You're still in my thoughts

Winterstorm wilde eigenlijk het liefst zo snel mogelijk hier weer weg, maar dat probeerde ze niet te laten merken. Wat moest hij wel niet van haar denken als ze niet zo graag bij zijn territorium wilde zijn terwijl hij altijd op haar territorium kwam om haar te zien. Ze schudde de gedachte van haar af, misschien moest ze niet zo op haar hoede zijn. Ze probeerde zich te ontspannen, maar met weinig succes. Ze merkte dat Felix een stap naar haar toe zette en met zijn wang langs de hare wreef. Het gaf haar een iets meer rustgevend gevoel, maar ze wist nog steeds dat ze op een open plek was en tegen de schutting was ze wel aardig makkelijk te zien. "Ik snap het. Ik was eventjes vergeten dat we voorzichtig moeten blijven qua gezien worden enzovoort." Zei Felix. Het maakte haar niet zoveel uit dat hij het had vergeten. Ze was aan de ene kant nog steeds wel bang dat ze gezien zouden worden, maar de kans was niet groot dat een Thunderclankat zo dicht bij een tweebeenplaats zou komen. De kans was er natuurlijk wel, maar het kwam niet vaak voor en het was het ook wel waard dat ze nu wist waar Felix woonde, want dan kon ze naar hem toegaan als ze hem echt nodig had. Misschien zou ze dat ooit nog wel eens moeten, maar ze kon zich nog niet echt voorstellen waarom ze hem echt nodig zou hebben. Behalve als ze hem echt miste, maar dan kon ze ook altijd rond de plek blijven hangen waar ze elkaar de laatste tijd zagen.

"Nu weet je tenminste wel waar je me moet vinden: stel er is iets heel belangrijks dat je me moet vertellen," Zei Felix. Ze keek hem aan. Had hij aangevoeld waar ze over aan het denken was? "Het kan zijn dat ik misschien niet weet dat je hier bent… Je zou kunnen proberen te miauwen… Maar de kans dat anderen je dan opmerken is te groot, dat realiseer ik me ook wel, Ach, we zullen wel zien." Voegde Felix eraan toe. Ze dacht er even over na. Als ze hem echt nodig zou hebben dan zou ze misschien de tuin in gaan. Ze wist niet of ze het ook echt zou doen, maar daar zou niemand haar kunnen zien, omdat er een schutting dan om haar heen zat en dan zou ze Felix wel makkelijk kunnen bereiken. Ook al was er natuurlijk kans dat de tweebenen naar buiten zouden komen in plaats van Felix en dan was er misschien niet zoveel kans dat ze nog makkelijk kon ontsnappen. Ze schudde de gedachte weg, ze wilde er liever niet aan denken. "Misschien als het echt dringend is zal ik heel snel over de schutting heen komen en in je tuin, maar ik denk dat het dan echt heel dringend moet wezen." Zei ze. Ze wist niet wat Felix er wel niet van moest denken, maar hij zou het vast wel accepteren als ze het deed. "Er valt eigenlijk niet zoveel te zien hier; wel in het gedeelte achter de schutting. Mijn Tweebenen hebben allemaal verscheidene planten daar. Stel je mocht een keertje iets nodig hebben of zo; voor weet ik niet wat, dan hoef je maar een gil te geven," Zei Felix. Ze keek hem aan. Ze wist wel waarover hij sprak, maar dat was aan Doveheart om te zeggen als ze iets nodig had, maar dat zou zij niet echt weten. Misschien als Doveheart haar ernaar zou vragen zou ze het doen, maar anders niet, want ze wist niet wat Doveheart wel en niet nodig had. Als ze over Doveheart tegen Felix zou beginnen moest ze waarschijnlijk ook nog het hele medicine cat gebeuren uitleggen en daar had ze net zoveel zin in, dus knikte ze alleen maar. "Zullen we weer het bos ingaan? Er valt hier niet echt veel meer te zien… En we liggen nogal erg bloot voor het oog." Zei Felix. Ze voelde zich eigenlijk een heel stuk opgeluchter dat hij het eindelijk zei, maar ze wilde het hem niet eerder zeggen, want ze was bang dat ze hem dan zou teleurstellen en dat wilde ze niet. "Lijkt me een goed plan." Zei ze dan ook. Misschien klonk het een beetje overdreven, maar ze was eigenlijk echt wel opgelucht dat ze eindelijk weer terug naar het bos zouden gaan. Ze zag dat Felix al naar het struikgewas liep en ze volgde zo snel en laag als ze maar kon. Ze wist dat dit er wel stom uit moest zien dat ze constant maar laag bleef, maar dan was de kans het kleinst dat ze echt gezien zou worden of dat het echt op zou vallen. "En, heb jij misschien nog iets wat je me zou willen laten zien? Iets dat je me kan laten zien natuurlijk." Ze keek naar Felix. Ze zou hem het liefst een keer mee naar de zonnerotsen meenemen en hem laten zien wat een geweldige plek het was, maar het was helemaal bij de grens met Riverclan en dan zouden ze dus een aardig stuk door Thunderclan territorium moeten gaan en dan was de kans dus groot dat ze gezien zouden kunnen worden. ze dacht nog een keer goed na. Misschien was er een plek waar zij Felix mee naartoe kon nemen, maar ze kon niet iets bedenken zo snel. Felix meenemen naar het kamp zou veel te gevaarlijk zijn en de zonnerotsen waren eigenlijk te ver weg, dus ze wist zo snel niets anders te bedenken waar ze graag naartoe wilde met hem. "Ik kan je niet meenemen naar het kamp, want dat gaat waarschijnlijk niet goed komen en de enige plek die ik je misschien zou willen laten zien ligt bij de grens met Riverclan een aardig eind hier vandaan en het lijkt me niet zo verstandig om dat hele eind door Thunderclan territorium af te gaan leggen." Zei ze. Misschien wist Felix haar nog een plek te laten zien, maar dat was misschien ook een plek waar veel andere katten kwamen en dat was de zonnerotsen eigenlijk ook wel. Sommige Thunderclankatten gingen er naartoe om te jagen en dan zouden ze hun dus makkelijk opsporen en als ze hun niet zouden vinden in levende lijve, dan zouden ze hun geur wel kunnen ruiken die ze over het hele territorium zouden verspreiden. Ze keek naar de lucht, de zon was eigenlijk al best ver. Ze had waarschijnlijk niet zo heel lang meer voor ze terug naar het kamp zou moeten gaan voor katten naar haar op zoek gingen, omdat ze nog niet terug was. Ze zuchtte, ze wilde eigenlijk helemaal nog niet weg bij Felix, maar het zou moeten, want anders zouden katten hun misschien ontdekken, omdat ze naar haar op zoek waren en dat wilde ze niet. Ze zei niks en wachtte rustig voor Felix om iets te gaan zeggen.

