I'm so good {Aurypaw}

Hij schrok van haar beweging en ze stopte even met lachen. Hij keek zo verbaasd dat het moeilijk was om niet nu in lachen uit te barsten. Even vroeg ze zich af of alles wel goed was, de kater keek alsof ze hem net had verteld dat hij eigenlijk haar vader was of iets in die richting. Hij bleef een tijdje zo kijken tot de rode poes haar lach niet meer in kon houden en ze in lachen uitbarstte. Ze bleef lachen tot ze ineens iets tegen haar neus voelde. Abrupt stopte ze en keek ze naar zijn neus op die van haar. Haar ogen volgde langzaam zijn neusbrug tot ze in zijn cyaan blauwe ogen stil kwamen te staan. Zijn blik was zo zacht, zo liefdevol. Er zat zoveel geluk in zijn blik, het liet Aury zelf gelukkiger voelen dan dat ze al was. Ze leek zijn redding te zijn in een zee van verdriet, zijn enige schuilplaats in een leeg veld. Misschien betekende ze meer voor hem dan dat ze eerst dacht. Hij had geen gelukkige jeugd gehad, dat had ze al gemerkt vanaf het moment dat hij zijn eerste zin tegen haar zei, maar ze had niet geweten dat zij zelf diegene zou worden die hem erboven op zou helpen. Ze wou het zijn, ze wou het heel graag, maar het was een grote verantwoordelijkheid. Ze voelde beweging in de kater tegenover haar en zag hem langzaam opstaan. Ze wou niet dat hij zijn kop wegdraaide, ze wou in zijn ogen blijven kijken, maar ze voelde het gewicht van zijn kop al tegen haar voorhoofd. Het was zo rustgevend dat ze spontaan begon te spinnen. Ze voelde zijn tong langs haar kop strijken, en ze deed automatisch haar ogen dicht. "Je bent prachtig," Zijn stem was zacht, liefkozend. Een glimlach verscheen op haar snuit en ze deed haar langzaam haar ogen weer open. Hij ging weer normaal voor haar zitten en zijn blik werd speels. "Het is toch grappig," Nog steeds had hij zijn zachte stem opstaan, iets dat haar kippenvel gaf. ”Wat?” Zei ze zachtjes terug, haar blik stond adorerend. "Ik had nooit verwacht dat jij mijn maan zou worden," Ze wou een bijdehante opmerking maken, maar hij had zijn neus opnieuw op die van haar gelegd, en ze kreeg geen woord over haar lippen. "Maar nu zie ik in dat ik jouw nodig had om de leegte op te vullen. Niemand kan jouw ooit vervangen, dat beloof ik je," Een lach sierde zijn snuit. Een lach stond hem goed, veel beter dan die houding die hij zichzelf probeert aan te meten, iets dat ze gemeen hadden. Zijn ogen waren dicht, maar die van haar waren nog steeds wijd open. ”Ik had geen idee dat er een leegte in mijn leven was, ik dacht dat ik alles had wat ik wou.” Een verlegen glimlach kwam op haar snuit. ”Ik heb liefhebbende ouders, een grote familie waar ik trots op kan zijn, een goede mentor en eigenlijk alles wat ik wou.” Ze knipperde een keer langzaam met haar ogen. ”Het was niet tot dit moment, dat ik besefte dat ik wat mistte. Iemand die me echt liefhad, die om me geeft wat er ook gebeurt.” Ze boog zich langzaam naar voren tot ze bij zijn oor was. ”Maar die heb ik nu gevonden.” Haar stem was zacht en vol liefde. Een kleine lik op de zijkant van zijn kop maakte het af. Ze ging weer wat naar achteren en begon weer te spinnen. Met nog steeds dezelfde glimlach keek ze opzij, naar de lucht. Net op dat moment viel er een ster uit de hemel. De schittering weerkaatste in haar ogen, het was adembenemend. Ze bleef er even naar kijken, ook toen de ster allang weer verdwenen was.