Vocht welde op in zijn ooghoeken maar door met zijn brede kop te schudden voorkwam hij dat er tranen over zijn wangen begonnen te rollen. Hij wist dat het ooit eens ging gebeuren, dat er een moment kwam dat hij de witte poes niet meer kon zien, nooit meer. Maar wat hij niet had verwacht was dat ze er zelf voor zou zorgen. Het was allemaal Leafstorm's schuld. Zij was de reden waarom de kater zich rottig voelde. Misschien, nu dat ze eindelijk uit zijn leven was verdwenen alles weer zijn eigen gangetje kon gaan. Gedaan met het schuldig voelen.
De kater vertraagde zijn passen wat en keek om zich heen. Hierna draaide hij zijn kopje ook nog achterom om na te kijken of de witte poes het lef had gehad om hem te volgen op verboden territorium. Maar zoals hij al verwacht had ze dat niet gedaan, en was er geen witte kat te bekennen.
Onderwerp: It pierced through me 
di 17 dec 2013 - 17:10