Naive little cats ~ Snowkit

‘Snowkit’ Vlug richtte de kitten haar kopje omhoog naar Mintfang zijn stemgeluid en spitste ze haar oortjes. ‘’Ga even zitten dan leg ik een paar dingen uit.’ Oh boy! Hier kwam het! Ze zakte door haar pootjes in een zo perfect mogelijke houding en luisterde. Als er een vraag kwam, knikte ze vastberaden en als hij iets vaststelde knikte ze ook. Al moest ze toegeven dat hij sommige dingen zei op zo’n gevaarlijke toon dat haar hartje er sneller van ging kloppen. “Dat beloof ik! Niemand zal het weten” Zei ze voor het eerst eens oprecht eerlijk in haar leven. ‘’Als jij wilt gaan oefenen met jagen, zeg het dan tegen mij dan ga ik mee. Je gaat onder geen bedwing in jet eentje het kamp uit tot de ceremonie’ Wacht .. ze had dus een kans het kamp uit te gaan!? Het duizelde haar allemaal en ze voelde zich slap van blijdschap. Het was waar. Lief en onschuldig zijn loonde inderdaad! “Ik heb het begrepen, oom” Zei ze plechtig. ‘Aller eerst ga jij mij is uitleggen hoe jij nou ‘ziet’. Laat geen detail eruit. Zeg gelijk hoe ver je denkt dat ik van je afsta’ Zei haar oom gewichtig. Snowkit stond op en haalde diep adem. “Nou- ik zie eigenlijk een beetje zoals een vleermuis” Zo noemde me moeder het. Een vleermuis. Wat het ook mag zijn. “Alles brengt een trilling met zich mee die terug kaatst naar mij. Zo weet ik waar alles staat. Zoals jij, oom. Jij zit ongeveer een halve staartlengte van me af en die vogel daar in het lange gras meer dan zeven staartlengtes”. Miauwde ze op een toon alsof ze alles beter wist. Ze wees met haar pootje naar rechts waar ze de vogel voelde bewegen. Zonder waarschuwing vloog het op en stak Snowkit haar borst trots vooruit. “Ziet u, ik loog niet” Zei ze trots en ze glimlachte arrogant.

Snowkit haar lachje verslapte. Haar zintuigen waren nog niet geheel ontwikkeld- maar ook als ze dat wel waren betwijfelde ze dat ze hem had kunnen ruiken. Hij zat best ver weg .. ze voelde hoe iets neerstreek links deze keer .. maar had geen tijd om te evalueren waar precies en hoever hij zat. '’Ik ga je oppakken, zodat je niks kunt voelen en dan mag jij ruiken om te kijken welke kant hij opzit, je hoeft nog niet te weten hoever' Zonder dat ze enige inzet had in de zaak pakte hij haar van de grond af en liet ze een verontwaardigd gemiauw horen. Ze legde haar oren plat en snoof. De vogel was links, dat wist ze .. maar wáár precies. Snowkit snoof de lucht op en werd opnieuw geraakt door alle geuren die ze rook. Een zwak briesje bracht al zo meer dan twintig geuren met zich mee .. het duizelde haar. Moeizaam probeerde ze elke geur te onderscheiden. Minuten tikte voorbij en de vogel was nog aanwezig. Ze wist dat hij er was. Ze rook hem. Maar hoe ver zat hij en waar zat hij ... ze wilde niet toegeven aan de eerste complicatie en zweeg dus maar wachtend tot haar oom wat zou doen.

There’s a space kept in hell with your name on the seat.
With a spike in the chair just to make it complete.
When you look at yourself do you see what I see?
If you do why the f--- are you looking at me?

