No, no, NO! {Lightpaw.}

Verveeld keek Hate voor zich uit. De regen bereikte hem niet op zijn plaats onder de boom. Het was een hoge, brede boom, die mee boog in de wind. Hate rekte zich uit. Hij was mooi niet van plan om naar het Camp te lopen in deze regen, maar hij verveelde zich wel. Om de tijd te doden kroop hij naar de stam toe en begon zijn nagels er overheen te halen. Houtkrullen gleden op de grond en de boom werd langzamerhand kaler. Ineens was er een steek van pijn. Hate keek naar zijn poot en zag een splinter van het hout diep in zijn huid. Hij gromde en probeerde de splinter er uit te krijgen. Zonder enig succes. Hij gromde nog eens. Toen hoorde hij iets. Een ademhaling. Hij keek om zich heen, op zoek naar de nieuwkomer.

Regen gleed langs haar vacht. Met haar oren plat tegen haar kop en haar ogen op de grond gericht stapte de bruine kat door.Ze zuchtte, wat eerst had geleken op een paar druppeltjes was uitgekomen tot een plensbui. Lightpaw dacht aan het camp, even omdraaien zou voldoende zijn, ze zou eigenlijk niet zo ver weg mogen zijn, de bruine wist niet waarom ze toch gegaan was. Lightpaw richtte haar hoofd op om te kijken of er geen andere katten in de buurt waren, als ze haar zagen vroegen ze zich zeker af waarom een apprentic helemaal alleen aan het wandelen was. Even later keek ze verbaasd om zich heen, zo goed kende ze deze buurt helemaal niet. Ze mocht hier helemaal niet zijn! Ze slikte om een brok van paniek weg te duwen. Normaal was ze niet zo, normaal was ze rustig, normaal zou niet weg het camp zijn. Haar ogen flitsten heen en weer. Nu was het 'gewoon' niet normaal. Iemand gromde. Lightpaw spitste haar oren. Ze liep in de richting van het geluid. Bij de gedachte dat iemand haar vast wel kon helpen verscheen er weer een kleien glimlach op haar gezicht. Opgewonden kwam ze bij een plek aan. Met een lichte frons in het voorhoofd van de bruine poes vroeg ze zich af wat er met die boom was gebeurd. Daarna zag ze de kater. Ze wou beginnen met vriendelijk glimlach, tot ze zag dat het een soort kat was dat bijna nooit glimlachte. Dat dacht Lightpaw toch. De zwarte kat keek om zich heen, waarschijnlijk op zoek naar haar. Lightpaw aarzelde, nu kon ze niet meer terug. En wie weet had ze het wel mis, ja, dat zou het zijn, misschien was de kater wel heel erg vriendelijk, dacht ze met een gemaakt optimisme.

Een bruine apprentice kwam Hates gezichtsveld binnen. Ze leek te aarzelen, maar zette toch door. Mooi, kan deze dag toch nog een beetje leuk worden. Hate rekte zich uit en ging zitten. `Wees welkom onder mijn boom, mevrouw...?' Hij besloot aardig te blijven. Nou ja, voor de eerste paar minuten. En zijn aardig was iets heel anders dan een normale aardig. `Mijn naam is Hate, voor het geval je het wou weten,' begon hij het gesprek. `En waar kom jij vandaan? Uit een... Clan?' Het laatste woord spuugde hij uit alsof het het vieste ooit was. `Ah, oké. Nou... dan...' Eerst even doen alsof ik een beetje dom ben... Hate grijnsde bij de gedachte. Wat gaat die schrikken straks!

Lightpaw keek aarzelend naar de kater voor haar, het leek erop dat hij iets ging zeggen. 'Wees welkom onder mijn boom, mevrouw...?'zei de kat. Lightpaw moest lachen, wat een áárdige kat! Mevrouw? Had hij nu echt mevróúw gezegd? Lightpaw grinnikte in zichzelf, dat had ze nog niet vaak gehoord. Zie je wel, die kater was vriendelijk. 'Mijn naam is Hate, voor het geval je het wou weten'zei hij weer, op die vriendelijke, bijna zakelijke toon. Lightpaw hield haar kopje scheef, dat was wel een heel vriendelijk toon. Ze zette een benauwd gevoel van haar af. Het was niet netjes om slechte gedachten van iemand anders te hebben die je nog niet kende. De bruine poes kreeg het door dat het de bedoeling was dat ze nu haar naam zijn. 'O, ik ben Lightpaw.' zei ze met een ongemakkelijk lachje. 'En waar kom jij vandaan? Uit een... Clan?' vroeg Hate, Lightpaw rolde ongemerkt met haar ogen, die stelde wel veel vragen. De toon waarop hij het woord 'Clan' uitsprak beviel haar ook niets. De bruine poes vroeg zich af wat er met haar aan de hand was, sinds wanneer was ze zo prikkelbaar? Ze knikte stijfjes met haar hoofd. Ze moest vriendelijk zijn, ze had nu toch iemand gevonden? Ze moest er dankbaar om zijn, sprak ze zichzelf toe. 'Ah, oké. Nou... dan...' zei Hate. Lightpaw trok een wenkbrauw op, wat nu weer? dacht er iets in haar binnenste, de bruine poes drukte het snel weg, niets aan de hand, hij wist niet gewon wat het was, misschien was dat het. Niet wetend wat ze moest doen probeerde ze te glimlachen. Het ging er meer uitzien als een grijns in plaats van een vriendelijke glimlach maar dat kon haar niets schelen, ze was nu veel te verward.

