Mrrauw~

Hij kon er niets aan doen dat hij even moest lachen toen hij de venijnige blik van Dogdance toegeworpen kreeg. "Noem me nog één keer zo en ik zorg dat je geen tong meer overhebt om mee te spreken." Dreigde de poes. Snowstorm haalde zijn schouders op en stak zijn tong uit. "Je kan altijd proberen, maar of het je ook zal lukken.." Grinnikte hij waarna hij richting de uitgang van het kamp liep. "Ik verwacht dat je me zult volgen, aangezien je zeker maar al te snel van mij af wilt zijn?" Miauwde hij zonder om te kijken. Hij versnelde zijn passen wat toen hij buiten het kamp was en zwiepte even met zijn staart in de lucht. Stiekem hoopte hij dat de poes hem niet haatte, en dat ze niet van hem verlost wou zijn. Maar hij negeerde dit gevoel. Hij zou nooit toegeven aan zijn eigen verlangens. Het enige wat hij wou was dat Dogdance alleen om hem gaf, en om niemand anders. Dat hij misschien gevoelens voor haar begon te ontwikkelen zou hij nooit toegeven. Hij was niet zo'n kat, nooit geweest en zou dat ook nooit worden.

+Dogdance

"Heb ik iets van je aan?" Kreeg hij toegesnauwd, waardoor zijn oren iets platter in zijn nek gingen liggen. Hij mocht misschien wel om haar geven, maar met zijn eer spotten was niet iets dat hij zomaar door de beugel liet gaan. "Dus geen grens met Windclan.." Mompelde Dogdance. "Ja, we hebben geen grens met Windclan." Herhaalde hij maar, deze keer botter dan de vorige keer. Als de poes niet tegen zijn aardige 'ik' kon ging hij zijn ware aard maar laten tonen, punt. De wollige kater versnelde zijn pootstappen wat en zwiepte even met zijn lange staart in de lucht. "Zoals je ziet zijn hier ook wel bomen, maar niet zo veel en niet zo'n hoge als je gewend bent." Miauwde hij koeltjes. Na een tijd gelopen te hebben vertraagde hij weer wat en wees hij met zijn neus richting de rivier die grensde aan Riverclan gebied. "Dat is de grens met Riverclan, iets verderop liggen de zonnerotsen. Als je ooit een Riverclan kat op dat gebied ziet mag je hem zonder pardon terug naar huis sturen, met vachtscheuren als het kan. Zij beweren dat dat gebied aan hun territorium toebehoort." Hij vernauwde zijn ogen wat en dacht terug aan de tijd dat zijn mentor en hij twee Riverclan katten hadden verjaagd. Ook zij hielden zich niet aan de regels en waren tijdens Greenleaf gaan doen alsof de zonnerotsen van hun waren. Snowstorm wist nog goed hoe ze met staart tussen poten terug de grens overstaken richting de plek waar ze behoorde, de lafaards. Hij wierp even een blik op de poes en ging nadien weer verder, richting het donderpad.

Hij ademde de frisse lucht in om deze nadien weer uit te blazen en spitste zijn oortjes toen Dogdance's stem zachtjes hoorbaar werd. "Sorry.." Zijn ogen vernauwden zich wat en bijna wou hij zich omdraaien en tegen haar schreeuwen dat je niet zomaar sorry kon zeggen op alles. Eerst iemand kwetsen om het nadien terug goed proberen te maken met één simpel woordje werkte niet, niet bij hem. Maar in plaats van verder te lopen hielt hij toch halt, om er zeker van te zijn dat hij de poes niet zou kwetsen, hij was tenslotte niet zoals haar en dacht eerst al zijn acties over voordat hij ze ook echt uitvoerde. "Ik kan er gewoon even niet goed tegen.. hier..." Verklaarde ze. Snowstorm zuchtte even en draaide zijn kopje om. Ergens voelde hij zich opgelucht, blij dat het toch niet door hem kwam dat de poes zich rottig voelde. Want hij probeerde ten slotte haar ook alleen maar thuis te laten voelen, niets meer. Maar zo te zien zou hij dat niet in één, twee, drie kunnen klaar spelen, en had de poes tijd nodig om alles goed te kunnen verwerken. De kater haalde zijn schouders op en priemde zijn lichtblauwe blik in de hare. "We kunnen ook rusten, als je dat wilt." Miauwde hij, proberende om zijn toon niet al te serieus meer te laten klinken.

