{Frostlake} Borders~

''Jahoor, heerlijk!'' Hij legde de nadruk op het laatste gedeelte. Wonderland rolde eventjes plagerig met haar ogen. "Je bent en blijft een lui beest." Miauwde ze plagerig, waarna ze zich even uitrekte. ''Jaja, ik kom al!'' Miauwde de kater, waarna hij overdreven zuchtte. "Gaat het te hard voor je oude botten?" Miauwde Wonderland wat droogjes, plagerige grijns op haar lippen gespeeld.

De poes maakte een opmerking over zijn luiheid, waar hij hartelijk om greens. "Gaat het te hard voor je oude botten?" Miauwde ze nog geen tien seconden later tegen hem, en een plagerige grijns was te zien. De zwarte kater rolde op zijn beurt met zijn ogen. ''Moet jij zo nodig zeggen!'' Miauwde hij terug en dook het struikgewas in, hier had hij namelijk een dikke muis onder zien kruipen. Met het diertje tussen zijn tanden stak hij zijn kop weer uit de struiken, en een trotse grijns sierde zijn lippen.

Wonderland stapte met parmantige pasjes verder, haar neusje wat meer de lucht in gestoken. ''Moet jij zo nodig zeggen!'' Miauwde Frostlake haar toe. Wonderland opende haar mond om te reageren en draaide haar kop om, maar zag dat Frostlake de struiken in dook. De poes vernauwde haar ogen eventjes wat vragend en hield haar koppie scheef. Pas toen zag ze de muis. "Opschepper," Miauwde ze alleen, nog wel plagerig. Jagen was voor haar soms nogal moeilijk voor haar, gezien dat ze zo snel afgeleid raakte.

"Opschepper," miauwde Wonderland plagerig. Hij greens eventjes, voor hoever dat kon met de muis tussen zijn kaken. Hij stapte de struiken uit en liet de muis voor de gemberkleurige poes vallen. "Hier," miauwde hij kort en greens weer naar haar. Hij wist best dat het nog lang zou duren als Wonderland zelf ging jagen, en hij was toch meestal wel snel in het verzamelen van prooi. Hij hoorde een stuk verderop nog een muisje, en dook weer het struikgewas in, hier was niks aan. Die muizen lagen gewoon voor het oprapen. Hij nam de tweede prooi mee naar Wonderland. Hij nam een fikse hap, ze moesten snel zijn, als ze voordat de duisternis echt viel de borders wilden bereiken.

Wonderland keek naar de muis die voor haar poten landde. "Denk je nou echt dat ik niet zelf kan jagen, Frostlake?" Miauwde ze, haar toon geamuseerd en ietwat plagerig. Hierna viel ze zelf in de jachthouding en sloop ze naar het ritselende struikgewas toe. De poes zwiepte een aantal keer kort met haar staart in concentratie en dook daarna de struiken in. Met een vlugge beet maakte ze de muis af en liep ze terug naar Frostlake, waar ze weer neerplofte met een plagerige glimlach op haar gezicht.

"Denk je nou echt dat ik niet zelf kan jagen, Frostlake?" Miauwde de poes geamuseerd en plagerig. Ze ving al snel een muis. "Nu heb ik die muis voor niks gevangen." Miauwde hij droogjes en keek met een neutrale blik naar Wonderland. Hij greens kort en at snel zijn muis op, aangezien de schemer al begon te vallen. Toen hij eenmaal klaar was wierp hij de botjes in het struikgewas, en keek naar de overgebleven muis.

Wonderland rekte zich eventjes uit en keek hem rustig aan. "Ik moet je toch wel leren dat ik best zelf-voorzienend kan zijn, niet?" Miauwde ze luchtig, waarna ze er even blik wierp op de muis. "Je kunt er een queen ofzo blij mee maken? Iemand die het wel echt nodig heeft?" Haar mondhoeken krulden eventjes wat omhoog.

"Ik moet je toch wel leren dat ik best zelf-voorzienend kan zijn, niet?" Miauwde de poes luchtig, en Frostlake greens naar haar. "Je kunt er een queen ofzo blij mee maken? Iemand die het wel echt nodig heeft?" Hij knikte. "Geweldig idee, Wonderstar!" Miauwde hij en groef een klein kuiltje onder een struik, waar hij het muisje inlegde en wat aarde er over heen wreef. Toen wendde hij zich weer tot de gember kleurige poes. "Zullen we dan maar?" Vroeg hij grijnzend. De zon was nog maar een klein streepje, en in de verte hoorde hij het donderpad al wat rommelen. Ze waren dicht bij de ThunderClan grens. "Ik stel voor dat we eerste de grens met ThunderClan checken en dan die met WindClan," miauwde hij en keek toen vragend naar Wonderland.

