Thunder fills the heart of the dragon. (EVERSTAR)

Zijn donker groene ogen staarde richting de plek waar zijn moeder ooit had geslapen. Degene die er nu lag was niets anders dan een verrader en ooit op een dag zou hij er voor zorgen dat hij daar lag. Hij zou zijn moeders eer herstellen.. Nee zijn eigen eer. Hij was dan wel een halfclanner maar ze behandelde hem toch als de zoon van Hollystar. Hij gromde laag en kwam langzaam omhoog starend naar Everstar die het kamp binnen kwam. "I'm gonna surpas you one day.." Siste hij zacht en schraapte met zijn nagels over de grond zichzelf omhoog reizend. "Not for my mother.. but for myself So I can become a man of my own right." Gromde hij in zichzelf en liep haar richting op. "To step out of the shadows of my mother.. I'm gonna show them all.." Gromde hij maar bracht zijn pluizige staart omhoog en zwiepte die even. "Everstar.." Mompelde hij en duwde zijn hoofd even omlaag maar staarde haar recht aan. "Could we go out hunting I have some things to ask you." Mompelde hij vriendelijk an bleef haar aankijken.

Everstar kwam het kamp in. Haar wonden van het gevecht deden nog pijn en ze probeerde niet te hinken. Ze had het voor elkaar gekregen een konijn te vangen, dat ze nu tussen haar kaken droeg. Toen ze de prooi op de stapel - nog steeds te laag - had gelegd, zag ze dat een warrior naar haar toe kwam lopen. Wolverinebite, was het. De zoon van Hollystar, niet? Wie de vader was, wist ze niet. "Everstar.." mompelde de kater toen hij bij haar was. "Hm?" "Could we go out hunting I have some things to ask you." Everstar knikte. "Prima", antwoordde ze. Ze was toch van plan geweest meteen zodra ze het konijn had teruggebracht weer weg te gaan. Ze had het dier liever niet begraven, zoals gewoonlijk, want er was kortgeleden weer een rogue op hun gebied geweest en Everstar wilde niets onbewaakt laten liggen voor ze zeker was dat geen enkele eenling zich nog in haar territorium bevond. Ze liep meteen weer naar de uitgang van het kamp en vroeg zich af wat de kater wilde bespreken.

Zijn nagels doken bijna de grond in bij het horen van haar stem en dwong een glimlach op zijn lippen het was nog niet de tijd om zijn plannen uit te voeren hij zou geduldig moeten zijn. Toch voelde hij woede door zijn lichaam stromen wetend dat ze zou denken aan hoe hij de zoon was van de o zo geweldige Hollystar. Niemand zag hem als de kat die hij zelf was. Het was altijd de zoon van. Maar niet voor lang. Hij zou groter dan zijn moeder worden. Hij zou het bos laten zien wie hij was. Hij zou van Windclan de sterkste clan maken die Starclan ooit gezien had. Zijn groene ogen stonden zelfverzekerd terwijl hij het kamp uit liep en zwiepte met zijn lange staart. "Everstar.. I know my mother never gave me a name." Mompelde hij zacht. "Waarom Wolverine?" Mompelde hij zacht.

-Naar vachtkleur van zn moeder xD-

"Everstar.. I know my mother never gave me a name", hoorde Everstar Wolverinebite mompelen toen hij haar volgde. "Waarom Wolverine?" "Wolverine, veelvraat... Veelvraten hebben een roodbruine vacht, net als jouw moeder. Je bent een soort van naam haar vernoemd", antwoordde Everstar en ze keek de kater even aan. Wolverine leek niet erg op zijn moeder. Zijn ogen waren groen en zijn vacht was grijs. Hij had wel dezelfde pluizige staart, wat vrij ongewoon was in deze clan. Dat was echter het enige, op zijn naam na, dus, dat aan Hollystar herinnerde. "Je had een paar vragen, zei je. Welke nog meer?" vroeg Everstar hem. Ze hadden het kamp inmiddels achter zich gelaten en Everstar spitste haar oren, niet alleen voor Wolverines antwoord, maar ook om geluiden van prooidieren op te kunnen vangen. Toen ze haar gewonde achterpoot perongeluk op een steentje zette, schoot er een pijnscheut doorheen, maar ze klemde haar kaken op elkaar en liet niets merken. Ze was niet van plan er nog eens voor naar de medicine cats den te gaan. Meer dan papaverzaadjes en de raad om haar poot rust te geven zou Brindlepool haar toch niet geven, en op beide zat ze niet te wachten. Ze richtte haar blik op de kater, in afwachting van zijn volgende vraag.

