It's good to see you again [&Timberpaw]

Haar lichte blauwe oogjes twinkelden van plezier toen ze op volle vaart over het Moorland gebied rende. Haar staart klapperde achter haar aan als een obstakel waar ze maar niet aan wist te ontkomen, en haar oortjes lagen plat in haar nek zodat ze nog sneller kon gaan. De grond leek onder haar voetjes te verdwijnen, wat toen ze per ongeluk over haar eigen poten struikelde ook gebeurde. Met een knal vloog ze naar voren en ging ze al rollend verder. Een luid gelach verliet haar keel en een zachte wolk van zand vloog op toen ze haar lichaam eindelijk weer tot stilstand wist te banen. Dat zou ze nog eens doen, sowieso! Whitepaw keek even rond op de plek waar ze uiteindelijk terecht was gekomen en merkte met een kleine grijns op haar gezichtje op dat ze zich nog steeds in het Moorland gebied bevond. Goed zo, dan was ze niet al te ver afgedwaald van de plaats waar ze op dit moment hoorde te zijn. Vandaag had ze afgesproken met een vriend die ze had gemaakt in haar kittentijd, Timberpaw. De kater was al leerling toen zij nog maar pas zes moons oud was geworden, maar toch kon ze het best goed met hem maken. Echter werd de glimlach op haar gezicht iets minder toen ze verder rond gluurde. Waar was hij eigenlijk?

Na enkele minuten rond gekeken te hebben besloot de poes maar om zich eerst een goede wasbeurt te geven. Hij zou wel komen, vroeg of laat. Het maakte haar niet uit, zolang hij zich maar aan zijn belofte hield en opdaagde. Maar nu ze toch even de tijd had kon ze deze beter ook aan iets nuttigs besteden. Met haar roze tong raspte ze meerdere keren over haar doffe vacht die vuil was geworden van het rennen en rollen. Whitepaw herhaalde dit ritueel totdat ze vond dat alle plukken haar terug goed op hun plaats lagen en de lichte bruine kleur van zand zo goed als verdwenen was. De poes tilde haar kopje weer op en keek weer rond, maar nog steeds was er geen Timberpaw te zien.

Hij had, om eerlijk te zijn, wel uitgekeken naar deze dag en daarom kroop hij ook met iets van een glimlach uit de Apprentice's Den. Maar voordat hij zich naar het kamp kon begeven ging een Warrior in zijn weg staan. Timberpaw keek wat beledigd op, maar verborg deze blik al snel in zijn ogen. Wat had deze weer te zeggen? Met een lichte zucht luisterde hij halfhartig naar de preek die de kat hem gaf, maar het laatste vatte hij in tegendeel wel. "..daarom mag je even lekker gaan jagen voor de Clan." Met een soort bevelende zwiep van zijn staart verdween de Warrior weer, maar Timberpaw voelde zijn blik in zijn rug prikken. Hij legde zijn gestreepte oortjes in zijn nek en zuchtte hevig geïrriteerd. Whitepaw zou moeten wachten, want hij was er zeker van dat deze Warrior hem in de gaten zou houden.

Met rollende ogen kwam hij het kamp binnen, een mank konijn hing uit zijn mond. Timberpaw haastte zich naar de prooistapel en liet het beest daar vallen, de Warrior was nergens te zien, maar Timberpaw hoefde dit ook niet geheel uit te zoeken. De jacht had hem erg veel tijd gekost en hij moest er zeker van zijn of Whitepaw hem nog wel wilde zien. De tabby haastte zich het kamp uit en botste daarbuiten bijna tegen iemand aan. Ja.. Het was de Warrior. Timberpaw wierp hem een furieuze blik toe en rende snel verder, voordat hij een kwade stem kon horen. Hijgend kwam hij aan bij de bekende vlaktes en liet zijn blik erover gaan. Maar voor zover hij gezien had, zag hij geen bekende witte vacht. "Whitepaw?" Riep hij met een bijna kittenachtige piep en hij begon haastig om zich heen te kijken. Ze was toch niet weg?

Haar vacht was helemaal schoon, ze was op de plek waar ze behoorde te zijn. Waar was híj? Had de bruinkleurige kater haar dan in de steek gelaten? Misschien had ze dan toch verkeerd over hem geoordeeld. De witte poes schudde haar smalle kopje en wist een klein lachje rond haar lippen te persen. Timberpaw was niet zo'n kat, daar was ze zeker van. Er was vast iets gebeurd waardoor hij wat vertraging was opgelopen, dat kon niet anders. Plots hoorde ze een roep, welke bijna kittenachtig klonk, en spitste ze haar oortjes in de richting van het geluid. Wat het had gezegd had ze niet goed kunnen verstaan, maar ze wist wel een naam bij het geluid te plakken. Het klonk net als de kater waar ze op aan het wachten was! Dus hij was wel komen opdagen! Vreugde danste rond in haar buik toen ze in de verte het gestalte van haar vriend zag staan. "Ik ben hier!" Miauwde ze vrolijk waarna ze in de richting van de kater begon te rennen.

