Ha..ha..hatsju! ∞

De kitten voor haar schoot het kamp uit en omdat Quiet hem niet uit het oog wilde verliezen, volgde ze hem met een snelle pas. Nu had ze de grens overgestoken en kon ze niet meer terugkrabbelen. Oeps.. ”Kom Quiet! We moeten een stuk verder weg van het kamp gaan, anders ontdekken ze ons!” Hoorde ze Wolfkit schreeuwen en ze krijg weer wat van haar glimlach terug. ”En nu.. laat ik je zien hoe een echte kat jaagt!” Ze waren gestopt en Quietkit voelde de vermoeidheid in haar poten druipen. Waar zouden ze nu wel zien? Wolfkit was al ineengedoken en met grote ogen keek Quiet hem aan. "Wow! Hoe heb jij dat al geleerd?" Vroeg ze ongelovig. Hij was nog maar een kitten!

”Jaaa, dat is voor mij een weet en voor jou een vraag.” Quietkit glimlachte en keek nieuwsgierig naar wat Wolfkit ging doen. Maar voordat ze hem ook maar had zien bewegen, hoorde ze een stem. Eentje die ze op dit moment al helemaal niet wilde horen. "Jij probeert helemaal niets" Quietkit maakte een sprong van schrik en draaide zich direct om. Daar stond ze. Haar moeder. De Queen keek haar echt.. kwaad aan. Een blik die ze nog nooit in haar ogen had gezien. "Wil iemand mij uitleggen wat in godsnaam jullie hier aan het doen zijn, hm?" De calico kitten slikte beverig en keek naar haar witte pootjes en zei niets. "Hm? Heeft iemand hier een mogelijke verklaring voor of zijn jullie beide zulke goede Warriors dan de Warrior Code niet voor jullie geldt?" Ze begon te trillen en schudde haar kopje lichtjes. "Nee.." Klonk haar zachte stem nog zachter.

Honeyspots liet haar blik zo nu en dan over de twee kits glijden wachtend op antwoord. Quietkit prevelde een zwakke 'nee' maar Wolfkit zei niets. Ze deed haar mond al open om haar dochter te zeggen wat ze er van vond maar Wolfkit was haar voor. '”Sorry Honeysp- mevrouw.. het is mijn fout!” Begon hij. ”Ik heb haar over gehaald mee te gaan.'' Dat maakte Honeyspots niet veel blijer, sterker nog het maakte haar nog kwader ook. "Is dat zo?" Beet ze hem toe. Haar toon was angstaanjagend kalm geworden en ze wist dat elk moment het los kon barsten. In plaats daarvan haalde ze diep adem en gaf ze Quietkit een duw naar het kamp toe. "Waarom gaan we dat dan niet eventjes fijn uitleggen aan Stormstar? En beter nog, ook nog aan jouw moeder, Wolfkit?" Stelde ze neutraal voor en ze ging de twee kits voor. "Kom op" Gromde ze op een toon waar geen plek zou zijn voor tegenspraak.

Wolfkit kwam naast haar staan, maar Quietkit bleef naar haar pootjes kijken. Ze was te bang voor haar moeder's kwade blauwe blik. ”Sorry Honeysp- mevrouw.. het is mijn fout!” Ze trok wat verrast met haar oortjes, maar bewoog haar blik niet. ”Ik heb haar over gehaald mee te gaan..” Dit keer hief ze haar kopje op en keek Wolfkit verrast aan. Nam hij het nou voor haar op? "Is dat zo?" Zei haar moeder weer en vervolgens kreeg ze een duw in de richting van het kamp. Gehoorzaam begon Quietkit te lopen. "Waarom gaan we dat dan niet eventjes fijn uitleggen aan Stormstar? En beter nog, ook nog aan jouw moeder, Wolfkit?" Haar ogen werden groot. Wat?! Ze wierp een blik op Wolfkit, angst speelde in haar blik. De kitten prevelde een 'maar'. Stormstar? Die zou hen nog langer in de Nursery laten zitten! En straks zou hij ook boos worden! "Kom op" Quietkit liet haar kopje weer hangen. Oh nee.. ”Alsof mij dat wat uitmaakt.” Klonk Wolfkit nog, maar Quietkit durfde hem ook al niet meer aan te kijken. Straks mocht ze van haar moeder niet eens meer met hem omgaan!

Terwijl Honeyspots doorliep begon ze te overwegen wat ze in gods naam met deze situatie aanmoest. Sowieso ging ze hiermee naar Stormstar en met wat geluk zouden ze Wolfkit sterker straffen dan Quietkit. Ook al was ze alles behalve boos. Ze was doodsbang. Hoewel het in haar stem en ogen niet doorklonk. Met haar vacht overeind liep ze door zonder ook maar een woord te zeggen. Ze wilde veel zeggen maar kreeg niets over haar lippen. Ze wierp Quietkit een woedende blik toe en voor ze het wisten waren ze bij het kamp. "Quietkit, waarom loop jij alvast naar de den van Stormstar? Ga hem maar halen" stelde ze poeslief voor. "Dan houd ik nog even een gesprekje met Wolfkit hier" Zei ze op een iets mildere toon en ze keek neer op de kitten.

