You're still in my thoughts

Winterstorm deed langzaam haar ogen open. Ze had vannacht voor de zoveelste keer al slecht geslapen. Elke keer moest ze aan Felix denken, maar waarom eigenlijk? Ze wist het niet goed. Ze stond rustig op en liep zachtjes de warriors den uit. Ze wilde niet iemand wakker maken, dus bleef ze stil. Ze keek naar de lucht boven haar waar de eerste zonnestralen te zien waren. Ze liep naar de doorntunnel. Misschien kon ze nog wat gaan jagen. Waarom ze op het idee was gekomen wist ze niet, misschien ook wel diep van binnen, maar ze besteedde er niet zoveel aandacht aan en ze liep door de doorntunnel heen. De doornen bleven aan haar vacht haken, maar ze voelde het eigenlijk niet meer en ze was het ook al wel gewend. Het duurde niet lang voor ze de tunnel uit was en ze begon door het bos te rennen. Zonder dat ze het eigenlijk wist brachten haar poten haar naar de hoogsparren. Bijna automatisch rook ze in de lucht. Geen geur van tweebenen en ook niet de geur van Felix. Waar ze stiekem wel op hoopte. Ze wilde graag nog een keer met hem praten. Ze rook in de lucht, deze keer eigenlijk op zoek naar prooi. Ze rook de geur van muis en het duurde niet lang voor ze de muis ook had gezien. Ze ging in de sluiphouding en sloop dichter naar de muis toe. De muis had haar niet in de gaten en ze sloop nog iets dichterbij. Ze was eindelijk dichtbij genoeg, dus ze sprong. Ze pakte de muis en beet het diertje snel dood. Ze begroef het en ze sloop verder. Ze kwam bij de plek aan waar ze Felix voor het laatst had gezien en eigenlijk ook waar ze hem voor het eerst had gezien. Ze zuchtte even en keek rond de plek. Ze zou hem graag nog een keer zien, maar hij was er blijkbaar niet. Ze rook nog een keer in de lucht, zijn geur was er vaag, maar dat was waarschijnlijk nog van de vorige keer. Er was gelukkig ook de geur van een eekhoorn die haar aandacht weer bij het jagen bracht. Ze voelde dat de wind naar haar richting stond, dus de eekhoorn zou haar niet kunnen ruiken. Ze sloop langzaam naar de eekhoorn toe en wachtte op het juiste moment om te springen. Ze had de eekhoorn te pakken en beet het snel dood. Ze begroef het en ze wilde weer verdergaan met de jacht, maar ze hoorde een geluid en ze draaide zich om naar de plek waar het vandaan kwam, maar ze zag nog niks.

Winterstorm hoefde niet lang te wachten of ze zag een zwart-witte vacht verschijnen. Ze herkende hem meteen en wist dat het Felix was. "Hoi Winterstorm, het is goed je weer eens te zien…" Zei Felix. Ze liep naar hem toe, deze keer zonder twijfel. Ze raakte zijn neus met de hare aan en keek hem in zijn ogen. "Hoi Felix, leuk je weer eens te zien." Zei ze spinnend. Ze wist niet goed hoe ze eigenlijk verder moest gaan. Misschien kon ze het sowieso proberen aan hem uit te leggen. Hij begreep haar misschien dan. "Felix" Begon ze voorzichtig. "Ik heb je gemist. Daarom ben ik hier ook weer naartoe gegaan." Zei ze. "Ik weet niet goed hoe ik dit moet uitleggen." Zei ze er toen zachtjes achteraan. Het was een prettig gevoel, maar het gaf haar ook een gevoel waar ze op dit moment niet aan wilde denken. Ze hoefde zich er toch niet druk om te maken als niemand erachter kwam? Ze wist dat ze daar wel op kon blijven hopen, maar ze kon beter een keuze maken. Ook al was die keuze moeilijk, op dit moment wist ze het zeker. Ze wist voor wat ze zou kiezen. Ook al kon het gevolgen hebben. Ze wist wel dat beide kanten gevolgen hadden en dat de ene minder problemen op zou leveren, maar toch wilde ze voor de moeilijke keuze gaan. Ze merkte dat ze weer eens een keer niet aan het opletten was geweest en ze keek weer naar Felix en spinde nog een keer. Ze ging rustig zitten en wachtte op zijn reactie. Ze was eigenlijk wel benieuwd hoe hij zou reageren op wat ze net had gezegd. Het konden verschillende reacties zijn. Er kwam een grappige reactie door haar gedachten heen en ze moest even een beetje lachen, maar daarna keek ze weer serieus. Het was nou eenmaal een serieus moment en dan kon ze niet zomaar in de lach schieten. Ze schudde de gedachten van zijn reactie van haar af zodat ze daar niet meer aan hoefde te denken. Ze zou er wel achter komen wat het was en dan zou ze pas kunnen oordelen of het grappig is of niet. Ze wachtte rustig op zijn antwoord.

