Ha..ha..hatsju! ∞

Het voelde zo veilig bij haar moeder, warm, eten en natuurlijk bergen van liefde die ze kreeg van Honeyspots. Met zachte snorrende geluiden rolde Quietkit zich op haar zij en liet haar tong een paar keer over haar pluizige witte vacht gaan. Het werd elke dag steeds warmer en daarom wilde de kitten niet te veel aanstalten maken om te spellen. Het was al vermoeiend genoeg om als kitten elke dag weer iets te gaan doen, de spelletjes begonnen daarom ook steeds saaier te worden. Met een gaap hief de kleine kitten zich op en knipperde een paar keer met haar ogen. Haar zicht werd minder vaag en al snel vormde de bekende Nursery zich op haar netvlies. Lopen ging haar steeds beter af, gisteren was ze zelfs geen enkele keer gestruikeld! Trots hief ze haar kop op en sprong speels over de rand van het grote nest. Vanuit haar ooghoeken zag ze een beweging, een nog onbekende kit voor haar verliet de Den. Wat?! Maar dat mocht toch niet? Bezorgd drukte ze haar oortjes wat tegen haar nek en stak ze haar kopje door de ingang van de Nursery. De kitten bevond zich gelukkig nog wel dicht bij de ingang. "Kijk uit!" Mompelde Quietkit zachtjes en keek af en toe opzij, straks zou een Warrior haar nog aanspreken, want zij mocht de Nursery zeker nog niet uit, dat had haar moeder haar wel duidelijk gemaakt. "Straks krijg je nog straf van je mama!" Miauwde ze vervolgens zacht en keek de kitten met een grote frons aan. Ze wilde hem alleen maar helpen..

OOC; May I? (:

Waarom begreep hij de hint niet gewoon en ging hij weer naar binnen? Dan kan hij daar verder kletsen, maar blijkbaar wilde deze kitten niet naar haar waarschuwingen luisteren. ”Ik ga niet ver hoor.” Quietkit schudde haar kopje toen het oogcontact werd verbroken. Dat moest hij zelf weten. ”Ik wilde alleen even een luchtje scheppen, het is zo warm in die Nursery!” Ze legde haar oortjes wat twijfelend in haar nek. Ja, het was erg warm in die afgesloten Den, máár dat was nog geen reden om zomaar de Nursery uit te gaan en zo tegen de regels in te gaan! ”Kom je ook buiten zitten?” Ze schrok bijna van de ze uitnodiging en keek even terug. Haar moeder sliep nog, dus misschien kon ze een klein gokje wagen..? Quietkit slikte wat nerveus en stapte vervolgens de Nursery uit, voorzichtig trippelde ze naar de kitten toe en rende het laatste eindje, zodat ze niet 'gepakt' kon worden. Met z'n tweeën zagen ze er nog wat onschuldiger uit. Nerveus liet ze haar ogen rond het kamp gaan. Ze was nog nooit overdag naar buiten geweest, alleen met Wretchedkit een keer 's nachts toen het zo hard regende. Maar nu iedereen wakker was en bezig was, voelde het toch wel wat beklemmend. "Weet je zeker dat niemand boos gaat worden..?" Vroeg ze nerveus en haar oortjes leken wel tegen haar nek aan gekleefd.

Ze vond het wel aardig van hem dat hij haar gewoon erbij wilde hebben, maar straks zouden ze gesnapt worden en dan.. ”Natuurlijk niet!” Zijn stem deed haar vervelende gedachten verdwijnen, maar met een grote twijfel keek ze de andere kitten aan. ”We zitten hier helemaal veilig, geen kat die denkt dat we hier niet mogen zijn.” De grote glimlach op zijn gelaat was overtuigen, maar toch bleven de twijfels in haar kop hangen. Er was altijd een 'als' om uit te spreken. ”Ontspan wat, joh.” Quietkit drukte haar oortjes meer tegen haar nek aan en richtte haar blik op haar witte pootjes. Mja, misschien was dat wel het slimste om te doen. ”Nou euh, wat is je naam eigenlijk?” Ze keek wat op, maar keek de kitten niet aan. Haar nekharen sprongen overeind toen er iets bewoog aan de andere kant van het kamp, maar het was maar een Warrior die uit zijn Den kwam. Quietkit probeerde zichzelf te kalmeren en sloeg haar staartje om haar witte voorpootjes. "Ik, uhm, ben Quietkit." Mompelde ze weer met haar gewoonlijke zachte stem en keek weer naar haar voorpootjes. "En wie ben jij?" Vroeg ze terwijl ze haar blik strak op haar pootjes gericht hield. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal gerust.

