I'm so good {Aurypaw}

Ze zag hoe zijn lichaamshouding verandere door haar uitspraak. Hij leek wel geschokt? ”Zo… Heb ik er nog nooit over nagedacht. Nog niemand, om eerlij kte zijn,” Een glimlach kwam op haar snuit en het viel haar op dat hij naar haar keek. Haar groene ogen beantwoorde zijn blik. Ze wist niet waarom, maar ze had het gevoel alsof dingen ineens op zijn plaats vielen, zowel voor haarzelf als voor Never. Het enige was dat ze niet wist of het goed of slecht was. Hij slikte even en ze hield haar kop scheef. Wat heeft hij toch, dacht ze grinnikend. Hij had de hele tijd zijn ogen niet van haar afgehaald en ze begon een beetje kriebelig te worden. Net toen ze wou vragen of er wat mis was keerde hij zijn blik van haar af en stond hij op. ’Is er w…’ Hij was al buiten gehoorafstand gelopen. Heb ik wat verkeerd gedaan, vroeg ze zich af. Gelijk daarna dacht ze erover na waarom het haar eigenlijk zoveel uitmaakte, waarom ze ineens zoveel om deze kater gaf. Haar blik lag nog steeds bij de kater, die inmiddels bij de prooistapel was aangekomen en er wat vanaf pakte. Aan het begin van de dag had ze hem nog een groot misbaksel gevonden die alleen maar anderen kleineerden, hoe was haar mening zo snel veranderd? Ze keek naar hem terwijl hij weer richting haar liep. In haar hoofd beantwoorde ze haar eigen vraag. Ze nu dat er wat onder de buitenkant zat, een aardige kant, een lieve kant. Ze wist het zeker, zij was namelijk precies hetzelfde. De zwarte kater liet een waterrat voor haar neervallen had een mus voor zichzelf. ”Hopelijk eet je graag waterrat,” Mauwde hij zachtjes richting haar. ”En als je toch iets anders wilt, mag je er zelf achter gaan,” Ze hoorde hem grinniken en keek hem aan met een glimlach. Ze bestudeerde hem even, zijn vacht, zijn lichaam en zijn kop. Ja, hij was niet bitter slecht, wat hij zelf ook beweerde. Daarna keek ze weer naar de waterrat en duwde met haar poot het lijkje wat van haar af. ’Hoe durf je, kleine schoft. Ik ben de dochter van dé Innerghost en jij geeft me… geeft me een wáterrat!?’ Mauwde ze gespeeld boos en geschokt. Ze sloeg zacht met haar poot naar zijn kop. Het was veel te zacht om pijn te doen, je kon het beter beschrijven als speels. ’Maar aangezien een kat van het ‘normale volk’ me toch niks beters kunt brengen doe ik het wel dit stuk kraaienvoer.’ Ze maakte haar borst groot en trok het dier weer naar haar toe. Langzaam plantte ze haar tanden in het vlees en scheurde er een stuk af. Het smaakte verrukkelijk, iets dat ze al verwacht had. Waterrat stond ergens boven aan haar lijstje van dingen die ze lekker vond. Haar kop ging omhoog terwijl ze het stuk vlees doorslikte. Ze grinnikte even naar Nevermind en merkte niet dat er wat bloed over haar kin liep. ’Bedankt Never.’ Mauwde ze zachtjes met een klein lachje. Het kwam ineens tot haar dat Never misschien wel de eerste kat was, die niet familie van haar was, die ze mocht. En toch voelde het woord ‘mogen’ niet goed, alsof het te weinig was, het niet alles bedekte. Alleen kon ze haar gevoel nog niet plaatsen, en tot die tijd zou ‘mogen’ het woord blijven.