Zonder dat hij het besefte begon hij zachtjes te grommen toen de poes de naam Silverfang uitsprak. "En het loopt ook niet bepaald lekker met Silverfang..." Mompelde ze, al was het bijna onverstaanbaar, voor Snowstorm was het wel duidelijk genoeg dat er iets tussen die twee gaande was. Hij kneep zijn twee blauwe ogen samen en dwong zichzelf weer naar voren te kijken, om er zeker van te zijn dat de poes niet in de gaten zou krijgen dat hij iets tegen die zilveren kater had. Hij was het beu. Iedereen praatte maar over hem alsof hij de held was die Starclan powers had gekregen. En dat alles waarschijnlijk gewoon omdat hij vroeger de deputy van Skyclan was geweest. Zelfs Firestar liet zichzelf meeslepen door dat feit. De witte krijger schudde zijn kop en bande zijn blik op de grond, weigerende om de poes aan te kijken toen deze weer begon te praten. "We zijn nog maar net begonnen." Miauwde ze resoluut. Hij zuchtte even en wiebelde wat met zijn oren. Kon de poes nou niet kiezen wat ze nu eigenlijk wou? De ene keer deelt ze mee dat ze er niet tegen kan, deze plek, en wanneer hij dan vraagt om even een pauze te halen zodat ze haar gedachten eventueel terug kon ordenen beet ze hem van haar af. Nee, hij snapte haar niet. Totaal niet. En dat trok hem juist meer aan. "Oké, dan gaan we gewoon verder." Zuchtte hij waarna hij zijn lichaam weer in beweging zette en verder richting het donderpad liep. Toen hij eenmaal de zure stank begon te rieken hielt hij halt en wees hij met zijn neus in de richting van het pad. "Het donderpad ken je al wel, neem ik aan. Maar dus, dit is onze grens met Shadowclan. Veel problemen hebben we met hen niet, het gebeurd dan ook zelden dat we eentje de grens zien oversteken." Miauwde hij simpel met een schouderophaal, waarna hij zich omdraaide en de poes even de tijd gaf om de omgeving in zich op te nemen.

Een geeuw verliet zijn keel en met een bijna slaperige blik keek hij naar boven, waar de zon zijn hoogtepunt al begon te verlaten. Wat dus betekende dat het al namiddag was. Hij was blij dat hij nu Dogdance als 'apprentice' had, maar hadden ze niet iemand anders kunnen uitkiezen? Hij zou al zijn skills nooit kunnen doorgeven, of ze moesten hem al een geweldige leerling hebben toegewezen. En daarbij had Dogdance alles al onder de knie, en moest hij haar alleen nog maar het territorium laten zien en tonen hoe ze hier het beste kon jagen. Stiekem vroeg hij zich wel af hoe ze als apprentice was geweest. Vurig, koppig, niet meewerkend... Vast. Hij greens even bij die gedachte en keek naar de kattin die wat vragend naar het donderpad staarde. "Shadowclan eh..?" Mauwde ze. Snowstorm haalde diep adem en moest een waarschuwing weten in te slikken voordat hij naar haar liep. Ze hadden geen ruzie, en dat moest zo blijven, wou hij bijna zeggen. Maar om eerlijk te zijn zou het hem niet veel uitmaken zou de Clan ooit in een oorlog komen te zitten met Shadowclan. Hij onderschatte iedere Clan sowieso al, dus waarom zou Shadowclan, de Clan die eens volzat met zieke katten, hén kunnen verslaan? Hah, nooit. Snowstorm wierp nog gauw een blik op de overkant om te zien of er geen vijandelijke katten aanwezig waren en maakte nadien duidelijk met een zwiep van zijn staart dat hij verder ging. Hoe sneller hij gedaan was met deze belachelijke trainingen hoe sneller hij misschien weer normaal met Dogdance om kon gaan. Want iets zei hem dat ze er niet tegen kon om terug als apprentice behandeld te worden.

