Exploring

Leaf was er voor het eerst alleen opuit gegaan. Ze wilde nu eigenlijk wel eens een keer zelf de omgeving gaan verkennen zonder dat ze samen met Icy of Lionheart was. Misschien zou ze dan ook nog nieuwe katten leren kennen. Ze was weggeslopen, zodat niemand haar zou merken, want als Icy of Lionheart dit wist dan zouden ze haar waarschijnlijk meteen gaan zoeken en ze wilde even een tijdje alleen op onderzoek uit gaan, zonder dat er iemand op haar lette en dat ze gewoon overal naartoe kon gaan zonder dat er gezegd werd dat het 'gevaarlijk' was of verboden voor haar om naartoe te gaan. Ze trippelde rustig verder en keek een beetje om haar heen, maar dat was het enige wat ze eigenlijk deed, want ze wilde de omgeving wel goed in haar opnemen, omdat ze anders misschien de weg kwijt zou raken. Ze rook in de lucht, misschien zou ze wat prooi ruiken, want ze had eigenlijk wel honger. Ze had het nog niet echt geprobeerd om een muis te vangen, maar al wel geoefend en nu kon ze dat dan eindelijk uit gaan testen. ze rook eindelijk de geur van muis en begon de plaats te bepalen. Ze had de plaats waar de muis uitgezocht en begon er naartoe te sluipen. Het duurde niet lang voor ze de muis zag en begon haar pootjes nu nog voorzichtiger voor elkaar neer te zetten. Eindelijk was ze dichtbij genoeg en sprong ze. Ze had de muis eerst niet te pakken, maar bij de tweede poging lukte het wel. Trots keek ze naar haar vangst. Ze had al één keer eerder muis geproefd, dus ze wist wel hoe het smaakte. Ze begon langzaam happen van de muis te nemen.

Wanneer de muis op was liet ze de resten achter en begon weer verder door te lopen. Ze vond het best wel een fijn gevoel om er even alleen opuit te zijn. Er was dan ook nog niks gebeurd wat haar bang had gemaakt of dat er iets anders was gebeurd, maar ze had nog niks gemerkt. Ze liep vrolijk verder af en toe om haar heen kijkend. Ze besloot om even te gaan rennen. Dat zou haar goed doen. Ze zette het op een rennen en zag al snel de bomen en struiken om haar heen als een waas in plaats van ze echt goed te zien, maar dat maakte voor haar niks uit. Ze keek even achterom hoever ze al wel niet had gerend en merkte dat ze eigenlijk al best ver was gegaan. Ze schrok ervan hoever, ze stopte en keek om haar heen. Waar was ze? Ze kon niet de weg kwijt wezen. Ze had zich nog zo voorgenomen om niet de weg kwijt te raken en dan was ze nu toch verdwaald. Ze moest dit gebied toch kennen of was ze verder gegaan dan dat ze normaal gesproken kwam? Ze wist het niet meer, ze had waarschijnlijk te snel gerend en was toen verder weggerend dan ze van plan was geweest. Hopeloos keek ze om haar heen en begon toen weer terug te rennen. Misschien zou ze wel weer wat gaan herkennen als ze haar weg terug zou volgen. Onder het rennen struikelde ze over een boomwortel, dat kwam omdat ze achterom had gekeken. Ze stond weer op en probeerde gewicht op haar rechtervoorpootje te zetten, maar dat deed pijn. Ze moest zich er maar doorheen zetten, want ze moest de weg terugvinden. Ze begon weer te lopen, maar merkte dat het niet echt goed ging door die pijnlijke poot. Hoe moest ze nou terugkomen? Ze moest nu niet zo zwak doen, ze was er zelf opuit gegaan om de omgeving te verkennen en het was dus haar eigen verantwoordelijkheid en misschien was ze wel helemaal niet verdwaald en was ze best dichtbij haar ouders. Ze begon rustig te worden, maar stond wel op drie pootjes, want de ander deed pijn. Ze keek nu even rustig om haar heen, maar niks kwam haar nog bekend voor. Het leek ook allemaal zo veel op elkaar. Ze kon geen bomen meer uit elkaar houden, wat moest ze nu doen? Ze bleef om haar heen kijken, misschien moest ze eerst even wat gaan rusten en dan zou ze misschien daarna terug kunnen komen naar Icy en Lionheart en misschien zou een van hun dan naar haar pootje kunnen kijken en ze zou natuurlijk ook op haar donder krijgen, maar dat maakte haar niet uit. Ze had nou eenmaal even een avontuur gehad. Ze ging even liggen en keek om haar heen en probeerde de locatie te bepalen waar ze was.

