Let the training begin! [+Poppypaw]

Eigenlijk had hij er sinds de ceremonie wel een beetje naar uitgekeken. De trainingen met Poppypaw zouden zeker apart worden, maar ze konden er toch ook lol aan beleven? Het was zeker iets om te onthouden voor later. Met een grijns stond hij op, het vroege ochtendlicht begroette zijn lichte vacht en zijn blauwen ogen kneep hij even dicht om te slaap ervan te verjagen. Het was dan nu ook echt tijd! De Warrior, wiens nest zich nog voor de ingang bevond, stapte uit zijn nieuwe Den en schudde zijn vacht even uit voordat hij het kamp overstak. Wacht.. Hij had Poppypaw beloofd dat hij geen lieve Mentor zou worden, goed. De kater veranderde zijn glimlach in een wat norse uitdrukking, maar zijn ogen glansden plezierig. Vervolgens kroop hij door de Apprentice Den en vestigde zijn blik op Poppypaw, die hij een flinke por gaf. "Kan de luilak opstaan voor de training of moet ik deze nog een paar uurtjes uitstellen?" Probeerde hij wat sacherijnig te zeggen, maar af en toe kon hij zijn plezier er niet vanaf houden. Snel trok hij zich weer terug en wachtte daar op zijn Apprentice.

Met licht knorrende en fluitende geluidjes kwam haar adem haar mond uit geslopen terwijl ze diep weggezonken was in haar slaap. Poppypaw had zichzelf wat meer opgekruld in haar nest en genoot van haar slaap. Totdat er plotseling een poot tussen haar ribben gerost werd. "Gah!" Bracht ze geschrokken uit terwijl ze in haar nest schokte en zich geschrokken helemaal uitstrekte. "Kan de luilak opstaan voor de training of moet ik deze nog een paar uurtjes uitstellen?" Klonk een chagrijnige stem en Poppypaw vernauwde haar ogen met een glimlach terwijl ze opkeek. "Nou als het mogelijk zou zijn..." Begon ze plagerig terwijl ze zich even uitstrekte. "Nee, geef me een minuutje en ik ben der." Een gaap ontsnapte uit haar mond en ze rekte zich een tweede maal uit. "Lichamelijk dan. Mentaal kan ik nog niks beloven."

Het begon al gelijk met de plagerijen, maar daar trok de Warrior zich niets van aan. Als Poppypaw minder training wilde, dan moest ze dat zelf weten, hij zou haar zeker niet uit haar nest sleuren voor dát. Maar goed, ze kwam er al aan. "Lichamelijk dan. Mentaal kan ik nog niks beloven." Zebrachase grijnsde hij even. "Als dat betekent dat er minder tegenstribbelingen voor mij zijn, dan mag dat wel blijven hoor." Glimlachte hij en stond even op om naar de prooistapel te lopen. Daar pakte hij een simpele muis bij zijn staart en keerde weer terug naar zijn vorige zitplaats. "Hier, dan kan je wat van die vreselijke slaap afkomen." Hij liet de muis voor de ingang vallen.

Zebrachase was duidelijk niet van plan om de plagerijen achterwegen te laten en begon meteen goed. Ze bleef nog even wat lui in haar nest liggen en keek afwachtend naar haar mentor. "Als dat betekent dat er minder tegenstribbelingen voor mij zijn, dan mag dat wel blijven hoor." Glimlachte hij. Poppypaw stak haar tong uit en strekte haar nek om hem te volgen met haar honingkleurige ogen. Maar de kater kwam alweer terug. "Hier, dan kan je wat van die vreselijke slaap afkomen." Miauwde Zebrachase. Poppypaw glimlachte plagerig. "Ontbijt op bed? Je bent een schat," plaagde ze hem, waarna ze eindelijk haar nest uitkwam en bij de muis neerplofte. "Moet jij niet eten trouwens?"

"Ontbijt op bed? Je bent een schat," En hiermee had zijn plan gewerkt. De Apprentice kwam de Den uit en plofte neer bij haar ontbijt. Nu had hij haar precies waar hij haar wilde hebben, uit haar nest. "Moet jij niet eten trouwens?" De kater grijnsde hierbij, oh, hiervoor had hij zijn antwoordje wel gereed. "Een echte Warrior wacht met eten als deze zijn taken heeft volbracht." Met een zwiep van zijn staart sprong hij weer overeind, hij kon bijna niet met wachten! "Maar goed, vertel mij maar eens onder je maal wat je allemaal al hebt geleerd, zodat je geen dubbele lessen krijgt."