(Dat gevoel heb ik nou ook al)

Winterstorm wachtte rustig af. "Winterstorm, ik heb jou ook gemist," Begon Felix. Ze voelde een fijn gevoel toen hij dat zei. "Ik weet het ook niet. We kennen elkaar nauwelijks maar er een soort van… “klik” tussen ons, als je me snapt," Probeerde Felix. Ze wist wat hij bedoelde alleen ze wist ook nog niet goed hoe het te verwoorden. "Ik weet wat je bedoeld. Ik heb een speciaal gevoel bij jou dat ik niet bij anderen heb." Zei ze. Ze voelde dat hij zijn wang langs de hare schoof. Het gaf haar een warm gevoel. "Maar ik ben bang… Want ik weet zeker dat hier een soort van regels zijn… Die hier tegenin gaan, die Warrior Code waar je met wat over verteld hebt, heb ik gelijk?" Zei Felix toen zachtjes. Ze wist wat hij bedoelde. ze wist dat dit eigenlijk niet mocht, maar haar gevoelens zeiden dat het wel goed zou komen en er geen problemen mee zouden komen, maar als ze echt goed nadacht wist ze dat het niet waar was en dat ze er waarschijnlijk problemen mee zou gaan krijgen. "Ik kan er problemen mee gaan krijgen, maar ik zal ervoor zorgen dat dat niet gebeurd." Zei ze en ze probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. Ze wist net wie ze nou eigenlijk aan het overtuigen was. Haarzelf of Felix of probeerde ze allebei ervan te overtuigen. Ze wilde hem graag kunnen blijven zien, maar haar clan wilde ze ook niet verraden. Waarom was het nou zo moeilijk en kon het niet gewoon zo zijn. Zonder zorgen en zonder problemen. Ze zuchtte ze wilde Felix echt niet nooit meer zien, dat zou haar hart breken. Ze keek in zijn ogen zoekend naar zijn reactie, maar ze kon er niks uithalen. "Je moet begrijpen dat niks me ervan weerhoud om jou te kunnen zien." Zei ze toen. Ze wist niet of hij hier raar op zou reageren, maar dat maakte haar niet uit. Ze had het een soort van gezegd en ze hoopte dat hij hetzelfde voor haar zou voelen.

(Moet eten, dus post is wat korter)

Ze zag dat Felix een begrijpend knikje gaf en even een keer zuchtte. Felix vestigde zijn ogen weer op haar en ze keek terug in zijn ogen. Ze kon er nog niks in vinden, maar hij zou het zo waarschijnlijk wel zeggen. "Winterstorm… Ik zou alles doen om jou ook te kunnen zien… Om je gelukkig te zien, alles… Niets of niemand kan me daarvan weerhouden," Zei Felix. Ze voelde dat Felix haar likjes begon te geven en ze gaf hem ook een paar likjes. "Op dit moment ben ik gelukkig." Zei ze tegen hem. Ze wist het zeker op dit moment. Dit voelde goed, ook al wist ze dat ze er problemen mee kon gaan krijgen als iemand er achter kwam. Het maakte haar alleen op dit moment niet uit. Ze wilde er niet aan denken, dat zou het alleen maar verpesten en daar had ze nu echt geen zin in. Ze gaf hem een kopje en keek hem even aan. Ze wist nu echt wat ze wilde ook al zou het moeilijk gaan worden. “Ik weet dat het moeilijk kan gaan worden, maar dat interesseert me niet. Het enige wat ik nu wil ben jij, want jij bent degene die me gelukkig kan maken. Dat weet ik zeker.” Zei ze. Ze keek hem aan en wachtte op zijn reactie. Misschien had ze te veel gezegd en zou hij afschrikken, maar daar hoopte ze echt niet op. Hij had toch al gezegd dat hij haar gelukkig wilde zien en nu was ze gelukkig, dus hij moest ook gelukkig zijn. Ook al kon hij het ook niet zijn, maar daar zou ze zo wel achter komen. rustig begon ze haar poot te likken en haalde het langs haar oor heen. Hetzelfde deed ze met haar andere poot en haalde die ook langs haar andere oor. Ze zette haar poot weer neer en keek weer naar Felix. Ze kon het niet helpen dat ze alleen maar naar hem wilde kijken en ondertussen ook afleiding probeerde te zoeken, want het wachten leek een eeuwigheid te duren, terwijl het waarschijnlijk maar heel kort was. Alleen het voelde voor haar gewoon heel lang. Waarom wist ze niet of eigenlijk ook wel, maar dat interesseerde haar op dit moment niet. Ook al was het lang wachten voor haar, ze zou geduldig blijven en rustig op zijn antwoord wachten.