De stilte die zijn oren binnen kwam gesuisd deed hem even huiveren. Ja, hij had het verpest. De witte kater keek even achterom en merkte op dat Dogdance overal naar keek, béhalve naar hem. Dit was dus de reden waarom hij nooit aardig tegen iemand deed. Eens die kat hem echt leerde kennen mochten ze hem plots niet meer, en Dogdance was het levende bewijs. Hij klampte zijn tanden aan elkaar vast en moest zich inhouden om tegen haar te schreeuwen dat ze dan maar lekker naar die Silverfang van haar mocht gaan. Maar hij wist dat als hij dat deed hij haar voorgoed kwijt zou zijn, dus hield hij wijselijk zijn mond. "H-heb je spijt dat je mee bent gekomen naar Thunderclan?" Besloot hij dus maar te vragen, al stotterend, iets wat totaal niet bij hem paste. Hij gunde de kattin een zijdelingse blik en hoopte maar dat ze zou reageren en dat dit al geen negeer-act was. Want zowel, dan had hij een groot probleem. Hoe zou hij dan aan Firestar moeten uitleggen dat hij Dogdance niet meer kon trainen wegens haar tegenwerkende gedrag? Dan zou hij zichzelf voor schut zetten, iets wat al hélemaal tegen zijn gewoonte inging.

"Ik heb spijt dat de Skyclan weg is." Klonk haar stem rauw van emotie, ietwat hees. Snowstorm trok zijn mond open en wou iets terugzeggen tot hij opmerkte dat de poes zich had omgedraaid. Voorzichtig liep hij naar haar toe en bleef hij op een gerespecteerde afstand van haar staan. "Het spijt me dat ik soms... vervelend ben. Ik probeer je hier gewoon thuis te laten voelen.. Het doet me pijn om te zien dat je er zo mee inzit." Probeerde hij zo kalm mogelijk te zeggen, zijn eigen emotie verbannende uit zijn stem. Hij sloeg zijn ongewoon blauwe blik neer op de grond en liet zijn oortjes wat hangen. Ze zat ook met Silverfang in, wat dus al betekende dat die twee elkaar al een lange tijd kenden. Die band die zij hebben.. hij zou dat nooit met haar krijgen. Misschien was ze dan al bezet, en moest hij maar een andere vis uit de zee gaan plukken...

"In de eerste instantie ging het nog wel.." Mompelde ze zachtjes. Snowstorm spitste zijn oren en wachtte geduldig af. "Maar.. maar toen ben ik naar het Skyclan gebied gegaan... en.. en het was daar vreselijk.." Hij had ook niet beter verwacht. Een bosbrand richt altijd veel schade aan, en dat kan niet zomaar in één, twee, drie hersteld worden. Hij beet even op zijn lip en moest zijn irritatie inhouden toen die vervloekte naam alwéér opdoemde. "En ik kwam daar Silver.. Silverfang tegen..." Snowstorm knikte en besloot deze keer maar om haar gewoon aan te kijken. "Maar toen ik hem vertelde dat ik wat voor hem voelde.. Ging hij er niet op in.. Dus het gaat gewoon even niet goed.." Een krop kwam vast te zitten in zijn keel en hij haakte zijn klauwen in de aarde. Dus ze voelde écht iets voor hem? Woede borrelde in hem omhoog en bijna wou hij regelrecht naar de oud- deputy te gaan om zijn ogen uit te krabben. Al verwachtte hij ook weer niet dat de grijze kater zo zwak was, maar hij wou gewoon zijn klauwen eens in zijn vacht slagen. Maar in plaats daarvan zuchtte hij zachtjes en liet hij zijn stem vol zelfvertrouwen luidden. "Hij is het niet waard. Als iemand zo dom reageert op iemands gevoelens is diegene gewoon dom, je aandacht niet eens waard." Bevestigde hij.