I can't do anything... [open]

Frozensoul sjokte door het Thunderclan territory. Ooit had ze hier vrolijk rondgerend en gedold, als apprentice. Maar nu was ze een Elder, door haar verschrikkelijke poot. Ze sleepte hem nu steeds achter zich aan, want lopen kon ze er niet op. Ze had nooit iets te doen. Ja, de Elders een beetje helpen, maar daar had zij en de clan niks aan. Mokkend liep ze verder, steeds dieper het territory in.

Specklepaw hupte vrolijk wat rond. Hij was nog steeds boos omdat hij geen trainingen kreeg. De kater had al lang zijn vriendin Frozenpaw- soul nu, niet meer gezien. Hij dacht dat ze hem ontwijkte, misschien met die gewonde poot. Dat deed zijn stemming al wat minderen. Hij zuchtte diep. Plotseling zag hij twee paar blauwe ogen. Specklepaw gromde diep in zijn keel. Hij verstopte zich in de struikjes. Deze kat kwam hem vreemd bekend voor. Snuivend schudde hij zijn kop. Er was toch niemand met zo'n boos gezicht en zo'n manke poot. Toen de poes voortstrompelde kwam hij blazend de beschutting uit. Hij ging voor haar staan en keek hard in de blauwe ogen. De rossige vacht waaide op in een windje. Hij blies ook door de vacht van Speckle die langer was geworden.

Frozensoul strompelde zachtjes verder. Een koude herfstwind woei door haar lange haren. Opeens sprong er een massieve kater uit de bosjes. Geschrokken bleef Frozensoul staan en blies boos. Wat dacht deze kater wel niet? "Wat denk je dat je aan het doen bent?" Frozensoul snoof de geur van de kater naar binnen. Vrijwel meteen werden haar ogen groot. Sp.. Specklepaw?" zei ze verbaasd. Ze had de, toen nog, kleine kater lang niet gezien, en het verbaasde haar hoe groot hij was geworden. Een glimlach doorbrak het boze gezichtje van de jonge poes en ze duwde haar neus zachtjes tegen de neus van de bijna volwassen Apprentice. "Hoe gaat het?" miauwde ze toen blij.

Hij blies hard door zijn neus toen de poes zei: "Wat denk je dat je aan het doen bent?" Een diepe grom kwam uit zijn keel. Zijn vergeelde ogen vernauwde zich. "Sp.. Specklepaw?" Verbaasd keek hij naar de poes. Hoe kende ze zijn naam. "Hoe gaat het?" Specklepaw wankelde achteruit. Hij schudde boos zijn kop. Hij kende die poes helemaal niet. Wat moest ze van hem. Hij liet zijn tanden zien. Nog steeds verward sloeg hij zijn klauwen uit. "Wat moet je.", gromde hij met een half stikkende stem.

Specklepaw liet zijn tanden zien, deed zijn klauwen uit. "Wat moet je." Een zachte snik verliet Frozensoul haar bek, maar ze vermande zich. "Herken je me dan niet meer?" vroeg ze bibberend, bang voor het antwoord. "Ik ben het, Frozensoul!" Ze duwde haar neus tegen zijn flank, en ze snoof zijn geur in. Hoe kon hij haar nou niet herkennen? Was ze zo veranderd? Hadden ze elkaar zo lang al niet meer gezien? Of.. Hield hij zich voor de domme, omdat hij haar niet wílde herkennen? "Herken je me dan echt niet? Herken je me niet.. Hij herkende me niet.." murmelde ze zachtjes, wat ze maar bleef herhalen. Nog een snik verliet haar bekje.

"Herken je me dan niet meer?", vroeg de poes. Specklepaw gromde en zag de poes bibberen. "Ik ben het, Frozensoul!" De kater knipperde een moment met zijn ogen. De rosse kat duwde haar neus tegen zijn flank. "Herken je me dan echt niet? Herken je me niet.. Hij herkende me niet.." Hij hoorde een snik. Specklepaw keek naar de poes die tegen hem aangedrukt stond. Hij nam haar helemaal in zich op. Hij boog zijn kop en likte haar oor. "Ben jij het echt?", vroeg hij meer tegenzichzelf dan. Een traan drupte uit zijn ooghoek. Hij begon te snikken en drukte rillend zijn kop tegen Frozensoul. Hij snoof huilend haar geur in. De kater likte haar neus. "Ik heb je zo gemist... je zo gemist.", jammerde hij gelukkig. Dit waren geen tranen van verdriet, maar van geluk.