”Ik ben Wolfkit,” Ze voelde zijn blik op haar vacht branden, maar waagde het niet- Nee, durfde het niet om op te kijken. Aan de ene kant was hij zo anders, veel spontaner dan zij en aan de andere kant durfde hij gewoon te gaan en staan waar hij wilde. Toch, hij deed zo aardig, maar goed, ze kende ook weer niet zoveel katten die niet aardig tegen haar waren, maar genoeg verhalen wezen erop dat er ook slechte katten waren. ”Ben je verlegen, Quietkit?” Ze beet vervolgens peinzend op haar lip en kneep haar oogjes toe. Wat moest ze nu antwoord? Nee, dan zou ze liegen en ja, dan stond ze mooi voor schut.. ”Ik bijt niet hoor!” Ze was Wolfkit deels dankbaar dat hij de stilte verbrak die zij creëerde, maar nu leek het alsof ze niet met hem durfde te praten. Langzaam hief ze haar kopje op, probeerde Wolfkit in zijn ogen aan te kijken, maar keek toen snel weer weg. "Misschien een beetje.." Mompelde vervolgens waarna ze haar oortjes beschaamd tegen haar nek aan drukte.

”Waarom?” Daar kwam de volgende vraag al en zelfs Quietkit begon zich nu een beetje te irriteren aan de stortvloed van opmerkingen en vragen. Was ze dan zo anders? Zo raar? Haar oortjes raakten haar nek nog wat meer aan en ze kneep haar ogen dicht. Nu voelde ze zich niet meer zo goed. Ze haalde haar schouders snel op. "Weet ik niet." Mompelde ze snel en keek in de richting van de Nursery, als Wolfkit geen interesse meer toonde in haar dan zou ze vluchten naar de warme buik van haar mama. Maar natuurlijk zou deze dag in haar geheugen gegrift blijven.

”Sorry hoor, ik wil je niet in verlegenheid brengen.” Ze schuifelde wat meer van hem af, plots geen zin meer hebbende om met Wolfkit te praten. ”Ben je nu boos op mij?” Ze keek niet op, maar opende alleen haar ogen en keek weer naar haar witte pootjes, die druk bezig waren met de grond te kneden. Ze haalde haar schouders weer wat op en klemde haar kaken op elkaar. Nee, ze was waarschijnlijk 'te verlegen' bezig, volgens Wolfkit.

Een zachte kittenzucht verliet haar mond toen ze hoorde dat Wolfkit haar kant weer opschoof. ”Quietkit?” Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij haar probeerde aan te kijken, maar de calico draaide zich wat eigenwijs van zijn kopje af. ”Ik weet dat je niet lang boos op me kunt zijn!” De kitten fronste wat en kon haar mondhoeken die wat beverig omhoog schoten niet onderdrukken, maar dit liet ze zeker niet zien! Voorzichtig krabbelde ze weer een beetje van Wolfkit vandaan, ze was nog steeds een beetje.. boos, ja.

”Please?” De kitten kwam weer dichterbij en Quietkit legde haar oren weer een stukje tegen haar nek aan. Plots kreeg ze een kopje. Geschrokken spronge haar nekharen overeind. ”Ik zal het nooit meer zeggen!” Voordat ze de woorden echt goed gehoord had, had ze zich al omgedraaid en Wolfkit een tik met haar pootje gegeven. Haar ogen waren groot van de schrik, wat had hij plots gedaan?

Ze had hem geen tik willen uitdelen, maar hij had zo plots gehandeld en dat was ze niet gewend van katten! Wat onschuldig keek ze snel weer naar de grond, nu was hij vast boos.. ”Dus..” Quiet's oortjes gingen weer tegen haar nek aan liggen, nu zou hij vast weglopen.. ”Staan we nu quit?” Ze hief haar kopje op en keek hem met een grote frons aan. Huh? Hij was.. niet boos? Quietkit keek even weg. "Alleen als je een muis voor me kunt vangen.." Mompelde ze vervolgens met een kleine glimlach en keek de kitten vanuit haar ooghoeken wat speels aan. Misschien konden ze nog vrienden blijven.

Had.. had ze nu te veel gevraagd van hem en zou hij haar nu gaan negeren? Quietkit zag de flits van verbazing in zijn ogen en legde haar oren weer in haar nek. Net dat ze op het moment stond weer weg te kijken, antwoordde hij al. ”Natuurlijk! Dat kan ik wel!” Ze werd weer een beetje gerustgesteld, maar dit gevoel verdween weer toen hij het volgende zei. ”Dan moeten we wel het kamp uit..” Haar ogen werden groot en ze keek Wolfkit verrast aan. Wat..? ”Kom je mee?” Ze kreeg geen tijd om te antwoorden, want Wolfkit was al opgestaan en liep al naar de uitgang. Met haar oortjes nog steeds in haar nek liep ze achter hem aan, toch steeds weer omkijkende of niemand hen zag. Oh wat zou haar moeder boos worden als ze erachter kwam dat ze het kamp uit zou gaan. De kitten beet op haar lip en probeerde gelijk te lopen met Wolfkit. Het liefst wilde ze zich nu onzichtbaar maken naast hem.