Lightpaw probeerde te glimlachen, maar Hate vond het eruit zien als een spastische grijns. Hij keek haar aan en grijnsde naar haar. Zijn witte tanden blikkerden en een grauw ontsnapte uit zijn keel. Voorzichtig zijn... Zijn ogen flitsten van Lightpaw naar de regen en weer terug. `Goed... Lightpaw... Wat doe je hier? Ben je niet een beetje ver weg van je... Clan?' Hij stond op en ging dichter bij haar zitten. `Even leerlingen onder elkaar. Kan je me wat vertellen van het Clanleven? Ik eh... ik wil er wat van weten...' Hij keek haar aandachtig aan. Of in ieder geval, dat was zijn bedoeling. Hij snorde en gaf de poes een kopje. Ergens was hij verbaasd van zichzelf, maar hij hield zich voor dat dit allemaal toneelspel was. Allemaal. Toneelspel.

Lightpaw keek Hate aandachtig aan. Wat een mooie, zwarte vacht had die kat toch! Toen er een soort van grauw ontsnapte uit de keel van de kater keek ze verschrikt op. Ze probeerde verward te lachen. Niets aan de hand, waarschijnlijk gewoon iets in zijn keel. 'Goed... Lightpaw... Wat doe je hier? Ben je niet een beetje ver weg van je... Clan?'vroeg de kater. Lightpaw was het hoestje al weer vergeten, hoe moest ze dit gaan uitleggen? Ze wiebelde heen en weer. Geklemd tussen de waarheid en leugen, tussen als Hate te vertrouwen was of niet. 'Misschien wel.'lachte ze de vraag van zich af. Ze moest wel heel veel glimlachen met die kat. 'Even leerlingen onder elkaar. Kan je me wat vertellen van het Clanleven? Ik eh... ik wil er wat van weten...'vroeg hij. Hij keek Lightpaw aan. De knappe bruine poes keek terug. Ze liet een stilte tussen hen vallen. Haar ogen boorden zich in de zijne. Ze deed haar mond open om te antwoorden, tot ze een gesnor hoorde. Verbaasd keek ze Hate aan, had hij haar nu net een kopje gegeven? Ze trok een wenkbrauw op. Het leek niet echt direct zo'n poes die dat snel deed. Op zachte toon gaf ze eindelijk antwoord. 'Ken je dat dan niet? Je leeft voor elkaar, en misschien ook door elkaar, een beetje, één voor allen, allen voor één.'zei ze met een warme stem, het leek net een sprookje. Wat het juist niet was. Zo dacht Lightpaw, het was waar, maar de andere dingen verzweeg ze liever, om te vergeten.

Het duurde even voor Lightpaw antwoord gaf. 'Ken je dat dan niet? Je leeft voor elkaar, en misschien ook door elkaar, een beetje, één voor allen, allen voor één.' Ze sprak met een zachte, warme stem. Hij knikte langzaam. `Oké. En wat nog meer?' Hij vroeg het misschien iets te gretig. Een afkeurende grom rolde in zijn keel. Jezelf blijven. Het is maar een knappe poes. Een knappe poes uit een Clan. Een Clán. Hij schudde zijn kop en richtte zich weer tot de poes.