Frozensoul voelde een zacht likje over haar kop. "Ben jij het echt?" Vroeg de bibberende, volwassen stem van Specklepaw. "Ja, ik ben het echt!"Op dat moment brak Speckle. Hij begon te snikken en te rillen. "Ik heb je zo gemist... je zo gemist." Frozensoul hief haar kopje op. "Ik jou ook.. Waar was je al die tijd?" vroeg ze zachtjes, en ze snifte.

"Ja, ik ben het echt!" "Ik heb je zo gemist... je zo gemist.", jammerde hij gelukkig. "Ik jou ook.. Waar was je al die tijd?" Hij glimlachte. "Niet bij jou." Hij gaf haar een tedere lik terwijl zijn tranen geruisloos over zijn wangen liepen. "Ik was mezelf aan het trainen, mezelf aan het voorbereiden op het warrior zijn." Hij drukte zijn neus tegen die van haar. "Volgende ceremonie krijg ik mijn warriornaam.", vervolgde hij zachtjes. Hij stond over haar heen gebogen. Zijn staart tikte tegen haar zij en vond dan Frozens staart. Een diep gesnor vervulde de stilte.

"Niet bij jou." Het klonk lief, maar Frozensoul wist niet goed wat ze ervan moest denken. "Ik was mezelf aan het trainen, mezelf aan het voorbereiden op het warrior zijn." Hier schrok Frozensoul eventjes van. Was het al bijna tijd? Al bijna tijd voor Specklepaw om een warrior te worden? Dan zou ze hem waarschijnlijk nog steeds heel weinig zien, omdat hij voor... Tja, dingen moest zorgen als warrior. "Volgende ceremonie krijg ik mijn warriornaam." Frozensoul's ogen werden groot. Ze kon het allemaal maar moeilijk verwerken. "Ehm.. Eh.. Gefeliciteerd.." stamelde ze. Toen voelde ze de gespierde staart van Specklepaw zoeken naar haar staart, en ze kringelde die van haar door de zijne. Hij snorde, en Frozensoul spon zachtjes. "Dus.. Heb je nog iets bedacht voor mij, een soort techniek?" Toen Frozen nog maar 6 manen was, had ze er elke dag naar uitgekeken om met Specklepaw te gaan trainen. Hij hielp haar namelijk, met technieken waardoor zij eventueel mee zou kunnen vechten, als warrior.

"Ehm.. Eh.. Gefeliciteerd.. Dus.. Heb je nog iets bedacht voor mij, een soort techniek?" Hij knikte. "Je moet je laten meerollen met een klap en dan de vijand met je poten verwarren zodat hij op de grond valt. En dan heb je hem." Hij drukte zich helemaal tegen haar aan. Hij voelde hoe zij spon. Hij gaf een paar likken over haar oren.

~Een beetje flut.

Frozensoul keek Speckle vol verwachting aan. "Je moet je laten meerollen met een klap en dan de vijand met je poten verwarren zodat hij op de grond valt. En dan heb je hem." Ze knikte. Speckle drukte zich nog dichter tegen Frozen aan, en ze kreeg het helemaal warm. "Oefenen dan maar?" grinnikte ze, maar ze wist niet hoe hard Specklepaw al getraind had. "Of.. Ben je te moe?" vroeger was dit een plagerijtje geweest, maar nu was het heel serieus.

~Ook een beetje flut.

I have died every day
Waiting for you
Darlin' don't be afraid
I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more

"Oefenen dan maar?", grinnikte de poes. "Of.. Ben je te moe?" Specklepaw knipperde met zijn ogen. "Moe van bij jou zijn? Nooit." Bij die nooit zette hij zijn poten tegen de buik van Frozensoul. Hij duwde er zachtjes tegen. Meteen zwenkte hij opzij en gaf haar een redelijk harde klap tegen haar kaak. Met ingetrokken nagels. Hij hoopte dat ze zou meerollen zoals hij haar had gezegd.

"Moe van bij jou zijn? Nooit." Frozensoul grinnikte even. Opeens voelde ze de poten van Speckle op haar buik, en een warm gevoel kwam precies op die plek. Wat raar voelde dat! Toen duwde hij zachtjes. Toen ging hij wat opzij, om daarna een klap tegen haar kaak te geven. Frozensoul was verbaasd, maar liet zicht toen vallen en rolde wat. "En nu? Of was ik te laat?" Ze knipoogde zachtjes. "Ik wil straks trouwens ook nog over iets praten met je.."

