Giving birth

Winterstorm werd langzaam wakker. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om wakker te worden, maar ze viel ook niet meer in slaap, dus moest ze wel wakker worden. Ze deed haar ogen langzaam open en liet ze wennen aan het licht. Ze keek even rustig de nursery rond. Het zag er vredig uit. Ze had eigenlijk best wel honger en dat betekende dat ze het hele eind naar de prooistapel moest lopen. Het kostte haar de laatste tijd steeds meer moeite om het te doen door haar dikke buik, maar daar kon ze ook niet veel aan doen. Ze zuchtte en stond daarna moeizaam op. Ze haatte het dat ze naar de prooistapel moest lopen, maar het moest nou eenmaal gebeuren. Zij was degene die kittens wilde en dan had ze er ook rekening mee moeten houden dat ze zo dik zou worden. Ze liep langzaam de nursery uit en richting de prooistapel. Ze vroeg zich eigenlijk af hoe lang het nog zou duren voor de kittens zouden komen. Ze hoopte snel, want dit kon ze niet veel langer uithouden. Ook al zou je haar niet horen klagen, want dat deed ze niet. Ze was ondertussen bij de prooistapel aangekomen. Ze zocht tussen de prooi die er lag naar iets dat haar honger zou verminderen. Er was niet veel te vinden, dus pakte ze maar een muis. Ze nam de muis mee terug naar de nursery en ging naast de ingang liggen om de muis op te eten. Ze nam een hap en het duurde niet lang voor de hele muis op was. Haar buik was nu iets gevuld en ze zou het ermee moeten doen, want veel beters was er niet. Ze begon rustig haar buik te likken en daarna de rest van haar lichaam. Na het wassen keek ze even rustig het kamp rond. Er was bijna niks te zien, omdat de meeste katten waarschijnlijk dingen aan het doen waren voor de clan en ook nog buiten het kamp. Ze zuchtte. Ze wilde ook wel wat doen, maar op dit moment lukte het haar gewoon niet door haar buik. Ze hield er niet zo van als ze niks voor de clan kon doen, maar er zat nu niks anders op.

Winterstorm opende haar ogen nadat ze een geluid hoorde. Ze moest zijn ingedommeld. Ze keek rond het kamp en zag wat haar wakker had gemaakt. Een patrouille was teruggekomen. Opgelucht dat het niks ernstigs was ontspande ze zich. Ze keek even naar de patrouille, maar voelde toen een kramp in haar buik. Zouden de kittens komen? Nee, dan moest het toch echt een hevigere kramp zijn. Kort erna kwam er nog één alleen deze was heviger en ze kneep haar ogen even dicht tegen de pijn. Ze wist het nu wel zeker, de kittens kwamen of ze het nu wilde of niet. Ze stond op en liep de nursery binnen. Nog een kramp kwam, maar het was minder dan de vorige. Ze liep naar haar nest en ging erin liggen. Er kwam nog een kramp alleen deze was nog heviger. Ze kneep haar ogen weer dicht tegen de pijn. Ze hoopte dat het niet te lang zou duren voor de kittens kwamen. Ze besefte ook nog dat ze het alleen moest doen, want Felix kon er natuurlijk niet bij zijn. Ze wist het nu zeker. Iemand moest Doveheart voor haar gaan halen. Ze hief haar hoofd op en zei tegen niemand in het bijzonder: "Kan iemand Doveheart halen?" De weeën begonnen erger te worden en ze wilde dit echt niet zonder iemand bij haar doen. Ze wist niet of iemand Doveheart al was gaan halen, maar ze zou het wel merken als Doveheart er was. Ze lag op haar zij en legde haar hoofd neer. Waarom kon het toch zoveel pijn doen? Ze moest zich nu niet op de pijn concentreren, maar op de kittens die geboren moesten worden. Ze sloot haar ogen bij een nieuwe hevige wee. Hoe lang duurde het nog voor Doveheart kwam? Ze wist het niet, maar ze hoopte snel, want ze had eigenlijk helemaal geen idee van wat ze zou moeten doen. Eigenlijk ook weer wel, maar dat besefte ze nog niet helemaal. Ze wachtte rustig en probeerde te luisteren naar de dingen die buiten de nursery gebeurden. Het zou haar misschien wat afleiding geven als ze zich ging concentreren op de dingen om haar heen die er gebeurden, maar een nieuwe wee bracht haar aandacht terug bij de kittens die geboren moesten worden.