Winterstorm wachtte rustig op zijn antwoord af en die kwam dan ook. "Ik zeg alvast sorry. Want dit gaat jou veel meer problemen opleveren dan mij. Ik wou dat ik er wat tegen kon doen, maar niemand kan die Warrior Code bij jullie veranderen," Zei Felix. "Laten we maar op het beste hopen… En mocht het niet zo heel erg moeilijk voor je worden," Ging hij verder. "Ik hoop ook dat het niet moeilijk gaat worden, maar ik weet het niet. Ik kom er wel achter als het zover is." Zei ze. "Zeg, Winterstorm, weet jij tegen wie we eigenlijk moeten hopen of zo?... Want het voelt nu gewoon alsof ik tegen niets of niemand zit te praten," Zei Felix. Winterstorm keek naar hem. Ze wist dat hij niks over Starclan wist. Hij was nou eenmaal een poesiepoes, maar dat maakte haar niet uit. Ze wilde het hem best proberen uit te leggen. "Als clankat geloof ik in Starclan. Dat zijn alle katten van de clans die zijn overleden en een plekje hebben gekregen bij Starclan." Probeerde ze het zo goed mogelijk uit te leggen. Ze wist niet of hij het zou snappen, maar dat maakte voor haar ook niks uit. Ze was nou eenmaal bij hem en zij geloofde nou eenmaal in Starclan en zij had dus iets om in te geloven en of hij erin geloofde of niet dat maakte haar niet echt uit. Het zou voor haar niks aan hem veranderen. Ze hield van hem om wie hij was en één ding zou dat niet veranderen. Ze wachtte nog steeds rustig. Ze wist niet echt meer iets om te zeggen, maar dat hoefde eigenlijk ook niet. Ze begreep hem ook wel zonder dat hij iets zei, maar woorden maakte het alleen maar duidelijker en begrijpelijker. Ze keek weer naar zijn ogen. Ze leek er constant door aangetrokken te worden en ze kon dan ook niet makkelijk van hem wegkijken. Ook al deed ze het toch ook een paar keer om even naar iets anders te kijken. Ze bleef alleen deze keer haar ogen op hem houden en wachtte rustig op zijn reactie.

(Mijn post is flut X_X)

Winterstorm keek naar Felix die bedenkelijk knikte. "Starclan, heb alsjeblieft begrip voor onze verschillen. En wees zo vredig en medelevend het voor Winterstorm en mij niet iets onmogelijks te maken. Want wij kunnen niet zonder elkaar… Dat zal onze harten breken," Zei Felix toen. Ze keek naar de lucht waar nu geen zilverpels te zien was, maar ze wist wel dat Starclan daar was. Ze wist niet of Starclan er echt begrip voor zou hebben, maar dat zou ze wel merken. Op dit moment voelde ze zich gewoon gelukkig en het maakte haar niet uit of ze ooit problemen zou gaan krijgen hiermee. Ze zou er wel doorheen komen. Ze voelde dat Felix zijn neus zachtjes tegen de hare drukte. Het gaf haar een warm gevoel van binnen en een raar gevoel in haar buik, maar dat hoorde er allemaal waarschijnlijk bij. "Zeg Winterstorm… Je weet dat ik het leuk vindt als je verhaaltjes verteld, dus wat zeg je ervan?" Stelde Felix voor. "Maar als ik het goed heb is de Starclan dus een soort van te vergelijken met een hemel, een paradijs. Maar niet alle katten worden daar toch toegelaten, of wel soms?... Want niet iedere kat heeft goede dingen in zijn leven gedaan, is er dan ook een plaats voor de katten die slechte dingen in hun leven hebben gedaan die onacceptabel zijn?" Vroeg Felix toen op een beetje een uitgebreide manier. Ze zag dat Felix op zijn zij was gaan liggen en zijn blik afwachtend op haar richtte. Er was vast wel een verschil, maar ze wist niet waar die andere katten dan naartoe zouden gaan. Het enige waar ze vanaf wist was Starclan en niet van een plek waar de slechte katten naartoe zouden gaan. Als die er überhaupt was. "Ik denk dat er wel een plek voor katten is die iets slechts hebben gedaan, maar daar weet ik eigenlijk niks over. Ik heb genoeg verhalen gehoord over Starclan, maar niks over een plaats waar de katten heen gaan die iets slechts hebben gedaan." Gaf ze als antwoord. Zoals ze er nu over nadacht had ze eigenlijk nog nooit gedaan. Misschien omdat ze er nooit echt over na had gedacht wist ze er ook niet veel over. Ze rook even in de lucht. Ze rook geen geur van een kat en gelukkig dus ook geen kat van haar clan. Ze zuchtte opgelucht. Ze ging naast Felix liggen en begon zijn vacht te likken. Ze vond dit soort momenten met Felix altijd fijn en vond het dan ook jammer dat ze niet altijd bij hem kon zijn en dat er ook nog kans was dat ze elkaar misliepen als ze voor elkaar zochten. Ze moest gewoon hopen dat er nog veel momenten met hem samen zouden komen en dat ze elkaar niet te vaak zouden mislopen. Ze had namelijk ook nog het probleem dat het niet voor haar clan moest opvallen en dat ze dus niet te vaak alleen weg kon zijn naar de hoogsparren en ook niet constant naar de hoogsparren kon gaan. Dat zou alleen maar opvallen. Ze duwde de gedachte weg. Daar wilde ze nu helemaal niet aan denken. Ze was nu bij Felix en ze hoefde zich even geen zorgen te maken over de aankomende ontmoetingen tussen Felix en haar. Dat was zorg voor straks als het weer zover was en dat was het nog niet. Ze gaf Felix nog een paar likjes en wachtte eigenlijk op iets wat hij zou gaan doen. Ze wist namelijk nog niet echt goed of hij dit wel prettig vond als ze naast hem lag en hem likjes gaf. Ook al twijfelde ze een beetje, iets in haar zei dat hij het wel prettig vond en dat ze zich niet zoveel zorgen hoefde te maken.

