{Talon} Made up my mind...

De struiken ritselden zachtjes terwijl ze zichzelf erdoor heen wurmde. Als het goed was, was ze vertrokken zonder dat iemand het doorgehad had. Ze haalde opgelucht adem. Ze zouden haar toch niet missen. Ze wist het zeker. De poes schudde nog wat vocht uit haar ietwat verkleumde pels. Het was koud, 's avonds zwemmen. Zelfs nu het zomer was. Zoekend keek ze rond. "Talon? Talon ben je daar?" Mompelde ze.

{Talon}

Behendig sprong Talon over een dunne, omgevallen boomstronk heen. De bomen schoten hem voorbij door de snelheid die hij maakte. Verdorie, ik ben laat. Waarom moest ik ook zo ver weg gaan? Je moest weer zo nodig een schuur vinden, nietwaar Talon? Gaf hij zichzelf een uitbrander. Hij was opzoek gegaan naar zijn schuurtje maar vond uit dat de meeste die hij vond helemaal nog niet verlaten waren. Een aardige oude poes wees hem er op dat niet ver van de richting die hij op liep een klein, mensen stadje was. Het lag dicht naast de snelweg en was een soort stopplaats voor de mensen of zo. Toen hij dat hoorde was hij meer dan blij. Dag koud en nat bos! Grijnsde hij terwijl hij er terug aan dacht.

Niet zachtzinnig sprong hij de struiken uit en zag, stipt op tijd, Appleblossom staan. "Goedenavond, mevrouw" Groette hij met een brede grijns. Hij trippelde opgelaten op haar af en bleef op respectabele afstand staan. "Mijn excuus dat ik zo laat ben maar ik moest en zou gewoon een betere schuilplaats vinden dan dat" Hij wees met het puntje van zijn staart naar het hol onder de boomwortels. "en die vond ik min of meer maar het is een heel eind hier vandaan en ik heb het eigenlijk nog niet met eigen ogen gezien" Gaf hij toe met een weifeling in zijn stem. Hij haalde zijn schouders op en herstelde zichzelf weer. Zijn blik werd serieus en zijn stem zwaarder. "Dus het is gebeurd? Je bent nu niet langer meer een clan kat?" Vroeg hij om zeker van te zijn dat hij niets fout begrepen had.

Wat behoedzaam keek Appleblossom rond, haar goudkleurige ogen stonden bezorgd. Haar staart zwiepte wat nerveus heen en weer terwijl ze haar oren naar achter legde. Haar hele houding sprak van een zekere onzekerheid. Haar kop hield ze wat laag, haar schouders had ze opgetrokken en ze stond licht op haar poten. Ze haalde een keer diep adem en voelde haar borstkas opzwellen terwijl ze dat deed. Het was een poging om zichzelf te kalmeren, zichzelf te vertellen dat het wel goed kwam. Ja, het was een grote stap om je clan te verlaten. Een stap die sommigen niet eens wilden nemen om overduidelijke redenen. Maar ze was ervan overtuigd dat het voor haar het beste was. Vanzelf zou de Riverclan geur wel verdwijnen, waarschijnlijk. En als het goed is… was ze niet gevolgd.

Ze keek eventjes bezorgd heen en weer. Net toen ze zich hierover aan het beangstigen was, kwam een de sterke rogue de kater uit springen. Appleblossom schrok van de redelijk ruwe entree en maakte een licht sprongetje naar achter. Haar ogen sperden zich eventjes wat meer open, maar ze wist zichzelf weer wat te kalmeren. “Goedenavond Talon… Ik was al bang dat je niet meer kwam.” Miauwde de poes, waarheidsgetrouw. Ze gaf zichzelf een paar vlugge likken over haar borstkas een paar vlugge likken gaf om zichzelf weer een houding te geven. “Hoe ver weg en waar?“ Miauwde ze vervolgens wat weifelend. Wie weet waar hij haar heen wilde brengen. Hopelijk niet het bos uit… “En ja.. Ik ben geen clankat meer.. Ik.. ik geloof dat ik niet gevolgd ben..“ Haar stem klonk toch ietwat verstikt door emotie. Het was een vreemd gevoel, alles en iedereen achter laten… En het zou nog wel even duren voordat dat geen emoties meer opriep.