Doveheart was bezig met wat dingen in haar den, ze bekeek haar kruiden nogmaals een keer en besloot toen dat het nog niet nodig was dat ze op zoek ging naar kruiden, maar als het nodig was zou ze wel gaan. Ze bedacht wat ze misschien nog kon gaan doen, maar ze kon zo snel even niks bedenken. Ze had eigenlijk ook wel honger, misschien zou er wat op de prooistapel liggen voor haar. Ze liep haar den uit en daarna de medicine den uit. Ze liep naar de prooistapel en zag in haar ooghoeken Winterstorm buiten de nursery liggen. Ze was al aardig dik geworden en het zou dan ook niet lang meer duren voor ze haar kittens zou gaan krijgen. Doveheart liep verder naar de prooistapel en zocht ertussen. Ze nam een muis en draaide zichzelf om, maar toen ze even naar Winterstorm keek zag ze dat de poes pijn had, omdat ze haar ogen dichtkneep. Ze zag Winterstorm opstaan en de nursery binnenlopen. Doveheart liet de muis weer op de prooistapel vallen en liep terug naar haar den. Ze wist bijna wel zeker wat het betekende. Ze zocht de juiste kruiden die ze nodig zou hebben. Het duurde niet lang voor ze borage had gevonden en niet veel langer voor ze de andere kruiden had gevonden. Je wist maar nooit of je meerdere kruiden nodig zou hebben. Ze liep naar de nursery toe en ging er naar binnen. Ze zag Winterstorm liggen en liep naar haar toe. Het was duidelijk te zien dat de poes haar kittens zou gaan krijgen, het was alleen de vraag hoe lang het nog zou gaan duren. Doveheart legde de kruiden neer en legde voorzichtig een poot op de buik van Winterstorm. De weeën waren nog niet hevig genoeg om de kittens geboren te laten worden, maar het was dus afwachten hoelang het nog zou gaan duren voor de eerste kitten zou komen. "Probeer rustig te blijven. Dan zal het een stuk gemakkelijker gaan." Zei ze tegen de witte queen.

Winterstorm lag op haar zij en probeerde rustig te ademhalen. Er kwam een nieuwe wee en ze hoopte nu echt dat Doveheart snel zou komen. Ze sloot even haar ogen tegen een nieuwe wee en hoorde toen een kat de nursery binnenkomen. Ze rook aan de geur dat het Doveheart was en het duurde niet lang voor ze de medicine cat naast haar zag. Ze voelde dat Doveheart voorzichtig een poot op haar buik legde en daarna weer weghaalde. "Probeer rustig te blijven. Dan zal het een stuk gemakkelijker gaan." Hoorde ze Doveheart zeggen. Ze probeerde rustig te blijven, maar Doveheart had makkelijk praten. Doveheart was niet degene die kittens aan het krijgen was, maar alsnog probeerde ze rustig te blijven en Doveheart's advies op te volgen. Ze voelde nog een hevige wee en de weeën kwamen nu ook sneller achter elkaar aan. Er ging een tijd voorbij waarin ze steeds sneller weeën achter elkaar kreeg. Uiteindelijk kwam er een hele hevige wee en was de eerste kitten geboren. Ze begon de kitten schoon te likken en legde de kitten naast haar buik neer. Ze had geen tijd om nog langer van haar eerste kitten te genieten, want er kwam opnieuw een wee. Ze wachtte deze keer rustiger, omdat ze nu wel een beetje wist wanneer de kitten zou komen, maar het was ook omdat ze vermoeider werd. Ze voelde nog een krachtige wee en een tweede kitten was geboren. Ze likte ook deze kitten schoon en legde de kitten naast haar buik neer. Niet veel later was er een derde kitten geboren en niet veel later een vierde. Ze dacht dat het over was, maar nog een wee kwam en een vijfde kitten was geboren. Eindelijk waren de weeën opgehouden en kon ze wat rusten. De bevalling had haar aardig uitgeput, maar dat maakte haar nu niks meer uit. Ze had vijf prachtige kittens gekregen. Ze bekeek de kittens even één voor één. Nu moest ze nog namen bedenken. Ze keek als eerste naar een rood met witte kater. Ze raakte de kitten zachtjes met haar staart aan. "Jouw naam zal Tailkit zijn." Zei ze. Ze keek naar de volgende kitten. Het was een witte kater met zwarte strepen. Ze raakte deze kitten ook even voorzichtig met haar staart aan. "Jij zal Zebrakit heten." Noemde ze de kitten. Na Zebrakit viel haar blik op een wit met zwarte kitten. Ze bekeek de kitten een keer goed. Hij leek zoveel op Felix. Ze gaf de kitten een lik over zijn hoofd en zei: "Ik zal jou Patchkit noemen." Vernoemd naar je vader. Voegde ze er in haar hoofd aan toe. Ze keek naar een van de poezen, een bruin grijzig cypers met wit en zwart. Ze raakte het poesje zachtjes aan met haar staart. "Jij zal Brightkit heten." Noemde ze de kitten. Nu was de laatste kitten aan de beurt. De kitten was een van de twee poezen van het nestje. Het was een witte poes met zwarte vlekjes. Ze raakte de kitten zachtjes aan met haar snuit en zei: "Jij zal Amberkit heten." Ze gaf de kitten een lik en legde toen haar hoofd neer. Ze sloot haar ogen niet, maar ze voelde dat ze wel aardig moe was geworden.