Gespeeld viel de kater achterover en ze grinnikte zacht. "Ach, nee! Agh! Alsjeblieft! Doe mee geen pijn, grote Aurypaw!" Zijn ogen keek naar die van haar. Nadat ze een hap had genomen van de waterrat kwam hij weer overeind, zachtjes lachend. ’Bedankt Never.’ Had ze nog gezegd tegen hem. Hij keek weer even naar haar, maar keek toen weg. "Ach, het is maar een waterrat hoor," De zwarte kater keek weer op en ze zag een geamuseerde glans in zijn ogen. Ze glimlachte en nam nog een hap van het diertje. "Die is toch niet goed genoeg voor een kat met zo'n afkomsten," Een voldane grijns kwam op zijn snuit te staan en zijzelf lachte ook mee. Ze likte het bloed van haar bek af en schudde even met haar kop. ’Nee natuurlijk niet,’ Mauwde ze terwijl ze sarcastisch met haar ogen rolde. Toen keek ze weer naar hem en haar blik werd zachter. ’Maar omdat het van jou komt eet ik het op.’ Een klein, verlegen glimlachje verscheen. Ze voelde dat ze ging blozen en keek snel naar beneden en nam nog een hap van de waterrat om het te maskeren. Ze deed het zo snel en lomp dat ze een veel te groot stuk doorslikte. Het stuk vlees kwam in haar keel vast te zitten en ze stortte uit in een hoestbui. Na een paar seconden was het stuk vlees weer los geschoten en ze slikte het door. Heel charmant Aury, heel charmant, dacht ze zuchtend. Met een beetje een waterige glimlach keek ze hem aan. ’Sorry, het gaat wel weer denk ik.’ Nog éénmaal hoestte ze en toen was het klaar.

OOC; Je moet nog met Bumble op dit topic reageren; https://www.warriorcatsnl.com/t15165-hide-n-seek-bumblekit-and-dragonkit#359931 (van Dragon en Lady :3)

Ze had gezien dat hij dichterbij was gekomen toen ze hoestte, en snel weer ‘normaal’ ging zitten. Ook de angst op zijn snuit de tweede keer dat ze hoestte viel niet te missen. Ze moest moeite doen om niet te grinniken, ze wou de kater niet voor schut zetten. De zwarte kater schraapte zijn keel en ze keek op. "Kom op Aury! Je was bijna verslaan door een stuk vlees," Hij grinnikte en zij kreeg een glimlach op haar snuit. Nog steeds was ze aan het blozen, maar het was al een stuk minder dan net. Wel had ze een klein blosje op de wangen van de kater gezien. Agressief rukte ze een stuk vlees van het dier af en begon er luid op te kauwen. Ze slikte het luidruchtig door en schudde met haar kop, alsof ze al heel veel had gehad. ’Dat stuk vlees weet niet waar hij aan begint.’ Zei ze met een valse blik op haar snuit. Gracieus schraapte ze met haar nagels nog een stuk vlees erop en gooide het in de lucht. Behendig ving ze het op in haar bek, kauwde en slikte het door. ’Ik ben toevallig nog steeds de beste.’ Mauwde ze met een knipoog naar de kater. Nog steeds kreeg ze de aanblik van de blosjes op de wangen van de kater niet uit haar kop. Waarom had hij gebloosd? Waarom had zij gebloosd? Ze wist niet wat er aan de hand was, en wist niet of ze het leuk vond. Hij was de eerste kat waar ze mee op kon schieten, en dat scheelde in ieder geval iets. Ze had in ieder geval iemand om dingen tegen te vertellen, in plaats van ze allemaal op te kroppen.

