Naive little cats ~ Snowkit

Snowkit grijnsde breder toen Mintfang haar order gewoon zo opvolgde en om de hoek verdween. Pas toen hij echt weg was voelde ze haar grijns verbreden- en merkte ze dat ze had gegrijnsd. Meteen stierf hij weg, onzeker of dit wel juist was of niet. Grijnzen was plezier, toch? Als je plezier had dan was je gelukkig, toch? Misschien moest ze maar niet meer grijnzen. Toen ze Mintfang zijn zware pootstappen hoorde terugkomen spitste ze haar oortjes en hervatte ze haar Koninklijke houding weer. ‘Ik heb een spitsmuis van géweldige kwaliteit gevonden’ Zei hij plechtig en ze gaf een kordaat knikje. Hij haalde er een stukje af want ze meende het geluid van rijtend vlees te horen. Aan de geur te oordelen die heel sterk was wist ze dat hij een klein stukje onder haar had gelegd. ‘Waarom probeert u het niet grote leider?’ Nogmaals knikte ze en zakte ze door haar voorpootjes. Ze rook aan de spitsmuis alsof ze gif wilde opsporen en nam toen voorzichtig een piepklein hapje. Ze had in werkelijkheid nog nooit een spitsmuis gehad dus had ze ook geen idee hoe het smaakte. Snowkit kauwde heel nadenkend op het stukje vlees en kwam tot de conclusie dat het eigenlijk zo slecht nog niet was. In tegendeel! Het was heerlijk. Gretig at ze de rest op, met enige moeite om haar nette houding te behouden. Toen ze het muizenhapje op had hief ze haar kop weer op. “Je grote leider genoot van deze spitsmuis. Ze zou graag meer er van willen” Miauwde ze zonder grijns deze keer. Haar plezier klonk echter wel door in haar stem. Ze likte haar bekje af bij het ruiken van de spitsmuis. “Nu” Vervolgde ze er vlug achteraan op dwingende toon.

In zijn ooghoek zag hij hoe de kitten het kleine stukje vlees opschrokte, en bijna was hij bang dat ze zou stikken. Gelukkig ging het goed en hij kauwde tevreden verder op zijn kleine stukje. Toen kwam haar stem weer van boven. “Je grote leider genoot van deze spitsmuis. Ze zou graag meer er van willen” Hij keek even naar de muis, er was niet veel van over. Nogmaals scheurde hij er een klein stukje vanaf en legde het voor de kitten neer. ’Zolang de grote leider maar onthoud dat dit een spelletje is en niet denkt dat zij warriors rond mag commanderen alleen omdat zij toch training krijgt.’ Zijn stem werd langzaam dwingender naarmate de zin vorderde. Daarna kuchte hij even en lachtte weer. ’Maar ik neem aan dat de grote leider wel zo slim is dat ze dat snapt, geniet u maar van uw stukje spitsmuis.’ Met nog een laatste hap was de muis die voor hem lag op. ’Misschien kunt u binnenkort wel uw eigen stukje vangen.’ Hij grinnikte even, maar was toch vastberaden dat dat het doel zou zijn. Ze moest haar eigen eten kunnen vangen en zich kunnen verdedigen. De dingen die iedere kat moest kunnen werd hij ooit uit de clan gegooid of ineens aangevallen of iets in die trend. En waarom zou een kitten waarvan iedereen al dacht dat ze hulpeloos was het ook zijn?

Snowkit likte haar bekje af toen ze nog wat spitsmuis kreeg en nam een grote hap. Terwijl ze er gretig op kauwde luisterde ze naar Mintfang. 'Zolang de grote leider maar onthoud dat dit een spelletje is en niet denkt dat zij warriors rond mag commanderen alleen omdat zij toch training krijgt' Lichtelijk beledigd slikte ze een te grote hap door. 'Maar ik neem aan dat de grote leider wel zo slim is dat ze dat snapt, geniet u maar van uw stukje spitsmuis' Ze slikte het laatste hapje door en merkte nu pas dat hij ook er aan at .. wacht, had hij haar muis opgegegten? 'Misschien kunt u binnenkort wel uw eigen stukje vangen' De toon waarmee hij haar aansprak, en het zorgvuldige gebruik van 'u' beviel haar en duwde de meeste woede weg. Toen ze hem hoorde grinnikte imiteerde ze hem om ook mee te kunnen lachen. Daar zat een waarheid in die zo erg klopte als een bus. "Oom, kunnen we echt niet nu beginnen?" Vroeg ze op haar meest zoete toon terwijl ze haar snoetje begon schoon te maken en stukjes muis uit haar kleine snorharen begon te vissen. Snowkit zag de training op dit moment als enige nuttige en enige goede in haar hele leven. Alles deed er niet meer toe. Alleen dit. Ze richtte haar blinde ogen op haar oom. Er was toch niemand die hen zou missen..