Na een tijdje gerust te hebben stond ze weer op en probeerde nog een keer op haar pootje te staan, maar het wilde nog steeds niet. Ze zuchtte even geïrriteerd, maar begon toen verder te lopen. Ze moest haar weg terug vinden, want anders zou ze hier misschien voor altijd moeten blijven en wat dan? Ze wist het niet. Met grote ogen keek ze om haar heen, maar welke kant ze ook op liep, niks kwam haar bekend voor. Ze zou Icy, Lionheart en Braveheart nooit meer terugzien, ze wist het nu wel bijna zeker. Wat moest ze nu doen? Ze had nog niet geleerd hoe ze echt voor haarzelf kon zorgen, alleen hoe ze moest jagen, maar dan ook alleen maar jagen op muizen en hoe moest het dan in bladkaal? Hoe ging ze dan prooi voor haarzelf vinden en hoe wilde ze haarzelf gaan verdedigen tegen vossen of dat soort dieren. Die kon ze echt niet aan in haar eentje, want ze had nog nooit gevochten. Ze keek geschrokken toen er struiken begonnen te ritselen, wat moest ze nu doen? Ze kon zichzelf nog niet verdedigen en wat nou als ze aangevallen zou worden? Haar ogen werden groot, ook al stonden haar nekharen overeind en was ze ongeveer twee keer haar grootte het was nog steeds niet echt groot en een volwassen kat of nog erger een vos of das zou haar heel makkelijk kunnen doden als die dat wilde, maar ze wilde nog niet dood. Wat had ze toch gedaan? Als ze dit zou overleven en terug bij Icy en Lionheart zou komen, zou ze eerst wat vechttechnieken willen leren voor ze er weer alleen opuit zou gaan, want ze zou er heus wel nog een keer tussenuit gaan als ze de kans nog kreeg, want dit was eigenlijk ook wel leuk, het enige nadeel was dat ze verdwaald was geraakt en dat zou haar de volgende keer niet weer gebeuren en haar pootje zou ze de volgende keer ook niet weer bezeren. Ze wachtte gespannen af op hetgeen wat uit de struiken zou komen. Ze hoopte dat diegene haar niks zou doen, maar ze kon daar niet zeker van zijn en ze wilde het al helemaal niet vertrouwen, vooral niet als het een vreemdeling zou zijn. Ze liet haar staartje zenuwachtig heen en weer gaan, wachtend op wat er zou gaan gebeuren.

Goldtail sloop still door het bos. Een konijn was zoekend aan het rondhuppelen voor hem zonder te weten dat dit zijn laatste minuten konden zijn. Nog even en dan zou hij toeslaan. Hij zette zijn poot naar voren maar trok hem snel terug toen een takje knapte. Hij keek geërgerd naar het takje toen het konijn opkeek. Nu was het zijn laatste kans. Hij sprong uit de struiken en begon versnellend achter het konijn te gaan. Een verassingen aanval kon al niet meer dus was het maar even zwoegen om hem te pakken te krijgen. de pech sloeg toe want het konijn was maar een paar vossenlengtes van zijn hol bezig geweest. Boos gaf hij maar de jacht op. Hij vond wel iets op de terugweg naar huis. Opeens hoorde hij een kat rondrennen door de bossen. hij keek met een schuin gehouden kop naar de kitten want die bewoog zich veel te stil verder voor een volwassen kat. Hij volgde stil zonder zich te haasten tot hij de kitten zag stilzitten. Goldtail was weer veel te luid geweest want de kitten keek zijn richting uit. Hij kwam maar tevoorschijn want schuil houden had toch geen zin meer. " Hey kleintje. Wat doe jij hier zo diep in het bos?" Vroeg hij met een vriendelijke stem. Hij wou niet gevaarlijk aankomen. Dat is iets dat je nooit tegen een kitten mag zijn. Kittens onthouden echt bijna alles.

Leaf wachtte af op wat er naar haar toe zou komen. Toen ze een kater op haar af zag komen. Voelde ze zich aan de ene kant opgelucht dat het geen vos of das was, maar ze voelde zich nog steeds niet veilig. Wat moest ze nu doen als ze aangevallen zou worden? Wegrennen? Maar waar naartoe dan? Ze was toch verdwaald, maar ze wist wel dat ze dan weg zou proberen te komen, maar haar pootje zou haar aardig langzamer maken. Ze kon het maar beter afwachten. Ze had haar nagels toch maar voor de zekerheid uitgeklapt, want ze moest zichzelf proberen te verdedigen als ze aangevallen werd, dan maakte ze misschien nog iets kans. Maar ze wist wel zeker van niet. "Hey kleintje. Wat doe jij hier zo diep in het bos?" Vroeg de kater toen vriendelijk aan haar. Leaf keek de kater aan met grote ogen. Ze had verwacht dat hij helemaal niet zo vriendelijk zou zijn, maar ze kon er natuurlijk ook weer eens naast hebben gezeten. Ze ging nu wat rustiger zitten, maar ze vertrouwde het nof steeds niet helemaal, misschien deed de kater eerst vriendelijk en viel hij haar daarna alsnog aan. Ze hield haar pootje iets van de grond terwijl ze zat, want ze wilde er niet te veel druk op zetten, want straks werd het alleen maar erger en dan kon ze ook niet meer terug lopen, als ze tenminste de weg ooit nog terug zou vinden.

