Wake up, dad!

De kleine kitten lag te slapen, opgerold en heerlijk gekoesterd door de warmte van haar mede-nestgenoten. Ze was niet meer dan een klein donzig bolletje, dat af en toe met haar snuitje trok van het dromen. Dromen die over de geluiden, beelden en geuren gingen die ze in haar nog korte leventje had waargenomen. Haar buikje ging regelmatig rustig op en neer. Ze had eerst nog liggen drinken bij haar moeder, maar ze was rozig geworden van de warmte en de vette melk, en uiteindelijk ingedut. Het vele spelen met haar broertjes en zusjes in de Nursery had zijn tol geëist, en als jonge kitten had ze haar slaap hard nodig. Littlekit murmelde zachtjes. Buiten kwam de zon langzaam op. Het wierp zijn stralen op het kamp van de Thunderclan en drong zo ook door het loverdek van de Nursery. Één van die stralen kwam op Littlekit's kop terecht. Het plotselinge verlichtende beeld dat door haar oogleden drong deed haar haar ogen verbaasd doen open. Ze knipperde tegen het felle licht en opende met een luid gesmak haar bekje, om zo een gaap vrij te laten. Vervolgens strekte ze haar lichaampje en rekte ze de slaap uit haar ledematen. Haar lichaam voelde nog loom, dus legde ze haar kop met een zacht zuchtje op haar voorpootjes en keek ze slaperig om zich heen. Plots viel haar blik op het gat dat de boosdoener was geweest van haar ontwaken. Haar oren schoten overeind en ze richtte zich op. Haar slaperigheid smolt weg en ze voelde een nieuwsgierige tinteling door haar pels gaan. Voorzichtig, om haar zusjes en broertjes niet wakker te maken, klom ze uit het nest en trippelde ze naar de wand van de Nursery. Het gat had hier eerst nog niet gezeten, maar was waarschijnlijk ontstaan doordat de wind erop had geblazen. Het was niet groter dan Littlekit's kop, maar wel groot genoeg om als gluurgat te dienen. Met een ondeugend grijnsje zette Littlekit haar voorpootjes op een tak, hees ze haar bovenlichaam omhoog en stak ze haar snuitje door de kleine opening. Ter gewenning moest ze eerst meerde malen met haar blauwe ogen knipperen, maar uiteindelijk had ze goed zicht, over het kamp welteverstaan. Haar ogen werden groot bij het zien van de nesten, de bomen en de tongende katten in de vroege ochtendzon. Een briesje streek langs de varens en kriebelde tussen Littlekit's snorharen. Ze hoorde vogels en van opwinding dacht ze bijna een muis te zien - wat in werkelijkheid natuurlijk niet zo was, welke muis kwam nou zo dicht bij het kamp? -. Snel trok Littlekit haar kop terug, zette ze haar voorpootjes weer op de grond en rende ze naar de grote witte kater die zich eveneens in het nest had geïnstalleerd. "Pap, pap," riep Littlekit vrolijk, wel nog zachtjes. Ze klauterde over de poten van haar vader, wierp zich op zijn buik en wist zich zo naar zijn kop toe te werken. Met haar voorpootjes drukte ze tegen zijn wang, waardoor deze omhoog werd geduwd en de kater's kiezen zichtbaar werden. "Pap!" herhaalde Littlekit ongeduldig. Ze gleed van zijn lichaam af, kwam hierdoor voor zijn kop terecht en drukte haar snuit tegen het zijne. "Wakkeh worden!" siste ze.

(Sowrry, I know ik moet met Whitie posten)

Whitestorm was trouw bij Bluestar blijven waken de laatste paar dagen. Ze hadden een heel stel prachtige gezonde kittens gekregen. Zoals elke kater was hij nog altijd wel ongerust als er iets was, maar zijn kalme karakter deed hem al veel minder onrustig reageren dan je bij anderen misschien zou zien. Fijn opgerold lag hij in het nest naast de blauwgrijze poes waar hij zoveel van hield. En naast de kleine bolletjes natuurlijk, de kleine bolletjes wol. Bij een zacht gewicht dat op zijn buik landde bewoog hij zijn snorharen even. Teruggetrokken uit zijn dromen naar de werkelijkheid werd hij langzaam wakker. Toen hij slaperig zijn blauwe ogen opende zag hij zijn dochter voor hem staan, die hem druk tegen zijn hoofd duwde en hem verzocht om wakker te worden. Even had hij zin om weer in te doezelen, maar hij wist dat hij zijn kleine meid wel wat aandacht verschuldigd was. De kater gaapte even, waardoor je zijn scherpe tanden en roze tong zag. Het was een paar dagen geleden dat de oogjes van hun nestje waren open gegaan. Die van Littlekit waren blauw, niet zo vreemd als je bedacht dat zowel hij als Bluestar blauwe ogen hadden. Na zich even te hebben uitgerekt ging hij rustig zitten en keek haar aan. 'En wat wil mijn kleine meid?' vroeg hij aan haar terwijl hij naar haar keek. Ze leek nietig vergeleken met zijn grote, gespierde lichaam. Zelfs voor een kitten, waar ze haar naam Littlekit ook aan te danken had. Maar dit hield hem niet tegen om van haar te houden. Hij wist dat ze ondanks haar grootte een geweldige warrior zou worden. En misschien zelfs op een dag een moederkat. Maar dat was iets voor de verre toekomst, iets dat nu nog niet van belang was. Whitestorm toverde een glimlach op zijn snuit.

(Geeft niet. ;p)

Eindelijk, er kwam beweging in. Het duurde niet lang of ze keek in de eveneens blauwe ogen van haar vader. Hij gaapte, waardoor er een keurige rij van witte scherpe tanden zichtbaar werd. In plaats van achteruit te deinzen, wat de meeste kittens zouden doen, stak Littlekit haar kop nieuwsgierig naar voren. Ze bekeek het complete gebit van haar vader grondig, voordat die hem weer sloot en zij haar kop weer moest terugtrekken. Zou zij later ook zulke mooie tanden krijgen? Ze hoopte het wel. Dan kon ze ook prooien gaan vangen, net zoals de andere clankatten. En wanneer haar melktandjes waren vervangen door scherpe grote kattentanden, kon ze deze ook opeten. Al leek haar de smaak van vlees bij lange na niet zo lekker als de warme volle melk van haar moeder. Voorlopig hield ze het dus bij kleine kittentandjes, totdat ze de melk zat was. 'En wat wil mijn kleine meid?' werd er gevraagd. Littlekit bracht haar blik naar Whitestorm, die ondertussen was gaan zitten. Er vormde zich een grote grijns op haar kittensnoet, wat haar kleine koppie vrolijk sierde. Haar staartje zwaaide druk heen en weer, en je zou zweren dat ze dit moment meer weg had van een puppy, dan een kitten. De opwinding gierde dan ook door haar lichaampje. Ze ging haar vader iets vragen, wat ze echt heel, heel graag wilde! "Ikke wil naar buiten," miauwde ze enthousiast. Ze stapte naar voren en streek haar lichaampje liefkozend langs de voorpoot van haar vader. "Papa mee?" vroeg ze toen. Kortom; Whitestorm moest haar mee het kamp in nemen, want om dat alleen te doen was ze nog veels te klein. Ze hoopte dat haar vader zou toezeggen en geen 'Nee, dat gaat niet, je bent nog veels te klein' reactie zou geven. Al leek haar dit onwaarschijnlijk, zoveel gevaren kon het veilige kamp van de Thunderclan toch niet met zich meebrengen?