De kitten grinnikte ook. Hij keek de kitten aan, maar zag voor de rest nergens vreugde in haar gelaat. Zat ze zou nep te doen? Schoot even door zijn gedachten heen, maar hij schoof het snel weer weg. Hij zal het wel, net als de geschrokken blik in het begin van hun gesprek, verbeeld hebben. De kitten had natuurlijk niet altijd zich op wat ze deed en misschien was ze wel helemaal niet gewend om te lachen met haar hele lichaam, omdat ze het nooit bij iemand anders had gezien. Toch deed het gegrinnik hem goed, alsof ze hem eindelijk vertrouwde of iets in die geest. Waarschijnlijk was zijn gevoel dat ze weinig katten vertrouwde goed geweest en was hij toch net over die barrière gekomen. Het was een hele klim geweest, maar hij was er nu toch overheen. "Oom, kunnen we echt niet nu beginnen?" Een zoet stemmetje liet hem opkijken en zag dat ze haar poten aan het aflikken was. ’Ow Snowkit toch, ik heb toch al gezegd dat je niet naar buiten mag.’ Hij schudde even met zijn kop, ze bleef nog steeds even naïef en vasthoudend als andere kittens. Dit was waarom ze nog niet konden beginnen. ’Nee, na de ceremonie, dan kunnen we beginnen.’ Hij dacht even na, ze konden natuurlijk wel iets verderop gewoon een paar basisdingetjes doen, ze waren nu toch al uit het kamp. En als ze alles na de ceremonie moesten doen, dan had hij waarschijnlijk twee apprentices. Hij had even rondgekeken in het kamp en zag dat er te weinig mentoren waren voor alle apprentices. Misschien zou het net passen als Everstar een beetje zou schuiven, maar hij zou sowieso een leerling krijgen aangewezen. Aan de andere kant kon hij dan wel Snowkit met de andere apprentice vergelijken. Hij zat diep na te denken, en kwam toen tot de conclusie dat het toch handig was om misschien te ‘oefenen’ met mentor zijn. Hij zou Snowkit kunnen gebruiken als oefen-apprentice, alhoewel hij het natuurlijk nooit zo tegen haar zou zeggen. Het klonk gemeen en onderdanig, maar het was wel het makkelijkst om het te beschrijven. Blij dat hij een beslissing had genomen keek hij richting Snowkit. ’Misschien kunnen we wel al een paar basis jaag dingetjes doen. Er is niks tot weinig prooi hier langs het kamp, maar ik ga nu niet helemaal het territorium in met deze roofvogel, dus we moeten het hier maar mee doen..’ De kater stond op en rekte zich uit. Ineens werd zijn blik weer streng. ’Weet wel dat we nu niet meer een spelletje spelen. Ik doe dit serieus en ik verwacht van jou niks minder. In tegenstelling tot andere apprentices ben jij mij niet toegewezen en ik kan zo weer beslissen dat ik het niet meer doe. Je kunt dan dingen tegen Everstar zeggen dat je wilt, maar geloof mij maar dat ze mij sneller gelooft dan jou, dus ik zou het niet proberen als ik jou was.’ Er verscheen een vrolijke glimlach op zijn snuit. ’Dus… kom je nog van die rots af of moet je ik ervanaf tillen? Het is ongeveer even hoog als mij, ik weet niet of je doorhebt hoe hoog ik ongeveer ben.’ Niet op antwoord wachtend liep hij een stukje verder door de doornen heen en keek om zich heen. Er was geen andere kat te zien en ze konden binnen minder dan tien seconden terug het kamp in zijn als ze wouden, niemand zou ze zien en niemand zou ze missen. Even keek hij achterom of de kitten hem volgde en liep daarna door de doornstruiken heen om gelijk daarachter te wachten, tussen het hoge gras.