Zijn ogen vernauwde zich langzaam bij haar woorden. Dus hij was toch vernoemd naar zijn moeder. Iedereen zag hem dus toch als een slechte vervanging voor de ex leider. Een lage grom gleed over zijn lippen. "Dus ik ben vernoemd naar een verrader die haar clan in de steek liet?" Mompelde hij en keek haar aan. "Dat voelt nou niet bepaald geweldig Everstar.." Fluisterde hij en zwiepte met zijn lange staart. Niemand wist wie zijn vader was behalve hij het was simpel geweest. Zijn vacht schreeuwde al bijna Riverclan dus was het niet te moeilijk om er in zijn apprentice tijd al achter te komen welke riverclan kat het meeste naar hem keek. Stormfrost de naam dreunde door zijn hoofd en hij sloot zijn ogen. "Je weet niet wie mijn vader is Everstar.." Mompelde hij. "Niemand weet dat maar ik zie hoe ze kijken. Ik zie hoe jij kijkt. Ik ben niet vol Windclan." Mompelde hij en keek haar aan even met zijn oren trekkend. Was dat nou een spoor van pijn.. Zag hij het goed? Hij besloot te zuchten en voor zich uit te kijken. "Misschien was mijn vader nieteens een clankat.. Waarom heb je me niet verstoten.. Waarom heb je me niet achtergelaten. Halfbloedjes zijn gevaar.. Iedereen weet dat hun loyaliteit gemixt is. Je had mij kwijt kunnen raken toen ik nog niets kon doen.. Waarom de moeite nemen om mij op te voeden.." Fluisterde hij en staarde omlaag.

-he opens up a bitthh nawhh grab the chance to huuuug XD-

"Dus ik ben vernoemd naar een verrader die haar clan in de steek liet?" mompelde Wolverinebite. "Dat voelt nou niet bepaald geweldig Everstar.." "Hollystar was geen verrader, ze was onze leider en een goede", zei Everstar met iets fels in haar stem. Een clanleider, zelfs een vroegere clanleider, noemde je geen verrader. "Je weet niet wie mijn vader is Everstar.." ging Wolverinebite echter verder. "Niemand weet dat maar ik zie hoe ze kijken. Ik zie hoe jij kijkt. Ik ben niet vol Windclan." Everstar keek hem aan. Nee, hij was niet vol WindClan. Maar hij kende zijn vader niet. Hij kon geen tegenstrijdige loyaliteiten hebben, omdat hij niet wist wie zijn vader was geweest. "Misschien was mijn vader nieteens een clankat.. Waarom heb je me niet verstoten.. Waarom heb je me niet achtergelaten. Halfbloedjes zijn gevaar.. Iedereen weet dat hun loyaliteit gemixt is. Je had mij kwijt kunnen raken toen ik nog niets kon doen.. Waarom de moeite nemen om mij op te voeden.." Everstar keek hem aan. Wat was dat toch? Dat ze opeens voortdurend dit soort gesprekken moest voeren? Ze had genoeg argumenten, maar zouden die indruk maken? Bij Lionroar hadden haar woorden weinig teweeggebracht. "Je bent een clankat, want je bent geboren in een clan. Halfbloeden... kunnen een gevaar zijn, als ze contact hebben met hun niet-WindClan ouder. Op dat moment staat zijn of haar loyaliteit aan mij en aan WindClan niet meer bovenaan. Ja, dan is er een gevaar. Maar jij kent je vader niet, je hebt hem nooit gesproken. Aan wie zou jij anders loyaal moeten zijn dan aan WindClan?" Ze keek weer voor zich. "En een wat meer praktische reden: we kunnen iedere warrior gebruiken die we hebben." Ze keek hem zijdelings aan. "En, je vind het vast niet leuk om te horen, maar je bent wel Hollystars zoon. Ik kan het kind van mijn gestorven leider toch moeilijk wegsturen?"