’Ik ben toevallig nog steeds de beste.’ Mauwde ze met een knipoog. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. Ja, wees maar impressed, grinnikte ze. Toen kneep hij zijn ogen tot streepjes, zodat nog maar een klein stukje van zijn groen/blauwe ogen te zien was. Verward ging Aury’s kop iets scheef, wat was hij van plan. Pas toen hij zijn spieren aanspande wist ze wat hij wou gaan doen, maar ze was te laat. De kater was al boven op haar gesprongen. "Nope, dat ben ik," Grinnikte hij. Haar blik was van verbaasd naar vrolijk en speels gesprongen. Een grote glimlach stond op haar snuit terwijl ze in zijn ogen keek. Ze zag hoe hij hetzelfde deed. Allebei hadden ze een zachte blik en een glimlach op hun snuit. Hij had een aparte kleur ogen, niet groen en niet blauw, het stak mooi af bij zijn vacht. Plots stapte hij van haar af en ging voor haar staan. Ze kwam moeiteloos overeind, en schudde even om het zand uit haar vacht te krijgen. Even bleef ze stil staan bij het feit dat ze er niet eens aan gedacht had om hem van haar af te duwen, maar liet het al snel weer vallen. Ze voelde zich sowieso al anders in zijn buurt, dus dan kon dit er ook nog wel bij. Ze ging tegenover hem staan, lichtelijk gebogen door haar voorpoten. Haar glimlach was zo geplaatst dat haar hoektanden net zichtbaar waren. Haar ogen stonden uitdagend en ze zag dat die van hem hetzelfde stonden. Langzaam deed ze een paar stappen opzij, bijna onopvallend, en begon toen een klein sprintje naar de kater. Maar in plaats van op hem te springen duwde ze half tegen hem aan, waardoor ze samen omrolde. Met zijn tweeën rolde ze een paar keer voor ze tot stilstand kwamen niet ver van hun oude plek. Ze eindigde aan de bovenkant van hun twee. ’Zou je willen,’ Nog steeds stond dezelfde glimlach op haar snuit. ’Je wordt een beetje stroef ouwe.’ Mauwde ze sarcastisch, duidelijk verwijzend naar het leeftijdsverschil tussen hun twee. Toen pas dacht ze erover na dat hij een stuk ouder was dan zij. Hij was al een tijdje warrior, hoe oud zou hij zijn? Ze dacht even na in welke ceremonie hij warrior is geworden. Dertien? Nee, veertien? Ook niet… 15 manen, ja hij zou ongeveer 15 manen zijn. Ze bekeek de kater onder haar, hij leek wel een kleine kitten zo op de grond liggend. Zij zelf was pas 7 manen, maar voelde zich veel ouder. Van haar part mocht ze al wel warrior worden, maar 3 manen van apprenticeschap was nog niet genoeg. Eigenlijk had ze er pas één moeten hebben, maar door Rushstar zat ze nou langer vast aan deze titel. Ze vond het niet erg om eerder apprentice te worden, maar ze zou nooit eerder warrior worden dan de anderen, en dat irriteerde haar. Toch viel er voor zo’n kleine poes als zij niks aan te doen, en Innerghost zou vast niet met de regels gaan zitten klooien, dus ze zou maar moeten afwachten…

Zijn ogen werden streepjes en de glimlach kwam terug. "Ach! Mijn arme botten!" Ze grinnikte, tot ze zag dat hij helemaal begon te trillen en zijn mondhoeken naar achteren gingen. De glimlach verdween van haar snuit en haar greep verslapte. ”Never..?” Vroeg ze voorzichtig. Had ze hem echt pijn gedaan, want dat was niet wat ze wou. Ze was net van plan om van hem af te gaan en Littlestream te roepen, toen hij zijn ogen weer normaal deed en er weer een glimlach op zijn snuit verscheen. ”Jij vuile…” Mauwde ze met haar ogen tot spleetjes geknepen. Maar toen voelde ze zijn achterpoten haar van hem afduwen. Doordat ze haar greep verslapt had kon hij haar gewoon optillen. Met zijn volle gewicht kwam hij toen bovenop haar, waar ze er niet meer onderuit kwam. "Ik ben geen elder hoor, anders zat ik al lang in elkaar gedoken te brommen naar elke kat die dichter dan een konijnlengte bij me kwam," Grinnikte hij. Ze trok haar wenkbrauwen verbaasd op. ”Dat klinkt verdacht veel op wat je nu ook doet.” Zei ze sarcastisch grinnikend. Met haar achterpoten probeerde ze ook hem van haar af te duwen, maar hij was te zwaar en te sterk voor haar. Ze kon haar poten niet bewegen, ook al had hij haar waarschijnlijk nog niet eens op zijn best vast. Ze overwoog om hem te bijten in zijn voorpoot, maar dacht toen dat dat waarschijnlijk niet veel uit zou maken. Wat zou hem het meest verassen. Met haar ogen tot spleetjes geknepen en een valse grijns keek ze naar het lichaam van de kater. Ineens schoot haar kop naar voren, en met haar tong likte ze over zijn kop, het enige gedeelte waar ze bij kon. Met nog steeds dezelfde grijns keek ze hem aan en vond toen een manier om onder zijn lichaam vandaan te komen. Ze rolde snel om haar as zodat ze onder zijn lichaam uitkwam en kroop toen onder hem vandaan. Ze ging tegenover hem staan, niet wetend wat ze net eigenlijk had gedaan.