Snowkit zat hoopvol te wachten, er was een moment dat hij misschien ja zou zeggen. Misschien. Mis-schien. Helaas was dat moment niet nu en zakte haar staartje teleurgesteld naar beneden toen ze in afwachting opgestaan was. Ik geloof dat je niet alles kunt hebben. Dacht ze bitter. 'Nee, na de ceremonie, dan kunnen we beginnen' "Ja, oom" Pruttelde ze gehoorzaam en ze ging weer zitten alsof ze het maar accepteerde. Misschien kunnen we wel al een paar basis jaag dingetjes doen-' Snowkit sprong sneller dan normaal omhoog bij die woorden alleen al en grijnsde zo breed dat haar kaken er pijn van deden. ‘Er is niks tot weinig prooi hier langs het kamp, maar ik ga nu niet helemaal het territorium in met deze roofvogel, dus we moeten het hier maar mee doen..’ Ja! Ja! JA! Schreeuwde ze mentaal en ze begon op en neer te springen van plezier. “Echt waar, oom!?” Riep ze uit en als ze niet zo verdorven was geweest was ze hem waarschijnlijk om de nek gevlogen van blijdschap. Ik word onverwoestbaar! ‘Weet wel dat we nu niet meer een spelletje spelen. Ik doe dit serieus en ik verwacht van jou niks minder. In tegenstelling tot andere apprentices ben jij mij niet toegewezen en ik kan zo weer beslissen dat ik het niet meer doe. Je kunt dan dingen tegen Everstar zeggen dat je wilt, maar geloof mij maar dat ze mij sneller gelooft dan jou, dus ik zou het niet proberen als ik jou was’ Snowkit haar blik verzwakte enig en ze trok haar gezicht weer in de plooi. Ze ging weer netjes zitten, voorpootjes tegen elkaar, kop omhoog en borst naar voren. Als het toonbeeld van zelfbeheersing. ‘Dus… kom je nog van die rots af of moet je ik ervanaf tillen? Het is ongeveer even hoog als mij, ik weet niet of je doorhebt hoe hoog ik ongeveer ben’ “Tuurlijk kan ik dat, oom! Ik kom er meteen af” Zei ze met een stem vol zelfvertrouwen. Ze liep naar de rand van de rots maar wachtte tot hij weg liep. Snowkit hoopte dat hij nu niet achterom keek want hoewel ze vol zelfvertrouwen zat op dit moment besefte ze dat ze inderdaad nog geen hoogtes kon inschatten. O nee .. ik mág niet falen bij mijn 1ste test! Dacht ze verhit en ze leunde naar voren met haar pootjes uitgestrekt. Met een pijnlijke, maar rechte landing kwam ze neer en opende ze haar dichtgeknepen oogjes. SUCCES! Dacht ze triomfantelijk en ze vloog achter haar oom aan. Voorzichtig perste ze zich door de doornstruiken met haar kop iets naar beneden en ingetrokken om geen doorns in haar ogen te krijgen. Toen ze buiten het kamp kwam werd ze begroet door een ijzige, maar heerlijke windvlaag. Snowkit stond voor enkele momenten verstijfd, zonder ook maar één spier te bewegen. Alle indrukken die ze kreeg waren zo .. adembenemend. Het waren er zó veel. Ze kreeg trillingen terug van een groep mieren niet ver van haar plaats, van de wind die tegen haar vachtje streek, van de vogels en andere dieren die ze in de verte kon horen .. van de bladeren die overal over de grond schraapte en toen weer een stukje boven de grond vlogen. Het duizelde haar maar ze liep achter Mintfang aan. Als ze nu opgaf of zwakte toonde was ze nergens. Het gras waar ze doorheen liep was te hoog voor haar. Het voelde als een waar oerwoud maar ze wist precies waar Mintfang zich bevond. Ze hoorde hem en ze voelde zijn trillingen terug keren. Toen ze hem vond wurmde ze zich tussen het gras door en keek ze omhoog naar hem. “Ik ben er klaar voor” Miauwde ze met een stem die gesmoord klonk van de ingehouden spanning en ontzag.