‘Misschien als het echt dringend is zal ik heel snel over de schutting heen komen en in je tuin, maar ik denk dat het dan echt heel dringend moet wezen,’ miauwde Winterstorm. Felix knikte; hij snapte het maar al te goed. Meestal miauwde hij maar wat achterelkaar door. Om pas na zijn zinnetjes te besteffen dat het heel erg onlogisch was wat hij had gezegd, of voorgesteld tegenover Winterstorm en haar karakter. Wellicht was ze ook bang over het feit dat zijn baasjes tevoorschijn konden komen, in plaats van hem. Zij had een negatief beeld van ze. Dat wist hij, nu wel al te goed. Maar zijn baasjes zouden nooit een onschuldige ziel pijn doen. Ze zouden hooguit wat vreemde geluiden maken in een poging haar bang te maken zodat ze weg zou rennen. Meer niet. Hij was die geluiden wel al gewend; maar toch deed hij alsof hij er bang voor was. Hun hun zin gevend. Ze hadden zoveel voor hem gedaan; hem groot gebracht, onderdak geboden, eten gegeven enzovoort. Onbeschrijfelijk veel. Natuurlijk kon hij later altijd wel weer lachen als hij terug dacht aan hoe hij ze ‘voor de gek’ had gehouden door zich bang voor te doen voor hun vreemde geluiden. Maar het kwam tegenwoordig maar een enkele keer tegen dat ze nog zo tegen hem deden. Hij wist nu prima wat hij wel en niet mocht. Maar om sommige regels te breken bleef verleidelijk. Vooral nu Winterstorm er was. Zij brak ook de regels, omdat ze iets voor hem voelde. Dus zou hij ook regels gaan breken, om bij haar te zijn – aangezien zij al zoveel deed en probeerde om hem te kunnen zien -.