Tevreden nam Poppypaw een hap van de muis die tussen haar zachte voorpootjes lag en spitste haar oren toen Zebrachase weer begon te steken. "Een echte Warrior wacht met eten als deze zijn taken heeft volbracht." Miauwde de kater. Auch... Dat stak. Ze trok eventjes haar oren ietsjes naar achter en een vlaag van verdriet glanste eventjes in haar ogen. Maar dit maskeerde ze alweer vakkundig binnen een hartslag en ze zette weer een glimlach op. "Dat doen ze, ja," Miauwde ze, met dezelfde, ietwat waterige glimlach. Als ze ooke en warrior had kunnen zijn... Misschien was dit één van de redenen waarom ze geen warrior was, naast de trainingen. "Maar goed, vertel mij maar eens onder je maal wat je allemaal al hebt geleerd, zodat je geen dubbele lessen krijgt." Miauwde Zebrachase vervolgens. Poppypaw keek wat verbaasd op. "Ik heb alles wel redelijk gehad... Jagen, vechten.. Het gaat om bijschaven en wat de ingewikkeldere technieken."

"Dat doen ze, ja," Had hij daar nou iets anders gezien dan een glimlach of had hij weer zitten te dagdromen? De Warrior slikte even wat ongemakkelijk en fronste wat, maar zette een wat flauwe glimlach op zijn gezicht. "Ik heb alles wel redelijk gehad... Jagen, vechten.. Het gaat om bijschaven en wat de ingewikkeldere technieken." De kater knikte en zwiepte even met zijn staart, mooi, een ander onderwerp, daar kon hij tenminste wat mee. "Zullen we dan gaan? Dan beginnen we eerst met je vechttechnieken en als er nog genoeg licht is kunnen we ook gaan jagen, of ben je het daar niet mee eens?" Zebrachase grijnsde en keek even naar de lucht. De zon was net opgekomen, dus hadden ze waarschijnlijk nog genoeg tijd.

Poppypaw nam een laatste hap van haar muis en veegde met haar voorpoot haar snorharen en snuit netjes schoon. Ondertussen wierp ze een schuin, honingkleurig oog op haar mentor, wachtende tot deze weer zou spreken. "Zullen we dan gaan? Dan beginnen we eerst met je vechttechnieken en als er nog genoeg licht is kunnen we ook gaan jagen, of ben je het daar niet mee eens?" Miauwde Zebrachase. Poppypaw glimlachte rustig. "Gaat u toch voor," Miauwde ze, met een lichte buiging van haar kop, waarna ze overeind kwam. "Kunnen we alsjeblieft niet te snel lopen?" Vroeg ze daarna met een lichte aarzeling, "Mijn conditie is nog niet heel erg geweldig.." En er is altijd nog de kans dat de ziekte terugkomt. Voegde ze er stilletjes en verbeten in haar gedachten aan toe.

"Gaat u toch voor," Zebrachase knikte wat kortaf en draaide zich om. Na een paar passen sprak Poppypaw echter weer. "Kunnen we alsjeblieft niet te snel lopen?" Zebrachase stopte in zijn passen en draaide zijn kop om, licht gefronst. "Mijn conditie is nog niet heel erg geweldig.." De Warrior bleef even staan, maar knikte vervolgens. Natuurlijk! Ze was zo'n lange tijd ziek geweest en daardoor was ze wellicht wel haar conditie kwijt geraakt. "Dan werken we daar vandaag wel aan, maar je moet zeggen wanneer je echt niet kan. Anders krijg je misschien wel een overwerkte spier." Glimlachte hij vervolgens en verliet het kamp door de zo veel gebruikte ingang. "Je voelt je toch wel helemaal goed, toch? Dat je straks niet instort.." Sprak hij vervolgens toen hij weer in de open lucht was gekomen en een wat bezorgde blik op Poppypaw had geworpen.

Het was heerlijk om buiten het kamp te zijn en Poppypaw genoot er ook zichtbaar van. Het poesje ademde diep in en uit en sloot haar ogen eventjes om de nieuwblad geuren goed in zich op te nemen. Het was altijd zo treiterig geweest om de geuren wel vaag door de kruidenwalm heen te ruiken, maar niet de medicine cat den uit te mogen. Ze schrok op uit haar gedachten en spitste haar oren toen Zebrachase echter weer begon te spreken. "Dan werken we daar vandaag wel aan, maar je moet zeggen wanneer je echt niet kan. Anders krijg je misschien wel een overwerkte spier." Miauwde de kater met een glimlach. Poppypaw haalde haar schouders met een glimlach op. "Ik zal mijn conditie ooit terug moeten krijgen," Miauwde ze fijntjes, maar toch op warme toon. "Je voelt je toch wel helemaal goed, toch? Dat je straks niet instort.." Vervolgde Zebrachase hierna. Poppypaw keek hem rustig aan. "Ik voel me prima," Miauwde ze enkel, het nog licht drukkende gevoel op haar borstkas negerende. Ze was eindelijk die stomme medicine cat den uit. En ze was niet van plan om weer terug te gaan. Ziek of niet ziek. Op dat vlak was ze zo koppig als een ezel. "Kunnen we beginnen?"