Wonderland rekte zich eventjes overeind en keek even rond. De krekels begonnen langzaam al een beetje hun liederen te tsjirpen. "Geweldig idee, Wonderstar!" Miauwde de kater. Wonderland lachte wat schamper. "Als ik iets nooit wordt, is het clanleader." Miauwde ze haar schouders ophalende. "Zullen we dan maar?" Vroeg Frostlake vervolgens grijnzend. Wonderland bibberde eventjes maar wist nog wel een ietwat weifelende glimlach tevoorschijn te halen. "Uhu," Reageerde ze. "Ik stel voor dat we eerste de grens met ThunderClan checken en dan die met WindClan," Miauwde de kater vervolgens. Plots wat stilletjes volgde Wonderland, stiekem was ze niet zo'n held.

"Als ik iets nooit wordt, is het clanleader." Miauwde de poes haar schoudens ophalende. De nachtzwarte kater greens eventjes naar de gemberkleurige poes. "Uhu," was het enige wat hij nog van Wonderland hoorde. Frostlake ging toen maar voor, want met de WindClan kon je het nooit echt goed weten. Ze hadden een van hun katten Elder gemaakt. In de verte rook hij het Thunderpath al, tevens de geur van ThunderClan. Wat gerommel klonk in de verte. Hij keek naar Wonderland. Hopelijk schrok ze straks niet van een of ander monster en schoot ze het stinkende pad op.

Wonderland beet eventjes iets op haar lip. Het duister en de felle lichten van de monsters begonnen haar toch ietsjes op de zenuwen te werken en het maakte haar ietwat bang. Maar ze wilde het niet tonen. Het was iets wat haar tegenhield. Normaal was ze nooit zo van haar 'trots' behouden, maar deze keer wel. Ze wist zelf niet eens waarom. Wilde ze niet dat Frostlake dacht dat ze een zwakke kat was? Ze zwiepte wat nerveus met haar staart en slaakte echter een zacht geschrokken gil toen een monster voorbij raasde. Ze klampte snel haar kaken op elkaar. Mousedung!

De kater merkte dat Wonderland wat nerveus begon te worden, was dat door de nachtelijke trip of de aanstormende monsters? Hij wierp een snelle blik op de poes toen zijn ogen alweer naar het Donderpad getrokken werden. Hier raasde een monster voorbij en even werd hij verblind door de felle lichten die het ding op hen liet rusten. Hij deed een stal naar voren, in een fractie van een seconden. Het was zijn instinct geweest die hem dit had laten doen. Een geschrokken gil kwam uit de mond van de gemberkleurige poes, waarna ze haar tanden op elkaar klemde. Hij had haar de weg geblokkeerd naar het Donderpad, stel dat ze van schrik iets raars zou doen? Snel deed hij een pas terug en zwiepte een keer met zijn staart. Ze mocht niet merken dat hij.. Dat hij haar wilde beschermen. Hij snapte zichzelf even niet meer. Wonderland was een goede vriendin, toch? Hij was even wat verward, maar pakte dit al snel weer op. Hij keek naar de poes en knikte met zijn kop als bevestiging om verder te lopen. Nog altijd was hij wat verward, misschien had hij zichzelf wel voor gek gezet.

Plotseling blokkeerde Frostlake het pad voor haar om het donderpad op te schieten van schrik. De paniek begon langzaam weg te ebben uit haar ogen en haar spieren raakten minder gespannen. Om eerlijk te zijn was ze inderdaad een willekeurige kant opgeschoten als hij haar baan niet geblokkeerd had, met alle gevolgen van dien. Ze haatte luide geluiden, ze kon ze niet goed hebben en ze joegen haar dan ook flinke angst aan. Ze keek eventjes beschaamd weg. Vaak schaamde Wonderland zich niet, maar wel als ze erg domme dingen ging doen en zich dat besefte. "Sorry.." Mompelde ze, haar oren wat naar achter leggende. "Ik.. Ik zal mezelf wat meer beheersen.. Hoop ik.."

De poes keek wat beschaamd weg. "Sorry.." Mompelde ze toen, haar oren wat naar achter leggende. "Ik.. Ik zal mezelf wat meer beheersen.. Hoop ik.." Frostlake greens eventjes naar haar. "Het geeft niet," miauwde hij en keek in haar ogen. Iets in hem gaf een warm gevoel. Ze kwamen nu al aardig in de buurt van de grens met WindClan, het Thunderpath hadden ze achter zich gelaten. Een uil was te horen in de verte. Een aantal donkere wolken kwamen hun kant op. "Zeg me niet dat we onweer krijgen.." Miauwde de kater en keek naar Wonderland.