‘Lijkt me een goed plan.’ Zoals verwacht klonk haar stem een beetje opgelucht bij het horen van zijn woorden; zoals voorzien vond ze het maar niets hier. Maar alles zou wennen, toch? Licht gefascineerd keek hij hoe ze kundig – in een redelijk tempo – terug sloop naar het struikgewas. Aan de ene kant was het wel hilarisch, maar het was ook uiterst interessant. Als hij jonger was geweest had hij zijn zoete leventje willen opgeven voor dat leven van Winterstorm. Wie weet was hij dan ook zo lenig, en kundig in van alles en nog wat. Wellicht was het dan ook omdat hij toen hij jonger was nog meer overhaaste besluiten nam, nog avontuurlijker was. Maar dat was nu allemaal geminderd. Nou, minder avontuurlijk… Hij was voor een deel voor Winterstorm gevallen door haar avontuurlijke leven, die glim in haar ogen die liet blijken dat ze ervan hield.
De witte poes leek een tijdje in gedachte verzonken te zijn, aan het denken over wat ze hem nou precies kon laten zien. Hij realiseerde zich ook wel dat het – hoe verder je Thunderclan territorium betrad – gevaarlijker werd aangezien er dan meer katten waren. Maar er zou toch wel iets zijn dat ze hem zou kunnen laten zien? Hij had wel wat geringe sluip ervaring; met dank aan Raven die hij een tijd terug had ontmoet. Jammer dat hij de kater al lang niet meer tegen was gekomen. Maar hij had zelf zijn training voortgezet en was er wel wat beter in geworden. Natuurlijk hinderde zijn mollige, net niet overvoedde lichaam, hem. Maar hij was ook al flink wat afgeslankt, maar afslanken kostte tijd. En omdat zijn eigenaars hem maar iedere keer wouden volproppen met eten was het niet echt gemakkelijk. ‘Ik kan je niet meenemen naar het kamp, want dat gaat waarschijnlijk niet goed komen en de enige plek die ik je misschien zou willen laten zien ligt bij de grens van Riverclan, een aardig eind hier vandaan en het lijkt me niet verstandig om dat hele eind door Thunderclan territorium af te gaan leggen,’ miauwde Winterstorm. Begrijpend knikte Felix. Rustig streek hij met zijn wang weer eens langs de hare. ‘Ik snap het. Door onze verschillende afkomst zijn er veel gevaren… Jammer genoeg. We zullen waarschijnlijk wel nooit ergens veilig samen kunnen zijn.’ Zijn stem klonk wellicht een beetje jammerlijk en klagerig, maar hij kon het niet helpen. Hij wou dolgraag bij Winterstorm zijn, zolang als mogelijk. Maar als ze nergens naartoe konden was dat moeilijk. En zij moest ook op tijd terug naar haar clan; ze zouden zich vast wel zorgen om haar beginnen te maken en een zoektocht naar de poes starten. Hij zuchtte. ‘Het is al aardig laat… Ik heb nog wel andere plekken; maar daar komen veel katten. En tegenwoordig zijn het ook vrij ruige types, die je liever niet tegen het lijf wilt lopen. Ze zijn in groepen, net een soort van clan eigenlijk. Maar meer weet ik er niet van… Maar het is beter als we die lui vermijden,’ miauwde hij bedenkelijk. ‘Het is ook al vrij laat, een wandelingetje maken… Misschien een korte snelle kan geen kwaad… Maar ik weet het anders ook niet.’ Zijn stem was nog steeds bedenkelijk, en zijn blik ging net langs Winterstorm langs. Hij dacht na over mogelijke dingen om nog naartoe te gaan. Maar er waren niet echt veel opties.