Winterstorm hoorde dat Felix spinde toen ze hem likte. Felix begon ook haar vacht te likken en hij lag nu half op zijn rug. Opeens grinnikte hij zachtjes. "Niet dat ik denk dat het gaat gebeuren… Maar stel er komt iemand; dan doen we net alsof we aan het vechten waren." Zei hij. Ze wist niet goed of ze het serieus moest nemen of dat het als een grapje was bedoeld, maar het was wel een oplossing voor als er iemand zou komen. Ook al wilde ze dat het niet nodig was. "Ach we kunnen het misschien doen als het echt nodig is, maar als we goed opletten is het ook niet echt nodig hoop ik. Ook al hoop ik dat het helemaal niet nodig is." Zei ze. Ze gaf hem nog een paar likjes en keek hem daarna aan. Het leek wel alsof ze elke keer als ze naar zijn ogen keek, ze erin verdronk. Het gaf haar altijd zo'n fijn gevoel. Ze wist het echt zeker. Ze wilde niks anders meer. Ook al wist ze dat ze hem waarschijnlijk niet zo heel vaak zou gaan zien. Ze zou het vast wel volhouden om dan te wachten tot de volgende ontmoeting of niet, maar dan zou ze het niet proberen te laten merken. Het moest namelijk niet opvallen en ze zou ook heel erg haar best gaan doen zodat niemand erachter kwam en misschien konden ze een van de volgende keren dichter bij de tweebenen plaats gaan, want daar zou een clankat minder snel naartoe gaan. Ook al was er dan ook kans dat ze een andere poesiepoes tegenkwamen en dat die er dan van afwist dat Felix en zij elkaar ontmoetten en dan konden er nog problemen van komen. Misschien was het toch beter om hier dan te blijven, want hier zou niet snel een poesiepoes durven te komen en anders kon ze die wel op tijd ruiken, maar bij tweebenen in de buurt wist ze niet of ze het allemaal wel zo goed kon ruiken. Vooral niet als er in de buurt een donderpad zou zijn. Ze schudde de gedachte van haar af. Dit was een goede plek, dus waarom zat ze na te denken over een andere plek? Dit was toch een goede plek? Ze moest er niet zoveel over nadenken. Het kwam vast wel goed en als er iemand achter zou komen zou zij de schuld wel op zich nemen en Felix erbuiten laten, maar niemand had hun tot nu toe nog gevonden, dus hoefde ze zich daar nog geen zorgen over te maken. Dat zou wel komen als het zover was. Ze keek even naar boven en hoopte dat Starclan het niet erg zou vinden en hier ook geen einde aan wilde maken. Dat wilde ze niet, dat zou haar hart breken als ze het zou moeten doen. Ze keek weer voor haar uit rustig naar de bomen voor haar. Ze hoorde thuis in het bos, dat wist ze, maar ze wist ook dat Felix thuis hoorde bij zijn tweebenen. Het maakte haar eigenlijk helemaal niet meer uit. Ze voelde nou eenmaal iets voor Felix en dat kon niemand veranderen. Ze wist niet waar het geluk vandaan kwam dat ze Felix had mogen ontmoeten, maar ze was er in ieder geval blij mee.