Ze kwamen aan bij het kamp en Quietkit had alleen maar naar de weg gekeken die ze liepen en geen enkel woord over haar lippen gedrukt. Ze was gewoon bang dat haar moeder dan weer boos zou worden! "Quietkit, waarom loop jij alvast naar de den van Stormstar? Ga hem maar halen" Werd haar gevraagd en ze gaf een klein knikje en begon al te lopen. "Dan houd ik nog even een gesprekje met Wolfkit hier" Ze bleef voor een klein moment staan en draaide haar kopje zo dat ze Wolfkit even angstig kon aankijken. Wat ging haar moeder doen? Langzaam schuifelde ze verder. Al snel drukte ze zich tegen de muur en verschool zich in de lichte begroeiing. Hopelijk zou haar moeder het te druk hebben met Wolfkit, want ze wilde absoluut niet dat hij alle schuld over zich heen kreeg. Stormstar kon wel wachten!

Honeyspots bereidde zich mentaal voor en ging naast Wolfkit zitten met uitzicht op het territorium voor hem. Wolfkit deed zijn naam eer aan want hij was inderdaad net zo avontuurlijk als een wolf. Dat bleek wel weer. Ze deed er niet te lang over om te wachten met praten. "Luister goed, jonge, dit vertel ik je maar één keer" Begon ze met een stem die droop van de ingehouden woede. "Er is een reden dat er een regel is dat je als kit het kamp nog niet uit mag. Die reden is dat je nog te jong en te zwak bent om jezelf te verweren tegen de gevaren die zich er schuilhouden. Je had in de rivier kunnen vallen en verdrinken, van de waterval kunnen storten,.. worden gegrepen door een das of een vos .. of door een BloodClan kater." zei ze met een stem die leek te stikken van verdriet. Het idee dat Quietkit misschien was gestorven door de klauw van Icy maakte haar duizelig en onvast op haar poten. "Elke actie geeft een reactie, net als dat elke actie een lot heeft om op een manier te eindigen. Wolfkit, jullie hadden wel dood kunnen gaan" Besloot ze zonder het te verbloemen. Ze stond op en ging recht voor hem staan. Ze keek hem in de ogen en liet al haar pijn er in doorkomen zo goed als ze maar kon. Ze hief haar kop toen weer op en keek hem langdurig aan zonder enige emotie. "Quietkit betekent alles voor me .. als ik haar ook nog verlies dan wijd ik dat aan jou, Wolfkit.. Ik zal jullie verder niets verbieden maar besef wel dat deze actie ook een reactie heeft en dit gaat niet zonder consequenties" Zei ze zacht weer iets autoritair dan voorheen. Toen legde ze een bevend neusje tegen Wolfkit aan en miauwde ze op een toon die alleen hij kon horen. "Hou haar veilig, Wolfkit, en neem haar nooit meer mee uit het kamp voor ze zes manen is" Ze stond op en liep ze het kamp binnen. Toen ze Quietkit zag wenkte ze haar en liep ze naar Stormstar zijn den.

- Oh, Q. wil ook nog posten~ Mag zij eerst na mijn post, s.v.p? :3

De dagen ware best wel dull als je alleen maar in de Medicine Den mocht liggen en je verder geen taken meer had. Telkens weer kwam ze op het idee om aan Stormstar te vragen of ze haar eigen taken weer terug mocht oppakken, maar Nightstream vond dat ze mentaal nog te instabiel was om weer als warrior te functioneren. En daar had ze de witte poes geen ongelijk in gegeven, ze had nog steeds last van nachtmerries, black outs en enkele hallucinaties.

Vandaag had ze even goed uitgeslapen en was net de Medicine Den uitgekomen toen ze Honeyspots zag staan met haar kitten, Wolfkit. Wat was er aan de hand? Nieuwsgierig kwam ze dichterbij. "- . Die reden is dat je nog te jong en te zwak bent om jezelf te verweren tegen de gevaren die zich er schuilhouden. Je had in de rivier kunnen vallen en verdrinken, van de waterval kunnen storten,.. worden gegrepen door een das of een vos .. of door een BloodClan kater." Lostvoice's oren gingen naar achter toe. Wat was er in Starclans naam gebeurd? "Elke actie geeft een reactie, net als dat elke actie een lot heeft om op een manier te eindigen. Wolfkit, jullie hadden wel dood kunnen gaan." De witte poes voelde hoe haar poten begonnen te trillen toen ze opeens terug moest denken aan het moment dat Cinderfall op Applekit uitschoot omdat ze van planten had gegeten. Een gevoel van woede overwon het van haar angst en haar witte vacht ging overeind staan. "Honeyspots!" miauwde ze scherp achter de poes. "Volgens mij is het de taak van de moeder om de kit een lesje te leren! Mijn taak dus!" Lostvoice trilde van top tot teen, haar zicht werd wazig en daarna weer scherp. Voor haar ogen veranderde Wolfkit in Applekit en weer terug. "Mijn taak, Applekit, mag niet," kwam er moeizaam uit d'r bek, voordat het helemaal zwart werd voor haar ogen en ze tegen de vlakte sloeg.