Taikit lag lekker te dommelen in zijn moeders buik toen zijn rust opeens verstoord werd!, Hij werd geboren! Toen Tailkit voor het eerst op die onbekende planeet kwam voelde hij`gelijk dat hij werd gelikt door iemand die zijn moeder wel moest zijn. Toen drong de geur van moedermelk zijn kleine neusje binnen en hij kroop naar de richting van de geur. Langzaam en woelend met zijn pootjes kwam Tailkit uitendelijk bij de buik van zijn moeder uit, Toen hij daar was begon hij meteen met tegen zijn moeders buik aan duwen`en te drinken. Toen hij genoeg gedronken had om zijn kleine buikje te vullen rolde hij zich op en viel langzaam in slaap. Net voordat Tailkit in slaap viel hoorde hij nog net zijn naam: Tailkit

Zebrakit lag lekker warm in zijn moeders buik en vond het daar heerlijk! Opeens begon er iets te bewegen en werd Zebrakit ergens naartoe geduwd. Dit wil ik helemaal niet! Ik wil nog even liggen! Hij werd steeds verder geduwd totdat hij in een koud nest werd geduwd. Het was er erg koud en Zebrakit rilde. Hij deed ze mondje open om er een klein schreeuwtje eruit te halen. Meteen kreeg hij voor de eerste keer lucht. Het deed pijn aan zijn longen, maar hij deed het uiteindelijk automatisch. Hij had het erg koud en had reuze honger. Opeens werd hij door een warme tong gelikt en hij kreeg het iets warmer. Hij rook de geur van melk. Hij liep naar de richting van de zoete geur en ging liggen tegen een warme buik. Hij nestelde zich eerst en toen begon hij gulzig te drinken. De melk vulde zijn maagje en hij ging lekker slapen tegen zijn moeder.

Nog lekker warm in de buik van haar moeder wurmde ze rond, maar het was allemaal heel krap, langzaam kwam ze uit de buik, heel langzaam, naja gewoon normaal zoals bij alle anderen, maar ze kwam tevoor schijn. Eerst het kopje, dan een stukje van het nekje , den de voor poten dan het lijvje, vervolgens de achter poten met het staartje. Ze voelde zagte likken haar kopje strelen, die haar warm hielde en en veilig gevoel gaf, toen voelde ze dat ze werd begelijd naar de buik van haar moeder, en zonder aarzelen begon ze te drinken. Ze zag nog niks, haar oogjes waren dicht, maar ze was wel op aarde gekomen, als een Donderclan kitten, uit de buik van haar moeder, in de buiten wereld! Het warme melk dat ze dronk kwam lekker naar binnen, zamen met twee andere kittens bij haar in de beurt en haar moeder. Een nieuw leven voor Brightkit!

[Eeh, ik zelf snap er nog niet veel van, hoe dit werkt en zo, een vriendin van mij zit hier op, en ik keek wel is mee hoe ze aan rpg'en doet en zo, naja hoop dat het zo goed is ;D]

Amberkit lag rustig in de buik van haar moeder. Het was wel wat krapper geworden de laatste tijd, maar ze had nog steeds genoeg ruimte en het gaf haar ook wel een soort van warmte dat ze andere kittens om haar heen had. Opeens begon ze om haar heen dingen te gaan voelen. Het leek wel alsof ze werd geduwd, maar zij was niet de eerste die aan de beurt was, want ze bleef in de buik van haar moeder. Langzaam kreeg ze meer ruimte toen de eerste kitten eruit was en het gaf haar meteen een minder fijn gevoel. Wat was er aan de hand? Ze wilde hier nog helemaal niet weg. Het was hier zo lekker warm. Langzaam begon ze steeds meer ruimte te krijgen tot het haar beurt was. Zonder dat ze het echt wilde werd ze naar buiten geduwd en kwam in een koude wereld terecht.