Winterstorm merkte dat Felix zich misschien er een beetje aan irriteerde dat ze niet ergens veilig konden zijn. Tenzij het natuurlijk ver weg van Thunderclan was, maar dat zou nooit in één dag lukken en dan zou ze zeker gemist worden. Ze schudde haar hoofd eventjes, daar moest ze niet aan denken, want straks deed ze het ook nog. Dat zou ze zichzelf nooit vergeven als ze dat zou doen en haar clan ongerust achterlaten. Ze merkte dat Felix zijn wang weer langs de hare wreef. "Ik snap het. Door onze verschillende afkomst zijn er veel gevaren… Jammer genoeg. We zullen waarschijnlijk wel nooit ergens veilig samen kunnen zijn." Zei Felix. Ze keek hem aan. Ze wist dat het waar was, maar ze wilde er het liefst niet aan denken. Als ze eraan dacht zou ze echt alleen maar bang zijn dat ze ontdekt zouden worden en misschien moest ze wat meer ontspannen zijn, want dan zou ze zich niet zo druk hoeven maken. Misschien moest ze dat inderdaad maar doen. "Het is al aardig laat… Ik heb nog wel andere plekken; maar daar komen veel katten. En tegenwoordig zijn het ook vrij ruige types, die je liever niet tegen het lijf wilt lopen. Ze zijn in groepen, net een soort van clan eigenlijk. Maar meer weet ik er niet van… Maar het is beter als we die lui vermijden," Zei Felix. Ze keek hem aan met een soort van glinster in haar ogen. "Als we ze ooit tegenkomen zal ik tegen ze vechten als het moet." Zei ze en lachte even. Ze zou hem willen beschermen als het zou moeten en dat moest hij eigenlijk ook weten. Ze wilde haar leven voor Felix geven besefte ze nu eigenlijk, maar wat nou als Felix betrapt zou worden op Thunderclanterritorium en aangevallen zou worden? Wat dan? Zou ze dan moeten kiezen tussen Felix en haar eigen clan? Nee, ze kon dat soort dingen beter vermijden, want die keuze zou te moeilijk voor haar zijn.

"Het is ook al vrij laat, een wandelingetje maken… Misschien een korte snelle kan geen kwaad… Maar ik weet het anders ook niet." Miauwde Felix bedenkelijk. Een wandeling zou leuk zijn, maar er waren toch ook meer dingen die je kon doen? Ook op dezelfde plek als waar ze nu waren. Ze voelde een beetje speelsheid in haar naar bovenkomen. Misschien zou het wel wat zijn, maar wilde hij het ook wel? Ze wilde de gedachte aan de ene kant niet kwijt. Ze moest het eigenlijk weten. Ze wist niet wat ervan zou komen en of het uiteindelijk wel goed zou komen, maar ze wilde het aan de ene kant ook wel graag. Ze liet haar staart even rustig heen en weer gaan. Ze moest eigenlijk even rustig worden wilde ze dit aan Felix kunnen vragen, want het kon nog wel raar overkomen bij hem. Of misschien ook niet, maar ze moest het zo goed mogelijk zeggen als ze kon. Ook al had ze geen idee hoe ze het moest zeggen. Ze moest het toch maar gewoon proberen. Ze liet haar staart rustig onderlangs de kin van Felix gaan en bedacht toen dat ze beter kon beginnen met spreken. "Ik weet misschien iets..." Begon ze voorzichtig. Ze was er nu nou eenmaal aan begonnen, nu kon ze niet meer terug. Ze haalde een keer diep adem en ademde ook weer uit. "Ik weet niet of jij het wel wil..." Ging ze verder. Ze moest nu echt opschieten met het te zeggen, want anders was er misschien geen tijd meer voor. "Zou je misschien kittens met mij willen?" Ze had het eindelijk gezegd. Het had eigenlijk veel te lang geduurd voor haar gevoel, maar misschien had het maar heel even geduurd. Ze wachtte gespannen af terwijl het puntje van haar staart zenuwachtig heen en weer ging. Ze had het hem eindelijk gezegd, maar nu was ze nog zenuwachtiger voor het antwoord dan dat ze was geweest voor de vraag. Wat nou als hij het niet wilde? Dan zou ze het moeten accepteren. Het was dan zijn keuze en die kon ze niet veranderen, maar ze zou wel teleurgesteld erover zijn, niet teleurgesteld in hem maar eerder ook in haarzelf, want dan had ze het niet moeten vragen, omdat het misschien nog te vroeg was. Ze begon nu heel erg aan haarzelf te twijfelen. Had ze het echt wel moeten vragen? Wat nou als hij haar ineens niet meer mocht omdat ze die vraag had gesteld? Ze schudde de gedachte van haar af. Zo was Felix niet, toch? Nee, zo moest ze er niet over denken. Daar kwamen alleen maar slechte gedachtes van en ze moest gewoon op zijn antwoord wachten. Ze haalde haar volledige aandacht weer terug naar Felix en wachtte op zijn antwoord. Misschien had hij het door gehad dat ze in twijfel was, maar misschien ook niet. Ze moest het gewoon afwachten.

