You only know what you had, when you lost it all...

Whispersong zat stil en keek naar haar spiegelbeeld in het water van een poel. Haar spiegelbeeld was niet veel anders dan toen ze nog leefde, behalve dat haar vacht nu bedekt was met een soort laag van sterren. Er was iets dat haar stoorde, want wat zouden haar ex-Clangenoten wel niet denken als ze zagen dat zij, die onloyale poes die zo met haar hoofd in de wolken zat dat ze door een doodgewone droom de Clan had verlaten, in StarClan terecht was gekomen. Want als een kat die de ThunderClan verlaten had tussen de loyale StarClankatten terecht zou kunnen komen, dan zou iedere kat die ooit in een Clan had geleefd dat kunnen. Tenminste, zo dacht Whisper erover. Ergens voelde ze zich ook wel blij, blij dat ze niet meer eenzaam was, dat ze weer bij een Clan hoorde. Toch was dit niet helemaal wat ze gewild had. Ze had gehoopteen tweede kans te krijgen, terug te mogen in de ThunderClan. Maar al die hoop was vervlogen, verdwenen, als een vogel die ontsnapte uit de klauwen van een kat. Ze zuchtte en sloot haar ogen. In vage en een beetje onduidelijke flarden flitste de herinneringen en gevoelens van toen ze nog leefde voorbij. Vooral haar tijd als rogue raakte haar. Ze had nooit geweten dat ze zo veel had in de ThunderClan dat ze nooit meer terug zou kunnen krijgen toen ze de Clan verliet. Er was één kat die ze terug wilde hebben, één kat die eigenlijk met haar mee had moeten gaan toen ze de Clan verliet, één kat waar ze alles voor zou geven om hem weer te mogen zien. Een brok kwam op in haar keel. "Earthwalker..." fluisterde ze. In het duister van haar gesloten ogen probeerde ze het gezicht van de grijze kater voor te stellen, maar het lukte niet echt. Was ze vergeten hoe hij eruitzag? Moeizaam slikte ze de brok die zich in haar keel had gevormd weg en opende haar ogen. Ze keek weer in het water, waar haar sterrige spiegelbeeld terugkeek met droevige ogen. Ze zuchtte weer, het was geen zucht van opluchting of irritatie, maar een zucht van verdriet...

"Please StarClan let me live among the living ones again..." fluisterde ze, in de hoop dat een andere StarClankat haar wens zou vervullen, maar ze wist dat dat zo goed als onmogelijk was...

Open voor één of meerdere StarClankatten.

Whiteblossom keek naar beneden, ze hadden eindelijk haar lichaam gevonden, en Timefall was er ook niet meer. Timefall was ook in Starclan, maar ze heeft niet met hem gesproken. Ookal wou ze dat ergens wel. Ze had zichzelf opgeofferd voor haar Clan. Ze had het goed gedaan. Firestar zou wel een goede Deputy kiezen. Ze gaf een neusje aan haar partner, ze waren eindelijk weer tezamen. Ze zette langzame stappen weg van hem, ze wou weten wie de nieuwe Deputy werd. In haar ooghoek zag ze een oude Clan-mate, die Rogue was geworden. Maar omdat ze zo geloof in Starclan, ze toch hier terecht kwam. Ze liep richting de poes. Het was grappig, iedere stap die ze maakte, zorgde voor een beetje licht. Ze mocht het hier wel, alleen was ze wat doorzichtiger en een kleine gloed. "Hello Whispersong." glimlachte ze. Ze zag aan de houding van de poes dat ze graag terug wou naar de Clan. "Do you miss them?" vroeg ze neer knikkend naar de Clan.

Whispersong keek op van haar verdrietige, licht verrimpelde weerspiegeling in het water van de poel toen ze de geur rook van een andere kat. "Hello Whispersong." Zei een stem. Whisper draaide haar hoofd in de richting van de stem en zag een sneeuwwitte poes die ze kende als Whiteblossom. Whiteblossom had ook bij de ThunderClan gehoord toen ze nog leefde, maar de blauwgrijze poes had haar niet erg goed gekend. "Do you miss them?" vroeg de witte poes, knikkend naar het ThunderClanterritorium. Whispersong zei niks, ze volgde Whiteblossoms blik naar het ThunderClangebied en keek somber in de diepte. Ja, ze miste hen, ze miste de hele ThunderClan, zelfs alle katten die haar vroeger gepest of buitengesloten hadden. Alweer werd ze overrompeld door een golf van verdriet. "W.. Whi.. Whiteblossom..." stotterde ze. "Kun.. Kun je... Er voor zorgen dat.. Dat ik terug kan.. Of mag? Terug naar de levenden?" Ze sloeg haar blik neer, naar de sterrige grond van het eindeloze StarClanterritorium.

"W.. Whi.. Whiteblossom..." stotterde de poes, ze had wel medelijden met haar. "Kun.. Kun je... Er voor zorgen dat.. Dat ik terug kan.. Of mag? Terug naar de levenden?" ze schudde haar kop. "I wish I could, dear." zei ze zacht tegen haar. "But I can't, many, many cats in here want to go back to their Clan. But if someone dies, it's not without a reason." murmelde ze tegen de grijze kattin. "I died from our Deputy, Timefall. I protected the Clan, and for that I had to die." murmelde ze terwijl ze naar haar poten keek. Ze was vermoord, haar lichaam verminkt door de sterke slagen van de kater. Maar het was het helemaal waard.

Whisper liet haar blik van de grond naar Whiteblossom glijden, de grijze poes keek hoopvol naar haar ex-Clangenoot. "I wish I could, dear." miauwde Whiteblossom zachtjes. "I wish I could, dear." zei ze zacht tegen haar. "But I can't, many, many cats in here want to go back to their Clan. But if someone dies, it's not without a reason." "Daar heb je misschien wel gelijk in..." mauwde Whispersong zachtjes terug. "I died from our Deputy, Timefall. I protected the Clan, and for that I had to die." de witte poes keek nu naar haar poten. Whispersong slikte moeizaam, verdriet had haar overgenomen. Ze was niet langer de dromerige poes die ze ooit was, dat was ze allang niet meer. Ze wilde haar oude leven terug, maar wist dat dat onmogelijk was. "StarClan, are you there? Will you answer my prayer?" murmelde ze, maar ze had het niet echt tegen iemand.