Just pass the circumstance

De lichte kater snoof geïrriteerd toen zijn eekhoorn in de dichtstbijzijnde boom verdween nadat hij op een takje was gaan staan. Het was dan wel Leafbare, maar zo'n twijgje, daar mocht nooit op gestaan worden. Zebrachase zwiepte nogmaals met zijn staart en wierp een vurige blik naar boven en vervolgde zijn pad weer. Het was vast maar een eenmalig iets, maar Zebra merkte wel dat zijn gedachten steeds vaker een uitstapje maakten. Misschien kwam het omdat hij nu tot Mentor van een volwassen kat was benoemd en bang was weer eens te falen, of misschien was het omdat hij zich gewoon alleen voelde. De kater kwam een open plek op en bleef gelijk stil staan. Poppy..paw? De Warrior wilde zich gelijk omdraaien, maar zijn poten wilden hem niet gehoorzamen. Ze had hem waarschijnlijk toch allang opgemerkt en dit zou alles alleen maar erger maken. "Hallo, Poppypaw." Zei hij nog redelijk kalm en keek de Apprentice aan. "Hoe.. gaat het?"

"Hallo.. Zebrachase.." Hoorde hij Poppypaw wat mompelend uitbrengen en de kater zuchtte dankbaar. Geen nieuwe uitbarsting dus.. misschien zaten ze nu wel op de goede weg..? "Goed.. met.. met u dan..?" Hij legde zijn oortjes wat in zijn nek. 'U'? Rustig ging de Warrior zitten en richtte zijn ogen op Poppypaw. "Dat is.. erhm.. mooi. En met mij gaat het ook wel goed." Hij haalde zijn schouders wat op, zodat het niet leek alsof het extreem goed met hem ging, maar ook weer niet heel erg slecht. Moeizaam zocht hij in zijn kop naar woorden die hij kon zeggen, maar het resultaat was niet veel goeds.

"Goed.. om te horen.. denk ik.." Wat vermoeid met deze hele situatie liet Zebra zich op de grond zakken en keek peinzend naar het gras onder zijn poten. Dit soort momenten zouden er hun hele leven blijven als er eentje niet nu zou opstaan om iets te zeggen. Maar.. kon hij wel de juiste woorden vinden? Zou Poppypaw dan niet gewoon weer weglopen? De Warrior keek even op en zag dat de Apprentice zelf er ook niet echt 'gelukkig' uitzag met hem op deze plek. "Ehm.. Poppy..? ..Paw." Voegde hij er nog even snel aan toe. "Ik.. ehm.. ik had je niet moeten behandelen als een kind, maar dat plekje ligt mij gewoon heel erg gevoelig, snap je? Ik heb het met niemand gedeeld en dat wil ik nog even zo houden.." Perste hij tussen zijn lippen en kneep even zijn ogen dicht.

"Het spijt me... Ik gedroeg me als een verwende kitten... Ik.. ik had niet zo door moeten zagen..." De Warrior drukte zelf ook zijn oren tegen zijn nek en keek meteen naar de grond. "Het spijt me..." Moeizaam slikte de kater en haalde een paar keer diep adem. "Ik had je niet moeten behandelen als een jonge Apprentice, want je bent even wijs en oud als ik.." Mompelde hij er nog even achteraan en wierp een blik op de calico Apprentice. "Misschien kunnen.. we opnieuw beginnen met de trainingen? Een nieuwe start?"