Maar ze moest nu nog de vraag van de kater beantwoorden. Ze keek even langs de kater heen naar de struiken, maar ze kon nog steeds niks herkennen. Ze zuchtte even en keek toen weer naar de kater. "Eh, ik ben verdwaald, denk ik." Zei ze voorzichtig. Ze wist niet wat de kater wel niet van haar moest denken nu ze had gezegd dat ze verdwaald was. Ze zou hem maar niet vertellen over wat er met haar pootje was gebeurd, want dan zou hij haar helemaal voor gek verklaren, want het was ook niet slim van haar geweest om achterom te kijken terwijl ze aan het rennen was. Ze wist wel dat ze waarschijnlijk nog wel meer vragen zou krijgen, maar ze zou alleen degene beantwoorden die ze wilde beantwoorden, want ze wilde niet te veel kwijt. Straks was het alsnog een kater die slecht was en dan zou ze hem teveel informatie over haarzelf vertellen en dat wilde ze niet. Ze liet haar staartje rustig heen en weer gaan en wachtte voor de kater om iets te zeggen, maar toen schoot haar een vraag te binnen. "Wie ben je eigenlijk?" Vroeg ze aan de kater. Ze wilde wel weten wie degene was waarmee ze aan het praten was, want dan zou ze Icy en Lionheart erover kunnen vertellen. Tenminste als ze hun ooit nog terug zou zien, maar ze had een gevoel dat het wel goed zou komen. Ook al was ze er nog steeds niet zeker van. Ze wachtte geduldig op het antwoord van de kater.

Ze antwoordde op zijn vraag. Goldtail had al zo iets gedacht. Kittens waren nooit zo ver van huis. Waarschijnlijk was ze verkeerd gelopen toen ze terug wou gaan. Als hij zich goed herinnerde was hier nergens dicht in de buurt een plek waar iemand woonde. " Zo ziet het er inderdaad ook uit." Antwoordde hij simpel. "Wie ben je eigenlijk?" Vroeg ze. " Mijn naam is Goldtail. Ooit van gehoord." Antwoordde hij opnieuw. Als hij wat meer te weten zou komen zou hij haar misschijn terug thuis krijgen. " Wat is jou naam? En je loopt ook wel een beetje mank als ik je goed heb zien lopen. Ik hoop dat die niet te veel pijn doet." Zei Goldtail terwijl hij wat rond keek. Ze kwam van een kant waar hij niet zeker van was of die richting ergens uit kwam. Ze was vast de verkeerde kant op gelopen. En de kant die ze nu heen liep wist hij wel zeker dat die bij een dassen burcht uit kwam. " Uh ik weet niet zeker of je dat weet maar woon je ergens dicht bij een dassen burcht. zo niet loop je duidelijk verkeerd. Of ben je een dassen burcht tegengekomen toen je van thuis naar hier kwam? " Hij dacht even na toen hij naar de kitten keek. Hij herkende iets in haar. Helaas kon hij niet ruiken vanwege hij wat verkouden was. Dat ging wel over. " Ik vraag me nog steeds af hoe je hier zo diep in dit woud bent gekomen. De Shadowclan grens is hier niet ver vandaan. En het dichtste bewond gebied is hier wel een halve kilometer vandaan. Jij wel een erg boeiend verkenertje zijn.

Leaf wachtte rustig op het antwoord van de kater. "Mijn naam is Goldtail. Ooit van gehoord." Antwoordde Goldtail. Die naam kwam haar ergens bekend van voor, maar ze kon het zo snel niet plaatsen. Misschien was die naam ooit een keer genoemd door Icy of Lionheart, maar ze kon het zich even niet herinneren. "Wat is jou naam? En je loopt ook wel een beetje mank als ik je goed heb zien lopen. Ik hoop dat die niet te veel pijn doet." Zei de kater. Leaf keek hem aan. Ze mocht hem niet te veel vertellen, maar misschien zou ze anders nooit terugkomen. "Ik ben Leaf." Begon ze. "Dochter van Icy en Lionheart." Eindigde ze. Ze moest dit wel vertellen, want anders zou ze misschien nooit meer terugkomen en dat wilde ze niet, want ze wilde wel terugkomen bij haar ouders. Ook al zou ze flink op haar donder krijgen. Ze keek even naar haar pootje. Ze was echt niet van plan om tegen Goldtail te zeggen dat haar pootje wel aardig pijn deed, want straks vond hij haar zwak en dat wilde ze niet. "Het gaat wel met mijn pootje." Antwoordde ze. "Uh ik weet niet zeker of je dat weet maar woon je ergens dicht bij een dassen burcht. zo niet loop je duidelijk verkeerd. Of ben je een dassen burcht tegengekomen toen je van thuis naar hier kwam?" Vroeg Goldtail toen aan haar. Ze wist het eigenlijk niet meer. Ze was er misschien wel langs gekomen, maar ze was haar gevoel voor richting kwijt. "Ik vraag me nog steeds af hoe je hier zo diep in dit woud bent gekomen. De Shadowclan grens is hier niet ver vandaan. En het dichtste bewond gebied is hier wel een halve kilometer vandaan. Jij wel een erg boeiend verkennertje zijn." Zei Goldtail. Leaf keek hem aan. "Ik ben in ieder geval niet van Shadowclan." Zei ze en ze had eigenlijk ook helemaal niet door dat ze zo dicht bij de grens was geweest. Leaf dacht nog een keer goed na over wat Goldtail had gezegd, maar ze kon het zich eigenlijk niet echt goed herinneren. "Ik weet niet of ik erlangs ben gekomen." Zei ze. Misschien was ze er wel langs geweest, maar misschien had ze het ook nog niet eens gemerkt.