Frostlake zei dat het niet uitmaakte, maar wat haar betrof maakte het wel uit. Ze voelde zich ietwat beschaamd. Hij zou nu vast denken dat ze een watje was of iets dergelijks. Bij die gedachte fronste ze eventjes. Normaliter maakte het haar niet eens zoveel uit wat andere katten van haar dachten. Maar nu ze wat hechtere banden begon te smeden met anderen, iets wat ze voorheen maar wat graag voorkwam onbewust, begon het haar wel uit te maken en ze vond het zorgelijk. Ze spitste haar oren en schrok op uit haar gedachtes toen de kater over onweer begon. “Wat..?“ Miauwde ze wat geschrokken. ”Moeten.. Moeten we schuilen?” Haar stem was een twijfelachtige mompeling. Ze wist niet zeker wat ze moest doen bij onweer. Nooit geweten. Die les had ze blijkbaar een keer gemist.

“Wat..?“ Miauwde Wonderland wat geschrokken. Frostlake wendde zijn kop weer af en keek naar de dreigende wolken. De kater haalde diep adem om kalm te blijven. Zo dicht bij de WindClan grenzen, maar te weinig tijd om terug te gaan naar het kamp. Ze zouden ziek kunnen worden en de Clan kon in deze periode geen zieke Warriors gebruiken. ”Moeten.. Moeten we schuilen?” Klonk de twijfelachtige stem van Wonderland in zijn oren. Frostlake knikte. "Ja, kom mee, ik weet wat." Hij vond het niet veilig om onder een boom te schuilen, want zo vlak bij de grens waren er niet veel en was de kans op inslag groter. Hoe lager, hoe beter. Zijn blik was gevallen op iets wat leek op een oud hol, van een konijn, vos of das. Hij trippelde erheen en maakte de ingang weer toegankelijk, aangezien er wat takken voor lagen. De geur was totaal weggetrokken uit het hol. Hij keek naar de gemberkleurige poes en zwiepte met zijn staart als teken dat ze hierin konden. Hij ging haar voor en zag dat deze ruimte groot genoeg was voor hen. Het was niet diep, maar zo bleven ze wel droog en veilig voor de bliksem. Hij wachtte tot de poes ook binnen was en schoof zorgvuldig de takken weer voor de ingang, anders droop alle regen zo naar binnen, en zou het hol onder water komen te staan.

De calico poes keek wat zorgelijk naar de lucht. Ze hield niet van luide geluiden. Regen vond ze nog wel prima, het getik van de bui maakte haar altijd wat slaperig of gaf haar wat extra stof tot denken. Maar dit gerommel en gedonder, wat al dreigend in de verte klonk, vond ze maar niks. Ze liet haar blik even wantrouwig naar de lucht glijden, tot Frostlake haar uit haar gedachten haalde met zijn stem. "Ja, kom mee, ik weet wat." Miauwde de kater en Wonderland volgde wat weifelend. "Leid de weg, Froststar," Miauwde ze, rustig verder gaande met de eerdere bijnamen. Ze fronste wat naar het hol, waarvan ze de oorsprong niet eens kon herkennen. "Weet je het zeker..?" Mompelde ze wat, maar hij gebaarde dat ze naar binnen moesten. Ze haalde haar schouders wat op en kroop naar binnen, niet blij met de krapheid, maar ze mopperde niet. Ze verstopte haar voorpoten onder haar lichaam en krulde zichzelf iets op, terwijl de donder de den eventjes liet schudden. Bah.. Onweer.. Ze wierp even een blik op Frostlake, kijkende of hij nog wat te zeggen had.

Het was eventjes stil tussen de twee. Frostlake ging aan de andere kant liggen, Wonderland nog een beetje ruimte gevende. Buiten stak een fikse storm op en de donder werd steeds beter te horen. Hij keek naar Wonderland, die ook even naar hem keek. "Wonderstar, u bent toch niet bang?" Miauwde hij op een zorgzaam toontje en greens. Hij was niet bang, maar vond het alleen spannend zo dicht bij de grenzen. Een flits verlichtte de den. Voor de zekerheid keek hij nog of de takjes bleven liggen, dat was gelukkig wel het geval.

Wonderland kneep haar ogen eventjes dicht toen de donder weer rommelde. Het ging bij haar door merg en been. Frostlake's stem liet haar opschrikken en ze keek op. "Wonderstar, u bent toch niet bang?" Miauwde de kater. Wonderland verschoot wat en trok haar neus wat op. Ze had niet gedacht dat het zo duidelijk was geweest. "N-nee, natuurlijk niet." Ontkende ze, misschien ietwat fel omdat ze zich zo betrapt voelde. Maar zo fel bedoelde ze het niet, zeker niet toen een nieuwe flits haar weer ietwat ineen liet krimpen.

"N-nee, natuurlijk niet." Ontkende ze, maar hij wist wel beter. Hij negeerde de felle toon van de kattin, en zag in zijn ooghoek hoe ze ineenkromp toen er een nieuwe flits was. "Wat vind jij van dat hele gedoe met WindClan?" Miauwde hij toen vragend aan haar. Zelf wist hij het niet zo goed, misschien wist Wonderland er wel meer van. Anders zou hij eens proberen een gesprek met Shrewstar aan te knopen, om meer duidelijkheid voor de Clan te krijgen.