"En nu? Of was ik te laat? Ik wil straks trouwens ook nog over iets praten met je.." Speckles poten tintelden. "Als je vijand je een klap geef moet je je laten meerollen." Hij deed alsof hij een klap kreeg en liet zich meerollen. Toen hij bij Frozen gekomen was zei hij: "Dan moet je met je poten de vijand onderuithalen zo..." Hij krabbelde met zijn poten tegen die van de poes. Hij verwikkelde zijn poten met de hare. "En als de vijand zijn evenwicht niet meer kan bewaren spring je op hem en ..." Hij sprong op haar slanke lichaam en drukte haar tegen de grond. "Zo, je hebt de vijand verslagen en je poot is niet over vermoeid."

"Als je vijand je een klap geef moet je je laten meerollen. Dan moet je met je poten de vijand onderuithalen zo... En als de vijand zijn evenwicht niet meer kan bewaren spring je op hem en... Zo, je hebt de vijand verslagen en je poot is niet over vermoeid." Ondertussen had hij alles voor gedaan, en lag ze op de grond. Ze lachte hard, maar niet te hard dat het schel werd. "Wauw, goeie manier! En euh.. Wil je dan nu misschien naar mij luisteren?" Ze porde met haar poot in Speckle's buik.

"Wauw, goeie manier! En euh.. Wil je dan nu misschien naar mij luisteren?" Specklepaw luisterde naar haar mooie lach. Hij rolde van haar af. "Natuurlijk." Toen pas zag ze haar redelijk serieuze blik. Speckle fronsde. Hij ging meteen zitten. "Zeg maar..." liefste, voegde hij er in gedachten aan toe. Hij glimlachte naar haar.

"Natuurlijk." Frozen glimlachte even, maar trok daarna weer een serieus gezichtje. Specklepaw ging zitten. "Zeg maar..." Frozensoul knikte even, en ze schuifelde wat ongemakkelijk met haar poten. "Nou, als je warrior bent, ga je natuurlijk veel meer... Taken doen. Ik wil dan ook iets meer te doen hebben. Ik heb de laatste tijd een beetje nagedacht over... Kits." Ze voelde het schaamrood op haar gezichtje komen, maar haar vacht bedekte dat enigszins. Wat zou Specklepaw hierover denken? Hij was natuurlijk nog een apprentice, maar wel ouder dan haar. Ze fronste even.

"Nou, als je warrior bent, ga je natuurlijk veel meer... Taken doen. Ik wil dan ook iets meer te doen hebben. Ik heb de laatste tijd een beetje nagedacht over... Kits." Specklepaw geloofde niet wat hij hoorde. Hij wist niets uit te brengen. Er viel een ongemakkelijke stilte. De kater had er ook vaak over nagedacht. Hij hield van die kleine pluizebollen. Maar hij wou wachten tot hij warrior was en todat Frozensoul er klaar voor was. Op een bepaald moment dacht hij dat zijn hart uit zijn borstkas werd gerukt door de stilte. Hij liep op Frozensoul af. Vreemd genoeg bleef hij ijzig kalm. Hij stond nu recht voor de poes. Specklepaw boog zijn kop naar haar toe en wreef zijn brede kop over haar kaak. Nog steeds zei hij niets.

Frozensoul slikte. Dit was niet de bedoeling! Het was helemaal niet de bedoeling dat het zo stil zou zijn! Specklepaw zou moeten juichen, moeten dansen, moet springen van blijdschap, en niet zo stíl zijn.. Na een tijdje stond hij op. Ging hij weg? Liet hij haar in de steek? Maar nee, hij liep op Frozen af, en drukte zijn kop tegen haar gezicht. Maar hij zei niets. "Als je het niet wilt, of langer wilt wachten, begrijp ik dat natuurlijk.. Heel goed." Frozensoul had de stilte verbroken, die ze niet wilde hebben. Maar, was het goed wat ze gezegd had? "Het is natuurlijk je eigen keus!"

"Als je het niet wilt, of langer wilt wachten, begrijp ik dat natuurlijk.. Heel goed." Specklepaw bleef stil. "Het is natuurlijk je eigen keus!" Hij deed geschrokken een paar stappen achteruit. "Mijn keus?" Er vlamde woede in zijn stem. "Nee Frozensoul, dit is ónze keus." De woede verdween uit zijn stem. "Ik hou van kits.", begon hij eerlijk. "En dan wil ik het liefst kits met jou, maar we zijn zo jong." Hij zuchtte en zette weer wat stappen dichter. "Wacht tot de volgende ceremonie..." De kater tilde met zijn staart haar kop op. "Als ik warrior ben wil ik het, nu niet. En alleen als jij er klaar voor bent." Hij likte haar teder. Hij ging zitten. "Als jij er klaar voor bent...", mijmerde hij. Specklepaw wond zich rond de poes heen en likte diens kop.

Onderwerp: Re: I can't do anything... [open]