Bij haar naamvallen dacht hij opnieuw na. Hij had die naam ook al horen vallen. En Toen hij haar zag was ze ook niet echt onbekend van. Toen ze haar ouders namen liet vallen kon hij alle touwtjes bijeen binden. " Tuurlijk! daar herken ik je van. Je hebt het gezichtje van je moeder en de vacht patronen van je vader. En als ik kon ruiken had ik je al sneller naar huis kunnen brengen. Ik ben de beste vriend van Icy. Je moeder. Die lacht zich wel te pletter als ze hoort dat ik je niet herkende. Je trek hard op haar." Vertelde Goldtail. Hij wees naar de juiste kant naar huis. " Dat is de juiste weg. Hmm, Als ik Icy goed ken zal ze eigelijk niet de toestemming geven dat je alleen rond loopt hier in het bos als je nog zo jong bent. En Lionheart denk ik ook niet. Ben jij weg geglipt?" Vroeg hij. Toen hij jong was wou hij ook al zo graag rond lopen in het bos. Het leek hem geweldig toen hij er gewoon naar keek. Misschien wou ze nog even blijven. " Ik moet wel gek zijn je niet naar huis te sturen maar als je nog even wilt rond hangen mag je dat. Ik leg het dan wel uit als Icy of Lionheart per ongelijk ons pad kruist." Zei hij en toen hij weer even naar haar poot keek voegde hij er nog aan toe. " Lionheart is een medicijnkat. Heeft hij je al iets gezegt welke kruiden je nodig hebt? Aan mij moet je het al niet vragen. Misschien ken jij er zelf meer over dan ik."

Leaf keek naar de kater. Misschien was hij helemaal niet zoals ze had gedacht, want ze had het gevoel dat ze zijn naam al wel eens eerder had gehoord, alleen ze kon het nog steeds niet helemaal plaatsen. Ze wachtte op een reactie van de kater, misschien kon hij haar wel helpen, maar dan moest ze eerst weten waar ze zijn naam van kende. "Tuurlijk! daar herken ik je van. Je hebt het gezichtje van je moeder en de vacht patronen van je vader. En als ik kon ruiken had ik je al sneller naar huis kunnen brengen. Ik ben de beste vriend van Icy. Je moeder. Die lacht zich wel te pletter als ze hoort dat ik je niet herkende. Je trek hard op haar." Zei Goldtail. Daar kende ze hem dus waarschijnlijk van. Waarschijnlijk had ze Icy er al wel eens over horen praten en daardoor kwam zijn naam haar bekend voor. Goldtail wees naar de kant waar ze naartoe moest gaan en zei: "Dat is de juiste weg. Hmm, Als ik Icy goed ken zal ze eigelijk niet de toestemming geven dat je alleen rond loopt hier in het bos als je nog zo jong bent. En Lionheart denk ik ook niet. Ben jij weg geglipt?" Leaf keek Goldtail aan. Ze was er inderdaad tussenuit geglipt omdat ze de omgeving een keer zelf wilde verkennen. "Ik wilde graag alles een keer in mijn eentje bekijken zonder iemand die zegt wat je moet doen." Antwoordde ze. Dit was de waarheid. Ze had graag alles een keer zelf gezien zonder dat iemand tegen haar zei waar ze wel en niet naartoe mocht gaan, maar het was anders uitgepakt dan ze had gedacht. "Ik moet wel gek zijn je niet naar huis te sturen maar als je nog even wilt rond hangen mag je dat. Ik leg het dan wel uit als Icy of Lionheart per ongelijk ons pad kruist." Zei Goldtail. Leaf keek omhoog naar de kater, ze moest ook gek wezen wilde ze hier blijven, want ze zat al in de problemen, maar straks zou ze nog grotere problemen krijgen als ze langer weg bleef. "Lionheart is een medicijnkat. Heeft hij je al iets gezegt welke kruiden je nodig hebt? Aan mij moet je het al niet vragen. Misschien ken jij er zelf meer over dan ik." Leaf keek naar Goldtail toen hij dit zei. Leaf dacht even goed na, maar ze kon zich niks erover herinneren. Ze zou het maar meteen vragen als ze terug was. "Ik heb hier nog niks over geleerd, dus dat schiet niet echt op." Zei ze. Ze dacht nog een keer na over het nog even blijven, want ze twijfelde nog steeds, maar wat maakte het uit? Ze zat waarschijnlijk toch al in de problemen, dus waarom zou ze dan niet langer weg kunnen blijven? Daar kon ze geen antwoord op geven, dus was de keuze wel makkelijk gemaakt. "Ik kan denk ik nog wel even blijven, want ik zit nu toch al in de problemen en dan maakt het niet uit als ik nog iets langer weg blijf." Zei ze en wachtte op de reactie van Goldtail.