Talon bewoog nerveus op en neer op zijn poten van verwachting en gaf zijn borst wat likken om iets te doen te hebben. Hij merkte op aan Appleblossom haar houding dat ze niet helemaal tevreden leek met haar keuze om de clan uit te gaan. Tevreden misschien maar nog wat onbeholpen over de hele situatie. Bovendien was het geen kleine stap die ze gemaakt had. Hij herkende haar houding wel maar destijds had hij uit eigen vrije beweging vertrokken zonder te denken aan zijn vorige leven. Dit bleek inderdaad ook beter dan voorheen verwacht. "Perfect, laten we toch maar ons snel uit de poten maken voor een fijn clan genootje van je heeft besloten je toch te volgen" Zei hij op zijn hoede en hij ging haar voor de struiken door. Na enkele passen kon hij zijn groeide nieuwsgierigheid niet meer beheersen en ging hij er voor. Met een nerveus lachje zei hij blijmoedig "Nou, dit is het dan. Je bent nu officieel verder van huis dan je ooit geweest bent. Welkom in het eenlingen leven, Miss. Appleblossom" Zijn staart ging vrolijk heen en weer toen hij hem omhoog stak en ontspannen liep hij tussen de bomen door. "Nu mot ik je wel zeggen dat ik nog geen goede schuilplaats gevonden heb. Eerder vandaag heb ik een poes ontmoet die me wees naar een mensen dorpje heel ver weg van hier. Voor ik het kon bereiken moest ik al terug.." Hij liet het onderwerp eventjes inzinken toen hij zijn zin voorzichtig liet afglijden. Hij had geen intentie haar mee te nemen naar die plek aangezien een clan kat waarschijnlijk nog nooit een mens gezien had. Talon gaf de voorkeur aan plaatsen waar mensen waren. Er was altijd voedsel ook al waren ze zo lawaaierig als wat. Nog steeds kon hij zich niet goed aanpassen aan het bos. Het was te natuurrijk en te vol met kleine insecten die s' nachts in je vacht kropen. Hij rilde bij het idee al.

Appleblossom keek nog wat onwennig over haar schouders. In de verte kon ze de rivier nog net horen razen. Zou waar ze zou gaan leven als een eenling, een buitenstaander, ook een vorm van water hebben? Een herinnering aan thuis? Nou ja... Misschien was het ook wel beter van niet. Het zou toch alleen maar problemen opleveren om zichzelf te herinneren aan thuis. Of tenminste, voormalig thuis. Ze moest haar tanden op elkaar klemmen toen hij neerbuigend praatte over haar clangenoten. Dat verdienden ze niet... Maar ze kreeg er geen verdediging uit. Ze moest niet aan de gang gaan met het kwaad maken van haar begeleider. Dat zou suïcide wezen.
Ze volgde de kater door de struiken heen en keek zo nu en dan wat rond. "Ken je dit gebied?" Probeerde ze maar te vragen. Maar toen hij vertelde over de plek met al de mensen, gleed haar blik toch langzaam wat af naar het geschrokken spectrum en liet ze haar oren naar achter draaien. "Mensen...? Heel.. heel ver weg..?" Stamelde ze wat geschrokken. Het eenling leven opbouwen in een gebied dat nog enigszins bekend was, dat kon ze nog wel voorstellen. En wat hij bedoelde met.. mensen? Ze had geen enkel idee.

Talon luisterde ondertussen als er stiltes vielen naar de vogels die om hem heen tjilpte. Hij moest toegeven dat tot nu toe het natuur geluid om hem heen het enige was dat hij een beetje op prijs stelde. Verder vond hij het één groot rotbos. Het was er koud! Ook s' nachts midden in de zomer. "Jazeker, je weet wel die vreemde dieren die op twee poten lopen en een hele lelijke kop hebben" Snorde hij geamuseerd. Want inderdaad, ze waren lélijk. Toch kon hij hun aanwezigheid van tijd tot tijd op prijs stellen als ze hem bijvoorbeeld eten toewierpen of hem eens niet bekogelde met harde dingen om hem weg te jagen. "en ze hebben hele kleine voorpootjes. Heb je dat wel eens gezien?" Vervolgde hij opgewekt.

Appleblossom zwiepte wat nerveus met haar staart terwijl ze naar Talon's beschrijving van de zogenaamde 'mensen' luisterde. Eigenlijk herkende ze de beschrijving wel... Maar kon ze het woord 'mensen' er niet aan koppelen. Ze fronste wat lichtjes, iets wat haar heldere, goudkleurige ogen wat deed vernauwen. "Bedoel je niet.. tweebenen?" Miauwde ze wat aarzelend, haar kop scheefhoudende. Hadden ze in Japan soms een ander woord voor tweebenen? Het klonk in ieder geval vreemd. Al die nieuwe woorden, die gehele nieuwe taal... Ze schudde haar kop eventjes lichtjes om haar verwarring kwijt te raken en keek daarna wat smekend naar Talon. "Kunnen we niet hier ergens verblijven..? In het bos ofzo? Of in de velden..? Maar niet tussen de tweebeners?" Miauwde ze, haar stem wat kleintjes.

