Euhm hi there. (AvalancheDemon) [SPT]

"En hoe denk je dat die katten dan zullen reageren?" vroeg AvalancheDemon op een serieuze toon. Ze keek Swiftfur even aan. De grijsgestreepte poes draaide zich om en liep een stukje weg. "Kom!" riep de poes bevelend tegen Swiftfur. De zwart-witte poes kwam naar AvalancheDemon die nog steeds verder liep. "Vertel eerst eens wat over jezelf." vroeg de poes op een ongeïnteresseerde toon. Swiftfur zei niks,de poes hield niet zo van praten over haar leven.

De she-cat liep achter AvalancheDemon aan, precies zoals ze verwacht had. Deze kat had amper een eigen wil, die had ze dus ten eerste al nodig. Maar hoe geef je een andere kat in hemels naam een eigen wil... Nadat ze gevraagd had of de she-cat wat over zichzelf zou willen vertellen gaf deze geen antwoord. Mij best dan niet... dacht ze terwijl ze onzichtbaar met haar kop schudde. Neutraal liep ze weer verder, waar ze naar toe zou gaan wist ze eigenlijk niet. Waarschijnlijk zou het haar wel opvallen als ze een geschikte plaats zou tegenkomen. Op eens stond ze helemaal stil. ''Niet bewegen,'' siste ze naar de she-cat. ''kijk recht vooruit, naast die boom daar zit een merel. Ga jij die maar eens vangen.'' commandeerde ze de she-cat. Met een bevelende blik keek ze de she-cat aan.

De 2 katten liepen nog een tijdje verder. Plots stond AvalancheDemon stil waardoor Swiftfur bijna tegen haar botste. "Niet bewegen." siste ze naar de zwart-witte poes. Swiftfur deed teken dat ze het begreep. "Kijk recht vooruit,naast die boom daar zit een merel. Ga jij die maar eens vangen." zei AvalancheDemon op een bevelende toon. De grijsgestreepte poes keek haar met een bevelende blik aan. De zwart-witte poes zuchtte en sloop naar de merel toe. Ze was er niet helemaal met haar gedachten bij, waardoor de poes niet doorhad dat ze op een takje had gestapt, totdat ze de merel zag wegvliegen.

De she-cat zuchtte en begon met het besluipen van de merel. AvalancheDemon schudde bijna onzichtbaar met haar kop, je kon aan alle kanten zien dat de kat er niet helemaal bij was. Haar staart veegde bijna over de grond en de stappen waren wat wankel. Na een tijdje stapte de kat op een takje, dit veroorzaakte een luid gekraak. Hierdoor vloog de merel natuurlijk weg. ''Wie heeft jou getraind toen je apprentice was?'' vroeg AvalancheDemon afkeurend. Ze liep een stukje vooruit zodat ze naast de kat kwam te staan. Kort keek ze deze aan waarna ze met haar lichaam een duw gaf tegen de zijkant van de kat. Dit was een simpele truck om te testen hoe goed het evenwicht van een kat was. Dit werkte natuurlijk niet altijd, als een kat niet oplette kreeg je het zelfde effect als bij een kat die een slecht evenwicht had. AvalancheDemon had de she-cat goed bekeken tijdens het lopen, deze had zeker geen evenwichts problemen. Dus voor nu was het een test om te kijken hoe goed deze kat gefocust was. De kat was ook niet bijzonder sterk gebouwd, ze was normaal gebouwd voor een Windclan kat. AvalancheDemon was zelf ongeveer net zo stevig gebouwd als deze kat. Maar als het echter ooit op een gevecht zou aankomen wist ze prima wat ze zou moeten doen om deze kat te verslaan zonder haar al te erg te verwonden. Het was nu echter niet haar bedoeling om de she-cat aan te vallen, het was nu haar bedoeling om deze een beetje proberen te helpen. De test was ook niet alleen bedoelt om de concentratie te testen maar ook om te zien hoe de kat zou reageren op de duw. AvalancheDemon ging voor de she-cat staan met opgeheven staart.

