INTRUDER!

Snorrend lag de kater tegen de buik van zijn moeder aan en toen hij zijn slaap volledig kwijt was geraakt gaf hij een van zijn siblings even een zetje, zodat hij zich kon opheffen. Zo sterk was hij namelijk nog niet. Met nieuwsgierige oogjes keek hij de Nursery rond, de felle zonnestralen hielden hem ervan af om naar buiten te kijken. Maar toen hij een donkere schaduw zag, dook Marrowkit weg onder de mosrand. Wat was dat?! Toen de kater zijn kopje ophief zag hij een groen balletje zijn kant oprollen. Zijn nekharen sprongen overeind en hij porde Saltkit die toevallig naast hem lag. "Saltkit!" Fluisterde hij serieus en gaf haar nogmaals een por, misschien wat hard, maar het was ook dringend! "Ik heb een indringer gesignaleerd!" Piepte hij vervolgens angstig.

OOC; Eerste post voor Saltkit C:

"Watisset..?" Haar stem was verstrengeld met slaap, maar begreep ze het niet? Ze zouden elk moment aangevallen kunnen worden door de indringer! "Indringer komt ook slapen..." Marrowkit verbrak zijn blik naar de indringer naar Saltkit en porde haar nogmaals, een gefronste uitdrukking op zijn gelaat. "Niet gaan slapen!" Piepte Marrowkit luid en porde haar nu meerdere malen. "Straks worden we aangevallen!" Klaagde hij en dit keer ging hij over de rand hangen van het nest. De ronde vijand kwam steeds dichterbij. Een speels briesje blies tegen hem aan, maar de vijand versnelde. Angstig piepte Marrowkit en dook weer weg bij de rand. "Hij komt!"

Hij gromde zo hard als hij kon tegen het ding, maar het kwam steeds dichterbij. Oh nee! "Nyaargh.. Marrow..." Maar ze hield haar ogen gesloten. "Fijn..." De kater legde zijn oortjes geïrriteerd in zijn nek en draaide zich om naar Saltkit. Hij had haar hulp nodig en zij bleef als een lui iemand liggen! Hij stapte stampend op haar af, zoveel mogelijk geluid makend op zijn weg en boog zich voorover haar oor. "SALTKIT!" Riep hij in haar oor zo hard als hij kon, maar ook weer niet zo hard dat hij iedereen wakker maakte. Lichtelijk hijgend van zijn geschreeuw ging hij zitten en keek of zijn zusje wakker zou schieten.

Als antwoord kreeg hij een klap tegen zijn wang en hij voelde de nageltjes van Salt ertegen drukken. Klagelijk piepte Marrowkit. "Morrow hou je kop...!" Beledigd sprong de kitten achteruit en wierp een furieuze blik op zijn zusje, de indringer helemaal vergetend. "Je mag niet slaahaan!" Piepte hij verontwaardigd en sprong weer naar voren en drukte zijn pootjes op haar voorpoten. "Je bent zelf stom!"

Ze trok haar poten onder hem uit en nogmaals piepte Marrowkit. "En jij mag niet roepen!" Marrow gromde boos en sprong weer van Saltkit af. Zij was dit allemaal begonnen en dat zou mama straks ook horen! "Nee jij bent stom!" Marrow piepte weer. "Jij bent de stomste stommerd van allemaal!" Zijn staartje ging omhoog, deels opgezwollen, maar hij was heel erg trots op zijn antwoord.

"En jij bent een bangerik!" Marrowkit draaide zich snel weer om naar Saltkit en opende zijn mond om te antwoorden. "Hele--!" Maar Saltkit wierp zich op hem. Geschrokken viel hij achterover, maar het grootste gedeelte van zijn val werd gebroken door het mos. "MAMA!" Piepte hij zo hard als hij kon, waarna hij fel met zijn poten tegen Saltkit sloeg, furieus keek hij de grijze kitten aan.

Zijn gepiep hielp! Zijn moeder kwam in actie en trok hem van stomme Saltkit weg. Boos keek hij haar aan, maar wierp toen een zielige blik op zijn moeder. "Het maakt me niet uit wat er aan de hand was. Ik wil wel dat jullie sorry tegen elkaar zeggen." Zijn ogen werden groot. Nee, dat NOOIT! "Watj-" Marrowkit keek beledigd naar Marrow en toen weer zielig naar zijn moeder. Hij wilde zijn mond openen om te klagen, maar zijn zusje was hem te snel af. "Sorry Morrow..." Marrow's staart was nog steeds twee keer zo dik en hij wendde zijn kopje beledigd af. "Dat moet je ook zeggen, nu moet je nederig mijn poot likken!" Hij hief zijn pootje op, alsof hij doodserieus was. Geen sorry voor Salt!

Marrow glimlachte speels toen Salt werd tegengehouden om op hem af te schieten. Plagerig stak hij zijn tong uit, maar toen was hij degene waar een felle blik op werd gericht. "Marrowkit, ik waarschuw je. Excuses of de eerst komende halve maan in de nursery blijven. Ik heb geen zin in geruzie." Zielig legde hij zijn oortjes in zijn nek en wendde zijn blik af. "..Sor..ry" Mompelde hij binnensmonds. Natuurlijk meende hij het ook niet!

"Komop kinderen..." Door zijn moeder's staart werd hij tegen haar aangedrukt, maar Marrow weigerde om Salt aan te raken. Ze was daar te stom voor en straks werd hij besmet met stommeritus! "We zijn allemaal familie en we moeten er voor mekaar zijn. Daar zijn we immers familie voor." Marrow snoof en wurmde zich onder de staart vandaan. "Zij begon.." Mompelde hij en stapte klungelig over de rand van het mos en zag de indringer. Maar nu zag het meer uit als een grote bal, bijna groter dan hij. "En Salt mag niet met mijn nieuwe vriend spelen!" Piepte hij en sprong op de groene bal, maar viel er weer vanaf toen deze onder zijn gewicht kapseisde.

Toen hij weer terug wilde krabbelen op zijn nieuwe vriend, was deze verdwenen en bungelde deze boven zijn kop. Een jammerpiep kwam uit zijn mond. "Wat had ik je net gezegd Marrow?" Marrowkit keek eigenwijs naar zijn moeder. "Dat ik sorry moest zeggen en lief moest zijn, maar toen ik Salt net vroeg om te spelen deed ze stom en nu wilt ze vast ook niet spelen, dus mag dat ook niet met mijn vriend!" Piepte hij vervolgens.