Hij duwde zijn klauwen in de grond en grauwde zacht voor hij zich herstelde en opkeek. "Everstar.. Als kitten alleen achter gelaten worden. Wie ziet dan niet zijn ouders en zeker zijn moeder als een verrader." Hij siste zacht en beet haat diep weg. Ze begreep hem niet. Hij wou niet begrepen worden. Als Everstar hem begreep zou ze zijn plannen kunnen doorzien. Windclan zou van hem worden. Hij was er ziek van hoe iedereen hem zag als Hollystars zoon. Hij was ziek van de zielige blikken. Nee hij mistte zijn moeder niet. Hoe moet je een kat missen die je nog nooit in je leven gezien heb. Hoe moet je jezelf kunnen vergelijken met zo'n kat? De aarde onder zijn poten prikte en hij zuchtte zacht. "Wie zegt dat ik mijn vader niet ken Everstar. Ik kan je zo naam en clan geven al verwacht ik van jou dat je zelf al hebt bedacht dat het een Riverclan kat geweest is. Mompelde hij nog heel even zacht voor zijn gehele gelaat 180 omschoot en hij haar bijna dodelijk aanstaarde. "Noem.. Mij niet haar zoon." Siste hij. "I'm not anyone's son I'm just a warrior don't treat me god damn special!" Gromde hij woest en staarde haar strak aan. "Ik heb mezelf nooit in de problemen gebracht heb mn staart er bijna afgetraind om te bewijzen dat ik een kat voor mezelf ben. Niet iemands zoon die extra aandacht moet krijgen. Ik ben een warrior behandel me als een."

-he's maaaad now

"Everstar.. Als kitten alleen achter gelaten worden. Wie ziet dan niet zijn ouders en zeker zijn moeder als een verrader", siste Wolverinebite. Ook met haar antwoord was hij niet erg blij. "Wie zegt dat ik mijn vader niet ken Everstar. Ik kan je zo naam en clan geven al verwacht ik van jou dat je zelf al hebt bedacht dat het een Riverclan kat geweest is", mompelde hij en toen hij haar laatste opmerking hoorde, werd hij woedend. "Noem.. Mij niet haar zoon." Siste hij. "I'm not anyone's son I'm just a warrior don't treat me god damn special! Ik heb mezelf nooit in de problemen gebracht heb mn staart er bijna afgetraind om te bewijzen dat ik een kat voor mezelf ben. Niet iemands zoon die extra aandacht moet krijgen. Ik ben een warrior behandel me als een." Hij kende zijn vader dus wél. Of hij wist tenminste wie het was. Een RiverClankat, dat verbaasde Everstar niet.
"Wat wil je, Wolverinebite? Als je niemands zoon wilt zijn, dan heb je pech, want iedereen heeft nu eenmaal ouders. Had je liever gewild dat ik je de clan uit had gezet zodra duidelijk werd dat jouw vader geen WindClanner was?" Ze keek hem strak aan. "Ik meende overigens ook wat ik net zei, over half-Clan katten. Ik neem aan dat je geen contact met hem hebt? Trouwens, wees blij. Je vader en je moeder compenseren elkaar een beetje. Zij de gevierde clanleider, hij de vijand."

Hij kneep zijn ogen samen in een halve grom en zuchtte zacht. "Nee ik wil niet iemands zoon." zijn siste hij en staarde haar dodelijk aan. "Ik wil gewoon jouw warrior zijn bewijzen dat ik loyaal ben zonder de zielige blikken omdat ik mijn mammie moet missen ik haat haar, ik haat mijn vader en ik ben er meer als klaar mee om nogsteeds terwijl ik een volwasse kater ben aangesproken te worden als een kitten alleen maar omdat ik zijnder mammie ben opgegroeit." Gromde hij en staarde omlaag. "Nee ik heb geen contact met hem het veracht me om te weten dat hij nog leeft, dat hij nog ademt." Siste hij en schudde zijn kop heen en weer om de smerige gedachte uit zijn hoofd te krijgen. Hij zuchtte en ging zitten alsnog groter als de rode poes. "Everstar.. Ik wil je volgen. Ik wil me bewijzen maar als de kater die ik ben. Ik wil niet behandeld worden als een kittypet vanwege mijn moeder of een halve vijand vanwege mijn vader. Ik ben ik."

"Nee ik wil niet iemands zoon." zijn siste Wolverinebite. Zijn blik was dodelijk, maar Everstar staarde onbewogen terug. "Ik wil gewoon jouw warrior zijn bewijzen dat ik loyaal ben zonder de zielige blikken omdat ik mijn mammie moet missen ik haat haar, ik haat mijn vader en ik ben er meer als klaar mee om nogsteeds terwijl ik een volwasse kater ben aangesproken te worden als een kitten alleen maar omdat ik zonder mammie ben opgegroeit." Wolverines stem was een gegrom. "Ik zie je niet als een zielige kitten, als je dat soms denkt. Je bent niet de enige in de clan die zonder ouders is opgegroeid. Zo veel katten zijn hun ouders te vroeg verloren. En je bent evenmin de enige half-clan kat. Dus wees maar niet bang dat je een uitzonderlijk geval bent", miauwde Everstar kalm. Zij had hem nooit met zielige blikken bekeken. Anderen misschien, maar daar kon zij niets aan doen. En, zoals ze al zij, Wolverinebite was niet de enige die dat soort blikken kreeg.
"Nee ik heb geen contact met hem het veracht me om te weten dat hij nog leeft, dat hij nog ademt", kwam het norse antwoord op haar vraag en Everstar had het idee dat hij de waarheid sprak. Ze hoopte alleen maar dat dat niet weer zo'n inschattingsfout was. Zo'n fout als ze wel vaker blek te maken, als ze keek naar de hoeveelheid verraders in haar clan.
Ze bleef staan toen de kater ging zitten. Hij torende nog altijd boven haar uit. Ja, het was wel duidelijk dat er niet alleen WindClan bloed door zijn aderen stroomde. "Everstar.. Ik wil je volgen", zei de grijze kat. "Ik wil me bewijzen maar als de kater die ik ben. Ik wil niet behandeld worden als een kittypet vanwege mijn moeder of een halve vijand vanwege mijn vader. Ik ben ik." "Ik zie je als jou", antwoordde Everstar. "Maar ik kan niets veranderen aan hoe anderen naar je kijken."