"Wie heeft jou getraind toen je apprentice was?" vroeg de poes op afkeurende toon. De zilvergrijze poes kwam naast haar staan. Ze keek de zwart-witte poes kort aan en gaf haar daarna een duw. Swiftfur was aan het denken dus ze schrok toen AvalancheDemon haar duwde. "Waarom deed je dat nu weer?" vroeg de poes duidelijk in de war. Na een tijdje ging AvalancheDemon voor de poes gaan staan met opgeheven staart. Swiftfur keek haar verbaasd aan. "Wat gaat ze nu weer doen?" dacht de poes. "Waarom wil je me helpen?" vroeg de zwart-witte poes na een tijdje op een stille toon. Ze was het niet gewend dat katten haar wouden helpen of ook maar aardig tegen haar waren.

"Waarom wil je me helpen?" vroeg de zwart witte she-cat aan haar. "Oké wat zei je? Ik versta je niet als je zo zacht praat hoor," zei AvalancheDemon op een wat arrogante toon. Langzaam zwaaide ze met haar staart op en neer en bedacht zich wat ze nu met deze kat aanmoest. Boos maken was de beste manier om te zien wat deze she-cat kon. Maar dat zat er niet in, de kans dat er iets mis zou gaan was veel te groot. Na kort denken bedacht ze zich dat praten met de gene die deze kat pestte zou helpen. Echter wist ze niet wie deze katten waren en op welke manier deze haar pestte. Het kon nog wel eens best lang duren voordat ze deze zou hebben gevonden. AvalancheDemon sloot haar ogen en hief haar kop op. Oh Starclan wat moet ik met deze kat aan...

"Oké wat zei je? Ik versta je niet als je zo zacht praat hoor." zei AvalancheDemon op een iets wat arrogante toon. Swiftfur bleef even stil. "Ik zei: Waarom wil je me helpen?" zei de poes na een korte stilte. De zwart-witte poes keek ongemakkelijk naar haar poten. "Waarom moet dit altijd met mij gebeuren?" dacht Swiftfur verdrietig.

Na een stilte die eeuwig leek te duren antwoorde Swiftfur toch. "Ik zei: Waarom wil je me helpen?" Dit wist ze zelf eigenlijk ook niet helemaal precies. Echter maakte het niet zo veel uit voor AvalancheDemon. "Gewoon, ik heb een hekel aan zwakkelingen en kan beter wat goodwill kweken in de ogen van andere katten. Ook heb ik niet veel meer te doen," antwoorde ze wat nonchalant. Het was de waarheid, de enige echte waarheid. Liegen tegen deze kat had toch geen zin. De waarheid was dus het enige antwoord wat ze kon geven. "Vertel me eerst eens wie jou pesten, ik heb eigenlijk wel zin in een hartig gesprekje," zei ze op een kille toon. Deze toon had ze altijd wel in haar stem, alleen soms kwam deze gewoon wat meer naar voor dan normaal. Dit vond ze wel leuk om te doen. Bij sommige katten die vriendelijk tegen haar deden een normale stem op zetten, en als deze dan iets zeiden dat ze niet beviel meteen overschakelen op de killere variant. De meeste schrokken zich dan kapot, de reactie van de katten was dan nog het grappigste om te zien. Maar daar ging het nu niet om, nu was haar hoofddoel even deze she-cat wat meer zelfvertrouwen te geven. Echter was dit nou ook weer niet de makkelijkste taak van de wereld. De beste manier om dit te doen was de pestende katten te confronteren. Hierdoor zou Swiftfur wat meer zelfvertrouwen krijgen, en de andere katten stoppen met spelen. Tenminste dat was de bedoeling. Toen Swiftfur nog geen antwoord had gegeven keek AvalancheDemon haar vragen maar ook wat bevelend aan en zei; "Ga je het me nou nog vertellen of moet ik het je laten vertellen?" De toon in haar stem klonk weer net iets killer dan eerst. Hopelijk zou de she-cat nu wel antwoord geven op haar vraag.