Ze gaf toe dat ze ertussenuit was geglipt. " Oké, Je hebt gelijk. Nu dat je toch al in problemen zit kun je wat rond snuffelen. Ik wil je ontdekkingen gunnen waar ik ook niet op kon wachten. Dus ik zal je niet in de weg zitten maar volg je gewoon als bescherming als je wat gevaarlijk tegenkomt. Inclusief je ouders. Die zijn nu ook wat gevaarlijk." Lachte hij. Hij kon toen ook niet wachten met verkennen dus wist hij hoe zij zich nu voelde. Hij keek even wat rond waar ze het beste kon beginnen. Hij probeerde ook te ruiken dat hem al wat begon te lukken. " Ik denk dat we daar het beste kunnen beginnen. Tenzij je een andere kant op wil. Jij bent de verkenner." De eerste keer hier zijn was geweldig. Tot je je eerste vijand tegenkomt en snapt dat het hier ook gevaarlijk was. Meestal eindigde een verkenning zo. En hij kan het weten. Dus hij volgde gewoon om er voor te zorgen dat het niet totaal verkeerd loopt.

Leaf wachtte geduldig af. Ze wist da ze nog niet klaar was met ontdekken en ze wilde nu ook niet stoppen, want ze zou waarschijnlijk hierna voorlopig geen kans er meer voor krijgen en dan kon ze beter nu alles gaan verkennen. "Oké, Je hebt gelijk. Nu dat je toch al in problemen zit kun je wat rond snuffelen. Ik wil je ontdekkingen gunnen waar ik ook niet op kon wachten. Dus ik zal je niet in de weg zitten maar volg je gewoon als bescherming als je wat gevaarlijk tegenkomt. Inclusief je ouders. Die zijn nu ook wat gevaarlijk." Lachte Goldtail. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Het klonk grappig, ook al wist ze dat het ook wel de waarheid was, maar daar wilde ze zich niet druk om maken. "Ik denk dat we daar het beste kunnen beginnen. Tenzij je een andere kant op wil. Jij bent de verkenner." Leaf keek de riching uit die Goldtail had aangegeven. Daar was ze nog niet geweest, dus misschien zou het wel wat wezen om te kijken wat daar was. Ze knikte even naar Goldtail en ging toen die richting uit. Het was in ieder geval niet de richting naar haar huis toe, dus dat was een voordeel, ook al verwachtte ze dat Lionheart en Icy misschien al aan het zoeken waren naar haar. Ze negeerde de gedachte, ze zouden haar wel vinden. Ze zette voorzichtig druk op haar pootje, dat zou nog wat worden, zo kwamen ze nooit snel vooruit, maar ze moest het ermee doen en misschien zou het niet uitmaken als ze maar door de pijn heen beet. Ze zette de ene poot voor de andere neer, alleen die ene poot bleef pijn doen, maar ze moest nu sterk zijn, want ze wilde niet dat Goldtail het merkte, want dan zou hij haar waarschijnlijk meteen naar Lionheart sturen en dat wilde ze nog niet.

Goldail voelde dat de tijd steeds maar verder begon te lopen en dat Lionheart en Icy het al lang gemerkt had dat Leaf weg was. En dat ze natuurlijk al op zoek zijn naar een geur spoor van haar. Of die geur spoor al gevonden hebben. Maar leaf wist al dat ze in problemen zat. Dus ging ze verder. Hij had het gevoel dat hij ook in problemen zat als Icy merkte dat hij haar zin liet doen. Daar vond hij wel iets op. Tot nu toe was er nog niets gevaarlijks. Gelukkig. Maar dat zou misschien nog veranderen. Leaf leek wel wat last te hebben van haar poot maar leek ook van haar tocht te genieten. Icy zei dat ze de slimst was van de twee. Hopelijk had ze daar gelijk in. Want Icy kon hun nu al goed in de buurt zijn. Maar het was hier wel mooi in dit gedeelde van het bos. en er liepen niet veel vossen of dassen rond. Leaf leek wel een gelukskat dat ze dit bos als eerste verkenningstocht had uitgezocht. Bij zijn eerste verkenningstocht was hij allen maar dennen tegengekomen. Dit was een gemengd bos met hier en daar wat struiken. Hij zag een braamstruik en at er een of twee bessen van. Twee andere gaf hij aan Leaf. " Hier, dit zijn braambessen. Heel lekker en niet giftig." Nu had hij wel een paar plekken op zijn mond maar die gingen er wel uit. Het was wel een raar gezicht. Een oranje kat met paarse vlekken rond zijn mond.