Een verbaasde blik huisde voor een kleine tijd in zijn ogen, maar na het simpel schudden van zijn kop was hij weer verdwenen. Nog steeds zat Aurypaw door haar poten gebukt, met een glimlach naar hem te kijken. "Wat was dat nou voor afleiding?" Bromde de kater en Aury lachte. ”Improviseren heet dat, je aanpassen aan het moment.” Knipoogde ze naar de kater met een vrolijke toon. Ineens kwam hij dichterbij lopen, en de rossige poes ging weer rechtovereind staan. De glimlach verdween naarmate de kater steeds dichter bij kwam. Hij had een rare blik in zijn ogen, niet eng, maar anders. Ze verwachtte dat hij op een paar stappen afstand zou stoppen, maar hij kwam helemaal naar haar toe, tot hij zijn kop boven die van haar hield. Hierdoor werd haar kop tegen zijn borst aan gedrukt. Eerst wou ze zich wegduwen, maar het voelde… het voelde te goed. "Aury, ik..." Begon Nevermind, maar hij maakte zijn zin niet af. Ze keek omhoog, naar zijn kop. Zijn blik bleef rusten op haar vacht, en ze voelde de blikken van de andere katten op hun priemen. De katten die nog buiten waren dan, het was al redelijk donker geworden namelijk. Het leek voor haar wel een eeuwigheid dat ze daar stonden, maar het was eigenlijk niet meer dan een paar seconden. Ineens haalde hij uit naar haar voorpoten, iets dat ze niet aan had zien komen. Ze viel verbaasd door haar voorpoten op de grond, onder zijn neus. Haar oren vingen zijn gegrinnik op en de verbaasde blik van net veranderde in haar sluwe glimlach, die ze altijd met trots droeg. "… toon het eens voor," Maakte hij zijn zin af. Ze stond op en schudde haar vacht uit. Ze deed geen stap naar achteren, waardoor ze vlak voor hem stond. Ze was kleiner dan hem, en dus kwam haar neus net onder die van hem, maar ze raakten elkaar wel. ”Erg slim ouwe, maar ik weet ook nog een paar trucjes.” Fluisterde ze zacht terwijl haar groene ogen recht in zijne keken. In een flits van een seconde had ze haar kop weer onder de zijne. Ze gaf een zachte kopstoot omhoog zodat zijn voorpoten van de grond kwamen en duwde hem daarna naar achteren met haar voorpoten, zodat hij naar achteren omviel. Ze deed een stap naar voren. ”Onderschat nooit de leerling.” Mauwde ze.