Winterstorm bleef rustig naar Felix kijken en merkte dat hij ook in gedachten verzonken was. Het maakte haar niet uit, zij deed het ook zo vaak. Rustig wachtte ze totdat hij iets zou gaan zeggen of doen, maar het leek een eeuwigheid te duren terwijl het maar een paar seconden had geduurd. "Winterstorm…" Begon Felix toen weifelend. "Het spijt me. Als ik nou eenmaal wat… Avontuurlijk was geweest, dan zat je nu niet hiermee mee opgescheept; iemand zoals ik die ervoor zorgt dat je de regels overtreed. Het spijt me zo," Verontschuldigde Felix zich. Hij wilde nog steeds dat zij niet de regels zou overtreden door hem te ontmoeten, maar hij wilde haar toch ook gelukkig zien? Hij moest er gewoon minder over nadenken en dan zou het wel goed komen. Althans dat hoopte ze. Ze kon er nooit zeker van zijn, maar ze had geen zin om er aan te denken wat er zou gebeuren als iemand erachter kwam. Ze keek Felix aan. "Je hoeft je er niet druk over te maken. Het komt wel goed en als er problemen komen dan zijn het mijn problemen en niet die van jou." Zei ze rustig. "Ik red me heus wel, maar ik zorg er gewoon voor dat we nooit gezien worden en dan krijg ik ook nooit problemen." Ze probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. Ze wilde ook dat ze geen problemen zouden krijgen, maar toch kon ze er nooit zeker van zijn. Ze schudde de negatieve gedachte van haar af. Het enigste waar ze nu aan wilde denken was dat ze bij Felix was en aan niets anders. Als ze bij Felix was wilde ze juist even voor één keer alles om haar heen vergeten en haar zorgen laten gaan. Dan kon ze even gewoon genieten van de momenten met hem samen, want ze zouden elkaar niet elke dag kunnen zien zoals veel partners in haar clan wel konden, maar dat maakte voor haar niet uit. Ze zou nou eenmaal nooit zonder Felix kunnen, dat zou haar hart breken. Als het ooit zo ver zou komen dan zou ze het waarschijnlijk niet kunnen verdragen. Hopelijk begreep hij dat en konden ze nu gewoon onbezorgd bij elkaar zijn zonder na te denken over wat er zou kunnen gebeuren. Ze wilde er gewoon niet meer over nadenken. Dat deed ze al te veel als ze niet bij Felix was, maar toch was ze hem weer gaan zoeken, omdat ze iets voor hem voelde en niet langer meer kon wachten om hem weer te zien. Ze hoopte alleen dat het niet zou gaan opvallen en ze zou extra haar best gaan doen voor haar clan zodat het niet zou gaan opvallen en dan zouden ze rustig een paar keer met elkaar kunnen afspreken, maar ook weer niet te vaak achter elkaar, want dan kon het gaan opvallen en dat wilde ze niet. Ze begon rustig haar flank te wassen en wachtte op Felix' reactie. Ze hoopte echt dat hij begreep dat het haar niet uitmaakte wat de gevolgen konden zijn en dat ze er ook liever niet over wilde nadenken.

(Maakt niet zo veel uit. Ik reageer nu ook laat, omdat ik het hartstikke druk met school had)

Winterstorm wachtte rustig op Felix' reactie en die kwam dan ook. Ze voelde Felix' neus in haar flank. "Maar jouw problemen zijn ook mijn problemen. Jouw verdriet is mijn verdriet, jouw blijdschap is mijn blijdschap. Ik leef met je mee, omdat ik niet anders kan. We kennen elkaar nog niet lang, maar we zijn met elkaar verbonden, dat voelen we gewoon, toch? Dus ik zal alles doen om je te helpen hiermee, wat er ook gebeurt," Was Felix' reactie. Eigenlijk had ze wel zoiets kunnen verwachten. Ze was aan de ene kant blij dat hij er zo over dacht, maar dat zou betekenen dat hij er ook problemen mee zou hebben als ze gezien zouden worden. Dat betekende dus dat ze beter niet gezien konden worden, want dan hadden ze beide geen problemen. Felix' had zijn neus al uit haar flank gehaald. Ze zag dat Felix weer op zijn buik rolde en opstond. Hij keek haar daarna met een warme blik aan. "Zeg Winterstrom, ik weet niet zeker of dat je het wel wilt… Maar zou je misschien willen weten waar ik nou precies woon?" Vroeg Felix tweifelend. Ze keek hem aan. Ze wist het niet helemaal goed. Ze zou dan niet naar het nest toegaan, maar buiten de tuin van het nest blijven zou ze wel kunnen en dan zou ze wel weten in welk huis Felix leefde. Voor ze kon antwoorden zei Felix al weer iets. "Of we kunnen gewoon een korte wandeling maken," Winterstorm wilde aan de ene kant wel weten waar Felix woonde, maar ze wilde eigenlijk ook niet te dicht bij tweebenen komen. "Ik wil wel zien waar je woont, maar ik kom niet in de buurt van tweebenen." Zei ze toen uiteindelijk. Ze stond op en liep naar hem toe. "En daarna kunnen we misschien nog een wandeling maken, maar het ligt eraan hoe laat het dan is." Zei ze. Ze wist niet waar ze naartoe moest gaan, dus wachtte ze rustig tot Felix zou gaan lopen. Ze rook alvast in de lucht of er geen geur van tweebenen was, maar ze rook nog geen tweebeen geur. Ze rekte zich even een keer uit en wachtte daarna op welke richting Felix uit zou gaan.

