Leaf wachtte op Lioneheart’s reactie. Ze wist niet goed wat ze nu moest verwachten, want het kon nog steeds een boze reactie zijn en dan wilde hier liever wegwezen voor ze nog meer over haar heen kreeg, maar ze bleef wachten, want het had toch geen zin om weg te gaan, aangezien Lionheart toch sneller zou zijn. “O, dan moeten we goldtail maar bedanken als die terug komt. Maar tot nu toe wil ik dat je alles verteld wat je bent tegen gekomen. Eerst dacht dat je iets gevolgd was maar een verkenings tochtje met Goldtail is niet zo erg vanwege dat je iemand bij je hebt die je beschermd. Ik moet toegeven dat ik ook nieuwsgierig was. Dus, wat ben je allemaal tegengekomen. En, Icy is even jagen dus die weet van niets. Zij zal veel kwader zijn dan ik dus we houden dit tussen ons.” Zei Lionheart. Ze voelde zich een stuk opgeluchter. Gelukkig was de reactie niet zo erg geweest als ze misschien had verwacht. “Ow, en sorry dat ik even zo kwaad was. Maar soms vergeet ik dat jij iets wijzer bent dan je broertje. Ik had het moeten weten dat rond jou leeftijd er toch even moet tussenuit knijpen.” Voegde Lionheart er nog aan toe. Ze was blij dat hij het niet aan Icy wilde vertellen, maar hij wilde duidelijk wel horen wat ze allemaal had gedaan en uitgevonden. Ze opende haar mond even om een keer diep in te ademen en daarna de lucht weer te laten ontsnappen. “Eerst ging ik hier vandaan het bos in en nadat ik een tijdje had gelopen, begon ik te rennen, maar toen ging het verkeerd en ik raakte verdwaald. Gelukkig kwam ik Goldtail tegen, maar ondertussen was ik al wel over een boomstronk gestruikeld, waardoor mijn poot pijn deed.” Begon ze. “Daarna heb ik nog iets meer gezien voor we terugkeerden naar hier en na een tijdje kwamen we hier aan en ben ik alleen hier naar binnen gegaan.” Vertelde ze. Ze wist dat het niet veel bijzonders was, want zoveel was ze nou ook weer niet tegengekomen.