Just pass the circumstance

Cause if you never leave home
Never let go
You'll never make it
To the great unknown
Just keep your eyes open

Poppypaw haalde diep adem en liet zichzelf neerzakken in wat zij dacht wat een jachthouding was. Ze was zich er pijnlijk erg van bewust dat deze er erg onhandig uitzag, maar ze verbeet zich en bleef door gaan. Ze wilde het niet opgeven. Ze zou een warrior worden, met of zonder ondersteuning van anderen. De poes glimlachte eventjes lichtjes toen ze aan Mockingjay dacht. De kater had haar wel ondersteund, wel in haar geloofd. Ze wilde het liever niet toegeven, ook niet aan zichzelf, maar ze vond de kater erg charmant... Misschien dat ze hem wel zou vragen om met haar te gaan trainen. Waar ze zich niet van bewust was, was dat Mockingjay gewoon een versierder was, een charmeur. En dat hij waarschijnlijk alleen maar een spelletje met haar speelde. Ze schrok op uit haar houding en legde haar oren wat naar achter toen ze geritsel hoorde.

{Eerste post voor Zebrachase}

De lichte kater snoof geïrriteerd toen zijn eekhoorn in de dichtstbijzijnde boom verdween nadat hij op een takje was gaan staan. Het was dan wel Leafbare, maar zo'n twijgje, daar mocht nooit op gestaan worden. Zebrachase zwiepte nogmaals met zijn staart en wierp een vurige blik naar boven en vervolgde zijn pad weer. Het was vast maar een eenmalig iets, maar Zebra merkte wel dat zijn gedachten steeds vaker een uitstapje maakten. Misschien kwam het omdat hij nu tot Mentor van een volwassen kat was benoemd en bang was weer eens te falen, of misschien was het omdat hij zich gewoon alleen voelde. De kater kwam een open plek op en bleef gelijk stil staan. Poppy..paw? De Warrior wilde zich gelijk omdraaien, maar zijn poten wilden hem niet gehoorzamen. Ze had hem waarschijnlijk toch allang opgemerkt en dit zou alles alleen maar erger maken. "Hallo, Poppypaw." Zei hij nog redelijk kalm en keek de Apprentice aan. "Hoe.. gaat het?"

Poppypaw bevroor toen de kater in haar gezichtsveld verscheen en keek naar haar voorpoten. De lange afstand tussen haarzelf en haar mentor had het niet bepaald veel beter gemaakt en het maakte haar ietsjes nerveus. "Hallo.. Zebrachase.." Miauwde ze zachtjes. Stiekem had ze berouw van haar uitbarsting, maar er leek nooit het juiste moment te zijn om haar excuses aan te bieden. "Goed.. met.. met u dan..?" Ze slikte haar trots in en sprak de kater formeel aan, alsof ze een soort van witte vlag ophield.

"Hallo.. Zebrachase.." Hoorde hij Poppypaw wat mompelend uitbrengen en de kater zuchtte dankbaar. Geen nieuwe uitbarsting dus.. misschien zaten ze nu wel op de goede weg..? "Goed.. met.. met u dan..?" Hij legde zijn oortjes wat in zijn nek. 'U'? Rustig ging de Warrior zitten en richtte zijn ogen op Poppypaw. "Dat is.. erhm.. mooi. En met mij gaat het ook wel goed." Hij haalde zijn schouders wat op, zodat het niet leek alsof het extreem goed met hem ging, maar ook weer niet heel erg slecht. Moeizaam zocht hij in zijn kop naar woorden die hij kon zeggen, maar het resultaat was niet veel goeds.

Poppypaw had haar tortoiseshell oortjes naar achter gedraaid en keek niet omhoog. Ze voelde zich misselijk van ongemak. De kater leek ook niet echt totaal op zijn gemak in haar nabijheid. Een wrang besef kwam tot Poppypaw, ze waren beiden niet echt comfortabel met elkaar. Wat een mentor en apprentice match zeg... "Goed.. om te horen.. denk ik.." Miauwde ze dus maar zachtjes, haar staart om haar voorpoten heen krullende. Misschien moest ze er maar vandoor gaan, zo snel mogelijk ervandoor.

"Goed.. om te horen.. denk ik.." Wat vermoeid met deze hele situatie liet Zebra zich op de grond zakken en keek peinzend naar het gras onder zijn poten. Dit soort momenten zouden er hun hele leven blijven als er eentje niet nu zou opstaan om iets te zeggen. Maar.. kon hij wel de juiste woorden vinden? Zou Poppypaw dan niet gewoon weer weglopen? De Warrior keek even op en zag dat de Apprentice zelf er ook niet echt 'gelukkig' uitzag met hem op deze plek. "Ehm.. Poppy..? ..Paw." Voegde hij er nog even snel aan toe. "Ik.. ehm.. ik had je niet moeten behandelen als een kind, maar dat plekje ligt mij gewoon heel erg gevoelig, snap je? Ik heb het met niemand gedeeld en dat wil ik nog even zo houden.." Perste hij tussen zijn lippen en kneep even zijn ogen dicht.

Poppypaw hief haar blik voorzichtig omhoog toen hij weer begon te spreken en knipperde eventjes een paar keer verbaasd met haar grote, honingkleurige ogen. De poes knikte wat ongemakkelijk als respons op zijn woorden en haar gezicht vertrok eventjes door het schuldgevoel dat haar overspoelde. "Het spijt me... Ik gedroeg me als een verwende kitten... Ik.. ik had niet zo door moeten zagen..." Miauwde ze zachtjes, haar oren plat in haar nek leggende en haar blik weer naar de grond richtende. "Het spijt me..." Mompelde ze zachtjes als herhaling.

"Het spijt me... Ik gedroeg me als een verwende kitten... Ik.. ik had niet zo door moeten zagen..." De Warrior drukte zelf ook zijn oren tegen zijn nek en keek meteen naar de grond. "Het spijt me..." Moeizaam slikte de kater en haalde een paar keer diep adem. "Ik had je niet moeten behandelen als een jonge Apprentice, want je bent even wijs en oud als ik.." Mompelde hij er nog even achteraan en wierp een blik op de calico Apprentice. "Misschien kunnen.. we opnieuw beginnen met de trainingen? Een nieuwe start?"

Onderwerp: Re: Just pass the circumstance