I'm so good {Aurypaw}

Een verbaasde blik huisde voor een kleine tijd in zijn ogen, maar na het simpel schudden van zijn kop was hij weer verdwenen. Nog steeds zat Aurypaw door haar poten gebukt, met een glimlach naar hem te kijken. "Wat was dat nou voor afleiding?" Bromde de kater en Aury lachte. ”Improviseren heet dat, je aanpassen aan het moment.” Knipoogde ze naar de kater met een vrolijke toon. Ineens kwam hij dichterbij lopen, en de rossige poes ging weer rechtovereind staan. De glimlach verdween naarmate de kater steeds dichter bij kwam. Hij had een rare blik in zijn ogen, niet eng, maar anders. Ze verwachtte dat hij op een paar stappen afstand zou stoppen, maar hij kwam helemaal naar haar toe, tot hij zijn kop boven die van haar hield. Hierdoor werd haar kop tegen zijn borst aan gedrukt. Eerst wou ze zich wegduwen, maar het voelde… het voelde te goed. "Aury, ik..." Begon Nevermind, maar hij maakte zijn zin niet af. Ze keek omhoog, naar zijn kop. Zijn blik bleef rusten op haar vacht, en ze voelde de blikken van de andere katten op hun priemen. De katten die nog buiten waren dan, het was al redelijk donker geworden namelijk. Het leek voor haar wel een eeuwigheid dat ze daar stonden, maar het was eigenlijk niet meer dan een paar seconden. Ineens haalde hij uit naar haar voorpoten, iets dat ze niet aan had zien komen. Ze viel verbaasd door haar voorpoten op de grond, onder zijn neus. Haar oren vingen zijn gegrinnik op en de verbaasde blik van net veranderde in haar sluwe glimlach, die ze altijd met trots droeg. "… toon het eens voor," Maakte hij zijn zin af. Ze stond op en schudde haar vacht uit. Ze deed geen stap naar achteren, waardoor ze vlak voor hem stond. Ze was kleiner dan hem, en dus kwam haar neus net onder die van hem, maar ze raakten elkaar wel. ”Erg slim ouwe, maar ik weet ook nog een paar trucjes.” Fluisterde ze zacht terwijl haar groene ogen recht in zijne keken. In een flits van een seconde had ze haar kop weer onder de zijne. Ze gaf een zachte kopstoot omhoog zodat zijn voorpoten van de grond kwamen en duwde hem daarna naar achteren met haar voorpoten, zodat hij naar achteren omviel. Ze deed een stap naar voren. ”Onderschat nooit de leerling.” Mauwde ze.

De kater voor haar stond soepeltjes op, draaide zich om en keek haar aan. "Tja, als je enkel van die apprentices hebt die niet eens iets doen als ze worden uitgekafferd, dan verwacht je er niet veel van. Maar zo zijn gelukkig niet allemaal," Zei hij kalmpjes. Met een glimlach liep de poes naar voren. ”Ik vat het op als een compliment.” Mauwde ze terug naar de kater. Inmiddels was het al helemaal donker geworden en scheen alleen de maan nog op hen. Door de zwarte vacht van de kater leek zijn lichaam wel weg te vallen in de achtergrond en waren alleen nog zijn cyaanblauwe, ze had er eindelijk een naam aan weten te binden, ogen zichtbaar. Ze had niks uitgevoerd vandaag, iets waar Shrewstar vast niet blij mee zou zijn, zeker niet in leaffall. Maar ach, ze had iets veel beters gevonden dan prooi, een nieuwe vriend, een goeie vriend. Ze liet haar blik nogmaals over de zwarte kater gaan, ondanks dat hij niet goed zichtbaar was kon ze elke spier door zijn korte vacht heen zien. Elke keer dat ze elkaar aanraakte voelde het raar, maar wel goed. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest denken, het was zo anders dan bij anderen. Toen ze het gevoel kreeg dat ze hem aanstaarde keek ze snel het kamp rond. Hierdoor zag ze dat het licht van de maan precies in de ingang van het kamp viel. Ze bleef er even naar kijken, keek toen terug naar Nevermind en glimlachte even. Met langzame passen liep ze richting de ingang van het kamp, tot ze recht in de lichtinval stond. Met haar ogen op de maan gelegen ging ze zitten op de koude grond. Het licht was bijna betoverend, zo mooi dat het was. Even snel keek ze om naar Nevermind. ”Dit is echt prachtig.” Fluisterde ze, eigenlijk tegen de kater maar daar was het veel te zacht voor. Ze wachtte totdat de kater bij haar.

