Let the training begin! [+Poppypaw]

"Hmm-hmm," De kater draaide zijn kop weer naar voren, omdat zijn nek alleen maar pijn deed als deze zo bleef staan. Ze vond het zeker wel leuk, om zo bovenop te zijn. "Maar goed, wie zegt dat ik niet een gigantisch grote leugenaar ben?" Dit keer had Zebra wel zijn antwoordje klaar. "Maar dan zou je nu ook liegen, want je maakt het me wel degelijk moeilijk, toch?" Grijnsde de kater ook weer wat plagerig. "Trouwens, ik geloof dat ik aan het winnen ben, aangezien ik jou nu, soort van, tegen de grond houd," Geacteerd beledigd keek de kater weer naar boven. "Dat komt maar door één ding," Zei hij kalm. "Puur. Toeval." Met een grote plagerige grijns keek hij haar vervolgens aan.

"Ik zou niet alleen maar te hoeven liegen," Zei ze gevolgd door een stootje tegen de achterkant van zijn kop. "Bewijs het, je ligt hier nog steeds in een benarde positie, totaal aan mijn genade onderworpen..." Haar onschuldige stem was dan wel iets wat hem er toe zette Poppypaw niet te laten winnen. De kater begon eerst wat te kronkelen onder het gewicht dat hem naar beneden drukte. Hij had twee van zijn vier poten vrij en daarmee zocht hij ook grip. Zand was hiervoor niet de perfect ondergrond, maar de kater begroef zijn poten in een zelfgemaakte kuil en begon met al zijn kracht Poppypaw van zijn rug te laten rollen terwijl hij zich deels optrok.

Tot zijn ongenoegen hield Poppypaw zich gewoon vast aan zijn vacht terwijl hij langzaamaan op zijn poten krabbelde. Ze wist ook echt niet van opgeven, hè? "Ho nou, niet zo snel, pluizebal, oh sorry, ik bedoel mentor" Hij fronste wat en probeerde het haar moeilijker te maken door even met zijn lichaam te schudden. "Zeg, hoe moet je een vijand afschudden als deze dit met je uithaalt?" Oh, dus ze wilde ook nog even vragen erbij stellen? Goed dan. Zebrachase ging zitten om zijn spieren niet al te veel te vermoeien of een geblesseerde poot op te lopen. "Een vijand zal hierbij zeker zijn klauwen gebruiken, maar je zou kunnen proberen om te rollen terwijl je je slap maakt. Schudden zou alleen maar ervoor zorgen dat je vijand zijn klauwen jouw huid kapot scheuren."

Argh! Ze hield nog koppig vast terwijl hij zijn lichaam wat probeerde te schudden. Waarom kon Poppypaw niet inzien dat ze zich ook een keer zou moeten overgeven? "Iets wat je vast sowieso wel op me uit gaat testen?" Hij draaide zijn kopje deels zodat hij een glans van calico pels kon zien. "Nee, want nu weet je precies wat ik zou gaan doen." Grijnsde terug en probeerde nogmaals wat te schudden, wetend dat Poppypaw haar klauwen niet gebruikte en dat waarschijnlijk ook niet zou doen. Zebrachase stond met moeite op vier poten wat meer naar het midden van de kuil te lopen. Elke stap die hij plaatste was een last voor zijn spieren, maar toen hij zag dat hij veilig was in dit gedeelte, liet hij zich op zijn zij vallen, met zijn hele gewicht.

"Tja, dat kunnen we niet hebben eh?" Zei ze nog terwijl ze zich aan zijn rug geklemd hield. Oh, maar niet voor lang! Maar alles ging te snel voor hem om het bij te houden. Hij haar een wat geschrokken reactie van Poppypaw, die geen lucht meer in zich had. Zebrachase's ogen werden groot en hij krabbelde zo snel als zijn poten konden overeind. Hij liet zijn kopje wat hangen, zodat hij haar beter kon bekijken. "Gaat 'ie wel?" Vroeg hij lichtelijk bezorgd, straks zou ze door hem weer ziek worden en kreeg hij al die schuld over zich heen.. De Warrior drukte zijn oortjes wat tegen zijn nek aan. Het was onmogelijk om je dan te verdedigen in zo'n situatie..