Een beetje zenuwachtig zat hij naar zijn poten te kijken. De wind uit het kamp was een stuk harder en hij voelde hoe het steeds tegen hem aan duwde. Bij elk geluidje ging zijn blik snel weer naar de doornbosjes. Even vroeg hij zich af of de kitten nog wel zou komen, maar toen zag hij een klein wit lichaampje door het gras komen. Een glimlach verscheen er op zijn snuit. In het hoge gras was het moeilijk zien voor een kat, maar doordat Snowkit blind is had ze hier juist voordeel. “Ik ben er klaar voor” Hij hoorde de spanning in haar stem. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat ze buiten het kamp was, herinnerde de kater zich. Misschien had hij hier toch beter over na moeten denken. Toen keek hij weer naar de kitten en zag hoe leuk ze dit vond, dat iemand haar een kans gaf. Een kans die ze echt verdiende. ’Snowkit.’ Zei hij firm terwijl hij ging zitten voor de kitten. ’Ga even zitten dan leg ik een paar dingen uit.’ Hij wachtte op de kitten voordat hij verder ging met zijn verhaal. ’Je moet weten dat ik nog geen leerling heb gehad, en zeker niet één die blind is, dus het meeste van wat ik ga doen is improviseren, is dat duidelijk.’ Hij zei het op een toon die liet klinken alsof ze dadelijk een grote oorlog zouden voeren, maar er zat toch wel wat aardigs in, het was niet allemaal pushend. ’Het tweede ding is dat jij dit, nogmaals, tegen niemand vertelt. Als ik iemand er wat over hoor zeggen zal ik het ontkennen totdat de tijd rijp is dat de rest het weet, en die tijd beslis ik.’ Hij wachtte even totdat de kitten het doorhad en ging toen verder met zijn verhaal. ’Als jij wilt gaan oefenen met jagen, zeg het dan tegen mij dan ga ik mee. Je gaat onder geen bedwing in jet eentje het kamp uit tot de ceremonie.’ De wind woeide nog steeds even hard en het was soms moeilijk om hem te verstaan, toch wist hij eroverheen te praten en zichzelf verstaanbaar te maken. Misschien was het wel een Windclan ding. ’Als je dit allemaal begrepen hebt kunnen we beginnen met de training.’ Hij ademde even diep in en uit, vroeg zich af waarom hij dit ook als weer dit en trok toen zijn gezicht weer in plooi. ’Aller eerst ga jij mij is uitleggen hoe jij nou ‘ziet’. Laat geen detail eruit. Zeg gelijk hoe ver je denkt dat ik van je afsta.’

MINTFANG

Tag; Snowkit || Words; 429 || Note; Trying new postsheet

Thanks!

‘Snowkit’ Vlug richtte de kitten haar kopje omhoog naar Mintfang zijn stemgeluid en spitste ze haar oortjes. ‘’Ga even zitten dan leg ik een paar dingen uit.’ Oh boy! Hier kwam het! Ze zakte door haar pootjes in een zo perfect mogelijke houding en luisterde. Als er een vraag kwam, knikte ze vastberaden en als hij iets vaststelde knikte ze ook. Al moest ze toegeven dat hij sommige dingen zei op zo’n gevaarlijke toon dat haar hartje er sneller van ging kloppen. “Dat beloof ik! Niemand zal het weten” Zei ze voor het eerst eens oprecht eerlijk in haar leven. ‘’Als jij wilt gaan oefenen met jagen, zeg het dan tegen mij dan ga ik mee. Je gaat onder geen bedwing in jet eentje het kamp uit tot de ceremonie’ Wacht .. ze had dus een kans het kamp uit te gaan!? Het duizelde haar allemaal en ze voelde zich slap van blijdschap. Het was waar. Lief en onschuldig zijn loonde inderdaad! “Ik heb het begrepen, oom” Zei ze plechtig. ‘Aller eerst ga jij mij is uitleggen hoe jij nou ‘ziet’. Laat geen detail eruit. Zeg gelijk hoe ver je denkt dat ik van je afsta’ Zei haar oom gewichtig. Snowkit stond op en haalde diep adem. “Nou- ik zie eigenlijk een beetje zoals een vleermuis” Zo noemde me moeder het. Een vleermuis. Wat het ook mag zijn. “Alles brengt een trilling met zich mee die terug kaatst naar mij. Zo weet ik waar alles staat. Zoals jij, oom. Jij zit ongeveer een halve staartlengte van me af en die vogel daar in het lange gras meer dan zeven staartlengtes”. Miauwde ze op een toon alsof ze alles beter wist. Ze wees met haar pootje naar rechts waar ze de vogel voelde bewegen. Zonder waarschuwing vloog het op en stak Snowkit haar borst trots vooruit. “Ziet u, ik loog niet” Zei ze trots en ze glimlachte arrogant.