Een glinstering kwam in de ogen van Winterstorm. ‘Als we ze ooit tegenkomen zal ik tegen ze vechten als het moet,’ sprak ze waarna ze lachte. Een bezorgde uitdrukking kwam op Felix zijn gezicht. Hij wist dat ze voor een deel maar een grapje maakte, maar zij had ze niet gezien… Niet gezien waartoe ze in staat waren. ‘Winterstorm, ik weet dat ik nu een beetje… Een beetje overbezorgd ga overkomen, maar je moet me serieus nemen,’ begon hij zachtjes. ‘Ten eerste; als jou ooit iets zou overkomen, enkel om het feit dat ik mezelf niet kan beschermen… Dan zou ik mezelf dat nooit kunnen vergeven.’ Hij zweeg. Hoe moest hij het tweede punt zeggen, uitleggen. ‘Ten tweede over die katten… Ik meen serieus dat we bij ze uit de buurt moeten blijven. Hun geur… Hij draagt die van de wildernis. Niet die geur die van al de andere huiskatten afkomt. En ze zijn gespierd,’ hij bekeek Winterstorm eventjes vluchtig, ‘Sommigen zelfs gespierder dan jij. Komt er ook nog bij kijken dat er altijd een bloed lucht bij hun is. Ik weet dat mijn neus niet zo ver ontwikkeld is als die van jullie, dat ik niet al de geuren kan onderscheiden. Maar er is een bloedgeur. En ze hebben iets gevaarlijks en onheilspellends over zich.’ Een frons kwam op zijn gezicht. Hij moest nu waarschijnlijk vaag overkomen. Maar hij wilde zeker zijn dat Winterstorm ze niet zou onderschatten, en zich niet in hun beurt zou vertonen. ‘Beloof me dat je ze zult vermijden, ook al denk je dat je ze aankunt. Ze zijn niet wie ze lijken…’ prevelde hij zachtjes. Rustig drukte hij zijn neus tegen haar flank. Ze zou het wel beloven, en ze zou zich er vast wel aan houden. Ze moest het maar voor zichzelf zien, dan zou ze pas weten wat hij haar probeerde duidelijk te maken.

Winterstorm leek ook na te denken over wat ze nou precies nog zou kunnen doen. Maar ze had een bepaalde glim in haar ogen die hem vertelde dat ze iets scheen te weten… Maar erover twijfelde wellicht. Zijn ogen werden wat groter toen hij haar witte staart onder zijn kin voelde. ‘Ik weet misschien iets…’ klonk Winterstorm haar stem. Rustig sloeg hij zijn ogen weer op terwijl hij één keer naar adem hapte, beetje bijkomend van de beweging die ze had gemaakt. ‘Ik weet niet of jij het wel wilt…’ Met twee grote, groene vragende kijkers keek hij Winterstorm aan. Voor een deel wist hij wel wat er ging komen, maar hij durfde er niet aan te denken. Hij zou zichzelf voor smiecht uitmaken als hij eraan dacht, viezerik. Winterstorm leek het niet gemakkelijk te vinden om de uiteindelijke vraag nou te stellen. ‘Zou je misschien kittens met mij willen?’ Ook al had hij het ergens in zijn achterhoofd zien aankomen, toch verstijfde hij. Wist ze wel wat dat allemaal met zich mee zou brengen? Waarschijnlijk wel. Maar al te goed. Hij hapte één keer geschokt naar adem. ‘Of ik kittens met je zou willen?’ echode hij haar zachtjes na, meer om de vraag nog een keer aan zichzelf te stellen. Hij was er nogal erg van geschrokken. Als hij ja zou zeggen zouden ze een grote stap zetten. Wellicht bracht het ook wel veel problemen met zich mee… Maar nu ze het erover had schreeuwde al zijn ledematen van ja, maar in zijn kop bleef hij nuchter en dacht hij koppig van niet doen. Het was wel logisch dat zijn lichaam er nu naar smachtte; Winterstorm was beeldschoon. En om de kans te hebben om… Om iets te doen dat zijn liefde voor haar voor eeuwig zou bewijzen… Wie zou dat nou niet willen? Hij had zich duizenden keren afgevraagd waarom Winterstorm juist hem had gekozen. Hij wist zeker dan er duizenden anderen katers waren die haar bewonderden; om haar zorgelijke karakter, haar mooie ogen en glimlach en haar getrainde lichaam. Dat was wat zij hem allemaal te bieden had, en waarschijnlijk nog wel meer… Dingen waar hij nu eventjes niet aan mocht denken, anders zou hij een overhaast besluit nemen. Maar wat had hij nou voor haar te bieden? Een hoop problemen, wat zoete woordjes… Kittens… Maar daar hield het natuurlijk wel een beetje op. Nee, hij had geen slecht zelfbeeld van zichzelf. Had hij nooit gehad. Maar hij wist het echt niet. Hij zuchtte. ‘Je weet dat dit een hoop problemen kan gaan veroorzaken,’ begon hij zachtjes, waarna hij zijn neus tegen de hare duwde. ‘Maar als jij het echt wilt… Wil ik het ook,’ glimlachte hij uiteindelijk. Natuurlijk wou hij wel kittens met haar. Om kleine, pluizige mini Winterstormpjes en mini Felix’jes te zien zou zijn hart werkelijk doen smelten. En het was ook wel een wensje dat hij ergens ver in zijn achterhoofd altijd al had gehad.