Leaf liep rustig verder. Ze had geen zin om te denken wat haar ouders nu aan het doen waren, want dat zou haar alleen een schuldgevoel geven en dat wilde ze niet. Ze leip niet snel, maar dat maakte voor haar niet uit. Ze probeerde zo min mogelijk druk op haar pootje te zetten en alsnog door te lopen. Lionheart zou wel wat voor haar pootje weten, maar hij was er nu niet en ze had ook geen zin om haar verkenning te gaan stoppen om haar pootje. Ze liep door en keek af en toe om haar heen, ze wist dat ze nu op onbekend terrein was, maar omdat Goldtail bij haar was maakte ze zich er niet zo druk om, het zou vast wel goedkomen en Goldtail wist waarschijnlijk de weg wel. Ze merkte dat Goldtail stopte om wat bessen te eten. Leaf draaide zich om naar Goldtail en kee naar de bessen die hij haar gaf. "Hier, dit zijn braambessen. Heel lekker en niet giftig." Zei Goldtail. Leaf rook een keer aan de bessen en bekeek ze nog een keer goed. Daarna probeerde ze er eentje en nam daarna ook de andere, want het smaakte echt lekker. Ze had niet echt honger, dus meer bessen hoefde ze niet en ze keek naar Goldtail. "Gaan we verder of wil je me terugbrengen voor je problemen krijgt met Icy?" Vroeg ze. Ze wist dat Icy misschien boos kon zijn op Goldtail om dat hij het had toegestaan dat ze gewoon verderging met haar verkenning en ze wilde niet dat andere katten problemen kregen door de dingen die zij deed.

"Gaan we verder of wil je me terugbrengen voor je problemen krijgt met Icy?" Vroeg Leaf. " We zijn al een hele tijd van elkaar weg geweest door een das. Nu dat we weer bij elkaar zijn lijken we elkaar beter te begrijpen. Icy zal het heus wel dit keer ook begrijpen. Net zoals Lionheart. En die vind wel iets voor je poot. Hij kent echt alles over medicijnen. Dat bewonder ik wel aan hem. Een goede vader voor je." Antwoorde Goldtail. Hij nam een laatste bes en stond weer klaar om te volgen. " Ik ga heus je pret niet verpesten." Voegde hij er aan toe. Een wandeling zou hem goed doen. en hij ging wel zien als het zo ver was. tot nu toe hadden ze nog niets van hun laten weten. Hopelijk bleef dat zo ook voor een tijdje. zo kon Leaf haar tocht afmaken en haar naar huis brengen. En zo kon hij ook zonder gezien te worden weer naar huis en had hij geen problemen. Hij keek naar Leaf of ze weer verder wou. Het was wel wat grappig dat hij nu een kitten volgde. Maar ja, Hij wou ook nog iets anders doen. Hij zocht altijd wel iets uniek om te doen. wel, dit was nu eens echt uniek om te doen. En ook best wel leuk.

Leaf wachtte op het antwoord van Goldtail. Het maakte haar niet uit of ze nu terug moest, want ze had al aardig wat gezien, ook al had ze een gedeelte alleen maar gezien omdat ze de weg kwijt was, maar dat maakte haar nier uit. Ze wist eigenlijk nog steeds niet precies waar ze was, maar dat maakte voor haar niks uit. Ooit zou ze dit bos goed kennen, maar dat zou nog wel wat tijd kosten. "We zijn al een hele tijd van elkaar weg geweest door een das. Nu dat we weer bij elkaar zijn lijken we elkaar beter te begrijpen. Icy zal het heus wel dit keer ook begrijpen. Net zoals Lionheart. En die vind wel iets voor je poot. Hij kent echt alles over medicijnen. Dat bewonder ik wel aan hem. Een goede vader voor je." Zei Goldtail. Leaf knikte, ze wist dat ze wel geluk had om Lionheart als vader te hebben, maar ze stond er meestal niet echt bij stil, omdat ze niet anders weet dan dat hij een goede vader voor haar is. "Ik ga heus je pret niet verpesten." Voegde Goldtail eraan toe. Leaf dacht even na. Ze begon al wel wat moe te worden, maar dat kwam waarschijnlijk ook vanwege haar pootje, maar ze wilde graag nog wel een stukje verder en dan zou ze daarna wel terug kunnen gaan. "We kunnen nog wel een stukje verder gaan, maar veel verder ga ik niet meer." Zei ze. Ze moest namelijk ook nog weer terug naar de plek waar ze was geworden en met elke stap die ze zette leek het een heel eind verderweg te raken, ook al was het waarschijnlijk helemaal niet zo ver weg als ze dacht, maar dat kon ze nu niet inschatten.