OOC: 311 woorden!

"Gewoon, ik heb een hekel aan zwakkelingen en kan beter wat goodwill kweken in de ogen van andere katten. Ook heb ik niet veel meer te doen." antwoordde AvalancheDemon nonchalant. "Vertel me eerst eens wie jou pesten, ik heb eigenlijk wel zin in een hartig gesprekje." zei de poes op een kille toon. Swiftfur zei niks. Al die nare herinneringen had ze proberen uit haar hoofd te krijgen wat deels ook gelukt was. Plots keek de poes haar deels bevelend aan. "Ga je het me nou nog vertellen of moet ik het je laten vertellen?" zei de poes kil. De zwart-witte poes kromp ineen door de toon van de poes. Ze bleef stil en wachtte angstig af wat AvalancheDemon ging doen.

De she-cat kromp ineen. AvalancheDemon hief haar kop hoog de lucht in. Ze zuchtte luid terwijl ze hard haar kop naar beneden zwaaide. Hierdoor plofte ze hard voor de she-cat op de grond. Licht geïrriteerd keek ze deze aan. "Met jou valt ook niet te praten hè", zei ze tegen de she-cat. Haar ijsblauwe ogen keken recht in de ogen blauwe ogen van de andere kat. "Als je niet wil dat ik help moet je dat zeggen. Ik heb geen zin om mijn tijd hier aan te verspillen. Dus of ik help je of niet" zei ze licht kopschuddend tegen de she-cat. Er viel amper een woord te wisselen met de she-cat. Langzamerhand begon AvalancheDemon te snappen waarom deze she-cat gepest werd. Als je niet eens een fatsoenlijk gesprek kon voeren met een ander kat schoot het ook echt op. Starclan sta me bij en laat deze she-cat praten... smeekte ze met opgeheven kop en gesloten ogen. Haar achterpoot tikte steeds zachtjes op het zand, om te laten merken dat ze het wachten ondertussen wel zat was. Met haar linkervoorpoot wreef ze door het zand, dit deed ze om zichzelf rustig te houden.

AvalancheDemon keek haar licht geïrriteerd aan. "Met jou valt ook niet te praten hé?," zei ze tegen Swiftfur. Ze keek recht in de blauwe ogen van de zwart-witte poes. "Als je niet wil dat ik help moet je dat zeggen. Ik heb geen zin om mijn tijd hieraan te verspillen. Dus of ik help je of niet." zei AvalancheDemon licht kopschuddend. Swiftfur zweeg even. "I- Ik wil wel geholpen worden.... maar ik ben toch een ... hopeloos geval." antwoordde ze op een aarzelende toon na een tijdje. De she-cat werd nogal onzeker in de buurt van andere katten die ze amper tot niet kende.

Een tijdje bleef het stil, de inmiddels kouder wordende wind raasde tussen de bomen door. "I- Ik wil wel geholpen worden.... maar ik ben toch een ... hopeloos geval." antwoordde Swiftfur na een tijdje aarzelend. Wat moest je daar nou weer mee. Een kat die wel geholpen wilde worden maar er niet in geloofde dat het ooit zou lukken. Nee, dat is een geweldige instelling, dacht AvalancheDemon sarcastisch. Haar ijsblauwe ogen speurde het gebied af. Niet om iets van een prooi te zoeken, deze keer zocht ze naar ideeën hoe ze dit moest aanpakken. Echter vond ze deze niet, er was gewoon simpel weg geen oplossing. Als je geen vertrouwen had in verbetering, hoe zou je dan ooit geholpen kunnen worden. Maar AvalancheDemon was hier nu eenmaal aan begonnen, en als er iets was waar ze niet van hield was het opgeven. "Maar vertel anders gewoon even wat er nou precies aan de hand is. Anders kan ik je ook niet helpen hoor" zei ze tot slot tegen de she-cat. Als deze hier niet op zou antwoorden wist ze ook niet meer wat ze nou moest doen. Dus alles of niets in dit geval.