"Ik zal mijn conditie ooit terug moeten krijgen," De kater haalde zijn schouders wat op en begon weer verder te lopen. Het trainingsveld lag niet ver van het kamp af, dus Poppypaw kon hier onmogelijk uitgeput van raken. "Ik voel me prima," Hij draaide zijn kop weer om en keek haar even serieus aan. Ze zag er niet echt ziek uit, dus hij kon toch wel verder gaan? Zebrachase schudde zijn kop even en vervolgde zijn pas weer. "Kunnen we beginnen?" Hij glimlachte bij deze vraag en duwde zichzelf door een laag struiken. Daar was het, de zandkuil waar iedere Apprentice wel een training kreeg. "Ja, ja.." Grinnikte hij en sprong in het zand. "Goed, laat maar eens zien wat je allemaal kan. Val me maar aan." Zebrachase zakte door zijn poten voor extra stevigheid en zwiepte een keer met zijn staart.

Poppypaw keek haar mentor met een lichte glimlach aan en zakte ietsjes door haar poten heen. Het mulle zand kietelde aan haar pootkussentjes. "Ja, ja.." Grinnikte Zebrachase, "Goed, laat maar eens zien wat je allemaal kan. Val me maar aan." Poppypaw glimlachte wat plagerig. "Met alle genoegen..." Miauwde ze op dezelfde plagerige toon, maar hierna kwam er een geconcentreerde blik in haar honingkleurige ogen. Ze zette zich af in het zand en sprintte recht op Zebrachase af, maar op het laatste moment, voordat ze recht tegen hem op zou botsen, zette ze zichzelf af en sprong ze zo hoog mogelijk om over hem heen te springen en hem van achter aan te vallen. Alleen... De kracht in haar poten viel tegen en ze vroeg zich mentaal af of ze wel hoog genoeg gesprongen was...

[/quote]

"Met alle genoegen..." Zebrahase keek nog even zogenaamd verbaasd naar Poppypaw, maar concentreerde zich vervolgens weer. De Apprentice kwam op hem af, maar voordat ze een verwachte botsing zou maken met hem, maakte ze een sprong. Zebrachase maakte een mentale notitie ervan dat dit een compliment waardig was, maar zag dat Poppypaw zelf de kracht van haar afzet niet goed had berekend. De Warrior deed een snel pasje opzij, zodat ze niet op hem zou landen en glimlachte. "Ik wil als eerste zeggen dat je een geweldige tactiek in je hoofd had, dat was al erg goed." Begon hij, maar zette toen een wat serieuzer gezicht op. "Alleen moet je nog wel even letten op de kracht van je poten, maar weet dat dit al erg goed was." Glimlachte hij tenslotte nog.

Poppypaw wankelde eerst eventjes toen ze in het zand neerkwam en had moeite haar balans te vinden. Maar hierna keek ze om naar Zebrachase, die netjes opzij was gesproken. Mislukt. Maar het ging sowieso al niet zoals ze wilde. "Ik wil als eerste zeggen dat je een geweldige tactiek in je hoofd had, dat was al erg goed." Begon hij, maar zette toen een wat serieuzer gezicht op. "Alleen moet je nog wel even letten op de kracht van je poten, maar weet dat dit al erg goed was." Wat beschaamd gaf Poppypaw een aantal likken over haar borstkas, om hem naar niet aan te hoeven kijken. "Het was de bedoeling over je heen te springen en je van achter aan te vallen," Bekende ze al mompelend, "Vroeger kon ik dat." Ze begroef haar klauwen even wat gefrustreerd in de aarde. Ze had er een hekel aan als het niet lukte

Ze keek hem nadien ook niet meer aan, maar besteedde meer aandacht aan haar vacht. Ergens kon hij haar ook wel begrijpen, hij vond het zelf ook niet leuk om dingen aan te merken aan iemands technieken, maar ja, hij was nu wel de Mentor. "Het was de bedoeling over je heen te springen en je van achter aan te vallen," Mompelde ze uiteindelijk toch en Zebra gaf een klein kort knikje. "Vroeger kon ik dat." Zebrachase slikte wat nerveus en zwiepte vervolgens met zijn staart. "Nou, weet dat een RiverClan Warrior dat niet zomaar had aan zien komen, hoor." Glimlachte de Warrior en deed een pas naar voren. "Vroeger is al geweest, je moet je nu gewoon concentreren op je trainingen zodat je straks een Warrior bent." Vervolgde hij zichzelf. "Nou, wil je nog verder gaan met dit of even gaan jagen?"