{Lijkt me wel vet als Talon een heel ander accent stiekem heeft dan Apple xD}

Zich niet echt bewust van Appleblossom's groeiende nervositeit liep hij kordaat verder. Het verbaasde hem niet dat ze het woord mens niet kende, van wat hij begreep hadden bos katten voor alles een vreemde, nieuwe beschrijving of naam. "Ik denk het .. tweebenen.. originele naam" Bromde hij nadenkend. Hij en Appleblossom leken wel twee totaal verschillende wezens. Ook al zagen ze er het zelfde uit en was hij er toch van overtuigd dat ze bijna katten waren leek er een wereld van verschil tussen de twee te zitten. Ze droegen nu gezamenlijk de rang eenling, ze hadden vier poten en een staart en daar stopte het ook wel mee. 'Kunnen we niet hier ergens verblijven..? In het bos ofzo? Of in de velden..? Maar niet tussen de tweebeners?' Hij maakte een verbaasd geluidje. "Nee je begreep me verkeerd" Zei hij toch wel met enige tegenzin. "Ik had geen intentie om je mee te nemen naar de m- naar de tweebenen. Helaas moeten we inderdaad in het bos blijven maar ik heb nog geen legitieme verblijfplaats gevonden" Gaf hij toe. "Als ik eerlijk ben heb ik tot nu toe nog niet veel goeds gevonden in dit bos. Overal zitten beestjes en je bent nooit veilig, een beetje buitensporig als je het mij vraagt" Talon wilde zijn mening uitte voor het te laat was. Ergens voelde het goed dat hij het zo direct vertelt had. "Waarom neem jij de leiding niet? Ik ben er zeker van dat jij veel beter de geuren kent dan ik" Stelde hij onschuldig voor met een bemoedigende maar duistere grijns.

- Dat is inderdaad heel awesome B) Hold up, dan zoek ik straks een accent voor hem op.

Appleblossom voelde zich meer en meer oncomfortabel terwijl ze met de kater meeliep. Misschien was dit toch de verkeerde beslissing geweest? Of moest ze er gewoon doorheen bijten? De poes haalde eventjes wat huiverig adem, een poging om zichzelf weer wat te kalmeren. Appleblossom had nooit zogeheten 'nerves of steel' gehad, dat was iets wat zeker was. "Ik denk het .. tweebenen.. originele naam" Miauwde de kater licht brommend. Appleblossom knikte wat ongemakkelijk. "Ja.. dat denk ik.." Mompelde ze maar, haar schouders ophalende.
Het gesprek zakte alleen maar verder af voor haar gevoel en dat maakte het er niet gemakkelijker op om je op je gemak te voelen, voor Appleblossom dan. "Nee je begreep me verkeerd" Zei Talon wel met enige tegenzin. "Ik had geen intentie om je mee te nemen naar de m- naar de tweebenen. Helaas moeten we inderdaad in het bos blijven maar ik heb nog geen legitieme verblijfplaats gevonden" Gaf hij toe. "Als ik eerlijk ben heb ik tot nu toe nog niet veel goeds gevonden in dit bos. Overal zitten beestjes en je bent nooit veilig, een beetje buitensporig als je het mij vraagt" Appleblossom grinnikte iets om z'n beschrijving. Welke kat was nou bang voor beestjes? "Waarom neem jij de leiding niet? Ik ben er zeker van dat jij veel beter de geuren kent dan ik" Miauwde de kater vervolgens. Iets aan zijn grijns liet haar huiveren, maar ze knikte zachtjes. "Dat is goed.. denk ik.." Miauwde Appleblossom, waarna ze haar pas iets versnelde en vooraan ging lopen. "Je moet goed letten op welke geuren ook maar iets verschillen.. Het belangrijkste is voedsel en water." Vertelde Appleblossom wat aarzelend, zoekend voorwaarts kijkende.

Talon zwiepte met zijn staart en keek haar heel serieus aan, alsof hij heel hard wilde leren. Dat klonk heel logisch. Het water gedeelte had hij ondervonden en het voedsel gedeelte was gelukkig al opgelost. "Klinkt logisch" Zei hij speels "Het is wel iets gemakkelijker als ik weet wat naar wat stinkt- eh ik bedoel ruikt" Kuchte hij, onzeker of hij haar mogelijk hier mee kon beledigen of niet. Hij zwiepte onhandig met zijn staart en keek haar behoedzaam aan. Plots schoot hem wat te binnen wat hem nog niet eerder opgevallen was en waar hij zich lichtelijk voor schaamde dat hij het nog niet gevraagd had. "Appleblossom?" Zei hij voorzichtig "Gaan we ergens samen overnachten?" Miauwde hij direct. Ze waren beide volwassen dus het kon niet anders gezegd worden. "Want we zijn beide alleen .. en ik weet eigenlijk niet of ik hier uit opmaak dat we samen een soort .. tijdelijk mini clan vormen"