Een klein knikje van de kater liet weten dat hij het met haar eens was. Door zijn zwarte vacht viel hij bijna niet op, maar ze kon zijn gelaatstrekken nu al onderscheiden. Toen hij naast haar ging zitten keek ze naar hem. Terwijl ze ogen op de maan waren gericht, waren die van haar op hem. Het maanlicht gaf hem een lichte gloed, alsof hij een kat van de Starclan was. Het was adembenemend, net zo mooi als het de maan zelf, misschien zelfs wel nog mooier. Toen keek hij opzij, lachend. Ze glimlachte terug, hij zag dezelfde schoonheid in de maan als zij zag. Hij deed zijn bek open, alsof hij iets wou zeggen, maar er kwam niks uit. Met nog steeds dezelfde glimlach deed ze haar kop even scheef, wachtend tot er iets zou komen. "Inderdaad, het is prachtig," Murmelde hij. Hun ogen bleven in elkaar hangen terwijl het maanlicht hun vacht oplichtte. "Het lijkt zo ver weg, toch zo dichtbij, maar ik weet dat ik ze nooit zal hebben, spijtig niet?" Een kleine lach stond op zijn snuit, en het gaf het allemaal een zielig tintje. ”Je kunt altijd dromen toch?” Fluisterde ze zachtjes tegen de kater. Ook bij haar stond een kleine glimlach op haar snuit. ”En wat nou als je alles zou doen om haar te krijgen? ik weet zeker dat het je zou lukken als ze inziet hoe graag je haar bij je wilt hebben.” Zij had het nog steeds domweg over de maan, maar voelde een ander gevoel, iets onderlings, iets dat alleen zij voelde. Het was muisstil in het kamp, alleen het geritsel van de bladeren verstoorde de stilte die er hing.

Hij lachte terug, alsof hij het met haar eens was. "Ik heb ze al altijd bekeken van ver, nog nooit dacht ik dat haar schoonheid zo kon bewonderen. Soms wil men ze niet, maar ik vind haar prachtig. Dat heb ik altijd al gevonden. Maar nu ik ze zo zie, wil ik ze doodgraag," Een zucht ontsnapte uit zijn bek en zijn blik wende hij af. Ook Aurypaw wendde haar blik af, richting Silverpels, opnieuw. De kater werd stil, en een tijdje werd er niks gezegd. Een koude windvlaag deed haar rillen. De stilte was niet ongemakkelijk, het was een stilte om kracht te zetten bij zijn woorden. Allebei waren ze in hun eigen wereld, en het was goed. Ze kon zich bijna niet meer herinneren wat ze aan het begin van hun gesprek had gezegd, maar wel dat ze hem toen een irritante kwal vond. Een glimlach verscheen op haar snuit, was dat even snel veranderd. Haar blik rustte nog steeds op de lucht, maar ze voelde dat hij haar aankeek. Ze keek opzij en haar blik ving die van hem. Hij keek verwonderd, alsof hij net de grootste schat ooit tegen was gekomen. Het maanlicht gaf een randje aan zijn vacht, het was zwart zilver, net zoals de maan zelf. Met zijn cyaan kleurige ogen als sterren in de nacht. "Weet je. De maan is prachtig, met zijn zilveren mantel van sterren," Fluisterde hij, terwijl zijn kop weer omhoog ging. "Maar, er is iets veel mooier dan zilver of de nacht of de maan," Aurypaw keek hem met een schuine kop aan. Iets mooiers dan de maan, is dat mogelijk? "Ik denk... Ik denk dat ik goud veel mooier vind dan de maan," Fluisterde hij. Het duurde even voor het kwartje viel, maar toen hij verder begon te praten werden haar ogen groter. "Goud is zo warm, zo open, zo... Mooi. Toch ben ik bang dat," Zijn blik dwaalde af naar haar en ze zag de emotie die erin lag. "het goud zal weggaan, net als het goud van de ochtend. Ik ben bang dat het goud me niet mag en me zal verachten. En ik weet dat het goud veel meer dan alleen ik kan krijgen. De warmte, schoonheid en openheid die ze heeft kan een andere kat veel beter gebruiken," Ze schudde haar hoofd. ”Dat is vast niet waar.” Fluisterde ze, maar het was te zacht voor de kater om te horen en hij praatte verder. "Toch wil ik het proberen," Zijn kop draaide zodat ze net één van zijn ogen kon zien. Ze bleef hem aankijken, niet wetend wat te zeggen. Wat… Wat wilde hij hier nou mee zeggen? Haar hele gedachten lagen overhoop en alles ging door elkaar. De warriorcode, deze middag en Nevermind, lieve, lieve Nevermind. "Ik wil ze niet kwijt," Fluisterde hij zachtjes, druppels ontstonden in zijn ooghoeken. Ze kon er niks aan doen, ook bij haar begonnen tranen te prikken. De tranen gaven hun ogen een aparte glinster in het maanlicht, waardoor het bijna leek alsof hun ogen ook oplichtten. "Ik wil je niet weg," Een lach verscheen op zijn snuit, maar die van haar stond nog steeds licht geschokt. "Je mag niet weg zoals alle andere katten. Je bent veel meer dan een apprentice voor mij. Laat me niet alleen," Mompelde hij smekend. Haar hart ging tekeer in haar borstkas. Ze was geschokt en gevleid op hetzelfde moment. "Er is maar één kat die me zo begrijpt, die me zo kan aanvullen, waar