Let the training begin! [+Poppypaw]

Hij haalde opgelucht adem toen ze samen heel boven waren gekomen. "Bedankt.." Hij schudde zwijgend zijn kop, het was niet erg, iedereen had wel eens hulp nodig. "Zullen we nu meteen maar verder gaan? Dan kunnen we wat uitrusten bij de rivier, zal je ook wel goed doen." Glimlachte hij zachtjes en schudde zijn pels even uit, maar keek Poppypaw vervolgens toch nog wel even aan. "Heb je hulp nodig daarbij?" Vroeg hij voorzichtig omdat hij onderhand wel door had dat Poppypaw graag de dingen zelf wilde doen.

Eventjes bleef Poppypaw hijgend aan de rand staan van de zandkuil, dankbaar voor het gevoel van koel gras onder haar zachte pootkussentjes. Ze werd uit haar houding losgetrokken door het geluid van Zebrachase's stem. "Zullen we nu meteen maar verder gaan? Dan kunnen we wat uitrusten bij de rivier, zal je ook wel goed doen." Miauwde de kater glimlachend. "Heb je hulp nodig daarbij?" Poppypaw schudde haar kop wat eigenwijs. Nu ze de medicine cat den uit was, was ze vastbesloten om te bewijzen dat ze zelfstandig best wel wat kon. Als ze haar mentor al niet kon overtuigen, dan zou ze helemaal het nooit halen. Ze moest bewijzen... Ze moest een warrior worden. "Ik kan het zelf wel." Verzekerde ze haar mentor, "Kun je.. Kun je wel meelopen?" Vroeg ze vervolgens ietwat aarzelend.

Ach, natuurlijk had ze hierbij geen hulp nodig. Eigenwijs had ze haar kop geschud en Zebrachase glimlachte speels. "Ik kan het zelf wel." Hij haalde zijn schouders wat op. "Jij weet beter wat het beste voor je is." Sprak hij glimlachend, waarna hij een paar passen in de richting van de rivier deed. "Kun je.. Kun je wel meelopen?" Hij draaide zijn kop om en een wat verbaasde blik verscheen in zijn ogen. "Natuurlijk." Glimlachte hij vervolgens en wachtte met verder gaan tot Poppypaw op zijn hoogte zat. Misschien moest ze gewoon even wennen aan het vele bewegen, ze had tenslotte heel lang in die Den gelegen.

Poppypaw bleef hem aankijken met dezelfde hautaine, eigenwijze blik in haar honingkleurige ogen. "Jij weet beter wat het beste voor je is." Sprak Zebrachase echter glimlachend, waarna hij een paar passen in de richting van de rivier deed. Op haar vraag reageerde haar mentor wat verbaasd, wat er per direct voor zorgde dat Poppypaw weer ietwat koppig begon te kijken. "Natuurlijk." Miauwde haar mentor echter glimlachend, wat ervoor zorgde dat Poppypaw ietwat ontspande. Zwijgend liep ze met hem mee, tot de rivier in zicht kwam. "Oh wauw!" Miauwde ze lachend, waarna ze naar voren sprong en vol in het water sprong, haar eerdere benauwdheid al vergeten. Natuurlijk bleef ze in het ondiepe gedeelte, maar wáuw. Het was geweldig om het water weer aan haar poten te voelen, in plaats van van een stukje vochtig mos.

"Oh wauw!" Kwam Poppypaw's respons toen ze bij de rivier waren aangekomen, alleen werd Zebra vol verrast door een Apprentice die in het water sprong. Zijn nekharen sprongen angstig overeind, wat deed ze nu?! Straks zou ze verdrinken in die gevaarlijke rivier! De kater haastte zich naar voren, maar zag dat de poes genoot van het water. Met een wat afkeurende keek hij naar het doorzichtige water en schudde zijn kop. Nee dat was zeker niets voor hem. "Nou, RiverClan kat, zo te zien ben je weer van je benauwdheid af." Grijnsde de Warrior vervolgens en ging aan de over liggen en liet zijn poot voorzichtig het wateroppervlak aanraken. Maar hij kreeg er spijt van. De aanraking was erg koud en een rilling gleed over zijn rug. Snel trok hij zijn voorpoot weer terug.

Het water was koud, dat zeker, maar de aanraking van het kille vocht zorgde ervoor dat ze zich zo levend voelde, meer levend dan dat ze zich in manen gevoeld had. Ze was zelfs haar mentor achter zich helemaal vergeten. Nou ja, totdat hij begon te spreken. "Nou, RiverClan kat, zo te zien ben je weer van je benauwdheid af." Grijnsde Zebrachase. Poppypaw keek wat beledigd om. "Ik ben geen Riverclan kat!" Miauwde ze wat verontwaardigd. "Ik had alleen niet gedacht een paar manen terug dat ik dit ooit nog terug zou zien, laatst staan voelen." Gaf ze vervolgens wat schaapachtiger toe. Het was vreselijk geweest, die angst dat de ziekte haar uiteindelijk weg zou nemen. Ze hadden immers nooit ontdekt wat het was.

Hij grijnsde nog wat meer toen Poppypaw beledigd opkeek. Ha! "Ik ben geen Riverclan kat!" Zebrachase schudde zijn kop. "Niet ontkennen wat je overduidelijk wel bent." Grijnsde hij terug. "Ik had alleen niet gedacht een paar manen terug dat ik dit ooit nog terug zou zien, laatst staan voelen." Hij haalde zijn grijns deels van zijn gezicht. Oh.. Snel schudde hij zijn kop weer en keek Poppypaw weer aan. "Nou als je je nu weer beter voelt kunnen we misschien rustig gaan beginnen met je jaagtechnieken, niet?"