Sorry, mijn naam is Corrie ;x

Het duurde een tijdje voordat hij antwoord kreeg; maar dat had hij al verwacht. Het was iets vrij groots wat hij vroeg. ‘Ik wil wel zien waar je woont, maar ik kom niet in de buurt van tweebenen,’ was haar uiteindelijke besluit. Een frons tekende zich af op Felix zijn gezicht. Tweebenen? Wat waren – Hij zette zijn gedachtestroom eventjes stop. Eventjes logisch nadenken en dan wist hij het wel. Tweebenen moesten iets zijn dat dicht bij zijn thuis was. Twee… Benen… Zijn eigenaars – baasjes – hadden twee benen. Hij gokte – maar wist eigenlijk wel zeker dat hij het goed had – dat het dat wel moest zijn. ‘En daarna kunnen we misschien nog een wandeling maken, maar het ligt eraan hoe laat her dan is.’ Hij knikte, waarna hij zijn kop ophief. De zon had al een behoorlijk stuk afgelegd, zonder dat hij er erg in had gehad. ‘Maak je geen zorgen over mijn… Tweebenen. We hebben een kattenluikje, dat is de reden waarom ik nu hier kon komen. Maar meestal zijn ze rond dit tijdstip niet thuis,’ verklaarde hij terwijl hij zich eventjes uitstrekte. Rustig liep hij een kant uit; de kant richting zijn huis. Hij keek een keer over zijn schouder, checkend of Winterstorm hem volgde.

Hij liep een tijdje gewoon door, maar na een tijdje hield hij halt. Hij rook eventjes in de lucht. Ze worden dichtbij. ‘We zijn er bijna. Het is beter als de andere katten je niet zien, wie weet gaan ze allemaal dingen vragen. En daar komen problemen van.’ Rustig trippelde hij weer verder. Hij had haar met die woorden geen angst aangejaagd, daar was hij zeker van. Winterstorm maakte veel in haar leven mee; enge gevaarlijke, maar ook prettige dingen. En dit kon zij niet als eng beschouwen, of misschien toch wel? Ze had gevochten voor haar leven, enkel om haar loyaalheid tegenover haar clan – de zo gehete Thunderclan – te tonen. Dus dan kon ze dit toch niet eng vinden? Als hij zijn leven met het hare vergeleek was zijn leven maar voor mietjes, softies. Ze kwamen uit op de grens; het stukje gras tussen het dichtbegroeide bos en de schuttingen van de huizen. Voor de schutting, die zijn tuin afscheidde van het wilde gebied van de Thunderclan bleef hij staan. ‘Hier leef ik,’ kondigde hij aan, terwijl hij een keer met zijn staart zwiepte. ‘We kunnen eventjes op de schutting gaan zitten, zodat je het huis kan zien… Het zou vast groot overkomen in jou ogen; maar er zijn twee lagen. En ik heb alleen toegang tot de middelste. Er is eentje onder de grond, waar ik me liever niet vertoon. En dan ook nog eentje ergens in de lucht… Maar in die bovenste ben ik maar een paar keer geweest; het voelt daar net als de middelste,’ legde hij een beetje bedenkelijk uit. Het zou vast vaag overkomen, maar hij wist niet hoe hij het goed zou moeten uitleggen. Het viel ook niet gemakkelijk uit te leggen, aangezien hij het gebouw zelf ook niet echt snapte. Afwachtend keek hij naar de witte poes, zoekend naar een reactie.

Winterstorm wachtte tot Felix iets zou gaan doen of zeggen. "Maak je geen zorgen over mijn… Tweebenen. We hebben een kattenluikje, dat is de reden waarom ik nu hier kon komen. Maar meestal zijn ze rond dit tijdstip niet thuis," Zei Felix en liep daarna een richting uit. Winterstorm volgde en hield al haar zintuigen op scherp. Ze was nog steeds niet heel erg prettig, want haar vacht viel zo erg op tussen al die groene struiken en bomen. Ze was bang dat ze misschien gezien zou worden. Ze wist niet wat ze erger vond, als ze gezien zou worden door een van haar clanleden of door een rogue of poesiepoes. Beide konden even erg zijn, dus kon ze beter op haar hoede blijven. Ze probeerde zo laag mogelijk te blijven, maar ook met Felix tempo mee te kunnen komen, want ze had geen zin om hem kwijt te raken en dan was ze hier alleen achter gebleven en ook nog dicht bij de tweebeenhuizen en ze wist niet of ze daar wel alleen naartoe wilde gaan. Als ze Felix kwijt zou raken, zou ze hoogstwaarschijnlijk haar eigen spoor terug volgen en dan daar maar wachten, maar gelukkig raakte ze Felix niet kwijt.