Goldtail zag da ze niet al te veel meer verder kon met haar poot. En ze vertelde ook dat ze niet al te veel meer verder kon. We waren nog een heel stuk van huis af. Gelukkig was ze nog een kitten en was ze nog licht. Hij kon haar wel naar huis brengen. Hij wandelde nog een stukje rond. Op zoek nog naar iets interessants om heen te gaan. " als het te erg word kan ik je naar huis dragen. je bent nog licht genoeg voor mij. als je het niet erg vind natuurlijk dat ik je dan draag." Zei hij rustig.Hij hield het wel tot daar vol. Leaf leek een rustig type. ze zou niet al te veel bewegen als hij haar zou dragen. Dat waren de meeste dingen die een ouder haatte. Een kitten dat maar niet stil bleef hangen als je hem verplaatste. Hij draaide nog een keertje rond om er zeker van te zijn dat er geen vos een das was. Hij wou zeker zijn dat ze geen problemen opdoken. Een gewonde kat trok af een toe verkeerde gasten aan.

Leaf wachtte op Goldtail's antwoord. Ze wist niet goed wat voor antwoord ze moest verwachten, maar daar zou ze wel achterkomen als ze maar wachtte. "als het te erg word kan ik je naar huis dragen. je bent nog licht genoeg voor mij. als je het niet erg vind natuurlijk dat ik je dan draag." Zei Goldtail rustig. Leaf keek hem aan, natuurlijk zou ze het eerst wel proberen, maar als ze te moe zou worden zou ze het niet echt erg vinden, ook al zou het dan misschien een beetje raar overkomen bij Icy en Lionheart, maar dat zou haar dan niet uitmaken. Ze keek even om haar heen. Er was niet echt veel meer wat ze vandaag wilde zien. Ook al verwachtte ze aan de ene kant dat dit het enige is wat ze de komende tijd zal zien, want Icy en Lionheart zullen niet blij zijn als ze terug zou komen of eigenlijk blij dat ze terug is, maar boos dat ze is weggegaan zonder iets te zeggen. "Misschien is het beter als we nu maar richting Icy en Lionheart gaan." Zei ze en begon de tegenovergestelde richting uit te lopen als waar ze naartoe aan het gaan was. Ze wist niet of ze goed liep en al helemaal niet of het de snelste route was, maar Goldtail zou haar wel naar de juiste plek wijzen als ze verkeerd ging. Rustig liep ze verder, maar ze werd steeds vermoeider en druk op haar pootje zetten wilde ook al niet meer, dus ze draaide zich om naar Goldtail. "Wil je me nog steeds dragen?" Vroeg ze. Ze zou zo stil mogelijk blijven hangen als Goldtail het nog steeds wilde, want anders zou ze zelf verder moeten lopen.

Leaf nam de juist beslissing door terug naar huis ter keren. Tot zijn verbazing nam ze meteen de juiste weg. Ze leek inderdaad wel slim. Ze hield de terugweg nog een goed stuk vol tot haar poot te veel zeer begon te doen. dat zag hijzelf ook wel. Hoe ze nog een paar meter verder strompelde. "Wil je me nog steeds dragen?" Vroeg ze aan hem. " Ik heb het zelf voorgesteld. Natuurlijk draag ik je nog wel." Antwoordde hij. Hij wandelde tot bij haar en neeg zijn kop om haar zacht met haar nekvel op te pakken. Ze was niet zwaar zoals hij al gedacht had. Hij trippelde verder zonder al te veel te wiggelen. Het ging zeer goed tot ze de grot waar ze woonde naderde. Daar begon zijn nek toch wat zeer te doen. als ze dicht genoeg bij waren zette Goldtail haar neer. "Hier zijn we dan. Ik hoop dat ze niet al te kwaad zijn op je. Je bent een goede padvinder. dat maakt je nog ooit tot een goede spoorzoeker. Hij keek door de struiken naar het open veld waar de grot stond. Hij zag ze nog niet dus wie weet waren ze nog op zoek. Of waren ze al terug en zaten ze nu in de grot te wachten tot ze terug kwam. Ze zullen niet echt geduldig zijn Dacht hij. " Wil je dat ik meekom of kun je zelf wel aan?" Vroeg hij. Ze zag er sterk uit dus kon ze het misschien zelf wel aan. Hij kon Icy misschien ompraten om haar niet te hard te straffen.