Poppypaw hief haar kopje wat arrogant de lucht in, hopende de wijze air van haar moeder te krijgen, maar dat lukte niet helemaal goed. "Niet ontkennen wat je overduidelijk wel bent." Miauwde Zebrachase plagerig. "Pff, mijn ouders waren állebei uit de Thunderclan hoor," Kaatste ze terug. Het gesprek viel echter snel dood toen de kater over jachttechnieken begon en Poppypaw hees zichzelf dan ook weer uit het water. Ze schudde haar pels uitgebreid uit, hopende om nog flink wat druppels op haar mentor neer te laten plenzen. "Klinkt prima," Miauwde de poes kalm.

"Pff, mijn ouders waren állebei uit de Thunderclan hoor," De kater legde zijn oren wat in zijn nek en wendde zijn blik snel af. Ouch. "Klinkt prima," Een paar druppels belandden op zijn vacht en de kater krabbelde wat minder plezierig overeind. "Ja.." Mompelde hij met een wat mislukte glimlach. "Laten we maar beginnen." Hij liet zijn kop wat hangen en hield zijn oren tegen zijn nek gedrukt. "Laat maar eens wat je kan vangen hier." Hij wilde haar even haar gang laten gaan, even had hij geen zin meer in een gesprek..

Plotseling viel Zebrachase heel erg stil. Wat bezorgd fronste Poppypaw en hief haar koppie wat op. "Hey.. Gaat het wel?" Vroeg ze wat weifelend. Ze had geen idee wat er nu aan de hand was, ze had het hele gebeuren met zijn ouders niet eens meegekregen in de medicine cat den. "Wat is er aan de hand?" Maar Zebrachase praatte eroverheen. "Laten we maar beginnen." Hij bleef in zijn halve depressie hangen en zo had Poppypaw er helemaal geen zin meer in. Ze plofte dan ook neer. "Ik weiger." Miauwde ze koppig.

Hij negeerde haar vragen en keek naar het wateroppervlak van de rivier. Hij wilde er nu zeker niet over gaan praten, maar die knoop in zijn maag probeerde hem het tegendeel daarvan te overtuigen. "Ik weiger." Een licht geïrriteerde glans verscheen in zijn ogen toen de Apprentice koppig ging zitten en hem zo aansprak, maar die liet hij snel verdwijnen. Toch keek hij haar nog niet aan. "Doe nou maar, ik geef je een opdracht als Mentor." Miauwde hij simpel en kneep zijn ogen wat toe. Nee, hij wilde zeker niet gaan toegeven.

Haar blik werd alleen maar uitdagender toen ze de licht geirriteerde glans voor een moment zag in haar mentors ogen. Mooi, dan waren ze beide geïrriteerd. "Doe nou maar, ik geef je een opdracht als Mentor." Miauwde de kater simpeltjes. "En ik stelde je een vraag als clangenoot." Miauwde ze koeltjes terug. "En ik verzet geen stap meer tot ik antwoord krijg." Wees ze hem er vervolgens op terwijl ze haar neus de lucht instak. Nee, opgeven deed ze zeker niet. Ze had de koppigheid van haar moeder geërfd.

"En ik stelde je een vraag als clangenoot." Zebrachase snoof, dat was dan haar 'respect' voor hem. Fijn. "En ik verzet geen stap meer tot ik antwoord krijg." Hij kreeg een irritant trekje bij zijn lip en voelde zijn nekharen wat prikkelen. "En waarom zou ik het je vertellen? Wie ben jij om zoiets aan te kunnen?" Misschien maakte hij het heftiger dan het was, maar hij kon niet anders. Hij wilde het niet delen, alleen hij en zijn siblings moesten het feit omhelzen dat ze niet tot de volbloed ThunderClan katten behoorden.

De discussie werd duidelijk steeds verhitter. Maar uiteindelijk kwam Zebrachase met de druppel die de emmer liet overlopen. "En waarom zou ik het je vertellen? Wie ben jij om zoiets aan te kunnen?" Miauwde de kater. En vanaf dat moment werd Poppypaw's blik kil. "Weet je? Ik wordt best wel gek van al die katten die denken dat ik niks aankan omdat ik dus blijkbaar geen volwaardige Thunderclan kat meer ben door ziekte! Ik dacht dat jij misschien anders zou zijn, dat mijn mentor me er wel in zou steunen! Hah, verkeerd gedacht blijkbaar!" Miauwde ze, haar stem uiteindelijk zelfs verheffende tot een schreeuw. "En weet je wat? STIK ER OOK MAAR IN!" En met deze woorden draaide ze zich om en beende ze kwaad de struiken in.

"Weet je? Ik wordt best wel gek van al die katten die denken dat ik niks aankan omdat ik dus blijkbaar geen volwaardige Thunderclan kat meer ben door ziekte! Ik dacht dat jij misschien anders zou zijn, dat mijn mentor me er wel in zou steunen! Hah, verkeerd gedacht blijkbaar!" Zebrachase snoof en weigerde haar nog steeds een blik te gunnen. "En weet je wat? STIK ER OOK MAAR IN!" Een lichte grom kwam uit zijn keel en hij hoorde Poppypaw wegstormen bij hem. Woedend stond de kater op en trippelde weer naar de oever, waar hij geïrriteerd met zijn poot op het water sloeg. Een andere Warrior mocht haar wel leren wat hij wilde, hij was een Mentor van niets. Ze had het zelf veroorzaakt en kon de rommel die ze had gemaakt niet aan. Poppypaw, vanaf hier mag je alles zelf uitzoeken, je Mentor heeft je hier officieel laten vallen!

Onderwerp: Re: Let the training begin! [+Poppypaw]