Ze knikte bij elk ding dat hij zei, en hij had het gevoel alsof ze echt luisterde. Het was geen afstandig knikje om er zo snel mogelijk af te zijn, ze begreep echt wat hij bedoelde en was er mee eens, of deed in ieder geval zo. “Nou- ik zie eigenlijk een beetje zoals een vleermuis” Hij hield zijn kop een beetje schuin terwijl hij nadacht. Een vleermuis, ja dat klinkt wel logisch. “Alles brengt een trilling met zich mee die terug kaatst naar mij. Zo weet ik waar alles staat. Zoals jij, oom. Jij zit ongeveer een halve staartlengte van me af en die vogel daar in het lange gras meer dan zeven staartlengtes”. Een glimlach verscheen op zijn snuit, ze had het goed. Hij had de vogel zien neerdalen toen ze het gras in liepen en wist ongeveer waar het zat. Ze wees met haar pootje de kant van de vogel op en hij vloog weer op. Trots stak ze haar borst omhoog naar de kater. “Ziet u, ik loog niet” Ze zei het een beetje arrogant. Mintfang’s grote glimlach veranderde in een geniepig lachje. ’Heel goed, je kunt een vogel voelen, maar kon je hem ook ruiken?’ Hij zei het zachtjes terwijl hij in de lucht snoof. De vogel was weer neergedaald, maar nu wat meer naar links en een stukje dichterbij. Het gras kon soms de geur tegenhouden, waardoor je eigenlijk niet zo op je reuk kon rekenen hier, maar ze moest het wel kunnen. ’Ik ga je oppakken, zodat je niks kunt voelen en dan mag jij ruiken om te kijken welke kant hij opzit, je hoeft nog niet te weten hoever.’ In een flits had hij zijn tanden om het nekvelletje van de kitten gezet en het zachtjes opgepakt. Hij ging ervan uit dat de trillingen door de grond gingen, maar eigenlijk had hij geen flauw idee. Het kon net zo goed door de lucht gaan, hij wist het niet.

MINTFANG

Tag; Snowkit || Words; 329|| Note; Trying new postsheet

Thanks!

Snowkit haar lachje verslapte. Haar zintuigen waren nog niet geheel ontwikkeld- maar ook als ze dat wel waren betwijfelde ze dat ze hem had kunnen ruiken. Hij zat best ver weg .. ze voelde hoe iets neerstreek links deze keer .. maar had geen tijd om te evalueren waar precies en hoever hij zat. '’Ik ga je oppakken, zodat je niks kunt voelen en dan mag jij ruiken om te kijken welke kant hij opzit, je hoeft nog niet te weten hoever' Zonder dat ze enige inzet had in de zaak pakte hij haar van de grond af en liet ze een verontwaardigd gemiauw horen. Ze legde haar oren plat en snoof. De vogel was links, dat wist ze .. maar wáár precies. Snowkit snoof de lucht op en werd opnieuw geraakt door alle geuren die ze rook. Een zwak briesje bracht al zo meer dan twintig geuren met zich mee .. het duizelde haar. Moeizaam probeerde ze elke geur te onderscheiden. Minuten tikte voorbij en de vogel was nog aanwezig. Ze wist dat hij er was. Ze rook hem. Maar hoe ver zat hij en waar zat hij ... ze wilde niet toegeven aan de eerste complicatie en zweeg dus maar wachtend tot haar oom wat zou doen.