Na een tijdje lopen stopte Felix. "We zijn er bijna. Het is beter als de andere katten je niet zien, wie weet gaan ze allemaal dingen vragen. En daar komen problemen van." Zei Felix. Daar had ze zelf ook al wel aan gedacht. "Het zal niet makkelijk zijn, maar ik zal proberen niet in het zicht te komen van een kat." Zei ze rustig. Ze had altijd wel moeite gehad met haarzelf verbergen in het bos, want het was zo groen vergeleken met haar vacht en daar stak haar witte vachtkleur zo erg op af. Ze kon nu alleen niet anders kiezen dan laag over de grond verder te gaan en al haar zintuigen op scherp te hebben, want als er een kat aan zou komen, dan zou ze het horen of ruiken. Vooral als het een poesiepoes was kon ze waarschijnlijk wel op tijd wegwezen, maar een rogue zou haar geur wel kunnen vinden en merken dat er meer dan één kat was. Ze moest maar gewoon hopen op het beste. Ze was ondertussen gewoon achter Felix aangegaan. Ze vertrouwde hem volledig, waardoor ze niet echt op de dingen waar ze naartoe gingen hoefde te letten, maar beter kon opletten op de omgeving om haar heen. Ze kwamen bij de grens van het bos met een stukje gras en achter het gras zag ze een aantal schuttingen met daarachter tweebeenhuizen. Ze bleef even stilstaan en twijfelde of ze Felix wel moest volgen naar de schutting. Ze wilde het liefst niet in een open plek gaan waar ze makkelijk gezien kon worden, maar hier aan de bosrand moest ze ook niet blijven, want dan had ze ook kans dat ze gezien zou worden. Ze besloot uiteindelijk om toch maar Felix te volgen. Ze ging zo laag mogelijk tegen de grond als ze kon en stak het stukje gras zo snel mogelijk over. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze eindelijk aan de overkant was, maar waarschijnlijk had het maar heel even geduurd. Naast Felix kwam ze weer een stukje omhoog en keek hem aan. "Sorry dat het een beetje lang duurde voor ik hier was." Zei ze verontschuldigend. "Hier leef ik," Kondigde Felix aan, terwijl hij met zijn staart zwiepte. "We kunnen eventjes op de schutting gaan zitten, zodat je het huis kan zien… Het zou vast groot overkomen in jou ogen; maar er zijn twee lagen. En ik heb alleen toegang tot de middelste. Er is eentje onder de grond, waar ik me liever niet vertoon. En dan ook nog eentje ergens in de lucht… Maar in die bovenste ben ik maar een paar keer geweest; het voelt daar net als de middelste," Legde Felix uit. Winterstorm keek met grote ogen omhoog naar de schutting. Als ze daar op zou gaan had ze zeker kans dat ze gezien zou kunnen worden. Als ze hier bleef was de kans kleiner. Ze duwde haar nagels even de grond in. "Ik blijf liever hier op de grond." Zei ze. Felix begreep vast wel waarom ze de schutting niet op wilde en anders wilde ze het ook nog wel uitleggen. Ze deed haar nagels weer in en wachtte op de reactie van Felix, ondertussen had ze al haar zintuigen op scherp, want je kon maar nooit weten of er alsnog een kat aan zou komen of misschien zelfs een tweebeen, maar dan had ze ook nog geen idee waar ze zich snel kon verbergen, want het bos leek een heel eind weg. Ook al zou ze als er een tweebeen aan zou komen echt wel naar de veiligheid van het bos rennen. Ze schudde de gedachte even van haar af, ze moest niet van alles het slechtste indenken. Ze richtte haar aandacht weer terug naar Felix en wachtte op zijn antwoord.