Lightpaw liet haar ogen over het druilige landschap dwalen. Druppeltjes vielen van de bladeren op de grond. Drup Drup Drup. Het werd bijna muzikaal. 'Oké. En wat nog meer?'Hate zijn vraag bracht haar weer bij de werkelijkheid, wat ze helemaal niet erg vond, helemáál niet. Ze dacht na over zijn woorden. 'Je zorgt ook voor elkaar, voor elkaar jagen enzo, het klinkt stom dat je eerst je clan moet voeden, maar zo kunnen de anderen ook eten.' zei ze na een poosje. Vlug keek ze Hate aan. Lightpaw hoopte dat de kater zich niet verveelde, ze wou niet dat hij weg ging. Ze wou dat hij hier nog een tijdje bleef zitten, een héle tijd. 'Eigenlijk best logisch, maar hoe is het bij jou?' ging de bruine poes verder. Ze knipperde met haar ogen terwijl ze naar de kater naast haar keek. Waar kwam hij eigenlijk vandaan? Ze probeerde zijn geur te achterhalen. Ze schuifelde iets dichter naar hem toe. Die geur had ze nog niet eerder geroken. Ze had ook nog geen echte training gehad. Toch wekte het haar nieuwsgierigheid op, maar ook een heel klein beetje achterdocht. Maar ach, die kater zal wel ergens keurig wonen. Hij was vriendelijk, misschien zelf meer dan dat.

Het was stil. Hate inspecteerde zijn klauwen en gromde tevreden. Ze waren lekker scherp. Precies zoals hij ze graag had. 'Je zorgt ook voor elkaar, voor elkaar jagen enzo, het klinkt stom dat je eerst je clan moet voeden, maar zo kunnen de anderen ook eten,' antwoordde Lightpaw. Zo, dat duurde lang. Hij keek de poes aan, en merkte dat ze ook naar hem keek. Ongemakkelijk ging Hate verzitten. 'Eigenlijk best logisch, maar hoe is het bij jou?' Die vraag had hij niet verwacht. `Ehm... Nou...' Tss, stomme vraag. Hij trok zijn klauwen in en uit de grond. `We hebben gewoon een Camp, net zoals jullie, en ook gewoon mentoren, net zoals jullie, alleen mogen wij overal komen.' Lightpaw knipperde met haar ogen en keek hem aan. Het verbaasde Hate dat ze niet had geweten waar hij vandaan kwam. `BloodClan,' voegde hij eraan toe om het duidelijker te maken. Er viel een druppel tussen de takken door, recht op zijn hoofd. Hate schudde zijn hoofd en trok een raar gezicht. `Pfft,' mompelde hij.

OOC: Sorry dat het zo lang duurde...

'Nou..eu...' stamelde de kat. Lightpaw keek verbaasd naar zijn klauwen die hij in en uit sloeg. Ze slikte en onvermijdelijk moest ze denken waarvoor die allemaal zouden kunnen dienen. Toch alleszins niet voor alleen een muisje mee te doden.'We hebben gewoon een Camp, net zoals jullie, en ook gewoon mentoren, net zoals jullie, alleen mogen wij overal komen' ging hij verder. Lightpaw onderdrukte de neiging om te vragen wat andere clans daar zouden van vinden, maar de toon in zijn stem en de klauwen weerhielden haar daarvan. Ze ging wat verder zitten, je wist maar nooit. 'BloodClan' zei hij. Het drong als een mes in haar door. Blood-clan. Ongelovig keek ze de kater aan. Waarom was hij dan vriendelijk geweest? Waren sommige katten in de Bloodclan dan vriendelijk? Kon ze hem vertrouwen? De verbazing was van haar gezicht af te lezen. Misschien was hij toch niet zo vriendelijk, was het maar schijn. Ze liet haar schouders hangen.'Oh zo.'stamelde ze. Een druppel viel op zijn hoofd. 'Pfft'zei hij. Dat toverde een kleine glimlach op haar gezicht. Maar toch..Ze zuchtte. 'Ik dacht dat jullie clankatten haatten.'zei de bruine poes in de hoop van een 'Maar nee, sommige vinden we wel leuk' te horen.

EDIT: niet erg hoor.

'Ik dacht dat jullie clankatten haatten,' zei Lightpaw. Hate knikte. `Doen we ook. We haten ze om hun liefdadigheid, samenleven, regels. Bheg, zó zoetsappig daar! Nee, geef mij maar de BloodClan,' antwoordde hij. Met een schuine blik keek hij naar de poes. Zou ze nu eindelijk doorkrijgen dat hij niet zo lief was als hij zich voordeed? Hij zuchtte. Eigenlijk was ze best aardig. Eigenlijk wel. Maar hij was ook aardig, en dat maakte hem bang. Waarom was hij zo aardig voor deze poes? Nou, dan doe je toch gewoon niet aardig? Simpel als wat. Maar zo simpel was dat niet. Niet meer. Boos kwam Hate weer tot zichzelf. `En ik haat jou,' zei hij langs zijn neus weg. Hij had gedacht dat hij zich daardoor weer normaal zou voelen. Niet dus. Hij wist dat hij loog, maar toch weer niet.