{ En nu komt er een scene... Die we overslaan ;3
Wegens bepaalde leeftijdsgroepen op dit forum ;D }

Winterstorm keek Felix aan toen hij het over de katten had waar ze beter niet in de buurt konden komen. "Winterstorm, ik weet dat ik nu een beetje… Een beetje overbezorgd ga overkomen, maar je moet me serieus nemen," Begon Felix. Ze wist dat hij het meende, dus ze haalde de gedachte weg van hem beschermen en begon goed te luisteren. "Ten eerste; als jou ooit iets zou overkomen, enkel om het feit dat ik mezelf niet kan beschermen… Dan zou ik mezelf dat nooit kunnen vergeven." Felix zweeg daarna even. Ze wist dat hij dat zich nooit zou vergeten, maar als het echt nodig zou zijn, zou ze het echt doen. Dan zou hij haar niet kunnen tegenhouden, want het zou haar veel meer pijn doen als hem iets overkwam terwijl ze niks had gedaan en terwijl ze wist dat ze het wel kon. Ook al waren er natuurlijk altijd katten die wel sterker dan haar waren, maar ze zou het in ieder geval altijd proberen. "Ten tweede over die katten… Ik meen serieus dat we bij ze uit de buurt moeten blijven. Hun geur… Hij draagt die van de wildernis. Niet die geur die van al de andere huiskatten afkomt. En ze zijn gespierd," Na deze woorden werden Winterstorm's ogen groot. "Sommigen zelfs gespierder dan jij. Komt er ook nog bij kijken dat er altijd een bloed lucht bij hun is. Ik weet dat mijn neus niet zo ver ontwikkeld is als die van jullie, dat ik niet al de geuren kan onderscheiden. Maar er is een bloedgeur. En ze hebben iets gevaarlijks en onheilspellends over zich." Ging Felix verder. Ze keek hem aan met haar blauwe ogen. Ze had dit eigenlijk aan de ene kant niet verwacht. Ze had gedacht dat het gewoon een stel rogue's waren die misschien een keer een lesje geleerd moesten worden, maar ze had niet verwacht dat ze zo onheilspellend waren en waarschijnlijk ook nog moordlustig. "Beloof me dat je ze zult vermijden, ook al denk je dat je ze aankunt. Ze zijn niet wie ze lijken…" Prevelde Felix. Ze schudde de gedachte van de katten van haar af. Ze kon zich beter niet bang laten maken. Ze sloot haar ogen even en keek daarna weer naar Felix. "Ik zal ze vermijden, tenzij ze mijn clan of jou bedreigen. Dan kan ik niet anders." Zei ze. Ze wist dat ze dit meende, maar wat nou als haar clan inderdaad aangevallen zou worden door die groep rogue's, dan zou ze niet anders kunnen dan vechten. Ze kon haar clan namelijk niet voor haar laten vechten alleen maar omdat Felix liever wilde dat ze de katten vermeed. Nee, dat zou ze nooit doen, maar als het niet nodig was zou ze het vermijden dat kon ze beloven aan Felix.