De kater voor haar stond soepeltjes op, draaide zich om en keek haar aan. "Tja, als je enkel van die apprentices hebt die niet eens iets doen als ze worden uitgekafferd, dan verwacht je er niet veel van. Maar zo zijn gelukkig niet allemaal," Zei hij kalmpjes. Met een glimlach liep de poes naar voren. ”Ik vat het op als een compliment.” Mauwde ze terug naar de kater. Inmiddels was het al helemaal donker geworden en scheen alleen de maan nog op hen. Door de zwarte vacht van de kater leek zijn lichaam wel weg te vallen in de achtergrond en waren alleen nog zijn cyaanblauwe, ze had er eindelijk een naam aan weten te binden, ogen zichtbaar. Ze had niks uitgevoerd vandaag, iets waar Shrewstar vast niet blij mee zou zijn, zeker niet in leaffall. Maar ach, ze had iets veel beters gevonden dan prooi, een nieuwe vriend, een goeie vriend. Ze liet haar blik nogmaals over de zwarte kater gaan, ondanks dat hij niet goed zichtbaar was kon ze elke spier door zijn korte vacht heen zien. Elke keer dat ze elkaar aanraakte voelde het raar, maar wel goed. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest denken, het was zo anders dan bij anderen. Toen ze het gevoel kreeg dat ze hem aanstaarde keek ze snel het kamp rond. Hierdoor zag ze dat het licht van de maan precies in de ingang van het kamp viel. Ze bleef er even naar kijken, keek toen terug naar Nevermind en glimlachte even. Met langzame passen liep ze richting de ingang van het kamp, tot ze recht in de lichtinval stond. Met haar ogen op de maan gelegen ging ze zitten op de koude grond. Het licht was bijna betoverend, zo mooi dat het was. Even snel keek ze om naar Nevermind. ”Dit is echt prachtig.” Fluisterde ze, eigenlijk tegen de kater maar daar was het veel te zacht voor. Ze wachtte totdat de kater bij haar.

Een klein knikje van de kater liet weten dat hij het met haar eens was. Door zijn zwarte vacht viel hij bijna niet op, maar ze kon zijn gelaatstrekken nu al onderscheiden. Toen hij naast haar ging zitten keek ze naar hem. Terwijl ze ogen op de maan waren gericht, waren die van haar op hem. Het maanlicht gaf hem een lichte gloed, alsof hij een kat van de Starclan was. Het was adembenemend, net zo mooi als het de maan zelf, misschien zelfs wel nog mooier. Toen keek hij opzij, lachend. Ze glimlachte terug, hij zag dezelfde schoonheid in de maan als zij zag. Hij deed zijn bek open, alsof hij iets wou zeggen, maar er kwam niks uit. Met nog steeds dezelfde glimlach deed ze haar kop even scheef, wachtend tot er iets zou komen. "Inderdaad, het is prachtig," Murmelde hij. Hun ogen bleven in elkaar hangen terwijl het maanlicht hun vacht oplichtte. "Het lijkt zo ver weg, toch zo dichtbij, maar ik weet dat ik ze nooit zal hebben, spijtig niet?" Een kleine lach stond op zijn snuit, en het gaf het allemaal een zielig tintje. ”Je kunt altijd dromen toch?” Fluisterde ze zachtjes tegen de kater. Ook bij haar stond een kleine glimlach op haar snuit. ”En wat nou als je alles zou doen om haar te krijgen? ik weet zeker dat het je zou lukken als ze inziet hoe graag je haar bij je wilt hebben.” Zij had het nog steeds domweg over de maan, maar voelde een ander gevoel, iets onderlings, iets dat alleen zij voelde. Het was muisstil in het kamp, alleen het geritsel van de bladeren verstoorde de stilte die er hing.