Ingespannen wachtte de kleine poes op antwoord.'Doen we ook.We haten ze om hun liefdadigheid, samenleven, regels. Bheg, zó zoetsappig daar! Nee, geef mij maar de BloodClan.'zei Hate. Wat daarnet al voor haar pijnlijk had geleken was nu in de schaduw gesteld. Het was of de kater zijn scherpe klauwen recht in haar gezicht sloeg. Haar mond was open van verbazing. Ze kon geen geluid meer uit haar keel krijgen. Juist nog een verbazend en afkeurend piepen kwam eruit. Ze ademde diep in en sprak zichzelf geruisloos toe. Niets aan de hand, juist een arrogante, gemene, kater, had je wel verwacht. Waarom til je er zo zwaar aan? Het was of haar hoofd ging ontploffen van al de gevoelens die ze nu had. 'En ik haat jou.'kwam er koelbloedig uit. Het leek even alsof hij het niet meende. Maar Lightpaw had geen tijd om erover na te denken, het was de druppel. Normaal had ze koelbloedig en krijshaftig geregeerd maar om een of ander reden was dat nu niet het geval. Ergens wist wel wat er was, maar dat wou ze niet toegeven aan zichzelf, zeker niet nu. 'Jij...jij...Waarom zit je dan hier zo 'gezellig' met me te babbelen?!' Riep ze. De bruine poes schrok van haar eigen stem, het was veel luider dan dat ze geplant had. 'Wat heb ik jou misdaan dan?'het kwam er zo hopeloos uit dat ze haar stem niet meer vertrouwde. Stil keek ze de kater aan.

'Jij...jij...Waarom zit je dan hier zo 'gezellig' met me te babbelen?!' riep Lightpaw. Hate schrok van de hardheid van haar stem. `Wat heb ik jou misdaan dan?' Ze klonk zo hopeloos dat hij bijna medelijden met haar kreeg. Bijna. Hij schudde zijn hoofd. `Dat is nu eenmaal zo,' antwoordde hij, iets milder dan hij wou. En er was nog iets. Maar dat zou hij haar nooit van zijn leven vertellen. Misschien vond ze hem wel... zwak. Maar dat ben je toch ook? Je valt voor een stomme Clanpoes! `En het heeft weinig zin om al mijn geheimen nu aan je te vertellen,' zei hij na een stilte.

'Dat is nu eenmaal zo.'zei Hate. Er sprongen bijna tranen in Lightpaw haar ogen. Waarom moest ze nu zo zielig doen? Ze schudde ze weg en probeerde boos te zijn, maar door de toon waarop Hate zijn antwoord gaf lukt het niet. Ze wou niets meer zeggen. De bruine poes was bang dat al haar gevoelens eruit zouden stromen. 'En het heeft weinig zin om al mijn geheimen nu aan je te vertellen.'zei de zwarte, knappe kater. Lightpaw knikte alsof ze het begreep, wat niet het geval was. 'Nu?'herhaalde ze in de hoop dat het snel 'straks' ging zijn. Wanneer dan wel? Moest ze de kater vergeten en gewoon weg stappen? Dat zou haar nooit lukken, gewoonweg nooit. Ze zocht naar woorden maar die kwamen niet. 'Wanneer is dan straks?'zei ze stilletjes.

Lightpaw knikte. `Nu?' herhaalde ze. Hate dacht na. `Straks,' zei hij uiteindelijk. Zijn ogen gleden over de knappe poes. `Wanneer is dan straks? vroeg ze stilletjes. Er viel een stilte. Hij was niet echt ongemakkelijk, maar ook niet echt fijn. `Ooit nog wel eens,' fluisterde Hate. Hij wou het harder zeggen. Stoerder. Maar zijn stem weigerde dienst. Hij knipperde met zijn ogen en snorde. Hij wou niet snorren. Hij wou die kat gewoon vermoorden. Nee. Hij wou het niet. Hij wou gewoon dicht tegen haar aan zitten en wachten tot de regen voorbij was. Voorzichtig deed Hate een stapje naar Lightpaw toe. Hij wou haar niet afschrikken. Jawel! piepte een stemmetje in zijn hoofd. Je moet haar vermoorden, lafaard! Hate negeerde het stemmetje. Hij snorde nog eens.