Een kleine mauw kwam uit haar bekje. De witte oren van de poes gingen naar achteren en hij voelde hij ze lucht naar binnen zoog door haar neusgaten. Waarschijnlijk kon ze het nog niet ruiken, maar dat hoefde ook niet. Het was haar eerste ‘training’ after all. Minuten kropen voorbij en hij begon wat last te krijgen van het gewicht van de kitten, maar bleef haar vasthouden. Toen ze na een tijdje nog niks had gezegd, zette hij de kitten weer neer. ’Waarschijnlijk kom je er nu zo achter waar de vogel is.’Mauwde hij naar de kitten. ’Je kunt hier moeilijker ruiken waar de vogel is door het hoge gras, maar het valt nog steeds te ruiken.’ Hij snoof een paar keer in de lucht. ’De vogel is op ongeveer 6 staartlengtes afstand.’ Nogmaals ging zijn neus de lucht in en hij liet alle geuren binnen. Één voor één zeefde hij de geuren weg, iets dat snel ging en bijna automatisch. ’Iets meer naar links dan net, maar niet veel, misschien 1 staartlengte of minder.’ Hij draaide zich om naar de poes. ’Oke ik pak je nogmaals op. Snuif diep en laat de geuren allemaal binnenkomen. Probeer alle geuren die je niet zoekt weg te zeven, gooi ze allemaal op een stapel. Ga door tot je die ene geur gevonden hebt. Als je hem hebt gevonden zeg het dan. Probeer na te denken over de sterkte van de geur, laat het je helemaal vullen. Je weet nu al hoe ver de vogel van je af is, maar denk erover na en kijk of je er zelf op kunt komen.’ Opnieuw pakte hij de kitten vast met zijn tanden en plaatste ze zachtjes om haar nekvel. Ze hoefde nog steeds niet precies te weten wat ze moest doen, maar ze moet wel de geur kunnen zeven. Als dat niet lukt heeft ze zeker nog een lange weg te gaan. Door het gras zijn de geuren hier niet zo sterk, dus is het minder overweldigend, maar er zijn er nog evenveel.

MINTFANG

Tag; Snowkit || Words; 339|| Note; ~

Thanks!

There’s a space kept in hell with your name on the seat.
With a spike in the chair just to make it complete.
When you look at yourself do you see what I see?
If you do why the f--- are you looking at me?
Snowkit richtte haar aandacht op de rommelde stem van haar oom, weg van de vogel. Ze was opgelucht toen ze weer vaste grond onder haar pootjes voelde en hoopte dat dit gevoel ooit weg zou gaan. Ze kon niet altijd op haar instinct vertrouwen als ze ‘echt blind was’. Zonder ogen kon ze prima zien- als ze op de grond stond tenminste. Koppig richtte ze haar gehoor weer naar Mintfang om niet toe te geven aan haar zwakheid. ‘’Je kunt hier moeilijker ruiken waar de vogel is door het hoge gras, maar het valt nog steeds te ruiken’ Ze rook anders niets. Nou, ze rook genoeg. Maar niet wat ze wilde ruiken. ‘’De vogel is op ongeveer 6 staartlengtes afstand’ Ja, ik voel hem. Dacht ze bijdehand. Wijselijk zei ze dat niet hard op. ‘’Oke ik pak je nogmaals op. Snuif diep en laat de geuren allemaal binnenkomen. Probeer alle geuren die je niet zoekt weg te zeven, gooi ze allemaal op een stapel. Ga door tot je die ene geur gevonden hebt. Als je hem hebt gevonden zeg het dan. Probeer na te denken over de sterkte van de geur, laat het je helemaal vullen. Je weet nu al hoe ver de vogel van je af is, maar denk erover na en kijk of je er zelf op kunt komen’ Nogmaals zonder waarschuwing vooraf, pakte Mintfang haar bij haar nekvel en trok hij haar omhoog. Kijk of je er zelf op kunt komen? Ik kan niet zien zonder vaste grond. Snowkit haalde diep adem en spitste haar oortjes. Buiten alle geuren die haar nogmaals als een bakstenen muur raakte was er ook enorm veel geluid voor een kit die alleen de stilte van het kamp was gewend. Snowkit wiebelde met haar oren en concentreerde zich op elke geur en elk geluid. Minuten kropen voorbij terwijl ze vol inspanning haar ogen dichtkneep, iets wat ze zelf niet door had. Ik ruik gras en wat bloemen, een oud spoor van een veldmuis onder me, en de vogel .. en al dat andere. Wanhopig legde ze één voor één alle geuren opzij tot ze de geur van de vogel voor het grootste deel gemaskeerd had en blootstelde. “Nog heel even!” Zei ze moeizaam zodat ze er zeker van was dat haar oom de nieuwe stilte niet opnieuw opving als een fout. Moeizaam begon ze de geluiden van de vogel ook te maskeren. Door haar blindheid waren al haar andere zintuigen aangescherpt. En dat merkte ze. Snowkit spande al haar spieren aan en vond hem toen. “Daar!” Hopelijk wees ze de goede kant op. Ze was er zeker van dat hij had gereisd van de ene plek naar de ander. Vaag geritsel in het gras vertelde haar dat. “Ik weet waar hij is” Zei ze toonloos. Haar hoofd tolde en ze voelde zich enorm moe. Alle nieuwe indrukken en inspanningen begonnen hun tol te eisen voor de jonge kitten.

