No, no, NO! {Lightpaw.}

`Ik moet ooit weg,' zei Lightpaw stil. Hate schudde zijn kop. `Je zou ook mee kunnen gaan. Samen een nieuw leven opbouwen. Gewoon vertrekken en nooit meer terug komen,' antwoordde hij zacht. Hij wist eigenlijk al wat haar reactie zou zijn, maar ach, het was alleen maar proberen. Hij duwde zijn kopje tegen die van de poes en spinde. Er viel een stilte. `We kunnen hier ook gewoon nog een tijdje blijven zitten. Van een dagje weg zijn wordt je Clan vast niet boos,' zei hij.

`Je zou ook mee kunnen gaan. Samen een nieuw leven opbouwen. Gewoon vertrekken en nooit meer terug komen'zei Hate. Zoiets had ze al verwacht, toch werd ze warm van het gevoel dat hij haar ook niet graag weg zou zien gaan. 'Je weet dat dat niet kan.' antwoordde ze verdrietig. Tranen prikten in haar ogen. De bruine poes had net degene gevonden met wie ze nog lange dagen zou willen doorbrengen. 'We kunnen hier ook gewoon nog een tijdje blijven zitten. Van een dagje weg zijn wordt je Clan vast niet boos,'Wat was hij fantastisch, echt helemaal geweldig. Dacht Lightpaw toen hij dat zei, hij wist nu al precies hoe hij haar moest opvrolijken. Enthousiast knikte ze. 'Ik zou het er voorover hebben, wat doen we eerst?'vroeg ze gretig terwijl ze al spelend de kater een duwtje gaf.

'Ik zou het er voorover hebben, wat doen we eerst?' vroeg Lightpaw terwijl ze Hate een speels duwtje gaf. Hate beet zacht in haar staart en gaf haar een lik over haar kopje. `Wat jij heel, heel, heel graag wilt,' antwoordde hij met een grijns. Zijn staart zwiepte speels heen en weer. Wat is die poes toch knap... Hij snorde zacht en gaf haar nog een lik over haar kopje.

Ze keek de kater aan terwijl hij een lik over haar kopje gaf. Hij was ietsje groter haar. Het voelde allemaal zo vertrouwd, de aanrakingen, zijn zachte vacht. 'Wat jij heel, heel, heel graag wilt.'zei hij met een grijns. Lightpaw lachte speels terug. 'Wil jij weten wat ik heel, heel, heel graag wil?'vroeg ze met een twinkeling in haar ogen. Ze voelde de ruwe tong nog eens over haar hoofd gaan. 'bij jou zijn.' fluisterde stilletjes zonder te wachten op antwoord. Voor één dag dan, dacht ze er er achterna. En om nog af vaak elkaar te zien, dat zeker. Een zucht ontsnapte lang haar lippen. Ze duwde haar hoofd in de vacht van Hate, als ze nu maar niet betrapt werden. Nee, dat zou vast niet gebeuren, zo mocht ze niet denken. En er was toch niets mis met een babbeltje slaan? Al was dit veel meer dan een onschuldig babbeltje.

`Wil jij weten wat ik heel, heel, heel graag wil?' vroeg Lightpaw met een twinkeling in haar ogen. Hate knikte. `Bij jou zijn,' fluisterde ze. Hij snorde zacht. `Dat wil ik ook,' fluisterde hij tegen haar. Hij hoorde de poes zuchten, maar zei er niets van. Er waren vast honderden gedachten in dat knappe koppie. Een gelukkig gevoel stroomde door hem heen toen ze haar hoofd in zijn vacht duwde. Hate gaf haar een lik over haar kop en nestelde zich tegen haar aan. Hij hoopte dat dit zo eeuwig door kon gaan. Al zouden ze eeuwig niet halen.

'Dat wil ik ook.' fluisterde hij. Lightpaw glimlachte.Wat had ze toch geluk dat ze hem tegenkwam. Hate gaf haar een lik over haar kopje. Ze voelde de ruwe tong liefdevol over haar hoofd gaan. Lightpaw begon harder te spinnen. Van waar had ze deze kat verdiend? Ze zag zichzelf en Hate al voor altijd samen. Tot de clans daarachter kwamen. Haar mooie droom veranderde even snel als hij gekomen was in een nachtmerrie. Lightpaw klemde haar lippen op elkaar. Ze wou er niet aan denken. 'Ik wil je zo vaak mogelijk zien.' fluisterde ze met overslaande stem. Het feit dat ze nog deze dag bij hem wegging gaan was genoeg om in tranen uit te barsten. Toch moest Lightpaw ooit weggaan. Ze moest het van haarzelf, en natuurlijk van de anderen, maar die leken nu plots heel ver weg. Ze draaide haar hoofd zodat Hate haar opwellend verdriet niet zou zien.

