Duckling patroll [+Timberpaw]

Zelfs hier, vele vossenlengtes voor de grens met de Windclan, kon de schuchtere apprentice de geur van het Donderpad ruiken. Het was een zware, zure stank die Swanpaw deed denken aan kraaienvoer. Stomme patrouilles. Zijn mondhoeken hingen zwakjes naar beneden en zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer. Hij wierp een snelle blik over zijn schouder en sjokte verder. Het was nog vroeg in de ochtend, de zon was nog maar net achter het woud vandaan gekomen en alles was ingelegd met glinsterende dauwdruppels. Het beloofde een zonnige dag te worden, want er was geen wolkje te bespeuren. Dat wordt zweten, dacht Swanpaw somber en hij wiebelde ongemakkelijk met zijn snorharen. Het Donderpad lag nu niet meer dan een paar staartlengtes verder. De stank vulde zijn neusgaten en verdoofde zijn tong. Het werd moeilijk om te onderscheiden welke geur die van de Shadowclan was, en welke die van de Windclan. De leerling kneep zijn ogen samen en tuurde naar de overkant. Aan zijn linkerpoot bevonden zich de Fourtrees, een nautraal gebied dat vier enorme eikenbomen bevatte waar steeds de Grote Vergadering werd gehouden.  Rechts van hem lag het territorum van de Windkatten. Het zag er maar kaal uit, vond de apprentice. Nerveus gleden zijn indigo ogen verder over de grens. Hopelijk zijn er geen andere katten. Swan had geen zin in moeilijkheden.     

{+ Timberpaw}

Met volle tegenzin strompelde Timberpaw achter twee Warriors aan. De patrouilleleider had perse een Apprentice meegewild op een patrouille en Timberpaw had net zijn kop uit de Den gestoken. En toen werd hij gelijk meegesleurd. De WindClan Apprentice keek nog wat slaperig naar de grond en luisterde maar met een half oor naar wat de Warriors te vertellen hadden. Natuurlijk gingen ze naar de grens met ShadowClan, want die moest nu wel goed bewaakt worden. Het maakte Timberpaw eigenlijk niet veel uit, hij zou de grens niet kunnen beschermen tegen een dolgedraaide Warrior, dus waren namen ze hem ook mee?

Met een zucht koppelde hij zichzelf los van de patrouille, hij mocht zelf de andere kant van de grens checken en eventueel verversen. De Apprentice slofte met zijn poten over de zanderige grond en hield een afstand met het stinkende zwarte pad. Als hij een ShadowClan kat zou tegenkomen, zou hij zich niet kunnen verdedigen omdat hij nog nauwelijks trainingen daarin had gehad. En net op dat moment raasde er een monster voorbij. Het keiharde rommelende geluid galmde nog na in zijn oren en Timberpaw sprong geschrokken op en drukte zijn voorpootjes op zijn oren. Een rilling gleed over zijn rug en hij keek op toen het geluid weer wegvaagde. Toen hij zijn groene blik weer voor zich uit wilde richten, merkte hij een zwart witte vorm op. Met grote ogen van schrik keek hij naar de ShadowClan kat, zijn nekharen sprongen overeind.

Swanpaw kende de symptomen van een monster niet. De enige keer dat hij het tweebeenetende, kattenverpletterende onding had gezien was vanop grote afstand en dat was al een hele tijd terug. Nietsvermoedend zwierf het katertje verder, terwijl hij een half oog op het stinkende Donderpad hield. Het begon als een laag gegrom, als dat van een humeurige das, maar zwol in een beangstigend tempo aan. Elke hartslag dreunde de grond harder en klonk het geschreeuw van het monster luider. Swan wierp een blik over zijn schouder, de leerling had zijn indigo ogen wijd opengesperd en zijn lippen hadden zich tot een angstige grimas gevormd. Het leek nog geen seconde te duren, maar tegelijkertijd een eeuwigheid. Zwalpend en bulderend raasde het beest verder, het liet een spoor van stank, stof en warmte achter, zodat Swanpaw het gevoel kreeg dat hij zou moeten overgeven. Met stuntelige passen probeerde de leerling weg te lopen, maar plots was het voorbij. Het monster was weg gedenderd, zonder hem te schampen of zelf maar vuil te maken. Hij keek gespannen om zich heen, zijn staart zwiepte onrustig heen en weer en zijn oren veranderden de hele tijd van positie. Het is weg, verzekerde Swanpaw zichzelf. Hij zuchtte en liet zijn schouders zakken. De leerling liet zijn blik even naar de overkant drijven terwijl hij zijn achterwerk op de grond plante. Het Windclanterritorium werd gemarkeerd door iets nieuws, een vorm van een levend dier: een kat. De apprentice strompelde achteruit, zijn oren plat in zijn nek en met de staart van een eekhoorn. De Windclankat had een korte pels in verschillende soorten tinten bruin en een gestroomlijnd lichaam. Swan wist dat als het op vechten zou aankomen hij nooit zou kunnen winnen, hij was te klein en te traag. Een ongemakkelijk lang moment overwoog de jongeling zijn mogelijkheden; hij zou zich altijd kunnen omdraaien en doen alsof er niets aan de hand was. Zijn andere opties waren roepen of vechten. Wat als hij me volgt, schoot er door zijn hoofd, wat als ik hem tot in het hart van de Schadowclan leid? Dan zal iedereen met haten, en dan zullen zíj weten hoe het met óns gesteld is... Dat mocht niet gebeuren. Optie B  dus. "Je zit wel erg dicht bij de Schadowclan, d-dat mag niet...", kraste Swanpaw weinig overtuigend. Hij schraapte zijn gebroken keel en probeerde zich zo breed mogelijk op te stellen, iets wat weinig effectief bleek te zijn.  

De ShadowClan kat leek meer geschrokken te zijn van het monster dan van hem. Maar alsnog. Zijn houding zag er wat vijandelijker uit dan die van hem. Timberpaw begon de grond met zijn poten te kneden en keek een beetje hulpeloos om zich heen. Waar was de patrouille nou? Als zij zouden komen konden zij met hun gezag deze Apprentice wegjagen, dan kwam het niet aan op een gevecht en werd de oorlog gestart. Nerveus slikte de tabby en zwiepte een keer met zijn staart. "Je zit wel erg dicht bij de Schadowclan, d-dat mag niet..." Zijn kop werd teruggedraaid naar de Apprentice. Wat had hij nou gezegd? Timberpaw probeerde wat vijandig te sissen en krulde zijn rug. "Misschien sta jij wel te dicht bij de WindClan grens." Gromde hij terug over het pad. Wat dacht deze ShadowClan kat wel niet? Alsof hij nog nooit iets geleerd had over de regels bij een grens!