OOC: Meh geen zin om code voor postsheet te gaan zoeken Razz

"Maar vertel anders gewoon even wat er nou precies aan de hand is. Anders kan ik je ook niet helpen hoor." zei AvalancheDemon tegen haar. "Ik... ik kan me er gewoon niet tegen verweren." antwoordde Swiftfur. "Vroeger verdedigde mijn zus me altijd maar, .... ze is gestorven door greencough." vervolgde de zwart-witte poes. Ze zuchtte, ze miste haar zus nog elke dag. "Maar je wordt het toch gewend na een tijdje dat wel iedereen commentaar op je heeft." zei ze droef.

Even was het stil waarna Swiftfur toch antwoorde. "Ik... ik kan me er gewoon niet tegen verweren. Vroeger verdedigde mijn zus me altijd maar.... ze is gestorven door greencough." was alles wat ze zei. "Maar je wordt het toch gewend na een tijdje dat wel iedereen commentaar op je heeft." zei ze na een luide zucht. Nu wist AvalancheDemon al wat er aan de hand was en waarom Swiftfur gepest werd. Maar dit betekende ook dat het veel moeilijker was om haar er over heen te helpen. Eerder in de buurt van het onmogelijke. Maar dat maakte AvalancheDemon niets uit, ze moest en zou deze kat op z'n minst iets dapperder maken. "Je hebt nooit van je hele leven voor jezelf op hoeven komen, tot je zus stierf. Daar zit het probleem dus ook, je hebt het gewoon nooit geleerd. Stel nou dat je zus werd gepest, dan zou je toch ook voor haar opkomen?" vroeg AvalancheDemon met een strakke blik in Swiftfur's helder blauwe ogen.

"Je hebt nooit van je hele leven voor jezelf op hoeven komen, tot je zus stierf. Daar zit het probleem dus ook, je hebt het gewoon nooit geleerd. Stel nou dat je zus werd gepest, dan zou je toch ook voor haar opkomen?" vroeg AvalancheDemon. De grijsgestreepte poes keek haar aan met een strakke blik. "Tuurlijk zou ik voor haar opkomen. Wie zou nu niet voor zijn/haar eigen zus opkomen?" antwoordde Swiftfur. "Maar ik kan toch praktisch bijna niks mijn zus was altijd beter dan mij, .... ze was gewenst in tegenstelling tot mij." zei de zwart-witte poes na een tijdje. Ze keek naar de grond. Ze wist dat ze nu nog steeds niet gewenst was.

"Tuurlijk zou ik voor haar opkomen. Wie zou nu niet voor zijn/haar eigen zus opkomen?" antwoordde de she-cat al snel. Deze keer klonk haar antwoord niet onzeker of twijfelachtig. In tegenstelling zelfs, het klonk vastberaden en sterk. Een klein lachje verscheen op AvalancheDemon's snuit, ze had vooruitgang geboekt. "Maar ik kan toch praktisch bijna niks mijn zus was altijd beter dan mij, .... ze was gewenst in tegenstelling tot mij." zei Swiftfur vervolgens. De lach op haar kop verdween weer en ze keek weer bloedserieus. "Iedereen kan wel wat, je moet alleen uitvinden wat het is dat je kan. En als je je zus wel zou verdedigen, waarom jezelf dan niet? Doe anders gewoon of die katten die je pesten het niet tegen jou hebben maar tegen je zus." vertelde AvalancheDemon aan de she-cat. Als dit al niet zou helpen wist ze het eigenlijk ook niet meer. Maar opgeven zat er zeker niet in, opgeven stond gelijk aan zwakte. En als er iets was dat ze niet was, was het zwak. "Als je dat doet weet ik zeker dat je zus vanuit starclan trots op je zal zijn." maakte ze haar verhaal af. Hier zou Swiftfur toch wel iets van moed van moeten krijgen?