Zwijgend keek Poppypaw naar de verse krasjes die achtergelaten waren door haar doornscherpe klauwen. Ze moest niet ongeduldig zijn. Ze zou vanzelf een warrior worden. Het was slechts een kwestie van tijd, ze was er van verzekerd. "Nou, weet dat een RiverClan Warrior dat niet zomaar had aan zien komen, hoor." Glimlachte de Warrior en deed een pas naar voren. Voorzichtig keek Poppypaw op en ontmoette zijn blik met haar eigen honingkleurige ogen. "Vroeger is al geweest, je moet je nu gewoon concentreren op je trainingen zodat je straks een Warrior bent." Vervolgde hij zichzelf. "Nou, wil je nog verder gaan met dit of even gaan jagen?" Voorzichtig glimlachte Poppypaw door zijn opbeurende woorden. "Bedankt," Miauwde ze, haar kop eventjes beleefd buigende. "Ik zou graag nog wat meer willen oefenen. Jij bent hier toch om me iets te leren?" Miauwde ze, de laatste woorden op een plagerige toon uitsprekende.

Zebra werd weer wat gerustgesteld toen Poppypaw zijn blik weer kruiste, goed, dan hoefde hij zich geen zorgen te maken over een Apprentice die over alles in zou zitten. Opgelucht zuchtte de kater toen hij een voorzichtige glimlach zag op haar gelaat. "Bedankt," Hij haalde zijn schouders wat op, hij wilde niet dat katten door hem verdrietig of boos werden. "Ik zou graag nog wat meer willen oefenen. Jij bent hier toch om me iets te leren?" Hij haalde zijn wenkbrauwen wat op. "Oh, dus we gaan het weer zo doen?" Zei hij met een verbaasde toon en zette zich toen plots af van de zanderige grond en stak zijn voorpoten uit om zo Poppypaw van haar eigen poten af te gooien. Het hoorde bij de training, of ja, hij wilde haar natuurlijk ook even terugpakken voor dat geplaag!

Een ondeugende twinkeling verscheen in Poppypaw's ogen terwijl ze keek naar de kater voor haar. "Oh, dus we gaan het weer zo doen?" Miauwde deze, waarna deze zich afzette en ineens op haar af kwam razen. Voor een moment bevroor Poppypaw, net een moment teveel. Ze was eventjes totaal verloren voor wat ze moest doen, maar uiteindelijk sprong ze wel opzij. Ze was half uit de weg toen Zebrachase haar tackelde. De kater's kracht en gewicht lieten haar omvertuimelen, over hem heen omdat ze niet meer met haar poten op de grond stond. Uiteindelijk lag ze half op z'n rug. "Nou," Lachte ze, "Dat ging soepel, maar ja, ik blijf zo doen ja!" Grinnikte ze.

Tot zijn genoegen was Poppypaw wel verbaasd toen hij zijn plotselinge tackle had ingezet. Toch wist ze nog wel opzij te springen, contact was echter niet meer te vermijden. De kater voelde de plof toen hij op de grond terecht kwam en het halve gewicht van Poppypaw op zijn rug voelde drukken. "Nou," Lachte Poppypaw en Zebrachase keek wat verward omhoog. Nou ja, ze had zijn aanval ontweken, deels dan.. "Dat ging soepel, maar ja, ik blijf zo doen ja!" De kater draaide zijn kopje nog wat meer en knikte met opgeheven wenkbrauwen. "Goed, want dat had je ook beloofd, weet je nog? Dat je het me niet gemakkelijk zou maken?" Grijnsde Zebra vervolgens nog wel.

Poppypaw vond het eigenlijk wel prima waar ze lag, net een pluizig groot kussen. Ze deed dan ook geen moeite om overeind te komen. Alleen al om haar mentor te sarren, was dat het waard. "Goed, want dat had je ook beloofd, weet je nog? Dat je het me niet gemakkelijk zou maken?" Miauwde Zebrachase met een grijns. "Hmm-hmm," kwam de bevestiging plagerig, "Maar goed, wie zegt dat ik niet een gigantisch grote leugenaar ben?" Vroeg ze vervolgens onschuldig. "Trouwens, ik geloof dat ik aan het winnen ben, aangezien ik jou nu, soort van, tegen de grond houd," plaagde ze vervolgens door.

Onderwerp: Re: Let the training begin! [+Poppypaw]