Een bijna kittenachtig gepiep verliet haar mond, alsof ze nog een kitten was die haar moeder terugzag nadat deze voor een lange tijd verdwenen was geweest. "Timberpaw! Je bent dus toch nog gekomen!" Klonk haar stem vol blijdschap terwijl ze vlak voor hem weer tot stilstand kwam gegleden. Een zacht gesnor verliet het bekje van de melkwitte poes toen ze hem aankeek. "Ik begon al te denken dat je misschien was opgegeten door een vos ofzo." Snorde ze nadien plagerig terwijl ze hem een por gaf. Whitepaw was gewoon blij dat de kater uiteindelijk toch was gekomen. Dat gaf haar het gevoel dat ze toch iets waardig was en dat hij zich dus toch aan zijn beloftes hield.

Met een zachte en hopeloze zucht liet hij zich op de grond zakken en liet zijn groene blik wat triest naar zijn poten afglijden. Hij had haar zeker net wat te lang laten wachten. Snel gaf de Apprentice zijn voorpoten een paar snelle likken en stond weer op. Dan kon hij toch maar beter gaan? "Ik ben hier!" Zijn oren schoten overeind en hij wierp snel een blik naar achteren. Ja! Daar was ze! Hij was er zeker van! "Timberpaw! Je bent dus toch nog gekomen!" Wat beschaamd keek hij naar zijn pootjes, het was dan niet geheel zijn schuld geweest, maar alsnog.. "Ik begon al te denken dat je misschien was opgegeten door een vos ofzo." Hij kreeg een por en keek Whitepaw nep-beledigd aan. "Je weet toch dat ik die gemakkelijk aan kan?" Grinnikte hij en zwiepte een paar keer met zijn staart. Ja, hij vond het wel fijn om even een dagje te ontsnappen aan het kamp en al zijn plichten die hij toch niet kon vervullen. En dan was het natuurlijk ook een pluspunt om tijd door te brengen met iemand die hem wel mocht. "Nou, wat wil je gaan doen?" Vroeg hij vervolgens met een zachte snorrende toon.

"Je weet toch dat ik die gemakkelijk aan kan?" Whitepaw keek hem met een gespeelde verbaasdheid aan en haalde haar wenkbrauwen ongelovig op. "Jaja, en egels kunnen vliegen zeker?" Miauwde ze plagend terug terwijl ze de kater uitdagend aankeek. Hij wist vast wel dat ze het niet meende en dat ze hem gewoon aan het plagen was, zoals vrienden altijd bij elkaar deden. En daarbij had ze ook weer geen zin om hem de hele dag op alles complimenten te geven. Whitepaw deed dat niet snel, maar wanneer ze er wel een gaf meende ze het dus ook wel echt.

"Nou, wat wil je gaan doen?" Vroeg de kater vervolgens met een zachte snorrende toon. De poederwitte leerling keek hem even vragend aan maar het duurde niet lang of een begrijpende uitdrukking kwam tevoorschijn. "Jij mag al eerst tien rondjes om het WindClan territorium gaan rennen doordat je te laat bent gekomen." Miauwde ze schijnheilig terwijl ze de bruine apprentice nep verontwaardigd aankeek.

"Jaja, en egels kunnen vliegen zeker?" Hij snoof gespeeld beledigd bij deze opmerking. Dus ze geloofde hem niet? "Ja, maar dat doen ze blijkbaar niet als jij ze ziet!" Grinnikte hij en zwiepte een keer met zijn staart. Hoe zou het er eigenlijk uit zien? Een egel die vloog door de lucht? "Jij mag al eerst tien rondjes om het WindClan territorium gaan rennen doordat je te laat bent gekomen." Hij hief zijn wenkbrauwen verbaasd op en kwam er pas laat achter dat ze maar een grapje maakte. "Dan ben ik er wel rond middernacht, goed?" Grijnsde hij en deed al een paar passen lang Whitepaw. "Als ik niet word opgegeten door egels, hè?" Grijnsde hij vervolgens en begon al wat te rennen. Maar voordat hij verder ging, draaide hij zijn kopje nog even om en stak zijn tong uit naar de witte poes.

"Ja, maar dat doen ze blijkbaar niet als jij ze ziet!" Grinnikte de kater. Whitepaw snoof even en keek schijnheilig de andere kant op, om nadien in lachen uit te barsten. "Dan ben ik er wel rond middernacht, goed?" Zei hij nadien waardoor ze even greens. "Heel goed! Dan ga ik wel eventjes terug naar het kamp." Miauwde ze terwijl ze haar schouders ophaalde, alsof het haar niks uitmaakte dat de kater weg zou gaan. Maar stiekem wou ze dat hij voor altijd bij haar bleef. "Als ik niet word opgegeten door egels, hè?" Grapte de bruine kater waarna hij van haar wegrende en nog zijn tong naar haar uitstak. De sloeg even met haar staart in de lucht en zette algauw de achtervolging in. Zo snel was de kater nog niet van haar af!

Haar voetjes raakten amper de grond aan en telkens wanneer die dat wel deden schopte ze een hele boel zand naar achter. Whitepaw zou Timberpaw inhalen, dat zeker! Ze mocht dan geen uitstekende vechter zijn, rennen daar was ze de beste in. Het duurde dan ook niet zo heel lang of ze kwam steeds dichter in de buurt van de bruine apprentice. En zodra ze op veilige springafstand liep zette ze zich af en sprong ze met een sierlijke boog over Timberpaw heen, om zijn weg te blokkeren zodat hij wel moest stoppen. "Hebbes!" Miauwde ze terwijl ze naar hem keek alsof hij een prooidier was dat ze met gemak had weten te vangen.

Onderwerp: Re: It's good to see you again [&Timberpaw]