Ze wachtte op het antwoord van Felix over de kittens. Ze was best wel benieuwd of hij het eigenlijk wel zou willen, maar ze kon er alleen maar achter komen als hij het antwoord gaf. "Of ik kittens met je zou willen?" Herhaalde Felix zachtjes de vraag. Ze knikte alleen even kort. Ze begreep heus wel dat hij er even over na moest denken. Het was ook geen makkelijke beslissing en er zouden gevolgen van kunnen komen, maar ze zou ze dragen als het moest. Ook al zou ze niemand uit haar clan ooit vertellen wie de vader van de kittens was. De kittens zouden het wel mogen weten, maar die zouden hun mond er wel over moeten houden, want anders bestond er een kans dat ze allemaal verbannen zouden worden van de clan en wat moesten ze dan? Ze kon toch niet en voor haarzelf zorgen en voor de kittens dan? Ze schudde de gedachte van haar af. Daar moest ze niet aan denken. Dat zou niet gebeuren, want ze zou de kittens goed vertellen wat de gevolgen zouden kunnen zijn als ze het aan iemand zouden vertellen, maar dat was zorg voor later. "Je weet dat dit een hoop problemen kan gaan veroorzaken," Begon Felix. Ze knikte. "Maar als jij het echt wilt… Wil ik het ook," Zei Felix en er verscheen een glimlach. Zelf voelde ze zich ook een heel stuk opgeluchter en begon zelf ook te lachen.

(Even een stukje vooruit in de tijd)

Winterstorm lag rustig naast Felix. Ze keek naar de lucht en schrok. Het was eigenlijk al best laat! Ze kon eigenlijk beter terug naar het kamp gaan. Ook al wilde ze het niet. Ze stond op en keek Felix aan. "Sorry, maar ik denk dat het beter is als ik terug ga naar het kamp." Zei ze. Ze keek nog een keer naar de lucht en wist nu echt zeker dat ze beter kon gaan. Ze drukte haar neus tegen die van hem. "Ik hoop dat ik je snel weer zie." Zei ze en draaide zich om, om weg te lopen. Ze keek nog een keer over haar schouder. "Doei." Zei ze en verdween daarna door de struiken. Ze moest nu alleen de geur nog weer van haar lichaam afwassen. Ze zocht een plekje op waar ze niet echt goed gezien zou worden en begon haar vacht grondig te wassen. Alle geursporen moesten weg voor ze naar het kamp terug zou gaan. Misschien zou ze nog in wat wilde knoflook kunnen gaan rollen, maar dan zou ze het wel tegen moeten komen onderweg naar het kamp, want anders zou ze het niet doen. Ze vond dat de geur nu wel zo goed als eraf was en begon terug te lopen naar het kamp. Langzaam begon de zon te zakken en ze wist dat ze beter wat meer vaart erachter kon zetten wilde ze voordat de zon onder was terug in het kamp zijn. Eindelijk was ze bij het kamp uitgekomen. Ze had haar muis en eekhoorn ondertussen ook nog weer opgegraven en liep ermee naar de prooistapel. Ze legde de prooi neer en had geen zin om zelf wat te eten. Ze was eigenlijk wel moe van de hele dag en alles wat er gebeurd was en wat ze te weten was gekomen over de rogue's. Ze kon het niet aan de clan vertellen, want dan zou ze moeten zeggen dat ze de katten had gezien, maar dat had ze niet en ze kon ook niet vertellen dat Felix het haar verteld had, dus ze kon het beter niet vertellen. Ze liep naar de warriors den toe en ging er naar binnen. Ze ging liggen in haar nest en legde haar hoofd op haar voorpoten, maar sloot haar ogen nog niet. Ze wilde eerst even alles wat er vandaag gebeurd was en wat ze te weten was gekomen op een rijtje zetten. Ze had Felix belooft dat ze de rogue's zou mijden, dus ze kon niet op onderzoek uitgaan. Dat zou ook veel te gevaarlijk zijn. Ze zouden haar kunnen vermoorden als ze ontdekt werd en dat wilde ze niet. Niet nu ze kittens zou gaan krijgen. Ook al zou dat nog een lange tijd duren, ze kon het nou eenmaal niet riskeren en ze kon het ook niet riskeren dat ze dit zou doen zonder dat haar clan het ooit te weten zou komen, want als ze dood was kon ze niet echt meer iets tegen haar clan vertellen. Ze zuchtte, ze wist veel, maar wat was er nou leuk aan als je het niemand kon vertellen? Ze zou er alleen met Felix over kunnen praten en met niemand anders. Ze schudde de gedachtes van haar af. Ze kon nu beter proberen te slapen, want anders zou ze morgen alleen maar moe wezen en dan zouden de katten in haar clan zich toch wel iets gaan afvragen. Ze sloot haar ogen en het duurde niet lang voor ze in slaap was.