`Ik wil je zo vaak mogelijk zien,' fluisterde Lightpaw. Hate hoorde haar stem overslaan en knikte. `Ik ook... Bij jou bedoel ik,' reageerde hij met een scheef lachje. Een scheef lachje? Oh, kom op Hate! Maar ja... het is wel háár. Lightpaw. The light in the darkness. De poes draaide haar kopje weg. `Is er iets?' vroeg hij, ineens bang dat hij iets verkeerds had gezegd. Misschien had hij zijn gedachten ongemerkt hardop gezegd. Ineens voelde hij een nies opkomen. i]Neeneeneenee! Niet nu. Niet hier.[/i] `Tjoe!' Verontschuldigend keek hij naar de poes.

'Ik ook... Bij jou bedoel ik,'zei Hate. Lightpaw moest lachen om zij antwoord. Een klein lachje maar. Een, het-komt-wel-goed-ik-lach-lachje. 'Is er iets?'vroeg hij. Lightpaw schudde snel haar kopje. Straks dacht hij nog helemaal verkeerde dingen. Ze glimlachte zo geruststellend mogelijk. De bruine poes vertrouwde haar eigen stem nog niet. 'Tjoe!' klonk er plots. Lightpaw schrok op. Toen ze Hate zag kijken besefte ze wat het was. Ze gniffelde, daarna begon ze harder te lachen. Haar hele lijfje schudde. Lightpaw wist niet hoe haar humeur zo snel omsloeg, maar het was gewoon zo. 'sorry' zei ze tussen twee lachbuien door. Ze hoopte maar dat Hate het niet erg vond. Lightpaw moest lachen omdat ze moest lachen. Na een tijdje kon ze het bedwingen tot een volgens haar idiote grijns. Lightpaw had het gewoon niet verwacht, het was zo'n absurde situatie. om te niezen. Haar grijns verslapte. Ze keek naar Hate en hoopte dat hij wel kon mee lachen.

Lightpaw gniffelde en begon harder te lachen. Hate glimlachte. Eigenlijk lachte ze hem uit, maar dat boeide hem nu niet. Hij voelde hoe haar lijfje helemaal schudde en begon zelf ook te lachen. `Sorry,' hoorde hij haar zeggen. Hij haalde zijn schouders op. `Maakt niet uit. Vandaag,' antwoordde hij. Misschien had hij ''vandaag'' er niet achter moeten zeggen, maar ach, wat was nou leuker dan met de grote liefde -Hate wist inmiddels zeker dat het Lightpaw was- helemaal in een deuk liggen om iets onbenulligs?

'Maak niet uit. Vandaag.' zei Hate tot Lightpaw's opluchting. Ze rekte zich uit. Haar lachbui was voorbij, het deed goed om weer te lachen. Het leek al veel te lang geleden. Vandaag. Het woordje bleef hangen. Ja, vandaag. Het leek wel of alles mocht. De bruine poes keek Hate nogmaals aan. Ze wou een beeld hebben waar ze aan kon denken op eenzame dagen. Nu stond hij daar, haar liefde met de bladeren die roodbruin verkleurden boven zijn knappe hoofd. Ze liet haar kopje zakken op zijn zwarte pels. Zachtjes sloot ze haar ogen om nog meer van het overweldigend gevoel te genieten. 'Ben vroeger nog eens verliefd geweest?'vroeg ze zachtjes. Ze was wel nieuwsgierig naar Hate's leven, ze had wel eens van de Bloodclan gehoord, maar meer ook niet. Wat Hate daar te zoeken had vroeg ze zich ook af. Ooit zou ze het nog wel eens te weten komen, misschien nu nog niet, maar dat vond Lightpaw niet erg. Helemaal niet. Met momenten als nu had ze al heel wat.

Lightpaw liet haar kopje op Hates pels zakken en sloot haar ogen. `Ben vroeger nog eens verliefd geweest?' vroeg ze. Hate dacht na. Als hij zei van niet, zou ze hem misschien voor een stomme zak aanzien die geen vriendinnetje kon krijgen. Als hij zei van wel... Hij wist eigenlijk niet wat er dan zou gebeuren. Bluffen kan geen kwaad. Het is Lightpaw... `Ja, vaak. Ik heb nog hopen minnaressen in de BloodClan,' antwoordde hij, zachtjes snorrend. `En jij? Hoe gaat het bij jullie Clans?