Leaf wachtte rustig op de reactie van Goldtail. Als hij haar niet meer wilde dragen zou ze wel verderlopen, ook al zou het dan een stuk langzamer gaan. "Ik heb het zelf voorgesteld. Natuurlijk draag ik je nog wel." Antwoordde Goldtail. Leaf wachtte totdat hij naar haar toe kwam en haar bij haar nekvel oppakte. Ze probeerde zo rustig mogelijk te blijven hangen en ondertussen toch om haar heen kijken welke richting ze uit gingen. Misschien zou ze de weg ooit nog een keer terug hier naartoe kunnen vinden. Leaf herkende de grot waar haar ouders misschien op haar zouden wachten, maar ze konden ook nog steeds aan het zoeken zijn of ze hadden het niet gemerkt, maar het laatste leek voor haar wel heel onrealistisch. Ze werd weer neergezet op de grond en ze draaide zich om naar Goldtail. Ze keek omhoog naar hem en wachtte even, ze wist namelijk niet of ze eht wel durfde om alleen naar binnen te gaan, want straks zouden ze heel boos op haar zijn. "Hier zijn we dan. Ik hoop dat ze niet al te kwaad zijn op je. Je bent een goede padvinder. dat maakt je nog ooit tot een goede spoorzoeker." Zei Goldtail. Leaf voelde zichzelf best wel trots. Ze probeerde wat rechterop te gaan staan en wat groter te lijken, maar dat lukte niet heel goed. "Wil je dat ik meekom of kun je zelf wel aan?" Vroeg Goldtail. Leaf dacht even na, als Goldtail mee zou gaan zou het zeker opvallen, maar als ze alleen zou gaan had ze misschien nog kans om naar binnen te glippen zonder dat iemand haar zou hebben gemerkt. Ook al leek het haar niet logisch. "Ik denk dat het beter is als ik alleen ga, want dan heb ik misschien nog kans om ongezien naar binnen te komen en zonder dat ze het zouden merken." Zei ze. Ze wist het niet zeker, maar ze kon het altijd proberen. Misschien hadden haar ouders haar nu al ontdekt, maar dat maakte niet uit. Ze was nu dichtbij de grot, dus dan zouden ze er niks van kunnen zeggen. Maar er was altijd nog één probleem, hoe ging ze het uitleggen over haar pootje? Ze zou er wel wat op verzinnen. Ze kon ook gewoon zeggen dat ze in de grot was gestruikeld, maar waarschijnlijk zou dat niet geloofwaardig overkomen.

"Ik denk dat het beter is als ik alleen ga, want dan heb ik misschien nog kans om ongezien naar binnen te komen en zonder dat ze het zouden merken." Antwoordde Leaf. Het was te proberen maar dat leek wel ongeloofwaardig. ze was een hele tijd weg geweest. Hoe konden ze dat niet gezien hebben. Leaf leek het ook wel door te hebben want ze wou niet echt naar de grot gaan. " Veel sterkte dan." Zei Goldtail en wandelde de struiken uit. Hij bleef nog wat rondhangen als ze leken terug te komen van hun zoektocht. Het kon nog steeds zijn dat ze weg waren; Icy gaf het nooit op. Dat wist hij. Leaf ging waarschijnlijk nog heel wat geschreeuw tegemoet gaan. Arme kitten. Maar Icy en Lionheart moeten ook heel ongerust geweest zijn. Zo waren ouders ook. Altijd beschermend naar hun kittens toe. Maar soms moeten ze ook wel kwaad zijn. Zo was het.

Leaf wachtte nog even op de reactie van Goldtail, maar ze had wel verwacht dat hij haar alleen zou laten gaan zonder mee te gaan. "Veel sterkte dan." Zei Goldtail en ze zag hoe de kater in de bosjes verdween. Leaf keek nog even naar de plek waar Goldtail was verdwenen, maar draaide zich toen om en focusde haar aandacht op de ingang van de grot. Ze probeerde plekken te vinden hoe ze ongezien richting de grot zou kunnen komen, maar ze wist dat ze niet veel kans had dat het zou gaan slagen, vooral omdat het sluipen niet goed ging met haar zere poot. Ze kon het beste maar gewoon naar de ingang van de grot gaan en hopen dat haar ouders het niet merkten, maar ze wist dat de kans bijna nul was dat ze niet gezien zou worden. Ze ging zo laag mogelijk als ze kon richting de ingang van de grot en keek even om het hoekje bij de ingang en liep toen zo snel mogelijk als ze kon naar binnen. Eindelijk was ze binnen en nu was het afwachten op wat er zou gebeuren, als er niks zou gebeuren zou ze ook niks zeggen, maar ze wist wel dat iemand het wel gemerkt had moeten hebben.

Lionheart had met verdriet de zoektocht opgegeven. ze leek verdwenen te zijn. Hij lag opgerold te wachten. Slapen kon hij niet. Hij zat te piekeren waar ze kon zijn. Hij had geen spoor gevonden. Dat vreemd was. Opeens hoorde hij een mislukt gesloop van buiten de grot. hij stond op en ging kijken. Hij zag Leaf in een soort sluiphouding naar de ingang sluipen. Als je dat sluipen kon noemen. " Leaf, je hebt wat uit te leggen." Gromde hij. Hij nam haar met haar nekvel en bracht haar naar binnen. " Waar heb jij rondgehangen?" Vroeg hij met een kwade ondertoon. En toen zag hij haar poot. " Je bent gewond. Ik zal er even naar kijken." Als hij haar poot nakeek was hij kalm. Hij consenteerde zich altijd op zijn werk. Hij gaf haar een paar papaver zaadjes. " Het is wat gekneusd. Het geneest zo wel. Maar nu wil ik jou verhaal."