar toch niet eeuwig blijven vermijden. En nu was het eeuwig ook. "Eehm, hey" mompelde de kater wat ongemakkelijk en keek naar zijn poten.}

Ze keek even rond en zag toen een nieuw lichaam verschijnen in Starclan, een pelt die ze liever niet zou zien. "Timefall." murmelde ze. De kater werd nu zichtbaar, en de kater liep naar haar toe. Waarschijnlijk voor een excuus, wat ze ook echt had verdiend. "Eehm, hey" zei de kater ongemakkelijk terwijl hij naar zijn poten keek. "Welkom in Starclan Timefall" zei ze als eerst tegen de kater. Iets wat ze tegen alle katten zei. "Ik heb altijd gelijk gehad." dacht ze bij haarzelf. Ze verwachtte ergens een excuus, maar ook weer niet.

_{"Welkom in Starclan Timefall" klonk de stem van de poes. Meende ze dat nu of niet? Het was een beetje dubbelop niet? "Eehm bedankt denk ik?" Natuurlijk voelde hij zich niet op zijn gemak! Hij zat hier naast de kat die hij met zijn eigen klauwen had vermoord. "This is awkward," mompelde de kater en zweeg toen maar. Kijkend naar de grond, voor zover die er was, naast hem bedacht hij zich wat hij nu weer moest zeggen. "Dus... Hoe gaat het?" besloot hij toen maar te vragen, alhoewel hij zich direct daarna wel voor zijn kop kon slaan. Ze waren dood. Hoe kon je nou weer aan een dode vragen hoe het met hem of haar ging? Ach ja, whatever, hij had het nu al gezegd. De tijd terugdraaien was nog niet onder zijn macht.}

"Eehm bedankt denk ik?" zei de kater ietwat ongemakkelijk. Een kleine stilte ontstond tussen hen. Wat ook niet zo gek was, hij had haar vermoord. Ze vond het niet zo erg eigenlijk, ze was hier toch veel gelukkiger. "This is awkward," hoorde ze de kater mompelde. Ze zuchtte even, niet wetend wat ze kon zeggen tegen een kater die haar vermoord had. "Dus... Hoe gaat het?" vroeg de kater aan haar. "Beter dan toen ik leefde..." murmelde ze tegen hem. "Timefall, het spijt me dat het zo moest gaan, maar ik deed het voor de Clan... En ik hoop dat je dat begrijpt.." zei ze tegen de kater, hopend dat hij het zou begrijpen. Dat hij zou begrijpen dat hij de Warrior Code overtrad. Dat hij begreep wat ze had gedaan.