De bewegingen van de kitten waren klein, maar ze lieten Mintfang weten dat ze nog bezig was. Opnieuw werd het gewicht van de kitten steeds zwaarder, maar nog niet ondraaglijk. Een windvlaag liet het gras buigen en hij hoorde de vogel bewegen. Als hij nu maar niet weggaat, dacht de kater, maar de vogel bleef zitten. Als hij wegging moest hij een nieuwe opdracht verzinnen. Dit was zijn eerste ‘mentor’ opdracht en al met al vond hij dat het nog best goed ging, zeker omdat Snow eigenlijk nog te jong was. Hij zag dit ook als een soort oefening voor zichzelf. Mentoren werden beter met tijd en hij zou dat ook worden. “Nog heel even!” Hoorde hij de kitten moeizaam uitbrengen. ’Neem je tijd.’ Mauwde hij terug, nauwelijks verstaanbaar door het haar en vel in zijn mond. Niet zo heel veel later voelde hij hoe het lichaam van het kleine katje zich verstrakte. “Daar!” Haar poot wees in de richting van de vogel. Het was niet helemaal precies, ze zat er iets naast, misschien drie poten, maar het was meer dan goed voor een eerste keer. “Ik weet waar hij is” Haar stem was vlak geworden. Hij zette de kitten weer neer op de grond en bekeek haar. Waarschijnlijk zou hij nooit weten hoe de kitten ‘zag’ en dingen ontdekte, maar dat zou er ook niet toe doen. Als Snowkit het zelf maar wist te gebruiken in haar voordeel. Hij had wel eens gehoord dat blinde katten beter gehoor of ruikzintuig hadden en hij hoopte dat ze dat zou gebruiken. Zijn ogen ging naar haar snuit toe en toen pas viel het hem op hoe moe ze was. ’Erg goed gedaan Snowkit, ik ben trots op je.’ Hij knikte naar de kitten voor hem. ’Ik weet dat je trainingen erg leuk vindt, maar laten we maar terug gaan voor dat iemand ons mist.’ Hij zei het aardig en met een grote glimlach. Hij zou niet zeggen dat ze moe was, want hij wou haar niet vertellen dat het te zien was. Ze was een kitten met een grote trots en hoe groter de trots des te makkelijker het gekrenkt kan worden. ’Ga jij maar voor.’ Mauwde hij terwijl hij zicht achter de kitten manoeuvreerde en haar zachtjes duwde.

MINTFANG

Tag; Snowkit || Words; 381|| Note; ~

Thanks!

There’s a space kept in hell with your name on the seat.
With a spike in the chair just to make it complete.
When you look at yourself do you see what I see?
If you do why the f--- are you looking at me?