Zijn bezorgdheid bleef nog prikkelen, ook al had Poppypaw zojuist geknikt. Waarom sprak ze niet? Zonet had ze nog genoeg woorden rondgestrooid? De kater voelde zijn poten wat trillen en zijn ogen flitsten nerveus heen en weer. "Moet ik je naar het kamp brengen? Maskpaw halen? Moet je iets te drinken hebben?" Hij had geen idee wat ze nu moest hebben of dat ze iets moest hebben, maar hij wilde gewoon niet dat hun eerste training zo zou aflopen. Wat zou iedereen dan van hem zeggen? Dat hij zijn naam niet verdiend had? Zebrachase slikte nerveus en keek bezorgd naar Poppypaw. Het kwam wel goed..

Plots kreeg de Apprentice een geschrokken uitdrukking op haar gelaat en Zebrachase sprong angstig op. Wat was er? Kon ze nu helemaal geen adem meer halen? Zorgen prikkelden in zijn kop. "Nee!" Ze schudde vervolgens wild met haar kop en Zebrachase kalmeerde wat. Ze mocht niet in paniek raken. "Oké.. oké.." Begon hij op een kalmere toon zichzelf ook proberende om te kalmeren, maar een beetje paniek prikkelde nog in zijn achterhoofd. "Doe maar even rustig aan.. Kom, dan lopen we even langs de rivier? Is een veel rustigere plek dan tussen al die drukke bomen. Helemaal niets aan de hand." Stelde hij vervolgens kalm voor.

Poppypaw knikte en kwam wat bevend overeind. Dat betekende dat ze tenminste nog kracht had om stappen te zetten. Zebrachase keek haar met een bezorgde blik aan en wist het meeste van zijn paniek onder controle te houden. "Kunnen... Kunnen we gaan..?" De kater knikte en sprong uit de zandkuil en klopte zijn pootjes even uit tegen de rand. Hij wilde later deze avond geen zand in zijn nest vinden, nee, dat liever niet. "Heb je ondersteuning nodig?" Vroeg hij toen toch nog even voordat hij zou verdwijnen in het struikgewas.

De Apprentice schudde haar kop, maar de kater bleef haar toch bekijken. Ze was een koppig iemand en hij wilde niet dat ze straks al haar energie zou verbruiken om uit de kuil te komen. En ja, hij had gelijk. Poppypaw gleed weer naar beneden, in het zand. "Ja.. Alsjeblieft.. Toch wel.." Zebrachase fronste wat bij de beschaamde toon, maar sprong de kuil weer in en plaatste zijn zij tegen die van haar. "Je hoeft je daar echt niet voor te schamen, niemand zou na zo'n gebrek aan lucht weer kunnen springen en vechten." Hij liet zijn tong snel een paar keer over zijn borst gaan en keek Poppypaw vervolgens weer aan. "Zeg maar als je klaar bent."

Hij had wel een beetje kunnen verwachten dat Poppypaw zich niet veel zou aantrekken van zijn woorden, maar zelfs een blik werd hem geweigerd. Goed dan.. Hij kon niet veel meer dan voor haar, ze zou deze strijd zelf moeten leveren. Het was natuurlijk ook moeilijk om je zwaktes aan anderen te tonen, voor de een nog moeilijker dan voor de ander. Alleen had Zebra wel wat gehoopt dat ze haar Mentor niet zo zou behandelen. Maar goed, Poppypaw moest niets tegen haar zin doen. "Klaar..." Hij zakte wat door zijn poten, zodat haar lijf meer op dat van hem zou vallen en begon langzaam uit de kuil te klimmen, toch steeds voelend of hij haar nog wel kon voelen.