Hij lachte terug, alsof hij het met haar eens was. "Ik heb ze al altijd bekeken van ver, nog nooit dacht ik dat haar schoonheid zo kon bewonderen. Soms wil men ze niet, maar ik vind haar prachtig. Dat heb ik altijd al gevonden. Maar nu ik ze zo zie, wil ik ze doodgraag," Een zucht ontsnapte uit zijn bek en zijn blik wende hij af. Ook Aurypaw wendde haar blik af, richting Silverpels, opnieuw. De kater werd stil, en een tijdje werd er niks gezegd. Een koude windvlaag deed haar rillen. De stilte was niet ongemakkelijk, het was een stilte om kracht te zetten bij zijn woorden. Allebei waren ze in hun eigen wereld, en het was goed. Ze kon zich bijna niet meer herinneren wat ze aan het begin van hun gesprek had gezegd, maar wel dat ze hem toen een irritante kwal vond. Een glimlach verscheen op haar snuit, was dat even snel veranderd. Haar blik rustte nog steeds op de lucht, maar ze voelde dat hij haar aankeek. Ze keek opzij en haar blik ving die van hem. Hij keek verwonderd, alsof hij net de grootste schat ooit tegen was gekomen. Het maanlicht gaf een randje aan zijn vacht, het was zwart zilver, net zoals de maan zelf. Met zijn cyaan kleurige ogen als sterren in de nacht. "Weet je. De maan is prachtig, met zijn zilveren mantel van sterren," Fluisterde hij, terwijl zijn kop weer omhoog ging. "Maar, er is iets veel mooier dan zilver of de nacht of de maan," Aurypaw keek hem met een schuine kop aan. Iets mooiers dan de maan, is dat mogelijk? "Ik denk... Ik denk dat ik goud veel mooier vind dan de maan," Fluisterde hij. Het duurde even voor het kwartje viel, maar toen hij verder begon te praten werden haar ogen groter. "Goud is zo warm, zo open, zo... Mooi. Toch ben ik bang dat," Zijn blik dwaalde af naar haar en ze zag de emotie die erin lag. "het goud zal weggaan, net als het goud van de ochtend. Ik ben bang dat het goud me niet mag en me zal verachten. En ik weet dat het goud veel meer dan alleen ik kan krijgen. De warmte, schoonheid en openheid die ze heeft kan een andere kat veel beter gebruiken," Ze schudde haar hoofd. ”Dat is vast niet waar.” Fluisterde ze, maar het was te zacht voor de kater om te horen en hij praatte verder. "Toch wil ik het proberen," Zijn kop draaide zodat ze net één van zijn ogen kon zien. Ze bleef hem aankijken, niet wetend wat te zeggen. Wat… Wat wilde hij hier nou mee zeggen? Haar hele gedachten lagen overhoop en alles ging door elkaar. De warriorcode, deze middag en Nevermind, lieve, lieve Nevermind. "Ik wil ze niet kwijt," Fluisterde hij zachtjes, druppels ontstonden in zijn ooghoeken. Ze kon er niks aan doen, ook bij haar begonnen tranen te prikken. De tranen gaven hun ogen een aparte glinster in het maanlicht, waardoor het bijna leek alsof hun ogen ook oplichtten. "Ik wil je niet weg," Een lach verscheen op zijn snuit, maar die van haar stond nog steeds licht geschokt. "Je mag niet weg zoals alle andere katten. Je bent veel meer dan een apprentice voor mij. Laat me niet alleen," Mompelde hij smekend. Haar hart ging tekeer in haar borstkas. Ze was geschokt en gevleid op hetzelfde moment. "Er is maar één kat die me zo begrijpt, die me zo kan aanvullen, waar ik... Ik mezelf kan zijn..." Ze snapte precies hoe hij zich voelde, ze had precies hetzelfde. Diep van binnen wist ze wat hij ging zeggen, en dat het niet goed was, dat het niet kon. Ze slikte een keer en begon na te denken. Ze wist wat er ging komen en ze wist dat ze het wou, daar was geen twijfel over mogelijk. Het voelde zo goed bij hem, zo natuurlijk. Net zoals de maan in de sterrenhemel, het leek alsof ze gemaakt waren voor elkaar. Maar nog steeds knaagde een gevoel aan haar, het gevoel van overtreding, van foutdoen. "Aury," De vastberadenheid in zijn stem liet haar schrikken. De tranen in zijn ogen waren verdwenen, maar bij haar stonden ze er nog steeds en ze werden alsmaar groter. "Wil je mijn maan zijn?" Ze voelde hoe een traan over haar