Lightpaw lag te soezen op de Hate's pels. 'Ja, vaak. Ik heb nog hopen minnaressen in de BloodClan'zei de bruine kater. Lightpaw schoot omhoog. 'Wat?!'haar mond was wijd open van verbazing. Ze voelde jaloezie opkomen. Verbaasd knipperde ze met haar ogen. Een stemmetje in haar vertelde Lightpaw dat ze het wel kon verwachten, zo'n lieve, charmante kater. Ze begon te twijfelen, was Hate wel op haar? Misschien speelde hij gewoon wat? Zou hij wel iets om haar geven? Hij kon ook gewoon een grapje maken. 'En jij? Hoe gaat het bij jullie Clans?'vroeg hij nog. Lightpaw twijfelde. 'Oh ja, zeker evenveel als jou.'antwoordde ze lang haar neus weg. Natuurlijk was het niet zo. Lightpaw had nooit interesses getoond voor jongens. Het was sterker dan haarzelf, dat antwoord moest ze gewoon geven. Ze glimlachte schuin naar hem. Hate zou het wel doorhebben dat hij de ware voor haar was. En anders maakte ze dat wal even duidelijk. Maar nog niet direct.

Hate zag dat de poes twijfelde. `Oh ja, zeker evenveel als jou,' antwoordde ze, maar hij geloofde het niet. Als iemand zo lang twijfelt kan dat de waarheid niet zijn. Er viel een stilte. `Maar toch blijven we hier, bij elkaar, onder deze boom, terwijl er tientallen minnaars in onze Campen wachten,' zei hij na een tijdje. Eigenlijk duidde hij erop dat hij liever Lightpaw had. Veel liever. Want in het Camp wachtte niemand. Alleen maar ruziezoekers. Zacht snorrend likte hij het kopje van de ThunderClan poes.

Lightpaw hoorde aan de stilte dat Hate haar niet geloofde. Wat jammer, of misschien was het wel het beste, ze kon niet liegen tegen deze lieve kat. 'Maar toch blijven we hier, bij elkaar, onder deze boom, terwijl er tientallen minnaars in onze Campen wachten.' Lightpaw lachte. Wat kon hij toch mooie dingen zeggen. met twinkelende ogen keek ze hem aan. 'Natuurlijk, ze mogen wachten tot onze boom neervalt door een zuchtje wind.' snorde ze. Daarmee bedoelde de kleine poes dat ze eeuwig bij haar grote liefde wou blijven, al was dat niet helemaal mogelijk. Ze begroef haar hoofd in Hate vacht. Als de boom nu maar niet omviel, dacht ze met een lachje. Ze wist goed genoeg dat dat onmogelijk was, gelukkig maar.

Met twinkelende ogen keek Lightpaw naar Hate. 'Natuurlijk, ze mogen wachten tot onze boom neervalt door een zuchtje wind,' snorde ze. Hij lachte. `Mogen ze nog lang wachten. Of niet natuurlijk,' reageerde hij met een scheve glimlach. De poes begroef haar kopje in zijn vacht en hij sloot zijn ogen. Even genieten. Even genieten van dit moment en zometeen weer boos zijn. Nu niet. Nu genieten. Onbewust ontsnapte er een snorrend geluid uit zijn mond.

'Mogen ze nog lang wachten. Of niet natuurlijk.' lachte Hate. Lightpaw glimlachte terug. Misschien had hij dezelfde absurde gedachtegang als haar gevolgd. Haar oren vulden zich met het heerlijke geluid van Hate's gesnor. Ze probeerde haar hoofd leeg te maken zodat het gevoel zich kon uitspreiden. 'Maakt niet uit of hij nu valt of niet, ik ga toch blijven zitten.'murmelde ze. Lightpaw bleef snorren, wat hield ze van dit moment. Ze voelde zich zo vrij als het maar kan. Net of alle slechte dingen waren weggevaagd.

'Maakt niet uit of hij nu valt of niet, ik ga toch blijven zitten,' hoorde Hate Lightpaw murmelen. Een gevoel van voldoening vulde hem. `Goed idee,' fluisterde hij terwijl de poes begon te snorren. Samen klonken ze net een leuk duo. `We zouden samen moeten optreden zo,' mompelde hij, nog harder snorrend dan eerst. Of hier gewoon blijven liggen. Tot nooit. Tot ooit. Tot altijd.

'Goed idee'fluisterde Hate. Lightpaw glimlachte en kon zichzelf er nog net van weerhouden om niet als grap te zeggend al haar ideeën goed waren. 'We zouden samen moeten optreden zo' ging de zwarte kater verder. Lightpaw fronste. Pas toen hij harder begon te snorren had ze het door. de bruine poes liet een luide lach horen. Een vogel vloog verschrik op. 'ja, dan reizen we al de gebieden rond.'droomde ze verder. Ze grijnsde bij het idee alleen al. Al snorrend de wereld rond.

`Ja, dan reizen we al de gebieden rond,' zei Lightpaw. Hate glimlachte. Wat een heerlijk idee. Met de kat van zijn leven alle gebieden rondgaan. Hij snorde extra hard en legde zijn kopje op haar pels.

~Sorry voor de laatheid en de inspiratieloosheid ^.^
Zullen we ooit eens een einde aan dit topic maken? *kijkt naar de drie pagina's*