ik... Ik mezelf kan zijn..." Ze snapte precies hoe hij zich voelde, ze had precies hetzelfde. Diep van binnen wist ze wat hij ging zeggen, en dat het niet goed was, dat het niet kon. Ze slikte een keer en begon na te denken. Ze wist wat er ging komen en ze wist dat ze het wou, daar was geen twijfel over mogelijk. Het voelde zo goed bij hem, zo natuurlijk. Net zoals de maan in de sterrenhemel, het leek alsof ze gemaakt waren voor elkaar. Maar nog steeds knaagde een gevoel aan haar, het gevoel van overtreding, van foutdoen. "Aury," De vastberadenheid in zijn stem liet haar schrikken. De tranen in zijn ogen waren verdwenen, maar bij haar stonden ze er nog steeds en ze werden alsmaar groter. "Wil je mijn maan zijn?" Ze voelde hoe een traan over haar wang rolde, maar wist niet of het van vreugde of van angst was. Haar blik ging naar de grond en ze ademde een keer diep in en uit. ”Alleen als jij bij mijn zijde staat, want zonder de sterren verliest een maan al haar glorie.” Fluisterde ze zacht tegen de kater. Nog een traan begon over haar wang te rollen, deze keer zeker van vreugde. Een grote glimlach verscheen op haar snuit en gaf een groot contrast met de tranen. Liefkozend liet ze haar kop door zijn borstvacht gaan, vlak onder zijn kop, want hij was nog altijd groter. De angst was verdwenen, het was allemaal in een doosje in haar hoofd gestopt, om hopelijk nooit meer open te maken. De tranen besmeurde zijn vacht en ze trok haar kop iets terug. ”Sorry.” Mompelde ze met een kleine glimlach en ze likte er één van haar snuit af. ”Weet wel dat de maan niet altijd vol is, en ook haar donkere periodes heeft. Ik hoop dat in die tijden de sterren harder stralen, om de maan weer wat moed te geven, zodat ze geen spijt heeft van haar donkere kanten. “

Ze voelde zijn neus tegen haar voorhoofd drukken en een glimlach stond op haar snuit. Ze was zich ervan bewust dat ze de warrior code verbraken, in ieder geval dat dacht ze. Ze wist niet of dit erin stond, maar ze zouden sowieso rare blikken krijgen. Nee, ze zouden wachten om het officieel te maken tot ze warrior was, dat zou het beste zijn. Zijn fluisterende stem trok haar aandacht weer. "De sterren zullen je nooit verlaten. Want zonder hun maan zal niemand naar hen omkijken. Zij hebben elkaar nodig om samen de duisternis te verlichten die de wereld naar hen toe werpt. Soms zul je denken dat de sterren er niet zijn, maar geloof me, ze zullen er altijd voor je zijn," Zachtjes ging ze maar haar kop langs die van hem. Haar ogen bleven dicht, maar ze voelde toch nog hoe een traan langs haar snuit liep. Het was de laatste traan van deze avond, dacht ze terwijl ze nogmaals haar kop in zijn haar legde. Ze keek omhoog en zag hoe hij omhoog keek, naar de maan, naar de sterren en naar Starclan. Het was moeilijk te bevatten hoe dit was gegaan, hoe snel en... hoe makkelijk. Ze kon zich alles nog herinneren, haar eerste gedachten over hem en hoe dat langzaam veranderde. Dat ze zich verplaatste naar de ingang, toen op ‘hun’ plekje in het kamp en nu weer bij de ingang. Dat de zon langzaam onderging terwijl zij praatte en speelden. De kitten die hun bekeek en hoe ze tegen hem uitgevallen was. Het was een mooie dag geweest, de mooiste die ze ooit had gehad. Mooier dan de dag dat ze voor het eerst naar buiten mocht, de nursery uit. Mooier dan de ceremonie en haar eerste training. Dit overtrof dat met een paar kilometer ertussen. Het zou niet makkelijk worden, maar ze wist zeker dat dit zou blijven. Ze hoopte dat dit zou blijven, want zo wou ze zich altijd wel voelen. Ineens voelde ze iets over haar kop gaan en ging ze wat naar achteren, zodat ze hem weer aan kon kijken. Een lachje stond op zijn snuit en ze glimlachte terug. "Dat is voor daarnet," Mauwde hij terwijl hij wees naar de plek waar haar tranen zijn vacht nat hadden gemaakt. Een grotere lach verscheen op haar gelaat. ”Ja tuurlijk.” Mauwde ze met een knipoog. Even keek ze weer omhoog, richting de Starclan. Ze zei een kort dankwoordje in haar hoofd en keek toen weer met een speelse grijns naar Nevermind. ”Dan is deze nog voor vanmiddag, kies jij maar voor welk deel.” Ze stond op en liep naar hem toe. Ze was nu even groot, omdat hij nog zat, en ze keek recht in zijn ogen toen ze even voor hem stilstond. Het hield een paar seconden stand, maar toen likte ze hem recht tussen zijn ogen. Ze bleef hem nog even aankijken en begon toen te giechelen. Ze vroeg zich even af wat ze aan het doen was, maar zette toen haar brein op nul. Dit was een moment waar je alleen je hart moest volgen, de regels waren toch al verbroken. Haar staart lag op de grond en het puntje ging speels van links naar rechts.