Lightpaw knipperde langzaam met haar mooie bruine ogen. 'Straks'zei hij. En 'Ooit nog wel eens.'met de mooiste toon dat ze ooit gehoord heeft. Van de afstandelijke kater was er niet veel meer te bekennen. Ze glimlachte met een liefdevolle glimlach. Wat was het leven toch mooi. Een zacht gesnor drong tot haar door. Het was Hate. Zachtjes keek opnieuw naar de kater. Haar glimlach werd breder. Ze snorde mee. Er stroomde een warme gloed door haar lijfje. De zwarte kater deed een stapje naar haar toe. Een kleintje maar. Lightpaw deed een grote stap naam hem en wreef haar hoofd tegen de zijne. Verlegen keek ze hem aan. Hopelijk deed hij niet weer plots zo..gemeen, nee, dat mocht niet, alsjeblieft niet, hoopte ze. Zonder woorden wachtte ze op een tegenreactie. Ze dankt de starclan voor deze ontmoeting. Verbaasd bedenke zich dat Hate daar vast niet in geloofde, achja, ze was blij dat ze de kater had ontmoed. Meer dan blij.

Lightpaw deed een stap naar Hate toe. Verbaast merkte hij dat toen ze haar kopje tegen hem aan wreef, hij niet boos reageerde. Hij vond het eigenlijk wel fijn. Hij begon harder te snorren. Een tijdje bleef hij zo zitten. Toen zei hij: `Eigenlijk is het best bijzonder dat we zo zitten... We zijn... Nou ja... We komen uit verschillende Clans...' Hij keek de poes aan. Vond zij dat ook? Vanbinnen walgde hij van de lieflijkheid tussen hen. Maar nog dieper vanbinnen was er een gevoel... Ineens wist hij wat het was. Verliefdheid. Serieus Hate, ben je verliefd op een Clankat?! Maar hij vond het niet erg. Op dit moment wou hij alleen maar met Lightpaw zijn.

Toen Hate harder begonnen te spinnen slaakte ze een zucht van opluchting. Ze vleide zich tegen de kater aan. Het voelde zo beschermend. Iets wat ze nodig had in tijden waarvan ze vele andere katten miste, zoals nu.''Eigenlijk is het best bijzonder dat we zo zitten... We zijn... Nou ja... We komen uit verschillende Clans..'onderbrak Hate haar gedachten. Lightpaw sloot even haar ogen. Toen ze haar bruine ogen weer opendeed had ze een antwoord. 'Ja, vind ik ook.Soms zijn die lange vijandschappen irritant, anders had ik je misschien al veel eerder leren kennen.'zei de bruine poes op zachte toon. 'En ik wou dat ik je eerder had leren kennen.' zei ze er nog zachtjes achteraan. Het was bijna opgehouden met regen. Ze wou dat het doorging, ze wou hier nog blijven zitten. Nu hij er was zou ze niet zonder hem kunnen. Wat er gebeurd was, was zwaar geweest. Wat ze voelde voor de kater was zo mooi dat ze even alles vergat. Beter dan welk medicijn ook. Het was alsof ze hem al maanden had gemist, terwijl ze hem nog maar net kende.

'Ja, vind ik ook. Soms zijn die lange vijandschappen irritant, anders had ik je misschien al veel eerder leren kennen,' zei Lightpaw zacht. 'En ik wou dat ik je eerder had leren kennen,' voegde ze er nog zachtjes aan toe. Even voelde Hate een steek, maar realiseerde zich dat er wel een vijandschap was tussen de Clans. Vooral tussen de Clans en de BloodClan. De regen werd zachter en hield bijna op. Bijna. Motregen zakte nog langzaam naar beneden. `Ga je nu weg?' vroeg hij. Hij wou niet dat ze weg ging.

'Ga je nu weg?'vroeg Hate aan haar. Lightpaw keek hem aan. Ze wou niet weggaan. 'Ik moet ooit weg.'zei ze stil. Natuurlijk wou ze niet weg. Ze wou bij hem blijven. Lightpaw ging dichter bij de kater zitten. Hun pelzen raakten elkaar. Het gevoel was zo zacht en veilig dat ze maar kon wensen. Maar haar eigen woorden bleven door haar hoofd spoken. Ooit moest weg...Ooit. Het gevoel om bij de kater te blijven was zo sterk. Zeker nu dat de Skyclan zowat niet meer bestond. Toch lag loyaliteit ergens anders. Haar nieuwe clan zou haar ook nodig hebben. Waarom moest ze net iemand liefhebben van een andere clan? Het antwoord kwam snel. Omdat hij speciaal is. Lightpaw schudde haar hoofd. Ze moest stoppen met die gedachtes. De bruine poes zou hem wel eens weerzien...Ooit. Ze werd verscheurd door gevoelens. Lightpaw vroeg zich af of Hate zich ook zo zou voelen. Of was dat anders als je in de Bloodclan zat?