De lach op AvalancheDemon's gezicht verdween en de poes keek weer bloedserieus haar aan. "Iedereen kan wel wat, je moet alleen uitvinden wat het is dat je kan. En als je je zus wel zou verdedigen, waarom jezelf dan niet? Doe anders gewoon of die katten die je pesten het niet tegen jou hebben maar tegen je zus." zei de poes tegen haar. "Als je dat doet weet ik zeker dat je zus vanuit starclan trots op je zal zijn." maakte de poes haar verhaal af. "Ik wil dat best wel proberen." antwoordde de poes. De zwart-witte warrior wou het best proberen, het werd eens tijd dat ze wat meer zelfvertrouwen kreeg. Ookal was het niet veel.

Even was het stil, een ijskoude windvlaag jaagde door het bos. Een korte huivering ging door haar lichaam bij deze onverwachte koutte. Tegen kou had ze zeker niets, maar het was wel een beetje vervelend als het zo onverwachts kwam. "Ik wil dat best wel proberen." zei Swiftfur vervolgens. Een vrolijk lachje verscheen op AvalancheDemon's kop. Eindelijk had ze iets bereikt, eindelijk een manier om deze kat wat meer zelfvertrouwen te geven. "Goed zo, als je dat doet moet het misschien wel lukken!" zei ze misschien een beetje overenthousiast. Luid zuchtte ze, maar op een vrolijke manier. Zodra ze weer in het rond keek merkte ze dat het al donker begon te worden. Ze zouden zo weer terug naar het midden van het kamp gaan. Anders zouden ze het sharing tongues missen. Het was toch al iets waar ze niet van hield maar soms was het wel leuk.

Er verscheen een vrolijk lachje op AvalancheDemon's kop. "Goed zo, als je dat doet moet het misschien wel lukken!" zei de poes op een enthousiaste toon. De warrior zuchtte op een vrolijke manier. De grijze poes keek rond. Swiftfur had niet door dat het al donker aan het worden was. De zwart-witte poes zweeg even. "Euhm, heb jij soms broers of zussen?" vroeg Swiftfur.

OCC: sorry dat ik zo laat reageer het het druk met school enzo

Een korte stilte hing over het gebied, alleen hoorde je de vogels hoog in de boomtoppen, en de muizen tussen de blaadjes. Tot, totaal onverwachts, Swiftfur het woord nam. "Euhm, heb jij soms broers of zussen?" vroeg deze aan haar. Het was een van de meest typische vragen die je kon stellen. Maar het was een vraag en dat was dus vooruitgang. Iets waar AvalancheDemon altijd naar streefde. "Drie broers, een heeft de clan verlaten. De andere twee heb ik in geen tijden meer gesproken." antwoordde ze rustig. Waarom ze haar andere twee broers nooit meer sprak was ook voor haar een groot raadsel. Waarschijnlijk omdat ze deze vrijwel nooit tegenkwam, of gewoon niet de moeite nam om naar ze toe te gaan. Ergens wilde ze haar andere broer, die de clan had verlaten, wel opzoeken. Hem vragen hoe het leven buiten de clan was, waarschijnlijk was dat een heel stuk beter. Maar dat zou ze voorlopig niet weten. AvalancheDemon had geen flauw idee waar hij was, en of hij zelfs nog wel leefde. Dat laatste waarschijnlijk wel, haar broer was net als zij geen watje.

OOC: No worries, zorg jij nou maar dat alles goed komt met school enzo. Trouwens ik reageer ook bijna nooit de zelfde dag nog XD

Onderwerp: Re: Euhm hi there. (AvalancheDemon) [SPT]