Snowkit richtte haar aandacht op de rommelde stem van haar oom, weg van de vogel. Ze was opgelucht toen ze weer vaste grond onder haar pootjes voelde en hoopte dat dit gevoel ooit weg zou gaan. Ze kon niet altijd op haar instinct vertrouwen als ze ‘echt blind was’. Zonder ogen kon ze prima zien- als ze op de grond stond tenminste. Koppig richtte ze haar gehoor weer naar Mintfang om niet toe te geven aan haar zwakheid. ‘’Je kunt hier moeilijker ruiken waar de vogel is door het hoge gras, maar het valt nog steeds te ruiken’ Ze rook anders niets. Nou, ze rook genoeg. Maar niet wat ze wilde ruiken. ‘’De vogel is op ongeveer 6 staartlengtes afstand’ Ja, ik voel hem. Dacht ze bijdehand. Wijselijk zei ze dat niet hard op. ‘’Oke ik pak je nogmaals op. Snuif diep en laat de geuren allemaal binnenkomen. Probeer alle geuren die je niet zoekt weg te zeven, gooi ze allemaal op een stapel. Ga door tot je die ene geur gevonden hebt. Als je hem hebt gevonden zeg het dan. Probeer na te denken over de sterkte van de geur, laat het je helemaal vullen. Je weet nu al hoe ver de vogel van je af is, maar denk erover na en kijk of je er zelf op kunt komen’ Nogmaals zonder waarschuwing vooraf, pakte Mintfang haar bij haar nekvel en trok hij haar omhoog. Kijk of je er zelf op kunt komen? Ik kan niet zien zonder vaste grond. Snowkit haalde diep adem en spitste haar oortjes. Buiten alle geuren die haar nogmaals als een bakstenen muur raakte was er ook enorm veel geluid voor een kit die alleen de stilte van het kamp was gewend. Snowkit wiebelde met haar oren en concentreerde zich op elke geur en elk geluid. Minuten kropen voorbij terwijl ze vol inspanning haar ogen dichtkneep, iets wat ze zelf niet door had. Ik ruik gras en wat bloemen, een oud spoor van een veldmuis onder me, en de vogel .. en al dat andere. Wanhopig legde ze één voor één alle geuren opzij tot ze de geur van de vogel voor het grootste deel gemaskeerd had en blootstelde. “Nog heel even!” Zei ze moeizaam zodat ze er zeker van was dat haar oom de nieuwe stilte niet opnieuw opving als een fout. Moeizaam begon ze de geluiden van de vogel ook te maskeren. Door haar blindheid waren al haar andere zintuigen aangescherpt. En dat merkte ze. Snowkit spande al haar spieren aan en vond hem toen. “Daar!” Hopelijk wees ze de goede kant op. Ze was er zeker van dat hij had gereisd van de ene plek naar de ander. Vaag geritsel in het gras vertelde haar dat. “Ik weet waar hij is” Zei ze toonloos. Haar hoofd tolde  en ze voelde zich enorm moe. Alle nieuwe indrukken en inspanningen begonnen hun tol te eisen voor de jonge kitten.

There’s a space kept in hell with your name on the seat.
With a spike in the chair just to make it complete.
When you look at yourself do you see what I see?
If you do why the f--- are you looking at me?

Snowkit was opgelucht toen haar pootjes ten lange leste de grond leken te raken. Alhoewel was op dit moment het probleem dat ze opnieuw allerlei indrukken kreeg. Alles leek te bewegen. Zelfs in het kamp zou er nog te veel te zien zijn voor haar arme pootjes. Maar ze weigerde haar zwakheid zo open en bloot te tonen. In plaats daarvan rechtte ze haar rug ietsje zodat ze niet als een zoutzak in elkaar stond van moeheid. 'Erg goed gedaan Snowkit, ik ben trots op je' Zei haar oom goedkeurend en Snowkit voelde iets in haar binnenste oplichten. Volgens mij was dit de eerste keer dat ze ooit een complimentje had gehad. Zo slecht klonk dat nog niet. En dat allemaal omdat ik eens in mijn leven aardig deed. Bedacht ze zich flauwtjes. '’Ik weet dat je trainingen erg leuk vindt, maar laten we maar terug gaan voor dat iemand ons mist' Ja, dat was een goed idee. Alhoewel een klein stemmetje in haar hoofd haar een standje gaf dat ze niet langer doorging. Tenslotte zou je door moeten gaan tot je niet meer staan, zien, ruiken, horen of kruipen kon. Dan zou je pas resultaat hebben .. 'Ga jij maar voor' Hoorde ze. Snowkit stapte een beetje schommelend terug naar de ingang de eerste paar stappen. Ze ving zichzelf gauw weer op en stapte flink door met haar lichaam weer alsof ze totaal niet moe was. Toch was het moeilijk voor een jonge kitten om zich zo te gedragen. De aandrang om gewoon moe naar de kraamkamer te lopen was te groot .. Toen ze behoedzaam door de struiken stapte en van achter wat hoge kluiten gras weer het kamp in stapte zuchtte ze. De vertrouwde grond geleidde alle signalen terug naar haar en vertelde haar dat er veel katten terug waren. Te voelen aan een koud briesje moest het vast al ergens tegen het eind van de middag zijn, maar ze weigerde dat Mintfang te vragen. "Wat nu, oom?" Vroeg ze geforceerd met een lichte hint van moeheid in haar stem.