Appleblossom stapte voor het eerst wat zelfverzekerder door. Het bos was immers haar terrein en niet die van Talon. Hier was zij de meester. "Klinkt logisch" Zei Talon speels "Het is wel iets gemakkelijker als ik weet wat naar wat stinkt- eh ik bedoel ruikt" Appleblossom keek even over haar schouder met wat voor haar een dreigende blik was. Dat die blik niet veel imposanter was dan een kuiken, kan buiten beschouwing gelaten worden. "Wat zei je?" Miauwde ze, wat overmatig luidt, "Dat het bos de meest heerlijke aroma's heeft? Ja, dat vind ik ook." Miauwde ze, expres zijn woorden iets verdraaiende uit plagerij.
"Appleblossom?" Zei hij voorzichtig "Gaan we ergens samen overnachten?" Miauwde hij direct. Appleblossom verschoot onmiddellijk. Wat nu weer? "Want we zijn beide alleen .. en ik weet eigenlijk niet of ik hier uit opmaak dat we samen een soort .. tijdelijk mini clan vormen" Maakte de kater in doodse ernst af. Oh, bedoelde hij dat? Dan wist hij het hiervoor wel heel erg krom te verwoorden. Appleblossom liet eventjes de lucht ontsnappen die ze eerst ongemerkt had vastgehouden. "Een mini-clan vormen is prima.." Miauwde ze enkel.

Talon keerde zijn aandacht na zijn bombardement van een vraag op elk willekeurig, bewegend ding wat hij zag. Een bewegend blaadje, een ritselend struikje, een eekhoorn die wegschoot. 'Een mini-clan vormen is prima..' Hij haalde diep adem en glimlachte toen. "Prima. Laten we dan gaan en voor een tijdje een mini clan vormen .. voor hoe lang?" Aarzelde hij. Dat was een goede vraag. Moest hij bij haar blijven tot ze samen genoeg kennis hadden van de grote, boze wereld? Zouden ze voor altijd bij elkaar blijven? Zouden ze voor een dag bij elkaar blijven? Een week? Een maand? Een jaar? Allemaal gedachten gonsde door zijn hoofd terwijl hij, zonder het te willen, terug dacht aan zijn jeugd. Talon probeerde het weg te drukken maar het ging moeilijker. Ja. Hij was jong en stom en hij had dingen gedaan die geen enkele, rationele kat ooit zou doen. Dat was toen. Toen was niet nu.

Wat ongemakkelijk keek Appleblossom rond. Ze was niet gewend aan dit gebied en herkende ondertussen niet veel meer. Ondanks dat ze wel redelijk thuis was in het bos, was ze dat meer in het schaarse bos bij de rivier dan aan dit dichte bos. Liever niet dat ze dat ging laten merken, als Talon erachter kwam dat ze niet zo nuttig was als hij dacht... Ze wist niet zeker of ze dat wel wilde meemaken. Licht schuw keek ze op toen hij weer begon te spreken. "Ik denk dat we gewoon een clan vormen tot het niet meer werkt voor één van ons tweeën, in plaats van dat we er een vaste termijn aanhangen?" Probeerde ze, niet helemaal blij met het idee van 'vastzitten'.

Talon stemde meteen in met haar idee. Hij knikte gretig. "Ja goed, goed. Dat is wel het beste" Bekende hij. Ook al hield hij zichzelf voor dat hij verandert was zou hij geen prettig gezelschap vormen voor welke kat dan ook. Hij was daar van overtuigd. Maar voor nu vond hij het meer dan gezellig om de nacht niet langer onzeker en alleen door te brengen. "Hoe dan ook- hé wat is dat?" Onderbrak hij zichzelf toen iets groots tussen de bomen opdoemde. Hij schoot langs haar heen en sprong de kleine opening op. Een aftands mensen schuurtje stond aan de boomgrens. Het was vrij klein en het enige raam wat er in zat stak vol met gaten. Talon maakte nog net geen vreugde dansje. "Geweldig! Een schuilplek!" Verklaarde hij en hij keek Appleblossom dolblij aan. Hij deinsde naar de lelijke. donker groene deur waarvan de verf er van ellende gedeeltelijk af was gehangen. Rechts onder miste een stuk alsof het er met grot geweld uitgeslagen was. Talon keek even achterom naar Appleblossom en glimlachte breed. "Ik ga binnen kijken, kom je mee?" Hij wurmde zich door het gat en keek om zich heen. Overal stond mensen rommel. Het was kapot, lelijk en onbruikbaar. Dat kon hij zo zien. Enkele dingen herkende hij nog wel. Een hoge boom op vier poten en een hoge rug. Daar zaten mensen altijd op. Een .. stoel! Hoewel deze stoel er zielig bij lag en drie van de vier poten miste. Er was wat ruimte tussen hen en de puinzooi wat een schuilplek bood. "Wat vind je.. Appleblossom?" Miauwde hij naar achteren en hij keerde zich om.