Hij schrok van haar beweging en ze stopte even met lachen. Hij keek zo verbaasd dat het moeilijk was om niet nu in lachen uit te barsten. Even vroeg ze zich af of alles wel goed was, de kater keek alsof ze hem net had verteld dat hij eigenlijk haar vader was of iets in die richting. Hij bleef een tijdje zo kijken tot de rode poes haar lach niet meer in kon houden en ze in lachen uitbarstte. Ze bleef lachen tot ze ineens iets tegen haar neus voelde. Abrupt stopte ze en keek ze naar zijn neus op die van haar. Haar ogen volgde langzaam zijn neusbrug tot ze in zijn cyaan blauwe ogen stil kwamen te staan. Zijn blik was zo zacht, zo liefdevol. Er zat zoveel geluk in zijn blik, het liet Aury zelf gelukkiger voelen dan dat ze al was. Ze leek zijn redding te zijn in een zee van verdriet, zijn enige schuilplaats in een leeg veld. Misschien betekende ze meer voor hem dan dat ze eerst dacht. Hij had geen gelukkige jeugd gehad, dat had ze al gemerkt vanaf het moment dat hij zijn eerste zin tegen haar zei, maar ze had niet geweten dat zij zelf diegene zou worden die hem erboven op zou helpen. Ze wou het zijn, ze wou het heel graag, maar het was een grote verantwoordelijkheid. Ze voelde beweging in de kater tegenover haar en zag hem langzaam opstaan. Ze wou niet dat hij zijn kop wegdraaide, ze wou in zijn ogen blijven kijken, maar ze voelde het gewicht van zijn kop al tegen haar voorhoofd. Het was zo rustgevend dat ze spontaan begon te spinnen. Ze voelde zijn tong langs haar kop strijken, en ze deed automatisch haar ogen dicht. "Je bent prachtig," Zijn stem was zacht, liefkozend. Een glimlach verscheen op haar snuit en ze deed haar langzaam haar ogen weer open. Hij ging weer normaal voor haar zitten en zijn blik werd speels. "Het is toch grappig," Nog steeds had hij zijn zachte stem opstaan, iets dat haar kippenvel gaf. ”Wat?” Zei ze zachtjes terug, haar blik stond adorerend. "Ik had nooit verwacht dat jij mijn maan zou worden," Ze wou een bijdehante opmerking maken, maar hij had zijn neus opnieuw op die van haar gelegd, en ze kreeg geen woord over haar lippen. "Maar nu zie ik in dat ik jouw nodig had om de leegte op te vullen. Niemand kan jouw ooit vervangen, dat beloof ik je," Een lach sierde zijn snuit. Een lach stond hem goed, veel beter dan die houding die hij zichzelf probeert aan te meten, iets dat ze gemeen hadden. Zijn ogen waren dicht, maar die van haar waren nog steeds wijd open. ”Ik had geen idee dat er een leegte in mijn leven was, ik dacht dat ik alles had wat ik wou.” Een verlegen glimlach kwam op haar snuit. ”Ik heb liefhebbende ouders, een grote familie waar ik trots op kan zijn, een goede mentor en eigenlijk alles wat ik wou.” Ze knipperde een keer langzaam met haar ogen. ”Het was niet tot dit moment, dat ik besefte dat ik wat mistte. Iemand die me echt liefhad, die om me geeft wat er ook gebeurt.” Ze boog zich langzaam naar voren tot ze bij zijn oor was. ”Maar die heb ik nu gevonden.” Haar stem was zacht en vol liefde. Een kleine lik op de zijkant van zijn kop maakte het af. Ze ging weer wat naar achteren en begon weer te spinnen. Met nog steeds dezelfde glimlach keek ze opzij, naar de lucht. Net op dat moment viel er een ster uit de hemel. De schittering weerkaatste in haar ogen, het was adembenemend. Ze bleef er even naar kijken, ook toen de ster allang weer verdwenen was.