Zonder adem te halen keek ze toe, straks zou haar moeder haar zien en dan had ze een nog groter probleem! Toch weigerde ze nu naar Stormstar te gaan. "Luister goed, jonge, dit vertel ik je maar één keer" Begon haar moeder en vervolgens volgde ze met een heel verhaal over de Warrior Code waar ze nieuwsgierig naar luisterde. "Quietkit betekent alles voor me .. als ik haar ook nog verlies dan wijd ik dat aan jou, Wolfkit.. Ik zal jullie verder niets verbieden maar besef wel dat deze actie ook een reactie heeft en dit gaat niet zonder consequenties" Quietkit keek haar moeder van een afstandje aan. Betekende ze dan echt zoveel voor haar? Schuldbewust begon ze de grond met haar pootjes te kneden. Als zij nou.. gegrepen was door een das.. Dan.. Quietkit slikte de gedachte snel weg. Honeyspots had haar opgemerkt en Quietkit krabbelde voorzichtig naar haar moeder toe en drukte haar kopje in haar calico vacht. "Ik ga nooit meer weg, mama, ik beloof het." Mompelde ze en gaf haar moeder zoveel mogelijk kopjes als dat ze kon. Plots stormde een andere poes de open plek op en richtte wat boze woorden op Honeyspots. Quietkit keek geschrokken op en Wolfkit zag er.. niet al te blij uit. Maar nadat de poes een paar woorden had gesproken viel deze neer op de grond. Geschrokken piepte Quietkit en sprong uit haar moeders vacht. "Mama!" Piepte ze angstig en haar haartjes gingen overeind staan. Voorzichtig stapte ze op de Warrior af en drukte haar snuitje een paar keer in de witte vacht. Wat was er gebeurd? Quietkit keek op naar Wolfkit die er wat geschrokken bij stond, maar richtte haar aandacht toen weer op de neergevallen poes.

Honeyspots voelde hoe de woede een beetje weer begon op te borrelen wat niet vreemd was aangezien de woede uit haar eigen angst voortkwam. ‘Ik ga nooit meer weg, mama, ik beloof het’ Hoorde ze Quietkit zeggen. Ze duwde haar neusje tegen de kitten aan maar zei verder niets. ‘Honeyspots!’ Toen Lostvoice op haar af kwam glimlachte ze. Het was goed om te zien dat haar vorige mentor zich wat beter leek te voelen. ”Hé Lostv-” Verder kwam ze niet want de woedende moederpoes voor haar keek haar zo woedend aan dat Honeyspots meteen haar woorden inslikte en een ongemakkelijk gevoel bekroop haar. ‘Volgens mij is het de taak van de moeder om de kit een lesje te leren! Mijn taak dus!’ Ze leek wel krankzinnig. Hoe ze daar stond, trillend. Honeyspots deed haar mond open om te reageren maar kwam niet verder dan een miezerig keelgeluidje. ‘Mijn taak, Applekit, mag niet,’ Begon Lostvoice en Honeyspots werd geraakt met een hernieuwde steek van schuld. O goden nee niet nu.. Toen Lostvoice compleet in elkaar zakte snakte Honeyspots naar adem. Ze keek naar Wolfkit die ongetwijfeld de hint had begrepen en nu dus wist wat de witte poes voor hem zijn echte moeder was. Idem dito voor Quietit. ”Quietkit ga snel hulp zoeken- neem Wolfkit met je mee” Miauwde ze er haastig achteraan terwijl ze vlug haar kop tegen Lostvoice haar neus aanduwde. Er kwam niet veel reactie uit. Ze is toch niet..!? Toen ze de flanken van de absurd magere poes omhoog zag deinen werd ze iets kalmer. Ze moet naar de medicine den.. Besefte ze. Moe in haar poten van alle emotionele wervelstorm die zich had afgespeeld het moment dat Cindersmoke haar verlaten had pakte ze de poes bij haar nekvel en begon ze haar heel onhandig naar de medicine den te slepen. Onderweg keek ze katten hulpzoekend aan. Haar hart ging tekeer als een opgejaagd konijn. Laat haar niet sterven vandaag .. ze verdiend zo veel beter.

Quietkit wierp even een blik op Wolfkit. Ging het wel goed met hem? De kitten slikte nerveus en wierp een blik op haar moeder. ”Quietkit ga snel hulp zoeken- neem Wolfkit met je mee” Vervolgens drukte ze haar neus tegen die van de oudere poes Quietkit krabbelde overeind. Maar Wolfkit was al weggestormd voordat ze hem ook maar een blik kon werpen. Ze wilde hem achterna gaan, maar durfde het niet. Voorzichtig krabbelde ze achteruit en drukte zich tegen de voorpoten van haar moeder aan. Had Wolfkit niet kunnen wachten? Zij moest toch ook mee gaan. Nerveus kneedde ze de grond met haar pootjes en begroef haar snuit in de lapjesvacht van haar moeder.