Hij vond het wel grappig hoe Winterstorm in een soort van sluipgangetje achter hem aankwam. Maar hij snapte het wel. Als hij het had gekund zou hij het ook hebben gedaan. Hun kleuren waren gewoon gemaakt om op te vallen. Hij had dan nog vrij veel zwart in zijn vacht, maar Winterstorm was helemaal wit. Dus die viel erg op tussen de struiken en bomen – de boskleuren – met haar on doorbroken witte vacht. Rustig keek hij naar hoe ze een beetje weifelend wachtte in de struiken, terwijl hij al stond bij de schutting. Als ze uit de struiken zou komen zou ze zich nog meer blootgeven aan het oog, hij snapte het wel. Met een warme glimlach keek hij toe hoe ze uiteindelijk het stukje gras snel over trippelde – nog steeds laag bij de grond -.’Sorry dat het een beetje lang duurde voor ik hier was,’ verontschuldigde ze zichzelf. Langzaam schudde hij zijn hoofd. ‘Geeft niet.’
Hij had de ietwat angstige reactie van Winterstorm al kunnen zien aankomen na zijn voorstel om op de schutting te gaan zitten; dan zou het lijken alsof ze gewoon wou dat de anderen haar zagen. Een warme glimlach sierde zijn gezicht weer toen hij zag dat ze haar nagels in de grond boorde. ‘Ik blijf liever hier op de grond,’ miauwde ze. Rustig zette hij nog een stop naar haar toe en schoof hij met zijn wang langs de hare. Hij vond het altijd wel schattig en lieftallig als ze zo deed. Waarom? Ach, dat wist hij zelf ook niet echt zo goed. Maar haar voorzichtige gedrag had iets aantrekkelijks in zijn ogen. ‘Ik snap het. Ik was eventjes vergeten dat we voorzichtig moeten blijven qua gezien worden enzovoort.’ Ze hadden eigenlijk eigenlijk wel veel verschillen. Hij was een soort van optimist en een halve filosoof. Vandaar dat haar bestaan als clankat hem zo aantrok. Ook was hij soms nogal nonchalant qua sommige dingen. Wel dacht hij goed na over bepaalde dingen, maar zodra hij dicht bij zijn huis was – waar het veilig was – werd hij altijd een beetje zorgeloos. Omdat hij er dan vanuit ging dat hem vrijwel niets kon gebeuren; terwijl de kans dan juist groter zou kunnen zijn. Hij had wel al door dat vele andere huiskatten nu wisten waar hij woonde. En wie weet zou Winterstorm hem een keertje komen opzoeken; omdat er iets belangrijks was. Dan zouden anderen haar kunnen volgen – hij wist dat die kans klein was, gezien het feit hoe voorzichtig en op haar hoede Winterstorm altijd was tijdens hun ontmoetingen, maar de kans was er – en dan zouden die anderen wilde katten ook weten waar hij woonden. Misschien zouden ze dan wel woest worden op hem, hem iets willen aandoen. En hij wou dan nog helemaal niet denken over het, wellicht, vreselijke lot dat Winterstorm dan te wachten stond. Hij schudde zijn hoofd, in een poging de nare gedachtes zijn hoofd uit te bannen.

De zwart witte kater hapte één keer naar adem. ‘Nu weet je tenminste wel waar je me moet vinden: stel er is iets heel belangrijks dat je me moet vertellen,’ glimlachte hij. ‘Het kan zijn dat ik misschien niet weet dat je hier bent… Je zou kunnen proberen te miauwen… Maar de kans dat anderen je dan opmerken is te groot, dat realiseer ik me ook wel,’ miauwde hij bedenkelijk. ‘Ach, we zullen wel zien.’ Eventjes keek hij om zich heen. ‘Er valt eigenlijk niet zoveel te zien hier; wel in het gedeelte achter de schutting. Mijn Tweebenen hebben allemaal verscheidene planten daar. Stel je mocht een keertje iets nodig hebben of zo; voor weet ik niet wat, dan hoef je maar een gil te geven,’ bood hij aan. Hij had al door dat sommige planten, kruiden en zaden bepaalde effecten hadden op hem. Dus het ontging hem niet dat die clankatten er misschien wel gebruik van maakten; voor bepaalde dingen. En hij had ze gewoon tot zijn beschikken, zonder er ook maar om gevraagd te hebben eigenlijk. Terwijl zij er veel zoekwerk voor moesten doen. Want hij was nu al best vaak in het bos geweest; maar sommige planten had hij nooit kunnen spotten. Hij slaakte een zucht. ‘Zullen we weer het bos ingaan? Er valt hier niet echt veel meer te zien… En we liggen nogal erg bloot voor het oog.’ Voor hem maakte dat laatste feit niet echt veel uit, maar hij had al door dat Winterstorm het niets vond om goed zichtbaar te zijn. Als hij kon had hij haar misschien groen geverfd, haar vacht groen gemaakt, zodat ze niet meer zo opviel tussen al het groen van het bos. Dan hoefde ze zich niet meer zoveel zorgen te maken. Hij trippelde al vast weer terug naar het struikgewas; wetende dat Winterstorm snel zou volgen aangezien ze dan daar alleen zou moeten staan voor een paar tellen. ‘En, heb jij misschien nog iets wat je me zou willen laten zien? Iets dat je me kan laten zien natuurlijk.’ Natuurlijk wist hij dat ze niet te ver het Thunderclan territorium konden betreden; er kwamen dan meer risico’s. En het kamp? Daar zou hij gewoon aangevallen worden, dat wist hij nu al. Hij zocht haar met zijn ogen, om vervolgens afwachtend op een antwoord zijn blik op de witte poes te vestigen.