Amberkit deed haar mondje open om een kleine schreeuw te laten horen, maar in plaats van een kleine schreeuw te laten horen kreeg ze haar eerste lucht binnen en het was eerst een raar gevoel, maar naarmate ze het vaker deed werd het steeds gemakkelijker voor haar. Uiteindelijk deed ze het zelfs automatisch en lette ze er niet meer op, maar ze had het nog steeds koud en ze had geen enkel idee van hoe ze het warm zou kunnen krijgen. Op dat moment voelde ze een warme tong over haar heen gaan en kreeg ze het al warmer. Uiteindelijk had ze het al een stuk warmer, maar ze voelde haar buik schreeuwen om melk, want ze had honger. Ze voelde dat ze voorzichtig werd begeleid naar de buik van haar moeder toe en hoe dichter ze bij haar moeder’s buik kwam hoe beter ze de geur van melk begon te ruiken. Uiteindelijk kroop ze dichter naar de geur toe en zocht naar een tepel. Uiteindelijk vond ze er een en begon ze ervan te drinken terwijl ze met haar pootjes haar moeder’s buik kneedde. De warme melk gleed over haar tong naar haar buik. Het gaf haar een prettig gevoel. Nadat ze genoeg had gedronken krulde ze zich dicht op tegen haar moeder en haar broertjes en zusje en viel ze snel in slaap.

Doveheart wachtte rustig met haar ogen gefikseerd op Winterstorm voor het geval er iets fout zou gaan, want dan zou ze in moeten grijpen, maar alles leek nog goed te gaan. Ze kon zien dat de weeën heviger werden en op een gegeven moment de eerste kitten snel zou komen. Doveheart wachtte rustig af en het duurde ook niet lang voor de eerste kitten geboren was. Het duurde niet lang voor de tweede kitten werd geboren en uiteindelijk waren het er in totaal vijf. Doveheart luisterde naar alle vijf de kittens en rook een keer goed aan alle kittens, maar er waren geen problemen bij de kittens. Ze pakte de kruiden op die ze mee had genomen en zette ze naast Winterstorm neer. "Deze moet je eten." Zei ze rustig. "Borage zal je helpen melk te produceren, want dat is wel nodig met vijf kittens." Ze bekeek de vijf kittens een keer goed. De meeste hadden zwart in hun vachtkleur, maar Doveheart wist ook wel dat Winterstorm's moeder zwart was geweest, dus dat zei niks over wie de vader zou zijn. Doveheart zette de vraag uit haar gedachten, ze kon de gloednieuwe moeder daar nu niet mee lastig vallen terwijl ze net kittens had gekregen. Ze luisterde naar de namen voor de kittens. Tailkit, Zebrakit, Patchkit, Brightkit en Amberkit. Het waren mooie namen. "Het zijn mooie namen." Zei ze tegen Winterstorm. "Je red het nu wel zonder mij." Zei ze en liep de nursery uit om de queen alleen te laten met haar kittens.

Patchkit voelde een nare samenknijping waarbij haar broertjes en zusjes tegen haar aan werden geduwt. Ze trok haar poten bij elkaar en liet een harde schop tegen de medekittens aangaan. Vervolgens trapte ze nog een paar keer tegen de baarmoederwand. Ze was het zat, zat om opgesloten te zitten met allerlei andere om haar heen die haar zo af en toe schopte. Eerst wilde het nog prima, maar ze werden allemaal steeds groter en groter, en nu was er te weinig ruimte. Na al die maanden dat ze erin gezeten had wou ze er dus uit. Ze voelde een stevige druk op de buik inslaan. Waar was de uitgang? Waar kon ze eruit? Ze schopte hard. Ze zou eruit gaan, weg van de beknelde ruimte. Enkele schoppen gaf ze nog, maar de ruimte werd steeds kleiner en de druk werd steeds meer. Opeens was er wat meer ruimte, één van zijn broertjes was verdwenen! Kort daarna ging ook zijn andere broertje weg, en ook zijn zusjes verlieten op een gegeven moment de nauwe ruimte. Nog steeds was het te klein, en nog steeds kon Patchkit niet wachten om hier weg te gaan. Ze spartelde en voelde dat ze werd meegetrokken in een rare stroom. Ze kon zich even een moment niet bewegen en viel op iets kouds. Ze bibberde en spartelde. Ze vond het niet leuk, was ze nou maar in de lekkere warme ruimte gebleven. Ze spartelde en voelde een vies kleverig velletje rond om zich. Waar was ze nou beland? Ze wilde terug naar het warme. Alles was beter dan dit zolang ze maar niet deze koude grond voelde. Ze krabbelde overeind en liep wankelend heen en weer. De ene plek was warmer, ze liep erheen en botste tegen iets aan. Het was haar moeder! Ze rolde zich tegen haar moeder aan en sloot haar ogen. Hopelijk werd het nu wat warmer.

~ Sorry voor de late post T-T