Haar woorden lieten iets van opluchtign door zijn hart vladderen maar nog altijd wist hij niet of hi jde woorden van de poes kon vertrouwen. Zij was degene die zijn moeders rol als clanleider had overgenomen. Degene die besloten had hem in de clan te laten toen zijn moeder verdwenen was en hem in de nursery had achtergelaten. Zacht zuchtte hij en draaide zijn hoofd weg van de rode kattin en een zachte zucht streek over zijn lippen. "Everstar.." Mompelde hij en een kleine glimlach schoof over zijn lippen. "I thank you." Mompelde hij en kwam weer overeind zijn massieve lichaam boven haar uittorenend. "Ik waat dat het practisch onmogelijk is voor jou om hen anders naar mij te laten kijken. Maar daarom verzoek ik je om mij meer taken te geven. Laat mij mezelf kunnen bewijzen. Jij weet dat ik loyaal ben. Geef mij de kans om het te kunnen bewijzen Everstar."

Wolverinebites woede leek weer verdwenen. "Everstar.." mompelde hij met een kleine glimlach. "I thank you." Everstar knikte kort, wat bij haar ook wel voor een glimlach door kon gaan. De grijze kater stond weer op en de leidster moest omhoog kijken om zijn gezicht te kunnen zien. "Ik weet dat het practisch onmogelijk is voor jou om hen anders naar mij te laten kijken. Maar daarom verzoek ik je om mij meer taken te geven. Laat mij mezelf kunnen bewijzen. Jij weet dat ik loyaal ben. Geef mij de kans om het te kunnen bewijzen Everstar." Everstar liet zijn woorden even inwerken. Ja, ze geloofde wel dat hij loyaal was. Maakte ze een fout door hem te vertrouwen? Ze dacht het niet. Zijn woorden leken oprecht. Hij verdiende haar vertrouwen ook. Hij was misschien een half-clan kat, maar hij was ook een WindClan warrior. Ze knikte en dacht even na. "Wat dacht je van een apprentice?" vroeg ze hem.

Zijn oren trokken heel even heen en weer maar spitste ze op de woorden van zijn clanleader en langzaam werden zijn ogen iets groter. "Je maakt een grapje." Fluisterde hij en begon te grijnzen. "It would be an honour to train a future Windclan warrior Everstar." Mompelde hij en een grijns gleed over zijn lippen. Ja met dit zou hij zichzelf kunnen bewijzen. Eindelijk zou hij kunnen laten zien dat hij geen hopeloos geval was. Hij was Wolverinebite. Hij was een wolf en hij zou Everstar tonen waar hij toe in staat was. Hij zou zichzelf bewijzen.

"Je maakt een grapje", fluisterde Wolverinebite met grote ogen van verbazing. De kater begon te grijnzen. "It would be an honour to train a future Windclan warrior Everstar", mompelde hij. Hij mompelde vrij veel, viel Everstar op. Ze knikte hem even kort toe. "Goed", zei ze. "Zullen we dan nu gaan jagen, zoals je voorstelde?" Ze liep zelf al verder. Niet hinken. Toen ze merkte dat ze haar gewonde poot onbewust toch iets minder belastte, zette ze hem een keer expres harder neer. Niet hinken, dacht ze. Wolverine mocht niet zien dat ze verzwakt was. Ze moest zeggen dat ze er niet echt naar vooruit zag om achter een konijn aan te hollen, maar rust nemen was ook geen optie. Zo ernstig was het nou ook weer niet, dus jagen kon best. Je zou het door al dat gedoe met andere clans bijna vergeten, maar er was ook nog een angstvallig lage prooistapel die opgehoogd moest worden.