Great, now I'm STUCK. [Ganzenopdracht]

Het was nog vroeg in de ochtend, de zon was pas net over de horizon heen gekomen en toch liep de langharige poes al over de moorlands heen. Haar neus was op de grond gericht en ze was geconcentreert opzoek naar konijnen holen. Nu het weer New Leaf was, kwamen er weer meer konijnen, inclusief jonkies, en dus zou Windclan weer goed gevoed worden. Het nadeel was echter dat ze zich vaak wilde verstoppen in de holen, dus was Icyrose vandaag vroeg op om een paar uit te gaan zoeken en misschien wat uit te gaan graven. Daarnaast kon ze direct kijken of er nog vossen of dassenholen bijzaten, ondanks dat die vaker in het bos waren dan op open gebied. Je kon het nooit zeker weten.
Met een geeuw kwam de kattin overeind en rekte zich uit. Ze begon kramp te krijgen in haar nek en ze had wat rust nodig. Onder tussen kon ze meteen goed nadenken over wat er de laatste tijd gebeurde. Ze merkte van zichzelf dat ze steeds meer verlangde naar het gezelschap van de Deputy, Lionroar. Die kater bleef maar vast zitten in haar gedachten, ondanks dat ze het helemaal niet wilde. Haar eigen koppigheid hielt haar tegen om ook maar iets van vriendschappelijke banden aan te gaan, zeker niet met een káter! Nee, ze wilde dit totaal niet hebben, ze moest eronder uit zien te komen.
Icyrose zuchtte zachtjes en besloot dat ze nog wel even verder kon gaan. Ze stond weer op en pikte direct een redelijk vers konijnenspoor op. Snel trippelde ze sierlijk achter het spoor aan en kwam bij een redelijk smal konijnenhol uit. Eventjes twijfelde de kattin, niet zeker wetend of ze er wel doorheen zou komen. Ze was redelijk mager, maar haar lange vacht zou een probleem gaan worden. Ach, een poging wagen kon geen kwaad.
Ze zakte door haar poten heen en kroop het hol in, alles ging goed, totdat ze er tot aan d'r hopen in zat. Ze kwam niet verder vooruit! Icyrose schrok er zelf van en probeerde achteruit te komen, maar tot haar verbazing lukte dat ook niet. Oh, geweldig. Nu zat ze helemala klem, in een hol, waarvan ze niet wist wat er precies ín zat. Nou lekker was dat, nu moest ze wachten totdat iemand haar kwam redden, ofzo.

[+Lionroar]

Lionroar was vroeg op gestaan om even een wandeling te maken. Hij moest zijn gedachten even op een rijtje zetten voordat hij alle taken in het kamp ging uitdelen. Alles wat de afgelopen dagen was gebeurd had hem in de war gebracht. Vooral een zekere poes genaamd Icyrose. Hij verlangde naar haar gezelschap en als hij haar al meer dan een dag niet had gezien of met haar had gesproken, dan mistte hij haar. Het was alsof hij er een nieuwe vriend bij had, maar dan anders. Ze waren niet echt vrienden, toch? Hij wist het eigenlijk niet. Het was alsof de geur van Icyrose hem onbewust op haar af had gestuurd. Maar in plaats van de Icyrose te zien die hij gewend was te zien, zag hij alleen maar haar achterste gedeelte uit een konijnenhol steken. Een diepe frons werd zichtbaar op zijn gezicht en hij kon het niet laten om te lachen. Hij probeerde zijn lach te onderdrukken toen hij dichterbij kwam, wetende dat hij Icyrose hier heel boos mee kon maken als ze hem hoorde lachen. "Icyrose ben jij da-" Het lukte hem niet om de lach te onderdrukken. Een bulderende lach verliet zijn mond, zelf schrok hij er wel een beetje van, want hij nooit zo hard gelachen om iets. Dit was misschien wel het grappigste wat hij ooit gezien had.

Icyrose gromde zachtjes, terwijl ze de zoveelste poging onderging om zichzelf uit het konijnenhol te krijgen. Er zat iets, wat dan ook, dat haar tegenhield en dat zorgde ervoor dat ze met de minuut die verstreek alleen maar geïrriteerde raakte. Ze probeerde met haar achterpoten de grond weg te krabben, maar ook dat leek niets uit te halen. Uiteindelijk gaf ze het maar op en gaf zich over aan het feit dat ze moest wachten totdat iemand haar vond.
Een stem, gedemd omdat ze in het hol zat, bereikte haar en haar nekharen gingen overeind staan. Oh ja, natuurlijk, de Deputy moest haar natuurlijk weer vinden. Waarom hij altijd. ”Icyrose ben jij da-” De zin werd niet afgemaakt, ze hoorde alleen maar bulderende lach. Icyrose gromde pissig en haar vacht stond helemaal uit van woede. ”Ja, ik ben uit. Nou hou je kop en help me hieruit te komen!” gromde ze hem kwaad toe, terwijl ze de zoveelste poging deed om zichzelf eruit te krijgen.

Zijn buik begon pijn te doen van al dat lachen. Hij wist niet waarom hij dit zo grappig vond, maar hij had nooit gedacht dat hij Icyrose hier zou vinden.. vast zittend in dit hol. De poes gromde pissig, maar dat drong amper tot hem door. ”Ja, ik ben uit. Nou hou je kop en help me hieruit te komen!” Nu wierp hij zijn blik weer op haar en stopte abrupt met het lachen. Ze zag er nu nog grappiger uit, maar hij probeerde het binnen te houden. "Rustig, rustig, ik graaf je er wel uit." Miauwde hij proestend, waarna hij naar haar toeliep. Hij sloeg zijn klauwen uit om mee te graven en stak ze in de aarde, waarna hij vervolgens met al zijn kracht een stuk aarde weghaalde. Hij deed dit enkele keren, totdat hij dacht dat Icyrose hier wel uit zou komen. "Lukt het nu wel?"

Terwijl ze nog steeds geïrriteerd probeerde om uit het hol te komen, hoorde ze Lionroar ook nog iets tegen haar miauwen. "Rustig, rustig, ik graaf je er wel uit." Icyrose snoof eventjes, maar hielt zichzelf rustig, zodat de kater haar kon uitgraven.
Vanuit haar ooghoek zag ze hoe het lichter werd en ze uiteindelijk een briesje, al was het maar zachtjes, langs haar vacht voelde gaan. Ze zetten zichzelf schrap en duwde zichzelf door middel van haar achterpoten uit het konijnenhol.
Precies op het moment dat haar kop uit het hol kwam, stortte het geheel in, wat zorgde voor een stofwolk. Icyrose barstte uit in een hoestbui en draaide zich om naar de kater die bij haar stond. "Dank je," miauwde ze koel. Ze kon er niet tegen dat ze gered was door een andere kat, door hém nog wel. Echt niet, dat ging haar ego te boven.

Hij had verwacht dat hij scheldwoorden over zich heen zou krijgen, dat ze hem een klap zou verkopen en weg zou rennen. Maar geen van beiden deed de calico poes, ze bleef recht voor hem staan en het enige wat ze zei of deed was; "Dankje" Verbaasd staarde hij haar aan. Was dat alles? Was ze niet boos op hem? Hij besloot om op een nuchtere manier terug te reageren, alsof het eigenlijk niet veel uitmaakte. "Geen probleem, ik deed het graag." Miauwde hij, waarna hij heel kort een glimlach op zijn gezicht toverde. [/b]

Onderwerp: Re: Great, now I'm STUCK. [Ganzenopdracht]