Snowkit was opgelucht toen haar pootjes ten lange leste de grond leken te raken. Alhoewel was op dit moment het probleem dat ze opnieuw allerlei indrukken kreeg. Alles leek te bewegen. Zelfs in het kamp zou er nog te veel te zien zijn voor haar arme pootjes. Maar ze weigerde haar zwakheid zo open en bloot te tonen. In plaats daarvan rechtte ze haar rug ietsje zodat ze niet als een zoutzak in elkaar stond van moeheid. 'Erg goed gedaan Snowkit, ik ben trots op je' Zei haar oom goedkeurend en Snowkit voelde iets in haar binnenste oplichten. Volgens mij was dit de eerste keer dat ze ooit een complimentje had gehad. Zo slecht klonk dat nog niet. En dat allemaal omdat ik eens in mijn leven aardig deed. Bedacht ze zich flauwtjes. '’Ik weet dat je trainingen erg leuk vindt, maar laten we maar terug gaan voor dat iemand ons mist' Ja, dat was een goed idee. Alhoewel een klein stemmetje in haar hoofd haar een standje gaf dat ze niet langer doorging. Tenslotte zou je door moeten gaan tot je niet meer staan, zien, ruiken, horen of kruipen kon. Dan zou je pas resultaat hebben .. 'Ga jij maar voor' Hoorde ze. Snowkit stapte een beetje schommelend terug naar de ingang de eerste paar stappen. Ze ving zichzelf gauw weer op en stapte flink door met haar lichaam weer alsof ze totaal niet moe was. Toch was het moeilijk voor een jonge kitten om zich zo te gedragen. De aandrang om gewoon moe naar de kraamkamer te lopen was te groot .. Toen ze behoedzaam door de struiken stapte en van achter wat hoge kluiten gras weer het kamp in stapte zuchtte ze. De vertrouwde grond geleidde alle signalen terug naar haar en vertelde haar dat er veel katten terug waren. Te voelen aan een koud briesje moest het vast al ergens tegen het eind van de middag zijn, maar ze weigerde dat Mintfang te vragen. "Wat nu, oom?" Vroeg ze geforceerd met een lichte hint van moeheid in haar stem.

De zucht van de kitten liet hem weten dat hij een goede keus had gemaakt om terug te gaan naar het kamp. Snow zou het niet toegeven dat ze moe was, zo een kat was ze niet. Ze zou doorgaan tot ze er letterlijk bij neer zou vallen, dus was het zijn taak om op haar te letten. Een koud briesje ging om hen heen en hij voelde het tegen zijn lichaam aankomen. Er was meer tijd voorbijgegaan dan ik dacht, zei hij in zijn hoofd terwijl hij naar de zon keek die al voorbij zijn hoogste punt was. "Wat nu, oom?" Vroeg de kitten voor hem. Er zat wat lichtelijk moeheid in haar stem en Mintfang glimlachte meelevend. ’Jij gaat nu terug naar de nursery en ik ga mijn warriorplichten vervullen.’ Mauwde hij terwijl hij tegenover de kitten ging zitten. ’Je hebt het goed gedaan voor je allereerste training kleine Snowkit, vergeet dat niet. Na de ceremonie gaan we dit vaker doen, en je zult zien dat je steeds beter wordt.’ De lach op zijn snuit werd breder. ’Kun je zelf teruglopen naar de nursery? Dan ga ik nog wat jagen.’ Hij stond op en raakte even met zijn neus die van Snowkit aan, net zoals een mentor deed met zijn apprentice in de ceremonie. Toen draaide hij zich om en deed een paar stappen richting de ingang van het kamp. ’Vergeet niet Snow, het is ons geheim.’ Zei hij terwijl hij zijn kop weer in de richting van de kitten had gedraaid. Met een glimlachje draaide hij zich weer om en ging uit het kamp om te jagen, via de normale in- en uitgang deze keer.

~ Mintfang has left te building. Ik heb het maar even afgesloten zodat we sneller kunnen beginnen met de andere trainingstopic’s ;o

MINTFANG

Tag; Snowkit || Words; 279|| Note; ~

Thanks!

Onderwerp: Re: Naive little cats ~ Snowkit