wang rolde, maar wist niet of het van vreugde of van angst was. Haar blik ging naar de grond en ze ademde een keer diep in en uit. ”Alleen als jij bij mijn zijde staat, want zonder de sterren verliest een maan al haar glorie.” Fluisterde ze zacht tegen de kater. Nog een traan begon over haar wang te rollen, deze keer zeker van vreugde. Een grote glimlach verscheen op haar snuit en gaf een groot contrast met de tranen. Liefkozend liet ze haar kop door zijn borstvacht gaan, vlak onder zijn kop, want hij was nog altijd groter. De angst was verdwenen, het was allemaal in een doosje in haar hoofd gestopt, om hopelijk nooit meer open te maken. De tranen besmeurde zijn vacht en ze trok haar kop iets terug. ”Sorry.” Mompelde ze met een kleine glimlach en ze likte er één van haar snuit af. ”Weet wel dat de maan niet altijd vol is, en ook haar donkere periodes heeft. Ik hoop dat in die tijden de sterren harder stralen, om de maan weer wat moed te geven, zodat ze geen spijt heeft van haar donkere kanten. “

Ze voelde zijn neus tegen haar voorhoofd drukken en een glimlach stond op haar snuit. Ze was zich ervan bewust dat ze de warrior code verbraken, in ieder geval dat dacht ze. Ze wist niet of dit erin stond, maar ze zouden sowieso rare blikken krijgen. Nee, ze zouden wachten om het officieel te maken tot ze warrior was, dat zou het beste zijn. Zijn fluisterende stem trok haar aandacht weer. "De sterren zullen je nooit verlaten. Want zonder hun maan zal niemand naar hen omkijken. Zij hebben elkaar nodig om samen de duisternis te verlichten die de wereld naar hen toe werpt. Soms zul je denken dat de sterren er niet zijn, maar geloof me, ze zullen er altijd voor je zijn," Zachtjes ging ze maar haar kop langs die van hem. Haar ogen bleven dicht, maar ze voelde toch nog hoe een traan langs haar snuit liep. Het was de laatste traan van deze avond, dacht ze terwijl ze nogmaals haar kop in zijn haar legde. Ze keek omhoog en zag hoe hij omhoog keek, naar de maan, naar de sterren en naar Starclan. Het was moeilijk te bevatten hoe dit was gegaan, hoe snel en... hoe makkelijk. Ze kon zich alles nog herinneren, haar eerste gedachten over hem en hoe dat langzaam veranderde. Dat ze zich verplaatste naar de ingang, toen op ‘hun’ plekje in het kamp en nu weer bij de ingang. Dat de zon langzaam onderging terwijl zij praatte en speelden. De kitten die hun bekeek en hoe ze tegen hem uitgevallen was. Het was een mooie dag geweest, de mooiste die ze ooit had gehad. Mooier dan de dag dat ze voor het eerst naar buiten mocht, de nursery uit. Mooier dan de ceremonie en haar eerste training. Dit overtrof dat met een paar kilometer ertussen. Het zou niet makkelijk worden, maar ze wist zeker dat dit zou blijven. Ze hoopte dat dit zou blijven, want zo wou ze zich altijd wel voelen. Ineens voelde ze iets over haar kop gaan en ging ze wat naar achteren, zodat ze hem weer aan kon kijken. Een lachje stond op zijn snuit en ze glimlachte terug. "Dat is voor daarnet," Mauwde hij terwijl hij wees naar de plek waar haar tranen zijn vacht nat hadden gemaakt. Een grotere lach verscheen op haar gelaat. ”Ja tuurlijk.” Mauwde ze met een knipoog. Even keek ze weer omhoog, richting de Starclan. Ze zei een kort dankwoordje in haar hoofd en keek toen weer met een speelse grijns naar Nevermind. ”Dan is deze nog voor vanmiddag, kies jij maar voor welk deel.” Ze stond op en liep naar hem toe. Ze was nu even groot, omdat hij nog zat, en ze keek recht in zijn ogen toen ze even voor hem stilstond. Het hield een paar seconden stand, maar toen likte ze hem recht tussen zijn ogen. Ze bleef hem nog even aankijken en begon toen te giechelen. Ze vroeg zich even af wat ze aan het doen was, maar zette toen haar brein op nul. Dit was een moment waar je alleen je hart moest volgen, de regels waren toch al verbroken. Haar staart lag op de grond en het puntje ging speels van links naar rechts.